Ήταν στα μέσα του '7ο κι εγώ στην αρχή μιας ερημιάς που τη λένε κι εφηβεία, άμα κάποτε τελειώσει. Η Θεσσαλονίκη της αγάπης και της πλήξης μου δεν είχε ακόμη βαπτιστεί από τα ΜΜΕ πόλη "ερωτική". Όσο για τους "ρυθμούς" της δεν νομίζω ότι καταλάβαινα άλλους από κείνους του σώματος που πάλευε να ξεγελάσει τη μπλε ποδιά.
Σχολειό, το Γ΄Θηλέων. Κι επίσης βιβλιοπωλείο λίγο πιο πάνω στην Καρόλου Ντηλ, απέναντι από τον ΟΤΕ. Το θυμάμαι αμυδρά το μαγαζί, μάλλον μικρό για τα τωρινά. Τότε, φαντάζομαι, θα ακούγονταν φυσιολογική η ανάσα των βιβλίων στα ράφια ,το κύρος της "Δομής" και της σειράς "Ο θαυμαστός κόσμος των ζώων".
Θυμάμαι αμυδρά και τη μορφή του βιβλιοπώλη. Άντρας ψηλός,ντυμένος στα μαύρα.Αλλά τα χέρια του τα θυμάμαι καλά. Α, πώς τα θυμάμαι... Μακρυά δάχτυλα, λευκά.
Παράξενο, γιατί να θυμάμαι τα δάχτυλα; Ίσως γιατί στο διάλειμμα χάζευα την " Ταφή του κόμητος του Οργκάθ", κορνιζαρισμένη στο δεύτερο όροφο του σχολείου, αριστερά στο διάδρομο. Σε τι με καλούσε το παιδάκι με τη μαύρη φορεσιά, το λευκό κολάρο και την αέρινη χειρονομία; Αργότερα έμαθα να το λέω Γιώργη-Μανουήλ.
Εκεί, σε αυτόν τον άντρα, με οδηγούσε ο πατέρας καθ' οδόν από το σχολείο για το σπίτι. Ανυποψίαστη πατρική φροντίδα.
Είχα το ελεύθερο να πάρω όποιο βιβλίο ήθελα κι εγώ ζητούσα επίμονα από τη σειρά "Γαλάζια Βιβλιοθήκη". Εκείνος χαμογελούσε συγκαταβατικά, έλεγε ότι δεν ήταν καλή η έκδοση και πρότεινε κάτι άλλο. Κι εγώ με το κρυφό καμάρι της εκκολαπτόμενης διανοούμενης απαντούσα ότι το είχα διαβάσει. Τη δεύτερη ή τρίτη φορά που επαναλήφθηκε το ίδιο, ο ιδαλγός φανέρωσε ευχαριστημένος την έκπληξή του λέγοντας :'' Μα κι αυτό το διάβασες;'' κι εγώ πια ένιωσα να πετάω.
Από τα χέρια αυτά διάβασα το πολυαγαπημένο "Εδώ είμαστε", δηλαδή το "Captains Courageous" του Κίπλινγκ, διάφορα άλλα της περιβόητης "Γαλάζιας Βιβλιοθήκης" και έναν εξαιρετικό πανόδετο ''Τομ Σώγιερ" του Ηριδανού με ημερομηνία 1975. Φαίνεται ο μέντοράς μου στο τέλος με έπεισε να ξεκολλήσω από τις φτηνές εκδόσεις. Στην πρώτη σελίδα υπάρχει και η σφραγίδα του μαγαζιού: " Βιβλιοπωλείο Μαρία Σαμαρά Καρόλου Ντηλ 28".
Σχολειό, το Γ΄Θηλέων. Κι επίσης βιβλιοπωλείο λίγο πιο πάνω στην Καρόλου Ντηλ, απέναντι από τον ΟΤΕ. Το θυμάμαι αμυδρά το μαγαζί, μάλλον μικρό για τα τωρινά. Τότε, φαντάζομαι, θα ακούγονταν φυσιολογική η ανάσα των βιβλίων στα ράφια ,το κύρος της "Δομής" και της σειράς "Ο θαυμαστός κόσμος των ζώων".
Θυμάμαι αμυδρά και τη μορφή του βιβλιοπώλη. Άντρας ψηλός,ντυμένος στα μαύρα.Αλλά τα χέρια του τα θυμάμαι καλά. Α, πώς τα θυμάμαι... Μακρυά δάχτυλα, λευκά.
Παράξενο, γιατί να θυμάμαι τα δάχτυλα; Ίσως γιατί στο διάλειμμα χάζευα την " Ταφή του κόμητος του Οργκάθ", κορνιζαρισμένη στο δεύτερο όροφο του σχολείου, αριστερά στο διάδρομο. Σε τι με καλούσε το παιδάκι με τη μαύρη φορεσιά, το λευκό κολάρο και την αέρινη χειρονομία; Αργότερα έμαθα να το λέω Γιώργη-Μανουήλ.
Εκεί, σε αυτόν τον άντρα, με οδηγούσε ο πατέρας καθ' οδόν από το σχολείο για το σπίτι. Ανυποψίαστη πατρική φροντίδα.
Είχα το ελεύθερο να πάρω όποιο βιβλίο ήθελα κι εγώ ζητούσα επίμονα από τη σειρά "Γαλάζια Βιβλιοθήκη". Εκείνος χαμογελούσε συγκαταβατικά, έλεγε ότι δεν ήταν καλή η έκδοση και πρότεινε κάτι άλλο. Κι εγώ με το κρυφό καμάρι της εκκολαπτόμενης διανοούμενης απαντούσα ότι το είχα διαβάσει. Τη δεύτερη ή τρίτη φορά που επαναλήφθηκε το ίδιο, ο ιδαλγός φανέρωσε ευχαριστημένος την έκπληξή του λέγοντας :'' Μα κι αυτό το διάβασες;'' κι εγώ πια ένιωσα να πετάω.
Από τα χέρια αυτά διάβασα το πολυαγαπημένο "Εδώ είμαστε", δηλαδή το "Captains Courageous" του Κίπλινγκ, διάφορα άλλα της περιβόητης "Γαλάζιας Βιβλιοθήκης" και έναν εξαιρετικό πανόδετο ''Τομ Σώγιερ" του Ηριδανού με ημερομηνία 1975. Φαίνεται ο μέντοράς μου στο τέλος με έπεισε να ξεκολλήσω από τις φτηνές εκδόσεις. Στην πρώτη σελίδα υπάρχει και η σφραγίδα του μαγαζιού: " Βιβλιοπωλείο Μαρία Σαμαρά Καρόλου Ντηλ 28".
Το βιβλιοπωλείο έχει πάψει από χρόνια να υπάρχει. Ο ιδαλγός χωρίς όνομα, χωρίς πρόσωπο, μόνο με χέρια, είχε από τότε πεθάνει. Σήμερα στο ίδιο μέρος πουλούν κάτι ρούχα ακατανόητα, όχι πάντως μαύρα.
Στο δεύτερο όροφο του σχολείου ανέβηκα πέρσι με τα παιδιά μου. Η ταφή του Κόμητος δεν υπήρχε. Στη θέση της, στο διάδρομο, είχαν μπει lockers, για τα πράγματα των παιδιών. Στο ισόγειο ήταν φύλακας ο γιος ενός παλιού μου καθηγητή, που κοροϊδεύαμε για το παράξενο επίθετο που συμφωνούσε με την παράξενη μύτη του. Μας άφησε να βολτάρουμε.
Όσο για την αφεντιά μου... Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το πρώτο καθήκον μιας διανοούμενης είναι η πνευματική γοητεία. Αναγκαστικά πλέον.
Ο γιος μου έχει τώρα την παλιά μου ηλικία και έχει διαβάσει τον ίδιο "Τομ Σώγιερ". Θα πρέπει να τον δώσω και στη θυγατέρα. Ή , καλύτερα, να την αφήσω να ψάξει να βρει το δικό της ιδαλγό. Για να μάθω κι εγώ τι απέγιναν.
Και πάντως, να πάρει η ευχή, "Εδώ είμαστε"!
Στο δεύτερο όροφο του σχολείου ανέβηκα πέρσι με τα παιδιά μου. Η ταφή του Κόμητος δεν υπήρχε. Στη θέση της, στο διάδρομο, είχαν μπει lockers, για τα πράγματα των παιδιών. Στο ισόγειο ήταν φύλακας ο γιος ενός παλιού μου καθηγητή, που κοροϊδεύαμε για το παράξενο επίθετο που συμφωνούσε με την παράξενη μύτη του. Μας άφησε να βολτάρουμε.
Όσο για την αφεντιά μου... Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το πρώτο καθήκον μιας διανοούμενης είναι η πνευματική γοητεία. Αναγκαστικά πλέον.
Ο γιος μου έχει τώρα την παλιά μου ηλικία και έχει διαβάσει τον ίδιο "Τομ Σώγιερ". Θα πρέπει να τον δώσω και στη θυγατέρα. Ή , καλύτερα, να την αφήσω να ψάξει να βρει το δικό της ιδαλγό. Για να μάθω κι εγώ τι απέγιναν.
Και πάντως, να πάρει η ευχή, "Εδώ είμαστε"!
