Μπλέξαμε

Ήρθε μια Ρωμιά στην Πόλη. Με παιδιά, σύζυγο, μπαγκάζια, αναπαραστάσεις ενός χαμένου παραδείσου και αχόρταγα μάτια. Αυτή ήταν λοιπόν, η ίδια άγνωστη πόλη που είχε κάποτε δει στ' όνειρό της. Κι η Ρωμιά, που ακόμη δεν πίστευε στην αταβιστική μνήμη, ένιωσε - πολύ απλά - ότι γύριζε σπίτι της.
Να έφταιξε η οικογενειακή μυθολογία, οι παππούδες που φύγαν άρον άρον - ποιος λιποτάκτης, ποιος πρόσφυγας - μήπως η εθνική εμμονή;  Λωξάντρες και Φάνηδες; Μήπως κάποιοι άλλοι νοσταλγοί ταξιδευτές;

Μπου ντουνιά τσαρ φιλέκ. Αυτός ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει.

(...) Ο άνθρωπος έσκυψε να ίδη.
Υψηλή μορφή, με λευκόν σαρίκι, με μαύρην χλαίναν και χιτώνα χρωματιστόν, είχε σταθεί ενώπιον του σαλεπτσή.
-Πού σ' αυτόν τον κόσμο;
-Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ.

-Άσκολσουν... υπεψιθύρισεν ο σαλεπτσής.
Δεν είχε γνωρίσει τον άνθρωπον, αλλά το ένδυμα. Κάθε άλλος θα τον εξελάμβανεν ως φάντασμα. Αλλ' αυτός δεν επτοήθη. Ήτο απ' εκείνα τα χώματα.
Είχεν αναφανή. Πότε; Προ ημερών, προ εβδομάδων. Πόθεν;Από την Ρούμελην, από την Ανατολήν, από την Σταμπούλ. Πώς; Εκ ποίας αφορμής; Ποίος; (...)
 ( Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ο ξεπεσμένος δερβίσης)

Και πήραν όλοι αυτό που γύρευαν. Ο σύζυγος, φαρσί επιτέλους τη γλώσσα που άκουγε νύχτα μέρα στο πατρικό,  αξιώθηκε να μοιράζει μπακτσίς δεξιά και αριστερά, καταευχαριστημένος που μπόρεσε να ζήσει σε κλίμακα τη ζωή των παππούδων. Ο γιος, με πολεμικό ύφος μπροστά στη Μεγάλη του Γένους,  κουτρουβάλησε κατόπιν προθυμότατα στα μπεζεστένια και βρήκε με τη μύτη  σαράφικο να αγοράσει τον πρώτο του χρυσό. Η ακριβοθυγατέρα,  με τη λαμπαδίτσα   και τα πασχαλινά της στην καρδιά του Ταξίμ, λίγο τρομαγμένη αλλά περήφανη γιατί προβιβάστηκε επιτόπου  από τα γκαρσόνια της Istiklal  στην τάξη των kucuc hanim. Και η Ρωμιά της ιστορίας μας;
Βρήκε τα μνημεία στην ορισμένη θέση της συλλογικής μνήμης,  τα μιλιούνια των ανθρώπων στους δρόμους, τη ντεκαντάνσια των μεγάρων στο Σταυροδρόμι πολύ του γούστου της, τις σεβάσμιες  πλάτες του Πατριάρχη στον Αη-Γιώργη, Μεγάλη Παρασκευή απογευματάκι, ό,τι πιο κοντινό έμεινε σε βυζαντινό αυτοκράτορα και μια μικρή μαθήτριά της να φωνάζει "κυρία, κυρία" κάτω από την κλειστή πύλη.
Σιργιάνησε και τα καινούρια ελλαδίτικα τουριστικά κλισέ. Πώς γνώρισε η Γιάννα Ολυμπιοδασκαλάκη τον μετέπειτα της σύζυγό στο Φανάρι , ω, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο , και μετά βάλθηκε να γίνει ό,τι πιο κοντινό έμεινε σε βυζαντινή αυτοκράτειρα, πώς αγωνίστηκε το παλικάρι ο Σάκης στην Τουρκοβίζιον, ως άλλος Παλαιολόγος, πού γυρίστηκε η Πολίτικη κουζίνα και το πιο πρόσφατο τούρκικο σήριαλ, για περάστε, για περάστε.

Είδε το Βόσπορο στη νύχτα και στη μέρα του, α, το Βόσπορο...  Είδε και το Μαρμαρά.

Mavi Marmara. Ποιο μαβί δε γίνεται. Τα πεύκα της Χάλκης, τα πεταλάκια της Πρίγκηπος και η ανάμνηση, από δεύτερο χέρι, μιας άλλης ζωής. Το αεράκι των μπουγαζιών και ο πρωθύστερος νόστος που - επιτέλους - ικανοποιήθηκε.

Και στο φλεγόμενο Σισμανόγλειο Μέγαρο στην Ιστικλάλ - μιας απλής απρονοησίας του Προμηθέα - είδε το πρόσωπο της πατρίδας που ξέρει να προκόβει κυρίως και κατά προτίμηση έξω από τα όριά της.

Αυτά τα τσουρούτικα, μίζερα όρια ενός εθνικού κράτους που  κόστισε  αίμα και  ξεριζωμό, ανδρώθηκε με μεγάλες ιδέες,  αξιώθηκε την αίγλη της αρπαχτής, για να καταλήξει στα τωρινά καζάντια. Κοινώς, φωτιά στα μπατζάκια μας.

Πάντως η Ρωμιά της ιστορίας μας βρήκε και την έξοδο Mahmutpasa στο Καπαλί Τσαρσί και κατηφόρισε στη βαθιά Τουρκία του Εμίνονου. Καλντιρίμι,  γυναίκες με σαλβάρια, μαγαζιά με κεφαλομάντηλα και ρουχαλάκια πριγκίπων για τη μέρα της περιτομής. Μέχρι το Kurkcuhan, όμοια κι απαράλλαχτα κατά τα άλλα με τα γενέθλια Καπάνια, της φτωχιάς εξαδέλφης από την επαρχία. Εκεί και το Gulum Yun, δηλαδή Nako el Orgu Yunleri. Εκεί και το μαγκιόρο κασμιράκι για να πλεχτεί το ρούχο -  ενθύμιο του ταξιδιού,  εκεί έμποροι με ταχύτατα αντανακλαστικά , biraz para κατά τα άλλα. Εσύ εμένα διες, στην Πόλη  πλέκουν και άντρες.

Ο πατέρας της Ρωμιάς μας, βέβαια, ποτέ χρησιμοποιούσε το ρήμα "έπλεξε", αλλά το  "έμπλεξε", ως εξής: Μπλέκω, μπλέκεις, μπλέκει. Μπλέκουμε, μπλέκετε, μπλέκουν. Κι η ίδια,  πρώτη από τους δικούς της που γύρισε πίσω, ενενήντα χρόνια μετά το φευγιό, έτοιμη από παλιά να πιαστεί στη γοητεία αυτού που άκουγε πάντα να το λένε "πατρίδα" , θα του απαντούσε:

-Ναι, μπαμπά, μπλέξαμε. Μπλέξαμε για τα καλά.

Take me back

`

Σας έχω μιλήσει καθόλου για το Ravelry; Το Facebook του πλεξίματος. Ιστότοπος κοινωνικής δικτύωσης με άλλα λόγια. Τώρα που μιλάμε έχει 313.883 εγγεγραμμένους και αν κάνεις αίτηση σήμερα θα περιμένεις 7 μέρες για γίνεις μέλος. Αύριο θα έχουν αλλάξει και οι δυο αριθμοί. Λαός. Ένας παγκόσμιος λαός με κοινό πάθος, το πλέξιμο. Μπαίνεις και ζαλίζεσαι.
Τι θες και τι δε θες. Δημοσιεύεις το προφίλ σου και αρχίζεις το ψάξιμο. Θέλεις τζαμπαντάν πατρόν; Έχει. Θέλεις τους αγαπημένους σου σχεδιαστές ταξινομημένους, αρχειοθετημένους, πρωτοκολλημένους και ωραίους; Έχει. Θέλεις να δεις πόσοι άνθρωποι στον κόσμο πλέκουν το ίδιο με σένα μοντέλο και πώς το ερμηνεύουν; Κι από αυτό έχει. Θέλεις να διαλαλήσεις urbi et orbi το σχέδιο που σκέφτηκες; Πολύ ωραία! Θα βρεις σε καναδυό μέρες μήνυμα από το Κλοντάικ ή από τη Γη του Πυρός ή από καμιά φάρμα της Νέας Ζηλανδίας ότι πολύ τους άρεσε και θα το πλέξουν. Και θα σου στείλουν και τη φωτό. Κρεμάς λοιπόν τα έργα των χεριών σου δίπλα σε εκατομμύρια άλλα και νιώθεις τη μαγική εγγύτητα του παγκόσμιου χωριού με πρόσχημα το πλέξιμο.
Μα πάνω απ' όλα Raverly σημαίνει groups. Μάλιστα. Τι θέλετε; Ανθρώπους που πλέκουν και έχουν την καταγωγή τους κοινή; Θαυμάσια. Δεκάδες εθνικά groups. Ανθρώπους που αγαπούν τις γάτες και πλέκουν; Με τι κιλό. Άλλους που αγαπούν τα παπαγαλάκια και τον Ομπάμα ή που αγαπούν τα παπαγαλάκια και μισούν τον Ομπάμα; Ό,τι βάλει ο νους, υπάρχει. Λάτρεις της Αρχαίας ελλάδας και της ταινίας "300", κάτοικοι του πολικού κύκλου, οπαδοί του Οξαποδώ , λάτρεις του πορνό,του Herbie του θρυλικού VW, του Humfrey Bogart, του μεταμεσονύχτιου πλεξίματος, των ανασκαφών και του παγωτού με γεύση τρεχαγύρευε. Οι πάντες που μπορούν να κρατήσουν δυο βελόνες και ένα ποντίκι μπαινοβγαίνουν στο Raverly το οποίο ( σε ελεύθερη μετάφραση) σημαίνει Μπλεγμένο , σαν της τρελής τα μαλλιά. Ένας αληθινός ιστός, πολυπλόκαμος και διασκεδαστικός.
Και βεβαίως δε θα μπορούσε να λείπει ο Μάρτης από την -παγκόσμια- Σαρακοστή. Η γαλανόλευκη κυματίζει σε δυο ελληνικά groups, στο ένα moderator η αφεντιά μου.


Το Hellas έχει σήμερα 47 μέλη, γυναίκες κυρίως, από παντού. Κοινό χαρακτηριστικό η ελληνική καταγωγή ή το ενδιαφέρον για την Ελλάδα.
Μικρές ιστορίες παρουσίασης από την καθεμιά, που πασχίζουν να χωρέσουν κομμάτια της ζωής τους. Κρεμούν τα πλεκτά τους, σεργιανούν τα πλεκτά των άλλων, κομπλιμεντάρουν και τα περνούν στα αγαπημένα τους, ανταλλάσσουν τα νήματα που περίσσεψαν,ζητούν διευκρινίσεις, συναντιούνται σε πραγματικό τόπο και χρόνο.
Κι εγώ ακούω. Και μιλάω. Για το Ζορμπά, τη Σαλονίκη, τον Παπαδιαμάντη και τις ταραχές του Δεκέμβρη. Για το πως πλέκουν οι γριές στην ελληνική ύπαιθρο. Και γνωρίζω ανθρώπους με ένα τρόπο που δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.
Και κάνω και το κέφι μου, μ' ένα κλικ του ποντικιού. Να, όπως προχθές που γράφτηκα στο Knistanbul. Ένα group για όσους πλέκουν και είναι από την Πόλη ή όσους αγαπούν την Πόλη. Μπήκα, συστήθηκα με το θάρρος της Ρωμιάς που γυροφέρνει ένα παράδεισο οριστικά χαμένο και τους είπα ότι η καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από τη Μικρασία και την Προποντίδα.'Οτι ο παππούς μου είχε βγάλει στην Πόλη δίπλωμα οδήγησης επί Σουλτάνου -με αύξοντα αριθμό μέσα στην πρώτη εκατοντάδα παρακαλώ. Και περίμενα.
Ε, δε σκοτώθηκαν να με καλωσορίζουν, αυτό είναι βέβαιο. Χλιαρά τα πράγματα. Ως φαίνεται η περίφημη ελληνοτουρκική φιλία δεν καρπίζει άμα δεν υπάρχει και λίγος παράς στη μέση.
Όμως, τι πειράζει; Ταξίδεψα εγώ στην Πόλη των παππούδων; Δοκίμασα την παράξενη γοητεία της νοσταλγίας για κάτι που δεν έχω δει, δεν έχω ζήσει αλλά το θεωρώ οικείο; Το μόνο πρόβλημα ότι δε μπορώ να διαλέξω ποια version , η αγγλική ή η γαλλική του παλιού swing μου αρέσει περισσότερο. Ακούστε και τις δυο και πείτε μου τη γνώμη σας:

Μάρτης, γδάρτης και κακός κουκουλοκάφτης

`



Κυρ- πόλισμαν... συγνώμη... Εσείς που είστε κι επιστήμων, άμα τα πλέξω αυτά, θα συλληφθώ;

Sancta simplicitas

O Λεονάρδος Φιμπονάτσι ήταν γιος του Γκιγιέρμο Μπονάτσι και γεννήθηκε το 1175 στην Πίζα της Ιταλίας. Ήταν έμπορος και μαθηματικός στην εποχή της μετάβασης από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση. Τότε που άρχισαν να ανθίζουν και στην Ευρώπη οι επιστήμες, γιατί ο αραβικός κόσμος είχε ζήσει ήδη τη δική του άνθιση.
Ο Πιζάνος Φιμπονάτσι ήταν λοιπόν έμπορος, αλλά μάλλον προσχηματικά. Στην πραγματικότητα ταξίδευε για το χατήρι της γνώσης. Διατρέχοντας τους εμπορικούς δρόμους της Ανατολής γνώρισε την μαθηματική σοφία των Αράβων, την απλότητα και την αρχοντιά των λογισμών τους. Και σαν γύρισε στην πατρίδα του έγραψε το Liber Abbaci (βιβλίο του άβακα, δηλ. εγχειρίδιο της αριθμητικής) όπου, ανάμεσα σε άλλα, ρωτούσε το εξής απλό:
"Πόσα ζευγάρια κουνέλια μπορούν να γεννηθούν σε ένα χρόνο από ένα νεογέννητο ζευγάρι, αν κάθε ζευγάρι γεννάει κάθε μήνα ένα ζευγάρι, το οποίο από το δεύτερο μήνα αρχίζει να γεννά;"

Για αρχή έχουμε 1 ζεύγος κουνελιών.

1^ος μήνας 1 ζεύγος

2^ος μήνας 2 ζεύγη

3^ος μήνας 3 ζεύγη

4^ος μήνας 5 ζεύγη

5^ος μήνας 8 ζεύγη, και πάει λέγοντας...

Το αποτέλεσμα είναι η ακολουθία 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, 6765, 10946 ... .
Στη σειρά αυτή των αριθμών που ονομάστηκε ακολουθία Φιμπονάτσι, κάθε αριθμός μετά το δεύτερο προκύπτει από το άθροισμα των δυο προηγούμενών του. Απλό , έτσι;
Μα κάπου εδώ αρχίζουν τα θαυμαστά. Βλέπετε, μια άλλη ιδιότητα που έχουν οι αριθμοί αυτοί είναι ότι ο λόγος δυο διαδοχικών αριθμών της σειράς αυτής, αν τον τρέχουμε σε δεκαδικό, κατά προσέγγιση είναι ο ίδιος. Ο περίπου σταθερός αυτός λόγος λέγεται και χρυσός λόγος ή χρυσός αριθμός και παριστάνεται με το ελληνικό γράμμα φ διεθνώς, φ = 1,618…
Ονομάζεται έτσι γιατί παρουσιάζεται στη φύση και χρησιμοποιείται στην τέχνη, δηλαδή στη ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική, στις κατασκευές κ. α. Να πως:

Στο ζωικό βασίλειο παρατηρείται ,συνεχώς, ο χρυσός λόγος. Στα θηλαστικά, που ανήκει και ο άνθρωπος, στα πόδια γίνεται μια τομή που χωρίζει το μηριαίο οστό από την κνήμη με λόγο περίπου 1,6. Στα χέρια μας, ο αγκώνας χωρίζει τα κόκαλα ωλένης (μπράτσο) – κερκίδας σε χρυσό λόγο. Ακόμα κάθε χέρι έχει 5 δάχτυλα, και τα 4 δάχτυλα από 3 φάλαγγες.
Πού αλλού συναντάμε τους αριθμούς Φιμπονάτσι;

Στον αριθμό της σπείρας που μπορούμε να μετρήσουμε αριστερά και δεξιά στους σπόρους των ηλίανθων, στον αριθμό των πετάλων των λουλουδιών (3 στο αγριόκρινο, 5 ή 8 σε κάποια φυτά του γένους ranunculus, ενώ οι μαργαρίτες και οι ηλίανθοι συνήθως έχουν 13, 21, 34, 55 ή 85 πέταλα...)

και στον αριθμό των ανθών στα σπιράλ του κουνουπιδιού και του μπρόκολου.
Ας μετατρέψουμε τώρα τους αριθμούς σε τετράγωνα.

Τοποθετούμε δύο ίσα τετράγωνα οποιουδήποτε μεγέθους το ένα δίπλα στο άλλο, έτσι ώστε οι πλευρές τους να εφάπτονται. Στην κορυφή τους σχεδιάζουμε ένα ακόμη, με διπλάσια πλευρά. Στα δεξιά προσθέτουμε ένα ακόμη, με τριπλάσια πλευρά. Από κάτω ζωγραφίζουμε κι άλλο, με πενταπλάσια πλευρά. Συνεχίζουμε έτσι ώστε η πλευρά κάθε νέου τετραγώνου να αποτελεί το άθροισμα των δύο προηγούμενων. Στη συνέχεια, αν σχεδιάσουμε σε κάθε τετράγωνο το ένα τέταρτο μιας καμπύλης γραμμής (ξεκινώντας από το πρώτο), όπως στο σχέδιο της δεύτερης σελίδας του θέματος, θα έχουμε μια λογαριθμική σπείρα, πανομοιότυπη με το σχήμα ενός οστρακοειδούς, του ναυτίλου.
Τώρα πάρτε ένα μολύβι και χαράξτε μια γραμμή από το κέντρο της σπείρας προς τα έξω. Τονίστε δύο σημεία όπου αυτή η γραμμή τέμνει τη σπείρα, με την προϋπόθεση ανάμεσά τους η σπείρα να εκτελεί μία ολοκληρωμένη περιστροφή. Θα διαπιστώσετε ότι το εξωτερικό σημείο είναι 1,618 φορές πιο μακριά από το κέντρο από το εσωτερικό. Δηλαδή, ο χρυσός αριθμός είναι ο παράγοντας ανάπτυξης του ναυτίλου.

Και της ουράς του χαμαιλέοντα. Χαμαί. Χάμω.

Και του Παρθενώνα. Ένα βήμα μακριά από το στερέωμα.

Πολλών άλλων μνημειακών κτισμάτων:

Και ενός απλού, απλούστατου, σκούφου που ξεκίνησε νωρίς ένα απόγευμα , για να τελειώσει λίγες ώρες αργότερα. Την επομένη η θυγατέρα το φόρεσε στην εκδρομή της τάξης.

Ό,τι βρέθηκε στη σπηλιά του Αλλαντίν, στα περισσεύματα: Himalaya, Katia Yarns, μισομάλλινο. Κυκλική Νο 6.

Το πράγμα κρίνεται στα κλεισίματα που δημιουργούν την περίφημη σπείρα και καταργούν την αντιαισθητική και πρόχειρη σούρα στην κορφή του σκούφου. Αγία απλότης.
Μια άλλη -πλεκτική -έκφραση της ακολουθίας Φιμπονάτσι είναι οι ρίγες που ακολουθούν τη διαδοχή των αριθμών με αποτελέσματα που μοιάζουν απλοϊκά, χωρίς να είναι καθόλου τέτοια:

Ορίστε και η εκδοχή της ακολουθίας Φιμπονάτσι από τη φίλη Sanguine Gryphon, τον " ευγενή γρύπα" που εγκατέλειψε διάφορα για μπορεί να ζει απλά, γνέθοντας, βάφοντας και πλέκοντας το δικό της νήμα κάπου στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ:

Για την ιστορία : Φιμπονάτσι σημαίνει filius Bonnaci, ο γιος του Μπονάτσι. Bonnaci, στα Ιταλικά, είναι ο απλός. Απλό δεν είναι;

Διαπλοκή

`

Για όσα θα έρθουν. Για όσα θα ανεχτούμε. Για όσα θα μας έχουν συνένοχους.

Lacrimae rerum

"Sunt lacrimae rerum et mentem mortalia tangunt." Βιργίλιος ,Αινειάδα, στ. 462, βιβλίο I.

"Αυτά είναι δάκρυα για θλιβερά πράγματα που αγγίζουν την ψυχή". Η συνειδητοποίηση της ματαιότητας του πολέμου και της ανθρώπινης θνητότητας.
Μα δάκρυα από δάκρυα διαφέρουν.
Λοιπόν, τα δάκρυα των πραγμάτων ή δάκρυα για τα πράγματα; Με σημερινούς όρους θα λέγαμε "δάκρυα εκ των πραγμάτων". Αναγκαστικά δάκρυα. Τα προκαλεί κάποιος χωρίς να ξοδεύει συναίσθημα. Μόνο χημικά. Μα και ο κλαίων δε συν-αισθάνεται. Απλώς κλαίει. Τι βία!

Τα δάκρυα που προκαλεί η εξουσία. Τα δάκρυα που είναι απαραίτητο να κυλήσουν για κάποιον που θέλει να πάρει την εξουσία.
Τα δάκρυα δεν είναι μόνο γυναικεία υπόθεση. Η εξουσία όμως; Έχει πάψει πλέον να είναι μόνο αντρική; Θα σας γελάσω, και δεν είναι στις προθέσεις μου.


Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, "Το πορτραίτο ενός καρδιναλίου", περ. 1600, ελαιογραφία, (108,0 χ 108 cm), Μητροπολιτικό Μουσείο Ν. Υόρκης.
Ο καθήμενος ταυτίζεται με τον καρδινάλιο Don Fernando Niño de Guevera (1541-1609), Μεγάλο Ιεροεξεταστή και Αρχιεπίσκοπο της Σεβίλλης. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα πορτραίτα του Θεοτοκόπουλου και κατά την ταπεινή μου γνώμη για ένα έργο εμβληματικό της εξουσίας. Για την ακρίβεια είναι η ίδια η εικόνα της εξουσίας . Ο τρόπος που η μορφή κάθεται στο μεγαλόπρεπο κάθισμα, το αριστερό γαντζωμένο στο ερεσίχειρο , τα ματογυάλια και τα ιερατικά ενδύματα. Οι νευρικές πινελιές, ιδίως στην κοντή πελερίνα, κάνουν τον πορφυρό ταφτά να μοιάζει πως ξεπηδά από το πλαίσιο του κάντρου, του χρόνου , του καιρού και του ανθρώπου. Είναι το σημάδι της εξουσίας πάνω στις ζωές των άλλων, πιστών και απίστων.



Ο πορφυρός ταφτάς. Τον ποδόγυρό του πόσοι να φίλησαν γονατιστοί ζητώντας έλεος, συγχώρεση, ευλογία, συγκατάθεση. Στα πόδια του μπροστά και το λευκό χαρτί με την υπογραφή του καλλιτέχνη. "δομίνικος θεοτοκόπουλος". Στα πόδια του.

Αντίθετα, όταν έχουμε να κάνουμε με γυναίκες, η κοντή μπέρτα δεν είναι σύμβολο εξουσίας. Πρόκειται απλώς για τμήμα της γυναικείας φορεσιάς που μπορεί να αλλάζει στους αιώνες και τους πολιτισμούς αλλά δε σηματοδοτεί κάτι ιδιαίτερο.





Και μπορεί το πορφυρό στο Βυζάντιο να έντυνε τα αυτοκρατορικά τέκνα από τη γέννησή τους, αλλά η υποψήφια νύφη πρώτα στεφανώνονταν την εξουσία, δηλαδή πρώτα ανακυρήσσονταν αυτοκράτειρα και μόνο μετά από αυτό σύζυγος.

Η δική μου εκδοχή για το πορφυρό χρώμα είναι αυτή που ακολουθεί. Το ensable της Κοκκινοσκουφίτσας τελείωσε αλλά δε φορέθηκε. Το πορφυρό του μου κάνει "νερά", καθώς αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω, σε ορισμένα μέρη του, μαλλί άλλης καζανιάς απο την αρχική.





Αυτό το τυχαίο γεγονός μου θυμίζει πόσο απρόθυμη είμαι να ενδυθώ οποιαδήποτε εξουσία, ακόμη και όση που μου αναλογεί στο μικρόκοσμο της δουλειάς μου. Η γελοία εξουσία του δασκάλου που σφυρίζει για να ποιμάνει τα παιδιά, τα αστυνομικά τελεσίγραφα από μικροφώνου στην πρωινή προσευχή, η προσκόλληση στα στερεότυπα μιας εκπαίδευσης που οδηγεί οπουδήποτε αλλού εκτός από τη μόρφωση. Η φοβική σχέση με τους γονείς και την κοινωνία που χρησιμοποιεί τους τύπους και την επανάληψή τους για να κρυφτεί.
Αλήθεια, την εκδοχή μου για την ίδια την εξουσία σας την έχω πει ποτέ; Όχι; Α, λοιπόν, που λέτε...

Ζώα

`

Συμπέρασμα: Δε χρειάζεται να φοράτε γούνες, αν θέλετε οπωσδήποτε να μοιάζετε κι εσείς Sex and the city. Διότι κάπου θα παραμονεύει η μουρλή ακτιβίστρια με τη μπογιά ανά χείρας. Ρεζιλίκια πράματα. Instead of this, να τι μπορείτε να κάνετε:


Η "Πολική μου αρκούδα". Σχεδόν δυο κιλά μαλλί, βελόνες νούμερο εφτά. Ζεστό και άνετο. Η μαγεία της απλότητας. Το φορώ όπως η Σαμάνθα. Είμαι η Σαμάνθα.

Δέκα πόντοι φάρδος το ρεβέρ. "Καλά 'ναι τα φαρδομάνικα, μα για τους δεσποτάδες." Τι να θέλει να πει ο απλός, πλην, σοφός λαός; Ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά; Αδιάφορο. Το φορώ και είμαι η Σαμάνθα. Ή, τουλάχιστον, σχεδόν.

Ετέρα nouveaute που δοκιμάστηκε σε αυτό το project, μετά το κόλπο της "υγρής" ένωσης : Οι ραφές έγιναν με το βελονάκι του crochet. Πεντακάθαρο αποτέλεσμα. Η παλτουδιά μπορεί να ανεμίζει θριαμβευτικά στους γρανίτες της Τσιμισκή. Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη.

Pale spring

Τα νησιά Άραν είναι ένα μικρό σύμπλεγμα στα δυτικά νερά της Ιρλανδίας. Πατρίδα ψαράδων και ξερολιθιών, έγιναν γνωστά στον κόσμο του πλεξίματος για τα -περίφημα- ομώνυμα πουλόβερ.
Τα πλεκτά τούτα έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό τα έντονα ανάγλυφα και περίπλοκα σχέδια και -στην αυθεντική τους εκδοχή- το άβαφο μαλλί. Μάλιστα το μαλλί αυτό δεν καθαρίζονταν εντελώς πριν το γνέσιμο, ώστε να διατηρεί αρκετή από τη λανολίνη του και να είναι, σχετικώς, αδιάβροχο. Με τον τρόπο αυτό πρόσφερε προστασία στους ψαράδες που πάλευαν με τα κύματα του Ατλαντικού. Η κέλτικη λέξη για το μαλλί από τα νησιά Άραν είναι‘bainin’ και σημαίνει το άβαφο, ανοιχτόχρωμο, μαλλί.


Αυτό είναι ένα τυπικό πουλόβερ Άραν. Ανοιχτόχρωμο και ωραίο. Μετά που την έπαθα, έμαθα. Θα δείτε παρακάτω γιατί. Δε φαντάζομαι βεβαίως να πρόκειται και για τυπικό Αρανέζο ψαρά. Γιατί τότε είμαστε όλες Αρανέζες.


Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να φανταστούμε τη ζωή στα Άραν στο μεσοπόλεμο. Εξάλλου έτσι την κατέγραψε ο Robert Flaherty στο δραματοποιημένο εθνογραφικό ντοκυμαντέρ "Ο άνθρωπος του Άραν" στα 1930.



Στα καθ' ημάς η πλέξη Άραν είναι γνωστή ως "Ιρλανδέζικη". Δικαίως. Προς επίρρωσιν, ιδού ο Gerry Adams, αρχηγός του Sinn Fein, της πολιτικής δηλαδή πτέρυγας του IRA. Πολιτική και πλέξιμο. Σταθερές αξίες. Μπορείς πάντα να υπολογίζεις πάνω τους.
" Θα σου πλέξω ένα τέτοιο".


Ορίστε λοιπόν το δικό μου ιρλανδέζικο πλεκτό. Καμωμένο εδώ και τέσσερα -πέντε χρόνια για τον καλό μου. Και φορεμένο αρκετά. Παράπονο δεν έχω.

Δυστυχώς όμως , το να ξέρεις να σταυρώνεις τις κοτσίδες και να περνάς ώρες επί ωρών με τη βοηθητική βελόνα στο στόμα δε σε κάνει αυτομάτως και σύζυγο ψαρά. Αυτή θα ήξερε ότι τόσος κόπος είναι καλύτερο να γίνεται σε ανοιχτόχρωμο μαλλί, όχι πια γιατί θα φορεθεί στο νερό, αλλά γιατί οι περίφημες πλέξεις δε φαίνονται στο σκούρο.


Πράγματι. Δε διακρίνονται ούτε οι μισές. Και σας βεβαιώνω, είναι πολλές. Τουλάχιστον πέντε διαφορετικές.
Βλέπετε το ζήτημα των πλέξεων στα Άραν είναι και συμβολικό. Κάθε σχέδιο σημαίνει κάτι. Θρησκευτικά σύμβολα, καλοί οιωνοί για καλές ψαριές, ακόμη και αποτροπαϊκή μαγεία. Χριστιανισμός και παγανισμός. Όλα επιστρατεύονταν πριν στείλει η νησιώτισσα το σύζυγο, το γιο, τον αρραβωνιαστικό στην αγκαλιά του Ατλαντικού. Το συνηθέστερο, η κοτσίδα, αναφέρεται στα σκοινιά που δένουν τη βάρκα με τη στεριά.


Μια-κάπως- υπερφωτισμένη φωτό για τις λεπτομέρειες.
Λιμάνι, ασφάλεια και σιγουριά. Παρά τους κλυδωνισμούς. Μια ευχή σε κάθε πόντο, κι ας μη βγαίνει στα κύματα ο αποδέκτης. Έχει κι η στεριά φουρτούνες.
Άλλοι λένε ότι οι διαφορετικές πλέξεις στα Άραν εξυπηρετούσαν και ένα σκοπό λιγότερο ρομαντικό. Μια και κάθε clan, κάθε πατριά δηλαδή, είχε τους δικούς της συνδυασμούς, κάτι σαν το tartan των Σκωτσέζων, το πλεκτό ήταν ενδεικτικό της καταγωγής του ψαρά. Γεγονός ιδιαίτερα χρήσιμο στις περιπτώσεις που ένα σώμα ξεβράζονταν σε κάποια ακτή μετά από μέρες παραμονής στο νερό...
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη ότι όλα τούτα είναι ένα εμπορικό μύθευμα του 20ου αιώνα, που έκανε τον κόσμο να αγαπήσει τα χειροτεχνήματα ενός θεόφτωχου τόπου και να τα κάνει σύμβολο της ζωής και της περιπέτειας στη φύση. Διαλέγετε και παίρνετε την εκδοχή που σας εμπνέει.


Εγώ πάντως διάλεξα το πράσινο merinos μαλλί για το Aran cardigan που ξεκίνησα. Δεν την ξαναπατάω. Πράσινο σαν τα λιβάδια της Ιρλανδίας. Πράσινο χλωμό, σαν τις αλκυονίδες. Και, μάρτυς μου ο θεός του πλεξίματος, διάλεξα το χρώμα ημέρα Δευτέρα.

Η Michel κράτησε τη Βίβλο για το στεφάνι της ημέρα Τρίτη. Κάθε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία. Έτσι δε λένε και στις ταινίες; Ας καθίσουμε λοιπόν να δούμε το σινέ-Ομπάμα. Μπορεί να βγει καλό το έργο.
Αν και... χλωμό το βλέπω.