Λέγεται ότι ζούμε στους μεταμοντέρνους καιρούς. Κι αν για τον αλητάκο του Μεσοπολέμου που ενσάρκωνε ο Τσάπλιν στους "Μοντέρνους Καιρούς" η απειλή ήταν η νεωτερικότητα, για εμάς νομίζω πως απειλή είναι η άρση αυτής της νεωτερικότητας.
Η απόλυτη σχετικοποίηση του κόσμου, η αποδόμησή του που φαντάζει ως πρόταγμα, η ελαστική αντίληψη για τα πάντα.
Κι όμως. Πόσο είναι ψευδής αυτή η εικόνα! Στην πραγματικότητα τίποτε - ή σχεδόν τίποτε - δεν αλλάζει. Ο ορθόδοξος μαρξισμός, όσος αξιωθήκαμε να μελετήσουμε, μας έμαθε πως αν δεν αλλάξει η οικονομική βάση, το εποικοδόμημα παραμένει ίδιο και αναλλοίωτο. Άλλαξε κάτι στις παραγωγικές δομές και τις παραγωγικές σχέσεις; Δείξτε το και σε μένα τέλος πάντων, μπας και αρχίσω να κατανοώ αυτή τη ρευστότητα γύρω μου.
Ακόμη και το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αυτό της χρηματοπιστωτικής κρίσης, έδειξε πως ένας είναι ο καπιταλισμός και καθόλου δε διακρίνεται σε καλό και σε κακό. Και στα παραμύθια που μας μεγάλωσαν ένας ήταν ο λύκος, ο κακός.Τώρα τα αποδομούμε, γιατί δε θέλουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με μανιχαϊστικές διχοτομίες του τύπου "καλός- καλός" ,"άσπρο- μαύρο", "σωστό-λάθος".
Και τι κάνει η μεταμοντέρνα Κοκκινοσκουφίτσα; Δεν έχει και πολλές ελπίδες ακόμη κι όταν νομίζει ότι τις βλέπει μπροστά της.Στο τέλος του δρόμου πάντα περιμένει ο εφιάλτης. Τα πράγματα δεν είναι άσχημα γιατί απλούστατα είναι χειρότερα. Παραμυθία καμιά; Τι παραμυθία να περιμένεις όταν ακόμη και τα παραμύθια δεν έχουν λυτρωτικό τέλος;
Χθες ακούγαμε τη "Λιλιπούπολη" στην τάξη. Μέθεξη. Τα δευτεράκια μου γίνηκαν άλλα, διαφορετικά παιδιά, για λίγο. Τι κινήσεις, τι εκφραστικότητα, πώς ακολουθούσαν όλους τούς ρυθμούς! Αναθάρρησα. Στο σχόλασμα, για να με ευχαριστήσουν, ήρθαν να μου αφιερώσουν ένα τραγούδι όλα μαζί. Ξέρετε ποιο; Εκείνο που ακούν στη νέα σειρά τού MEGA, όπου η λέξη πολυκατοικία ριμάρει με τη λέξη μαλακία.
Δεν είναι ότι με σοκάρισε η χρήση της λέξης από τα οκτάχρονα. Είναι η νομιμοποίηση της αντίληψης ότι "οι καλοί χωράν παντού, μ΄εξαίρεση την πολυκατοικία, οι καλοί χωράν παντού, ποιος την πρώτο 'πε αυτή τη μα...;". Όλα καλά. Κι όπως λένε και οι πόντιοι, κάκαλα.
Ναι, αισθάνομαι κομματάκι σα μεταμοντέρνα Κοκκινοσκουφίτσα. Να και η απόδειξη:
Από το Interweave Knits, winter 2004. Σχεδιάστρια είναι η εκπληκτική Deborah Newton. Ακριβής, μεθοδική, αρχιτεκτονικής αντίληψης. Μπελαλίδικο το project, ατελείωτος ο γύρος της πελερίνας. 497 πόντοι στην κυκλική βελόνα.
Για μια ακόμη φορά η υποκατάσταση του νήματος πέτυχε. Merino 100%, KATIA YARNS.
Λοιπόν, η Κοκκινοσκουφίτσα έχει κάτι να φορέσει για να πάει στο χορό των μπιζελιών. Έχει κανείς την πρόσκληση;
What might Red Riding Hood wear to the ball?
A "Chevron pullover and capelet", by Deborah Newton. Interweave Knits, winter 2004. Great design, greatest warn substitution. Merino 100%, by KATIA YARNS. Started a month ago and going too slow .
Some times I feel like a post-modern Red Riding Hood, in the middle of a dark forest. Anyone knowing the way out?
Η απόλυτη σχετικοποίηση του κόσμου, η αποδόμησή του που φαντάζει ως πρόταγμα, η ελαστική αντίληψη για τα πάντα.
Κι όμως. Πόσο είναι ψευδής αυτή η εικόνα! Στην πραγματικότητα τίποτε - ή σχεδόν τίποτε - δεν αλλάζει. Ο ορθόδοξος μαρξισμός, όσος αξιωθήκαμε να μελετήσουμε, μας έμαθε πως αν δεν αλλάξει η οικονομική βάση, το εποικοδόμημα παραμένει ίδιο και αναλλοίωτο. Άλλαξε κάτι στις παραγωγικές δομές και τις παραγωγικές σχέσεις; Δείξτε το και σε μένα τέλος πάντων, μπας και αρχίσω να κατανοώ αυτή τη ρευστότητα γύρω μου.
Ακόμη και το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αυτό της χρηματοπιστωτικής κρίσης, έδειξε πως ένας είναι ο καπιταλισμός και καθόλου δε διακρίνεται σε καλό και σε κακό. Και στα παραμύθια που μας μεγάλωσαν ένας ήταν ο λύκος, ο κακός.Τώρα τα αποδομούμε, γιατί δε θέλουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με μανιχαϊστικές διχοτομίες του τύπου "καλός- καλός" ,"άσπρο- μαύρο", "σωστό-λάθος".
Και τι κάνει η μεταμοντέρνα Κοκκινοσκουφίτσα; Δεν έχει και πολλές ελπίδες ακόμη κι όταν νομίζει ότι τις βλέπει μπροστά της.Στο τέλος του δρόμου πάντα περιμένει ο εφιάλτης. Τα πράγματα δεν είναι άσχημα γιατί απλούστατα είναι χειρότερα. Παραμυθία καμιά; Τι παραμυθία να περιμένεις όταν ακόμη και τα παραμύθια δεν έχουν λυτρωτικό τέλος;
Χθες ακούγαμε τη "Λιλιπούπολη" στην τάξη. Μέθεξη. Τα δευτεράκια μου γίνηκαν άλλα, διαφορετικά παιδιά, για λίγο. Τι κινήσεις, τι εκφραστικότητα, πώς ακολουθούσαν όλους τούς ρυθμούς! Αναθάρρησα. Στο σχόλασμα, για να με ευχαριστήσουν, ήρθαν να μου αφιερώσουν ένα τραγούδι όλα μαζί. Ξέρετε ποιο; Εκείνο που ακούν στη νέα σειρά τού MEGA, όπου η λέξη πολυκατοικία ριμάρει με τη λέξη μαλακία.
Δεν είναι ότι με σοκάρισε η χρήση της λέξης από τα οκτάχρονα. Είναι η νομιμοποίηση της αντίληψης ότι "οι καλοί χωράν παντού, μ΄εξαίρεση την πολυκατοικία, οι καλοί χωράν παντού, ποιος την πρώτο 'πε αυτή τη μα...;". Όλα καλά. Κι όπως λένε και οι πόντιοι, κάκαλα.
Ναι, αισθάνομαι κομματάκι σα μεταμοντέρνα Κοκκινοσκουφίτσα. Να και η απόδειξη:
Από το Interweave Knits, winter 2004. Σχεδιάστρια είναι η εκπληκτική Deborah Newton. Ακριβής, μεθοδική, αρχιτεκτονικής αντίληψης. Μπελαλίδικο το project, ατελείωτος ο γύρος της πελερίνας. 497 πόντοι στην κυκλική βελόνα.
Για μια ακόμη φορά η υποκατάσταση του νήματος πέτυχε. Merino 100%, KATIA YARNS.Λοιπόν, η Κοκκινοσκουφίτσα έχει κάτι να φορέσει για να πάει στο χορό των μπιζελιών. Έχει κανείς την πρόσκληση;
What might Red Riding Hood wear to the ball?
A "Chevron pullover and capelet", by Deborah Newton. Interweave Knits, winter 2004. Great design, greatest warn substitution. Merino 100%, by KATIA YARNS. Started a month ago and going too slow .
Some times I feel like a post-modern Red Riding Hood, in the middle of a dark forest. Anyone knowing the way out?
8 σχόλια:
Τιποτα δεν αλλαξε ...ολα τα ιδια ειναι στη βαση.
Κι ουτε προκειται ν αλλαξει ποτε.
Το μονο που μπορουμε ν αλλαξουμε ειναι οι ποντοι στην στρογγυλη βελονα μας κι απο 500 να τους κανουμε 550 αμα λαχει και χωρις να ρωτησουμε και κανεναν.
Αμα πια!!!
καλο Σαββατοκυριακο δασκαλα μου
Αυτο που θαυμαζω σε σενα ειναι το ταλεντο σου να περνας απο το ενα στο αλλο χωρις να δειχνουν ασχετα μεταξυ τους.
Ωραιο πλεκτο........
Όπως λέει και η Νατάσσα, τίποτα δεν άλλαξε, για ακόμη μια φορά κάποιοι πλουτίζουν σε βάρος κάποιων άλλων!!!Κι επειδή μου'ρχεται μια τρέλλα όταν ακούω ότι κάποιοι τύποι που αμοίβονται με κάποια εκατομμύρια δολλάρια τον χρόνο κάνανε άνω κάτω την παγκόσμια οικονομία,και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι' αυτό, για να διατηρήσω λοιπόν την ψυχική μου υγεία θα ασχοληθώ με το πλεκτό μου!!!
Πολύ ωραίο και απολαυστικό το γραπτό σου όπως πάντα!!!! Και το πλεκτο σου :)
Με χαλαρώνεις, με ανακουφίζεις, με ζεσταίνεις.
Σε διαβάζω και μετά πιάνω ένα χαμόγελο στο στόμα μου.
Να είσαι καλά.
Υ.Γ.Δεν ξέρω τον δρόμο για την έξοδο απο το δάσος, και τα ψιχουλάκια, απο το άλλο παραμυθι τα έφαγαν τα πουλιά ή οι γίγαντες.
Κι έτσι στο δάσος και εγώ....
@ φαραώνα: Το ξέρεις και το ξέρω πως ό,τι φτιάχνουμε με τα χέρια μας είναι το προσωπικό μας καταφύγιο.
@ πουάν: Ε, ξέρεις τώρα τι φλύαρες που είναι οι δασκάλες...
@ εσπέρα: Και όμως, ακόμη και ένα ζευγάρι βελόνες κάτι μπορεί να κάνει, όπως μας έδειξες στην ανάρτησή σου για τα σκουφάκια των μωρών...
@ αικατερίνα: Α, θαύμα! Προβλέπω συνωστισμό στο δάσος.
Δημοσίευση σχολίου