Χέρια

Χθες έβλεπα στο Σκάι μια από αυτές τις εκπομπές όπου εμφανίζουν κάποια έρμη γυναίκα και την τραβολογούν - με τη θέληση της βέβαια, αυτό είναι το τρομακτικό- σε κομμώτριες, οδοντιάτρους, αισθητικούς και στυλίστες μέχρι να τη μεταμορφώσουν σε "θεά της διπλανής πόρτας". Ταυτοχρόνως δε με την πολυθρύλητη μεταμόρφωση βγάζουν στη φόρα -κυριολεκτικώς- τα άπλυτα της εν λόγω. Τα ρούχα της, ακόμη και τα εσώρουχά της γίνονται αντικείμενο εξέτασης, χλεύης και πανηγυρικής καταστροφής, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.
Το πρότυπο βεβαίως που ακολουθούν οι παραγωγοί των εκπομπών, ένα είδος κώδικα για να καταλαβαινόμαστε τι εννοούμε όταν λέμε κομψή και σέξι, είναι πάντα οι γνωστές κυρίες του θεάματος. Αυτά τα άπιαστα όντα, τα φαντάσματα του botox, του νυστεριού και του fotoshop. Έδειχναν λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα, τα χέρια των διασήμων.
Η τάδε που παίζει στο Sex and the city την τριαντάρα είναι σαράντα φεύγα με χέρια πενηντάρας, ταραρά τατά, δείτε τα!

Ή μήπως η άλλη, η βασίλισσα της ποπ. Χοροπηδάει στη σκηνή παρά τα πενήντα της χρόνια, δείτε όμως χέρια! Ούτε το καβαλιστικό βραχιολάκι δε σώζει την κατάσταση.

Και δώστου οι απολεπίσεις, τα λέηζερ, οι ενέσεις ,ναι, ναι, στα χέρια. Για να δείξουν μια στάλα πιο νεανικά, να ταιριάζουν με την αλλαγή της σαραντάρας που θέλει να μοιάζει τριαντάρα. Πρόσφατα μάλιστα ένας φίλος, γιατρός αναισθησιολόγος, με πληροφόρησε ότι γίνονται και αιδιοπλαστικές για να βελτιωθεί αισθητικώς η επίμαχη περιοχή. Ε, σε λίγο θα τις βλέπουμε κι αυτές σε κοντινό πλάνο.
Μάλιστα έχει ήδη φτάσει στην καθ' ημάς Ανατολή το περίφημο reality, όπου κάποιοι ανερμάτιστοι άνθρωποι παραδίνουν στον πλαστικό προεξέχουσες αυτάρες και λογής λογής σουσούμια. Με αντάλαγμα το ψυχικό ξεβράκωμα το δικό τους και των οικίων τους λαβαίνουν πίσω γαλλικές μυτούλες και ανοξείδωτα στήθη. Όχι, για να μην ξεγελιόμαστε χαζεύοντας τους "κουτόφραγκους" και τα αμερικανάκια, πιστεύοντας ότι ο Έλλην δε μασάει. Μωρέ μας έχει στο μίξερ η παγκοσμιοποίηση και μας αλέθει μια χαρά...
Ας δούμε τουλάχιστον άλλα χέρια:

Χέρια που έμειναν με διάφορους τρόπους ζωντανά και αυθάδικα. Ο πρόγονος μασούσε τη βαφή και την έφτυνε στο τοίχωμα του σπηλαίου, πάνω από την ανοιχτή του παλάμη.
Η πληροφορία πως παρόμοιες αποτυπώσεις βρέθηκαν να αφθονούν σε σπήλαια της χερσονήσου του Άθω, ελέγχεται για την αυθεντικότητά της. Πάντως η μούντζα είναι βυζαντινή πατέντα. Με μουντζούρα πασάλειβαν τα μούτρα όποιου ήθελαν να πομπέψουν, και αυτό δε γίνεται με τσιριμόνιες, θέλει παλάμη ανοιχτή και οργισμένη... Αχ , ο έξοχός μας βυζαντινισμός, που έλεγε και ο πρωτεϊκός γέρος της Αλεξάντρειας.


Χέρια που σχεδόν νεύουν πίσω από τους αιώνες. Sic transit gloria mundis.

Χέρια που έφτιαξαν άλλα χέρια και πολέμησαν να θεώσουν το ανθρώπινο. Μόνο εκείνος ο αναποδιασμένος ο Δομίνικος δεν τα άρεσε


και προτίμησε να τα συστρέψει, να τα εξαϋλώσει μέσα στα σκοτάδια της Τολεντάνικης οικίας του.

Χέρια ανυπόκριτα.

Χέρια απόντων. Πιο πολύ και από τα μάτια τους τα θυμόμαστε, δεν είναι έτσι;
Και τέλος, τα δικά μου χέρια. Οικιακό μανικιούρ και αντιπάθεια για τα δαχτυλίδια. Μνήμη μαζεμένη στις άκρες των δακτύλων , για τα καθημερινά. Το πιν του κινητού, οι κωδικός του φωτοτυπικού, ο συνδυασμός των πλήκτρων για τα διαλυτικά, ο πρώτος και ο τελευταίος πόντος κάθε σειράς στο πλεκτό για να γίνει η ούγια "περλέ", παμπάλαιοι δακτυλισμοί στο πιάνο. Πράγματα που κατοικούν μονίμως εκεί και αρνούνται να φτάσουν μέχρι το μυαλό.
Χέρια που με υπηρετούν τόσα χρόνια, τόσο καλά και που τα βλέπω σιγά σιγά ν' αλλάζουν. Όχι, όχι τίποτε δραματικές αλλαγές. Μια μικρή κηλίδα εδώ, ελάχιστη. Μια άλλη, εκεί. Υπενθύμιση. Η βέρα που δε χωρεί να περάσει πια στον παράμεσο. Ένα καψιματάκι βαθύ από εκείνο το βράδυ της ανάστασης, θυμάσαι; Τέτοια ασήμαντα.
Μα είναι τα δικά μου χέρια. Σύντροφοι και μάρτυρες της ζωής μου, αν άλλαζαν θα έλεγαν ένα σωρό ψέματα. Τα χέρια μου. Μια αλήθεια, η δική μου αλήθεια. Καμιά φορά κομμάτι δυσάρεστη, αλλά τελείως δική μου. Μα ποιος -στ΄αλήθεια- θα ήθελε να ξεχάσει τη δική του αλήθεια;