Εξομολογήσεις επί του πιεστηρίου

Πάντοτε ήθελα να αποκτήσω κόρη.
Μερικά πράγματα είναι κατανοητά μόνο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Πείτε το γυναικεία αλληλεγγύη, πείτε το βάρος των απωθημένων, πείτε το τέλος πάντων όπως σας αρέσει. Η επιθυμία μου πάντως ικανοποιήθηκε. Ήμουν οκτώ χρόνια παντρεμένη και ήδη μητέρα ενός κανακάρη.
(Σημείωση, από επαγγελματική διαστροφή: κανακάρης, ο = το πρωτότοκο παιδί που είναι αγόρι. Αν είναι κορίτσι το πρωτότοκο, τότε κανακαρά, η)
Νόμιζα ότι η παρουσία του μεγάλου έφτανε για να με ολοκληρώσει. Πράγματι, του ήμουν, και ακόμη του είμαι, εξαιρετικά αφοσιωμένη. Η πληρότητα των συναισθημάτων ήταν μοναδική και νομίζω παρέλκει να την περιγράψω. Όσοι είναι γονείς δε χρειάζονται άλλες εξηγήσεις. Ειδάλλως τα λόγια είναι λιγοστά.
Και μετά ήρθε η μικρή. Και ένοιωθα τύψεις. Την αγάπησα με ένα τρόπο "λογιστικό". Μην τυχόν και διαπιστωθεί έλλειμμα αγάπης και φροντίδας. Μην τυχόν και τη ρίξω στο ισοζύγιο της οικογένειας. Μην τυχόν και παραδεχτώ ότι η λατρεία και ο θαυμασμός στο πρωτότοκο δεν έχουν ακριβώς την αντανάκλασή τους στο δεύτερο παιδί. Και λίγες ενοχές, και αρκετή ανησυχία γιατί το μικρό δεν ευδοκούσε να έχει την εντυπωσιακή πορεία του μεγάλου. Γνωστά, θα μου πείτε, πράγματα. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
Και πέρασαν τα χρόνια. Η μικρή τον άλλο μήνα γίνεται έντεκα. Είναι, τώρα που μιλάμε, το πιο κοντινό μου, επί γης , πρόσωπο.
Που πήγε το νευρικό, λαίμαργο μωρό που έφτασε τα τρία να μιλήσει; Ένα χαρούμενο, πονετικό, αστείο, πνευματώδες κορίτσι, λίγο πριν την εφηβεία του. Αυτοδίδακτη στις κλακέτες , σφυρίζει στο δρόμο όταν τρέχει με το πατίνι της και χάνεται με τις ώρες στο μπαλκόνι, μπρούμυτα στο χαλάκι της να διαβάζει. Εκφραστική, εξωστρεφής, κατέχει την πολύτιμη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις σκέψεις, τις ανάγκες και τις προθέσεις των άλλων και να τις αξιολογεί. Αλληλέγγυη, κυρίως σε μένα. Μιλάμε με τα μάτια. Μια άλλη γυναίκα, που με καταλαβαίνει. Δημιουργική. Κεντά, πλέκει, κάνει paper crafting. Στρώνει τραπέζια και κρεβάτια με υπευθυνότητα που δεν έλπιζα. Ονειρεύεται να γίνει αρχαιολόγος και θαυμάζει τη Μάγια Τσόκλη.
Και αύριο γίνεται παράνυμφη. Παντρεύεται το κορίτσι που ήτανε παράνυμφη στο δικό μου γάμο. Συγκίνηση και γενικός συναγερμός. Φορέματα αλλάχτηκαν μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο. Παπούτσια παραγγέλθηκαν, αξεσουάρ αποφασίστηκαν. Νευράκια και αγωνίες. Η κομμώτρια βρίσκεται σε κόκκινη ετοιμότητα για το Σάββατο και ένα shrug ξεκίνησε να πλέκεται προχθές, just in case...



FABIA, Schoeller Stahl, 56% polyamid, 44% polyacryl, ιβουάρ. Ανάλαφρο, λουσάτο και γρήγορο. Ο γάμος ξεκίνησε κι εμείς ακόμα πλέκουμε. Βελόνες 6,6.

Αισθάνομαι λίγο σαν πεθερά. Γελάτε; Σας ακούω. Κάπως έτσι μας κοροϊδεύει ο καιρός. Με αγωνίες και προσδοκίες, εκπλήξεις και δώρα. Κι εγώ που μένω παγερά ασυγκίνητη από τους life style γάμους και από τους γάμους εν γένει, τώρα τρέχω να στολίσω μια ζωντανή κούκλα και μετρώ στα κρυφά το χρόνο που πέρασε, το χρόνο που ελπίζω να απομένει. Όχι για να την καμαρώσω νυφούλα. Αλλά για μπορέσω να δω το θαύμα της ολοκλήρωσής της. Να δω τη γυναίκα που θα με αντικαταστήσει στο σύμπαν να χαίρεται ,να αγωνίζεται, να πονάει, να προχωράει.
Έχετε στο νου σας τίποτε καλύτερο;

My daughter is going to be bridesmaid on the wedding of the girl who was bridesmaid to me.
I do feel like a mother in low, a little. Preparations and anxiety and a shrug knitted with needles number 6,6 (metric).
I think happiness is to raise a daughter and to see her grown. I know I have a heir into universe.