Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Εξομολογήσεις επί του πιεστηρίου

Πάντοτε ήθελα να αποκτήσω κόρη.
Μερικά πράγματα είναι κατανοητά μόνο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Πείτε το γυναικεία αλληλεγγύη, πείτε το βάρος των απωθημένων, πείτε το τέλος πάντων όπως σας αρέσει. Η επιθυμία μου πάντως ικανοποιήθηκε. Ήμουν οκτώ χρόνια παντρεμένη και ήδη μητέρα ενός κανακάρη.
(Σημείωση, από επαγγελματική διαστροφή: κανακάρης, ο = το πρωτότοκο παιδί που είναι αγόρι. Αν είναι κορίτσι το πρωτότοκο, τότε κανακαρά, η)
Νόμιζα ότι η παρουσία του μεγάλου έφτανε για να με ολοκληρώσει. Πράγματι, του ήμουν, και ακόμη του είμαι, εξαιρετικά αφοσιωμένη. Η πληρότητα των συναισθημάτων ήταν μοναδική και νομίζω παρέλκει να την περιγράψω. Όσοι είναι γονείς δε χρειάζονται άλλες εξηγήσεις. Ειδάλλως τα λόγια είναι λιγοστά.
Και μετά ήρθε η μικρή. Και ένοιωθα τύψεις. Την αγάπησα με ένα τρόπο "λογιστικό". Μην τυχόν και διαπιστωθεί έλλειμμα αγάπης και φροντίδας. Μην τυχόν και τη ρίξω στο ισοζύγιο της οικογένειας. Μην τυχόν και παραδεχτώ ότι η λατρεία και ο θαυμασμός στο πρωτότοκο δεν έχουν ακριβώς την αντανάκλασή τους στο δεύτερο παιδί. Και λίγες ενοχές, και αρκετή ανησυχία γιατί το μικρό δεν ευδοκούσε να έχει την εντυπωσιακή πορεία του μεγάλου. Γνωστά, θα μου πείτε, πράγματα. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
Και πέρασαν τα χρόνια. Η μικρή τον άλλο μήνα γίνεται έντεκα. Είναι, τώρα που μιλάμε, το πιο κοντινό μου, επί γης , πρόσωπο.
Που πήγε το νευρικό, λαίμαργο μωρό που έφτασε τα τρία να μιλήσει; Ένα χαρούμενο, πονετικό, αστείο, πνευματώδες κορίτσι, λίγο πριν την εφηβεία του. Αυτοδίδακτη στις κλακέτες , σφυρίζει στο δρόμο όταν τρέχει με το πατίνι της και χάνεται με τις ώρες στο μπαλκόνι, μπρούμυτα στο χαλάκι της να διαβάζει. Εκφραστική, εξωστρεφής, κατέχει την πολύτιμη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις σκέψεις, τις ανάγκες και τις προθέσεις των άλλων και να τις αξιολογεί. Αλληλέγγυη, κυρίως σε μένα. Μιλάμε με τα μάτια. Μια άλλη γυναίκα, που με καταλαβαίνει. Δημιουργική. Κεντά, πλέκει, κάνει paper crafting. Στρώνει τραπέζια και κρεβάτια με υπευθυνότητα που δεν έλπιζα. Ονειρεύεται να γίνει αρχαιολόγος και θαυμάζει τη Μάγια Τσόκλη.
Και αύριο γίνεται παράνυμφη. Παντρεύεται το κορίτσι που ήτανε παράνυμφη στο δικό μου γάμο. Συγκίνηση και γενικός συναγερμός. Φορέματα αλλάχτηκαν μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο. Παπούτσια παραγγέλθηκαν, αξεσουάρ αποφασίστηκαν. Νευράκια και αγωνίες. Η κομμώτρια βρίσκεται σε κόκκινη ετοιμότητα για το Σάββατο και ένα shrug ξεκίνησε να πλέκεται προχθές, just in case...



FABIA, Schoeller Stahl, 56% polyamid, 44% polyacryl, ιβουάρ. Ανάλαφρο, λουσάτο και γρήγορο. Ο γάμος ξεκίνησε κι εμείς ακόμα πλέκουμε. Βελόνες 6,6.

Αισθάνομαι λίγο σαν πεθερά. Γελάτε; Σας ακούω. Κάπως έτσι μας κοροϊδεύει ο καιρός. Με αγωνίες και προσδοκίες, εκπλήξεις και δώρα. Κι εγώ που μένω παγερά ασυγκίνητη από τους life style γάμους και από τους γάμους εν γένει, τώρα τρέχω να στολίσω μια ζωντανή κούκλα και μετρώ στα κρυφά το χρόνο που πέρασε, το χρόνο που ελπίζω να απομένει. Όχι για να την καμαρώσω νυφούλα. Αλλά για μπορέσω να δω το θαύμα της ολοκλήρωσής της. Να δω τη γυναίκα που θα με αντικαταστήσει στο σύμπαν να χαίρεται ,να αγωνίζεται, να πονάει, να προχωράει.
Έχετε στο νου σας τίποτε καλύτερο;



My daughter is going to be bridesmaid on the wedding of the girl who was bridesmaid to me.
I do feel like a mother in low, a little. Preparations and anxiety and a shrug knitted with needles number 6,6 (metric).
I think happiness is to raise a daughter and to see her grown. I know I have a heir into universe.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρωί πρωί με έκανες να δακρύσω.Έφερνα στα μάτια μου το μικρό σου και συγχρόνως τη δική μου κόρη.Ίδιες σκέψεις...Εύχομαι να το χαρείς το αυριανό...και όχι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο.Φ.

katerina είπε...

Αχ soblaluz, τι όμορφο που ήταν αυτό που διάβασα.
Αυτές οι κόρες που καταρρίπτουν όλους τους στερεοτυπικούς μύθους που μεγαλώσαμε μαζί τους.
Αυτές οι κόρες που στα μάτια τους βλέπεις εσένα. Αυτές οι κόρες που σου θυμίζουν πράγματα που έχεις καταχωνιάσει στο υποσυνειδητο σου, και βγαίνουν και σε ξεχειλάνε, και ξέρεις γιατί ζεις. Αυτές οι κόρες (δνε εχω γιο, δεν ξέρω), που σε κάνουν να ξεπερνάς τον εαυτό σου, το μικρό, το μίζερο, αυτές που ένα βιαστικό φιλί τους....είναι τα πάντα.
Να είσαι καλά, να έιναι καλά, τυχερή κόρη.....

πουαντερι είπε...

Αχ βρε sobraluz καπου εκει διαβαζοντας τις γραμμες νομιζα οτι μιλαω εγω για την Ειρηνη μου, νομιζα πως ειμαι στο καναπε μου και τα σκεφτομαι ολα αυτα για τα παιδια μου......
ναι! εμεις που εχουμε τον κανακαρη αλλά και μια ζωντανη κουκλιτσα να την καμαρωνουμε στα κλεφτα ετσι αισθανομαστε.

Η ωρα η καλη για τα παιδια που παντρευονται και σου ευχομαι οταν ερθει η ωρα της να την καμαρωσεις οπως εσυ θελεις.

faraona είπε...

Να το χαιρεσαι το κοριτσι σου Sobraluz και ναχει παντα την υγειά της.
Φανταζομαι τι γίνεται με τις ετοιμασίες για τα παρανύμφια καθηκοντα της.Χαχα!!
Φιλια πολλα

VARALIS είπε...

Ο χρόνος μας ανακατεύεται πάντα στα μάτια των παιδιών. Ανακαλύπτουμε την παιδική μας ηλικία στα μάτια τους. Κάποιοι απο μας αφηνόμαστε να χαθούμε στην σκέψη τους κι ύστερα πάλι συνεχίζουμε. Αλλοι πάλι προσπαθούνε να επιβάλλουν τον κόσμο τους, αυτόν που άλλοι επέβαλλαν σε αυτούς ώστε η επιβολή να συνεχισθεί. Κι άλλοι προσπαθούνε να ψιθυρίσουνε το τραγούδι τους γνωρίζοντας πολύ καλά οτι δεν ειναι το δικό τους το τραγούδι αλλά ειναι τραγούδι των παιδιών, κάτι καινούργιο. Με αυτούς είναι που ο κόσμος συνεχίζει να βαδίζει προς τα εμπρός.. Εσεις πιστεύω το γνωρίζετε καλά

sombraluz είπε...

@ Φ. μου: Ναι, εξεπίτηδες το έκανα.

sombraluz είπε...

@ αικατερίνα: That makes two of us.

sombraluz είπε...

@ πουάν: Ήμουν σίγουρη ότι θα με καταλάβεις.

sombraluz είπε...

@ φαραώνα : Ευχαριστώ σε.

sombraluz είπε...

@ varalis : Ναι, ελπίζω απλώς να μας συγχωρούνται οι παραφωνίες.

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Sobraluz...
Εγώ δεν είμαι μάνα, σίγουρα όμως είμαι μια κόρη που έχει λατρευτεί πολύ από τη μάνα της και παρόλα αυτά κατάφερα να την απογοητεύσω σε πολλά... Αν και έμαθα να κεντώ όπως εκείνη, αλλού τα έκανα θάλασσα και της "κέντησα" την καρδούλα...

Μου λείπει πολύ η μαμά μου και είναι μακριά μου και πολύ μπλεγμένη...

Άι, στο καλό... Έριξα δάκρυ κορόμηλο μ' αυτή την ανάρτηση....

Γλυκειά πολύ η ατμόσφαιρα αυτής της ανάρτησης...

Καληνύχτα

Υ.Γ. Βγάλε καμιά καλύτερη φωτογραφία να το δούμε το shrug!!!!

sombraluz είπε...

@ νεραϊδούλα: Βεβαίως, οι φωτο έρχονται και οι οδηγίες για όποιον/α θέλει!

Roadartist είπε...

παρα πολύ συγκινητικό το κείμενο..

creationsbyeve είπε...

πολύ γλυκιά η ανάρτηση σου!!Εγώ δυστυχώς πρόλαβα να αποκτήσω μόνο ένα γιό, αλλά θα μου άρεσε να είχα και μια κόρη, να μοιραζόμαστε πράγματα!!!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails