Εμείς ήρθαμε για την έκθεση

Κάποτε, πάνε χρόνια, το φθινόπωρο έρχονταν στην ώρα του, κάθε Σεπτέμβρη.
Η Θεσσαλονίκη, σαν ενζενί του ελληνικού σινεμά, έγραφε μούρλια τα καλά της σε έγχρωμο σινεμασκόπ και ο στόλος γέμιζε αρόδο το Θερμαϊκό. Η παραθέριση τελείωνε, ο Λαμπρόπουλος έβγαζε καινούριες ποδιές και φουφούλες γυμναστικής. Άνοιγε η Έκθεση, ο κόσμος έτρεχε να χαζέψει τρακτέρ Μπελαρούς, μοτέρ του Δαμίγου και κουλούρες σύρμα από την Αλβανία. Να γευτεί μαύρη μπύρα και να διασκεδάσει σε μια νοητή αντανάκλαση του οριστικά χαμένου Μπεχτσινάρ αφού οι κήποι των πριγκήπων είχαν επιτέλους εξαφανιστεί, μαζί με τους πρίγκηπες, το Οθωμανικό και Εβραίικο παρελθόν της πόλης και τη μνήμη των νεκρών της.
Έρμη, προαιώνια "Συν", που αξιώθηκε την πρώτη κομμούνα της Ιστορίας, το κίνημα των Νεοτούρκων, το μοναδικό κοσμοπολιτισμό στον Ελλαδικό χώρο, τον Πανίκα και τον Φτερωτό Γιατρό. Μαζί με την Έκθεση εμφανίζονταν και τα σόγια από την ενδοχώρα της Μακεδονίας, που -κάνοντας την παραδοσιακή δήλωση "'ήρθαμε για την Έκθεση"- στρώνονταν με τις μέρες και δεν έλεγαν να το κουνήσουν.
Τα πράγματα, βεβαίως, έχουν σημαντικά αλλάξει από τότε.
Το φθινόπωρο αναζητείται, το ίδιο και ο λόγος της απομάγευσης του κόσμου. Η Έκθεση πλέον μετακομίζει στη μεριά του Μπεχτσινάρ αλλά το γεγονός μάλλον δε θα θυμίζει κάτι σε ανθρώπους που διάγουν την πτωχεία τους. Η Θεσσαλονίκη ξαναζεί έναν κοσμοπολιτισμό, στα απλωμένα εμπορεύματα των μαύρων, ενώ ο Πανίκας ο Ανθρωποκεντρικός τρίβει τα χέρια του.
Τα σόγια από την επαρχία έχουν από καιρό αποδημήσει οριστικά και στη θέση τους, κάθε Σεπτέμβρη, έρχονται στο Μακεδονία Παλλάς οι λομπίστες των πρώην, νυν και γουάναμπι πρωθυπουργών. Μάλιστα όλοι αυτοί συζητούν για την κρίση, το ποιος φορά παντελόνια και αν η Άμωμος Σύλληψης του Βατοπεδίου ήταν πράγματι τέτοια.
Ο Λαμπρόπουλος εξαφανίστηκε και έγινε Notos Gallery στη στοά Χιρς που εξαφανίστηκε κι αυτή κάτω από τη λάμψη πανάκριβων brands. Σχολική ποδιά δε χρειάζεται πλέον, αντιθέτως. Δέκα χιλιάδες ευρώ επειγόντως, γιατί το σχολείο τα χρωστάει στην εταιρεία του αερίου και μας το έκοψαν.
Κι εγώ; Αναρωτιέμαι. Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που συζητά ακόμη αν το Βατοπέδι, η Ζήμενς και οι εξωγήινοι υπάρχουν και ποιος τους προσκάλεσε. Η ίδια κοινωνία που αντέχει το Φράχτη, η ίδια που επιθυμεί το Φράχτη.
Η κυρία Βουλγαροπελέκη που δε φταίει, ο τζουντόκα σύζυγός της και ο κοσμάκης που χτυπιέται στο τατάμι της εαυτής υποκρισίας. Ο Γιώργος, που μέχρι τα εφτά του τον έλεγαν Τζεφ, οι φορτηγατζήδες, οι βενζινοπώλες, οι off shore φίλων μου γιατρών. Η κοινωνία που θέλει πρόστυχα, αδιάφορα σχολεία δίπλα σε χορούς δις, ευχαριστημένη γιατί ανέθεσε σε κάποιους τη διαχείριση της απελπισίας της και έφυγε και φέτος να κάνει διακοπές στον καταληστευμένο τόπο , το σπαραγμένο τοπίο. Σατανικό κοντραπούντο.
Ναι λοιπόν, ωραία, ήρθατε για την Έκθεση. Πότε, με το καλό, θα φύγετε;

Συγγένειες

Με χρονολογική σειρά:

Στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος (1878-1952)
(...) Πώς μ΄αρέσουνε του Πάγκαλου τα γούστα,
που μας μάκρυνε τη φούστα (...)

Σύμφωνα με μια πληροφορία, οι μάγκες της εποχής είχαν φροντίσει για την παράφραση του επιθεωρησιακού αυτού τραγουδιού, αντικαθιστώντας τη λέξη φούστα με άλλη που αρχίζει με "π" και αντί για "στ" έχει το δίψηφο "τσ".


Επιγραφή σε σχολική αίθουσα της Θεσσαλονίκης, πριν δυο χρόνια. Τάξη Α' του δημοτικού. Η version του "ποιος Φούφουτος; Ο π...ς μου ο ξεσκούφωτος" λανθάνει.

Υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος (1938 - ) "Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; ". Όχι, αυτό το έχει πει άλλος.

Αόρατος Αρχή

Είναι απολυμένος της Ολυμπιακής. Τον βλέπω που έρχεται κάθε πρωί στο σχολείο και ακόμη βαστάει και στριφογυρνά νευρικά το μπρελόκ με τους χρωματιστούς κύκλους. Κάτοικος στη "δημοκρατία της μεζονέτας", δυο παιδιά, γυναίκα άνεργη. Τις μέρες που είναι "κανονικές" μας πετάει ένα βιαστικό αστείο και χάνεται. Τις μέρες τις βαριές δε λέει τίποτε.
Σήμερα δεν άντεξε. Περίμενε να τελειώσει η γιορτή. Τα καλαματιανά και η ραπ, οι λουκουμόσκονες και η Βλαχοπούλου. Η αγαλλίαση των γονιών όταν το σπλάχνο έβαζε καλάθι, οι κάμερες που τύπωναν λάτιν τσακίσματα, ο δεκάρικος του διευθυντή. Τέτοιες μέρες που τα ακριβά ιδιωτικά παρουσιάζουν αγώνες επιχειρηματολογίας, Ανθιμονομάρχες και Λαζοπουλογεργουσόπουλους. Μα τι σημαίνει, ο κόσμος ήταν τόσο ευχαριστημένος! Τόσα συγχαρητήρια του τίποτε, πόσες ευχές για το καλοκαίρι και " του χρόνου".
Ο πρώην Ολυμπιακάριος δεν είχε διάθεση για τέτοια. Με πλησίασε στην έξοδο, "κάτι να σας πω, προσωπικό". Νευρικός, άλλαζε τον ενικό με τον πληθυντικό, άναψε τσιγάρο, τραύλιζε σχεδόν. Στην αρχή δεν καταλάβαινα.
- Δεν πάει άλλο. Κάτι πρέπει να γίνει.
Κόσμος, φωνές, νταπαντούπα, χαιρετούρες, ζέστη.
- 'Έχουν πέσει τα κτήνη να μας φάνε. Κάτι πρέπει να γίνει. Σ' εμπιστεύομαι. Πρέπει να κάνουμε μια Φιλική Εταιρεία.
Ο μικρούλης Β. με τραβάει από το ρούχο γιατί δεν τον ακούω. Μου δείχνει δυο άδεια κουτιά χυμού και κάτι λέει κι αυτός.
- Δε σε ξέρω καλά, δε με ξέρεις, αλλά σ' εμπιστεύομαι. Κάτι πρέπει να κάνουμε, ένα φωτοτυπικό να βρούμε, να μοιράζουμε στον κόσμο.
- Ναι, τι θες Β. μου; Όχι, σας ακούω... Έλα, δώσε μου εμένα τα σκουπίδια. Ναι... έχουν πέσει να μας φάνε.
- Χρειάζεται μια νέα Φιλική, άκου που σου λέω. Μη γελάς.
- Δε γελάω. Κοίτα τους αυτούς εδώ. Μπορείς να τους το πεις;
- Τρελάθηκες; Ας τους αυτούς. Πρέπει να είμαστε λίγοι. Δεν πάει άλλο.
- Από αυτούς τραβάνε τη δύναμή τους. Από τη συμφωνία τους.
Κόσμος που πάει κι έρχεται. Όλα ήταν καλά. Σταθερές αξίες, καλοκαιράκι και στερεότυπα. Η ακίνδυνη σιγουριά του μηδενός, η επανάληψη του κενού. Το ζαμπονάκι Υφαντής παίζει δυνατά στα ηχεία και είναι πλέον ανήκει κανονικά στη σχολική κουλτούρα. Τα παιδιά, βεβαίως, ανταποκρίνονται σαν τρελά. Οι γονείς χειροκροτούν. Ακόμη και τώρα, ακόμη κι εδώ, καμιά απαίτηση νεοτερικότητας, καμιά προσδοκία αλλαγής.
-Και του χρόνου, να μας κάνετε πάλι γιορτή.
- Αν υπάρχει του χρόνου δημόσιο σχολείο, μπορεί και να ξανακάνουμε.
Μάτια έκπληκτα, αμηχανία. Τι λέει αυτή;
- Αχ, μη μου λέτε τέτοια, αγχώνομαι.
Ο πρώην προνομιούχος έχει χάσει τη φόρα του. Έρχεται και η γυναίκα του. Ζητά συγγνώμη μέσα από τα δόντια. Φεύγουν και ντρέπομαι. Τι έπρεπε να του πω; Μέσα στη φασαρία... Μέσα στον κόσμο που έχει μάθει "να παίρνει για όνειρά του την πραγματικότητα", να μη συνειδητοποιεί, αλλά να συμφωνεί . Η Αόρατος Αρχή. Αυτή που δεν υπάρχει, μα ολοφάνερα ενεργεί. Και σιωπεί εκκωφαντικά. Γιατί;

"Εάλω", εμείς.

Πριν λίγα χρόνια είχα για διευθυντή έναν εντελώς χαρακτηριστικό τύπο " Ελληναρά", με μικρό μπόι, μεγάλη άγνοια και κορώνες μουσολινικού τύπου. Ο λαμπρός αυτός υπάλληλος της Γ' Ελληνικής δημοκρατίας λάτρευε κάθε 19 Μαΐου να εκφωνεί στα έρημα παιδάκια λόγο, για την επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων. Το είχε αναλάβει με την προθυμία ενός εργολάβου, μια και ο ίδιος ήταν ποντιακής καταγωγής.  Μάλιστα το τραβούσε το πράγμα από τα μαλλιά και  έφτανε από τον Πόντο στην Άλωση. Εκεί πια άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο να εκφραστεί. Τι Μαρμαρωμένοι, τι ψάρια που κολυμπούν μισοτηγανισμένα, όλα τέλος πάντων που είχε ακούσει ο ίδιος από το δάσκαλό του στα χρόνια του '50 και έπρεπε να μάθουν τα παιδιά.  Και κάθε, μα κάθε χρόνο, ξεκινούσε το λόγο του με το μνημειώδες:
-Σήμερα, παιδιά, γιορτάζουμε τη γενοκτονία των Ποντίων.
Τα παιδιά πρόσεχαν φιλότιμα τα πέντε πρώτα λεπτά και κατόπιν, αυθορμήτως, έπαιρναν πάνω στα τσιμέντα της αυλής στάσεις που παρέπεμπαν κατευθείαν στα θύματα της γενοκτονίας και στο "συνωστισμό" του λιμανιού της Σμύρνης. Κυρίως ασχολούνταν με την - επικείμενη - Γιουροβίζιον και το ντουζ πουάν. Το προσωπικό του σχολείου - από την άλλη- αφού κέρδιζε ακόμη τρία λεπτά με τα συνηθισμένα "σςςς" και "σήκω πάνω, δε ντρέπεσαι" παρέδιδε τα όπλα και νοσταλγούσε κάπως τον καιρό που οι Τσέτες έσφαζαν τους προγόνους του διευθυντή στο προειρηθέν λιμάνι. Το τέλος της σεμνής τελετής έβρισκε τον ομιλητή εθνικώς υπερήφανο, τα παιδάκια σε αρχικά στάδια ηλίασης και το προσωπικό κατά τι σοφότερο. Να, αίφνης μαθαίναμε πως η εθνική ομφαλοσκόπηση είναι βασικό κομμάτι της εθνικής εκπαίδευσης, ενώ οι δεκάρικοι λόγοι κρίσιμοι για τη δημιουργία των μελλοντικών απολιτίκ ανθρώπων.
Από τότε καμπόσα πράγματα άλλαξαν. Η πατρίδα χρεοκόπησε, αφού πρώτα γλέντισε σε ένα τρελό πάρτι με διακοποδάνεια, ρεμούλες, μανικιούρ-πεντικιούρ, Ολυμπιάδες, μίζες και Τζουλοβοσκοπούλες.
Ο διευθυντής-πατριδαμύντορας-Τουρκοφάγος πήγε σπιτάκι του, με το ελάχιστο της υπηρεσίας, για να απολαύσει τους καρπούς του μόχθου του.
 Τα παιδάκια ψιλομεγάλωσαν, σκοτώθηκαν πέρυσι το Δεκέμβρη ή σκότωσαν φέτος το Μάη. Πάντως μεγάλωσαν.
Οι δάσκαλοι μεγάλωσαν κι αυτοί, αλλά όχι αρκετά γιατί τους είπαν ότι θα πρέπει να δουλέψουν σαράντα χρόνια για να πάρουν πλήρη σύνταξη και καθόλου εφάπαξ. Πάλι νοσταλγούν, όχι τους Τσέτες αυτή τη φορά αλλά τους καιρούς που υπήρχαν βεβαιότητες. Η εθνική εκπαίδευση θα αλλάξει και αυτή, οσονούπω, από μια καλή κυριούλα που στέλνει το δικό της παιδάκι σε ιδιωτικό σχολείο και κλείνει το γόνυ στον Έλληνα εκπαιδευτικό. Η Ελλάς κατάφερε να πάρει όγδοη θέση στη Γιουροβίζιον, να μοστράρει λύρες και νταούλια ανταμώς με τατού και αποτριχωμένα στήθη και να θυμηθεί ξανά την Άλωση.  Τα στερεότυπα που επαναλαμβάνονται, η Ιστορία που διδάσκεται ξανά και ξανά αλλά δεν κατανοείται, η αλύτρωτη καθημερινότητα, το μέλλον που τρύπωσε από την Κερκόπορτα της συλλογικής ενοχής.
Και μέσα σε όλα τούτα η βασανιστική ανάμνηση της Πόλης, το μεγαλείο και το εξάμβλωμα, η σαγήνη και ο τρόμος. Ομορφιά και παράπονο. Ένα  κλάμα και μια βεβαιότητα. Η Πόλη έπεσε. Γεννήθηκε το Ρωμαίικο. Η Πόλη γλύτωσε. Εμείς;

Οι άλλοι

Θα είμαστε μαζί μέχρι τα γεράματά μας. Θα με βλέπουν και θα τους βλέπω, κάθε μέρα, για πολλά χρόνια ακόμη.
Θα βλέπω, για παράδειγμα, στο διηνεκές το συνάδελφο με το blue touth πακτωμένο στο αυτί να κάνει τις αγοραπωλησίες του από τη σχολική αίθουσα, αδιάφορος και αμέτοχος σε όλα τα άλλα.
Ή το διευθυντή να συγγράφει το βιβλίο του στον υπολογιστή του σχολείου, την ώρα του σχολείου.
Θα καλημερίζω τη συναδέλφισσα που νομίζει ότι η Ζωρζ Σαρή είναι "ο Ζωρζ Σαρή" και την άλλη που τρέχει στα δικαστήρια να μαζέψει αδέσποτες φωτογραφίες "προσωπικών στιγμών της" .
Μέχρι τα γεράματά μου θα εξηγώ στη δασκάλα της πρώτης ότι το "Αλφαβητάρι με τον ήλιο" είναι σημαντικό κείμενο και πάλι δε θα την πείθω.
Θα δέχομαι το αυθόρμητο ξάφνισμά τους όταν θα ακούν το "Γουτού γουπατού" και θα νιώθω αμηχανία και ντροπή.
Κάθε πρωί θα απορώ γιατί τα παιδιά πρέπει να "κάνουν γραμμές" και να προσεύχονται ομαδικώς. Αλλά τη δική μου απορία δε θα αναλαβαίνει να τη λύσει κανείς. Θα γνωρίζω, ωστόσο, ποιοι από τους παριστάμενους και ευλαβικώς συμπροσευχόμενους κάνουν ιδιαίτερα το απόγευμα και λούφα το πρωί.
Σε όλους αυτούς λοιπόν τους αναγκαστικούς συνοδοιπόρους μιας βόλτας μακριάς και ατελέσφορης, χαρίζω τη σημερινή απεργία. Και στον κάθε ένα, που δέχεται την αδικία ως αυτονόητη.
Θα πιστεύω ότι δουλεύω, για τους άλλους ανθρώπους. Οι προειρηθέντες, όλοι σήμερα στο σχολείο, θα δουλεύουν όλους τους άλλους ανθρώπους. Αυτοί, με τη σειρά τους, θα ανέχονται το δούλεμα ως αυτονόητο. Η Ελλάς αποτελείται από συνένοχους άλλους.
Κι εμείς δε θα μπορούμε ούτε καν να φύγουμε, αν πάμε αλλού.

Πρωτάκια

Ξεκινούν αύριο και οι σκέψεις μου είναι μαζί τους.
Πριν δώδεκα χρόνια τα υποδέχτηκα, μια σταλιά ψυχάκια, με καινούριες τσάντες. Η αγωνία της μαμάς έξω από την πόρτα και ο δικός μου πανικός της πρώτης μέρας, σταθερές αξίες. Μα αυτά τα μικρούλια στάθηκαν. Άντεξαν δώδεκα χρόνια παράλογης και κακής εκπαίδευσης, ερασιτεχνισμούς σαν τους δικούς μου, την κρεατομηχανή της δευτεροβάθμιας, την εφηβεία, και τώρα είναι έτοιμα να βγουν στον κόσμο που τους ετοιμάσαμε και να διεκδικήσουν τη θέση τους.
Βρήκα τη φωτογραφία μας της πρώτης τάξης, αυτά τόσο δα και αθώα (;) , η αφεντιά μου μωρομάνα εκείνο τον καιρό, όλοι στημένοι μπροστά στην πορφυρή αυτοσχέδια αυλαία του σχολείου, τα ονόματά μας στο χαρτονένιο δίπτυχο. Ευτυχώς, γιατί κάποια πρόσωπα έχουν προλάβει ήδη να χάσουν τα ονόματά τους, δεκάδες πέρασαν από τα χέρια μου έκτοτε.
Και, τέλος πάντων, σήκωσα το τηλέφωνο. Όχι τα ίδια, τους γονείς τους. Τα παιδιά είναι αμπαρωμένα στα δωμάτιά τους, παρέα με τον "προγυμναστή" ( έτσι λέγαμε έναν καιρό τον ιδιαιτερά ) . Τελευταίες οδηγίες προς ναυτιλομένους.
Ευχές για τη Δεσπούλα, τη μελλοντική δόξα της Φιλοσοφικής, το στρουμπουλό που στα οχτώ του σήκωσε χεράκι και είπε:
-Κυρία, το διάβασμα για μένα είναι ελευθερία.
Ευχές για το Μανώλη, που γεννήθηκε άσφυγμος, πάλεψε την αναπηρία του και θέλει να γίνει λαμόγιο δημοσιογράφος. Τι χαρά ! Θα μπορώ να σφαλιαρώνω έναν από δαύτους στο μέλλον, με την άνεσή μου.
Για το Δημήτρη που ποτέ δεν είχε ηψηλή επίδοση αλλά δεν τα παράτησε και τώρα θέλει να γίνει μπάτσος, για τη Χριστίνα, την υποψήφια της μοριακής βιολογίας που έγραφε αστείες εκθέσεις στα επτά της, το Βαγγέλη που τότε ήθελε να γίνει πρωθυπουργός και τώρα δίνει οικονομικά, ευχές για όλα τους. Μέχρι να ανοιγοκλείσουν μια φορά τα μάτια θα έχουν φτάσει στην ηλικία μου, όλο συμβουλές και μικρά πονάκια. Λοιπόν, όρμα Τζακ, μήπως και πάρουν εκδίκηση τα όνειρα.
Και για μένα; Χώρια τα ζουμιά που με πήραν στο δεύτερο - κιόλας- τηλεφώνημα, χώρια τη βεβαιότητα "καλά έκανα και τα έβαψα ξανθά, χάλια ήμουν", μια γλυκιά αμοιβή:
-Ήμουν σίγουρη ότι μας σκέφτεσαι. Αυτό έλεγα σήμερα στη δουλειά, μόνο η δασκάλα του μας σκέφτεται.
Έτσι είναι, παιδιά. Και αφήστε την Αννούλα να κλείνει το γόνυ στον Έλληνα εκπαιδευτικό. Κάτι τέτοιες ιστορίες, ούτε στο όνειρό τους. Πολύ περισσότερο, στην αξιολόγησή τους.
Ίσως , στον εφιάλτη τους.

Curriculum vitae

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, από σόγια που μόλις σήκωναν κεφάλι μετά την προσφυγιά, την κατοχή και τον εμφύλιο. Οικογενειακό μότο το "χρυσό βραχιόλι". Πήρα το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας το 1985. Ήμουν 22 χρονών.
Έπιασα δουλειά το 1986. Παντρεύτηκα συνάδελφο , πήραμε οπελάκι από χέρι και πήγαμε να ζήσουμε στα ενενήντα μέτρα της γονικής αντιπαροχής. Κάναμε δυο παιδιά δικά μας και νομίσαμε ότι και τα άλλα, τα ξένα, είναι και αυτά κάπως δικά μας. Πιστέψαμε πως το δημόσιο σχολειό πρέπει να είναι ένα μέρος όπου η ανθρωπιά ανθίζει και δένει φρούτα, από εκείνα που γλυκαίνουν τη ζωή και κάνουν τον κόσμο κατοικήσιμο. Και έτσι πορευτήκαμε.
Η μόνη συνδιαλλαγή που είχαμε με το πολιτικό και επαγγελματικό σύστημα ήταν ρήξεις. Και αρνήσεις. Δε γίναμε στελέχη πουθενά, δεν ωφεληθήκαμε σε τίποτε, δε γίναμε πελάτες κανενός, δε φοροδιαφύγαμε δεκάρα, δε λουφάραμε, δεν κάναμε ιδιαίτερα μαθήματα και δεύτερη δουλειά, δεν πήραμε ποτέ κανενός είδους δάνειο, δε μετακομίσαμε, δεν αποκτήσαμε έπιπλο κουζίνας, εξοχικό, σκάφος, δευτερότριτο αυτοκίνητο, τζιπ και πιστωτικές. Μπορούσαμε. Δεν το θεωρήσαμε συμβατό με την πραγματικότητά μας.
Το φθινόπωρο του 2006 απεργήσαμε για έξη εβδομάδες με πόνο και περηφάνια. Οι γονείς του σχολείου διαμαρτύρονταν γιατί χάνονταν μαθήματα. Δεν είχαν απεργήσει ποτέ. Από το σύλλογό μας ήμασταν δεκαέξι άνθρωποι αυτοί που άντεξαν και δεν έσπασαν την απεργία. Οι υπόλοιποι είχαν δάνεια.
Σήμερα απεργούμε. Τα παιδιά μας, τα βιολογικά, λένε στους φίλους τους ότι είναι παιδιά απεργών. Τα άλλα, τα ξένα, μάθανε το πρώτο γράμμα, το άλικο, και τι σημαίνει θυμός. Οι γονείς ακόμη διαμαρτύρονται. Αλλά δεν απεργεί κανείς. Οι συνάδελφοι εξακολουθούν να έχουν δάνεια.
Ο κόσμος που περιμένει τα παιδιά τους δεν είναι κατοικήσιμος Ο κόσμος που περιμένει και τα δικά μου παιδιά δεν είναι κατοικήσιμος. Δεν τον έφτιαξα εγώ. Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορώ ούτε και να τον αλλάξω.

Nessuna speranza?

`

Αύριο απεργία.
Για όλα.
Για την ξεδιαντροπιά και την αδικία.
Για τη μοιρασιά της λείας στις τράπεζες.
Για τη σκανδαλώδη εύνοια στους κομπραδόρους μαντράδες που εισάγουν τα αυτοκίνητα. (Κατά τα άλλα σύσσωμο το ελληνικό κράτος και οι πολιτικοί στήριξαν την ανοησία που ονομάστηκε Μέρα της Γης).
Για τα Βατοπέδια και τα σκάνδαλα της άγονης γραμμής.
Για τα πλέιστέισον και τους κουμπάρους.
Για τη χωριατιά και την αμορφωσιά που κυβερνούν.
Ακόμη και γι αυτό το καταπληκτικό που κυκλοφορεί από χτες , ότι θα πρέπει κάθε δημόσιος υπάλληλος να πληρώσει, άπαξ, εισφορά 600 ευρώ για να στηρίξει το ασφαλιστικό μας ταμείο.
Δουλεύω 23 χρόνια και πληρώνω αδιαλείπτως. Θα σας έλεγα ότι δεν έχω φοραδιαφύγει ποτέ, ούτε δεκάρα, αλλά θα το θεωρήσετε πρωταπριλιάτικο αστείο. Που είναι ,λοιπόν, τα χρήματά μου; Ήδη είμαι σχεδόν ανασφάλιστη. Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους είναι μπροστά μας. Τη βλέπουμε ή ελπίζουμε ακόμη να τη βολέψουμε ο καθένας στη (χρεωμένη) φωλίτσα του και στις ψευτοδιακοπές που έρχονται;
Σαν τον ελεύθερο επαγγελματία, που ήρθε και πήρε το πλυντήριό μου για επισκευή πριν λίγο. Καλοβαλμένος και σκληρά εργαζόμενος, τόσο απελπιστικά μπερδεμένος στη σκέψη και τα επιχειρήματα που βρώμαγε ψέμα, υποκρισία, άγνοια και προκατάληψη.
Μα πάνω απ΄όλα, απεργία γι αυτούς τους "συναδέλφους" που δεν απεργούν.
Για ένα απελπισμένο πείσμα, για το αυτονόητο, για όσα δε θέλουν να δουν και με την άρνησή τους αυτή κόβουν κι από μένα και από τα παιδιά μου το μέλλον και τον αέρα που αναπνέουμε. Για την υποκρισία τους, την αδιαφορία, την ανοησία, το τραγικό τους χάλι που αυτάρεσκα το περιφέρουν σε αγυές και οδούς.
Για την αδυναμία να αναγνώσουν την πραγματικότητα και ας επιμένουν να πιστεύουν ότι διδάσκουν γραμματισμό στα παιδάκια του κόσμου, τρομάρα τους.

Στη Γαλλία πριν λίγες μέρες κάτι λίγα εκατομμύρια βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν. Τα ποσοστό των δασκάλων που απεργούν στο σύλλογό μου, σε μια από τις προνομιούχες περιοχές της Θεσσαλονίκης, είναι 13%.
Καληνύχτα σας.

Όλη δόξα, όλη χάρη

Στη γη που γεννήθηκε, στην Τιφλίδα, ονομάζεται Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί. Εδώ τον γνωρίζουμε ως Ηλία Ηλιάδη. "Πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί δε θυμάμαι πώς το λέμε εμείς εκεί." Είναι σπουδαίος τζουντόκα και στο Πεκίνο ήταν μια από τις ελληνικές ελπίδες για μετάλλιο. Το παλικάρι που το διάλεξαν για σημαιοφόρο της ελληνικής αποστολής.
Ξέρετε, η "μεγάλη" στιγμή, όταν το εθνικό σύμβολο εισέρχεται μοναχούλι στο Ολυμπιακό Στάδιο, πριν από τα έθνη, πριν από τους αθλητές. Εκεί που η φωνή του εκφωνητή σπάζει από συγκίνηση, εκεί που λέμε "χαλάλι τα δις" και εκεί που ο άτιμος ο Κινέζος σκηνοθέτης δείχνει και τον παραγουρμασμένο τέως βασιλέα, μην τυχόν και δε γίνει ο συνειρμός.
Ηλιάδης λοιπόν ο Ζβιανταουρί. Δε μας ενόχλησε το εμφανές της καταγωγής του. Δε μας πείραξε όταν παρήλασε με τη σημαία. Μπα, καλέ. Αφού έχει όνομα ελληνικό. "Η ψυχή μας, τ' όνομά μας". Θυμάστε, τότε με τα συλλαλητήρια για το όνομα των Σκοπίων. Και οι καλόγεροι στο Μεσαίωνα έκαναν ακριβώς το ίδιο. Βάφτιζαν το κρέας ψάρι, το βλογούσαν και το τρώγανε.

Καλύβια Πολυγύρου, Χαλκιδική. 2009. "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέέέ".
Το απλό γεγονός ότι η σημαία κρατιέται από το παιδί με την καλύτερη επίδοση - κι αυτό τις περισσότερες φορές μετά από κλήρωση-, όχι για να τιμηθεί το ίδιο, αλλά για να τιμηθεί η σημαία, απλώς διαφεύγει από την αντίληψη των Ελληναράδων γονιών. Ναι, ναι , αυτών των ίδιων που φοροδιαφεύγουν, χτίζουν αυθαίρετα, υπερχρεώνονται με δάνεια και διακοποκάρτες, λαδώνουν και λαδώνονται, τα στάζουν στα σκυλάδικα, ψηφίζουν για να έχουν άκρες και το βουλώνουν όταν τα κάθε λογής Βατοπέδια αρπάζουν τη γη και το νερό και τον αέρα.
Βέβαια δε θέλουμε -ή δε μπορούμε ακόμη- να ανοίξουμε τη συζήτηση για τη σκοπιμότητα των παρελάσεων. Είμαστε στην περίπτωση της παροιμίας "Τι του λειπ΄του κασιδιάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι". Τα τραγικά χάλια μιας εκπαίδευσης που μας αξίζει, τελικώς.

Και ο Τσενάι; Μάθαμε τι απέγινε; ΄Αραγε Έλληνας ή παρέμεινε Αλβανός που θα επιστρέψει μετά τις σπουδές του στην Ελλάδα και θα εκδικηθεί τη χώρα που τον δέχτηκε σα δεύτερη μάνα και τον μεγάλωσε στοργικά;
Πολύ θα ήθελα πάντως να ρωτήσω τους θερμοκέφαλους της Μηχανιώνας, καναδυό νομίζω ότι τους ξέρω κιόλας, συνάδελφοι είναι, τι βλέπουν σε αυτό το έρημο κρατίδιο που τους κάνει τόσο περήφανους ; Γιατί η συλλογική ψευδαίσθηση της ελληνικότητας είναι τόσο ισχυρή που παραμερίζει τη λογική, την ανθρωπιά και στο κάτω κάτω και τη στοιχειώδη πολιτική που λέει "αφομοιώνω τους ξένους και τους κάνω ακίνδυνους";
Η φίλη μου η Athena από το Elk Grove, California, USA, μου γράφει ότι όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ετοιμάζονται οι ομογενείς να υψώσουν τη γαλανόλευκη στο state capitol της Καλιφόρνια, σε επίσημη τελετή, για την 25η Μαρτίου. Για φανταστείτε, την αλβανική με τον αετό , στον Άγνωστο Στρατιώτη, μια φορά το χρόνο.
Λοιπόν, τι είν' η πατρίδα μας;

Τι χωρίζει τα λάβαρα της επιχείρησης Ψωμιάδη από τα λάβαρα του Ντάτσουν και τις σημαίες των μαθητικών παρελάσεων;
Τι εισάγει το μίσος, το φόβο και το φασισμό στην καθημερινή μας ζωή, σε εμάς τους ίδιους , σε όσα πιστεύουμε και ζούμε;
Τα σύμβολα, που λέγαμε και τις άλλες. Και η προβολή του εαυτού μας επάνω τους. Καιρός να το ξανασκεφτούμε.

Και βασιλεύει , και τον κόσμο κυριεύει

`

Κυριακή πρωί, στις έντεκα. Ο τέταρτος όροφος του νοσοκομείου. Ηχηρή σιωπή. Μιζέρια, φτώχεια και προχειρότητα. Ένα καροτσάκι με φακέλλους ασθενών αδέσποτο , από τα χτες, δίπλα στα ασανσέρ. Εξαθλιωμένες αλλοδαπές καθαρίστριες, ιδιωτικού συνεργείου. Σαν την Κούνεβα. Αλλά υποταγμένες.
Εκεί μέσα άνθρωποι παλεύουν για τη ζωή των άλλων, για τη δική τους, για τη δική μας.
Οι φραπέδες σε χάρτινο δίσκο. Πιπιλάμε τα καλαμάκια. Το τσιγάρο δεν είναι πια ανάγκη.
Ο φίλος στο σαλονάκι. Με τον ορό, τις πιτζάμες και γένια δυο ημερών. Είναι νευρικός. Το κρύβει για χατήρι δικό μας. Βιασμένες πλάκες και φλυαρία που πασκίζει να μοιάζει φυσιολογική. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Δε ζητά ούτε αυτός να καπνίσει. Αν και τώρα πλέον δεν πειράζει.
Από τους κάτω ορόφους ακούγονται τραγούδια. Μετά ψαλμοί. Η σκάλα γεμίζει. Προηγείται ένας ορθόδοξος ιερέας και έπονται καμιά τριανταριά νέοι. "Χριστιανική Φοιτητική Δράση". Όλοι μια κοψιά. "Ήσυχα" παιδιά, γελαστά και πρόθυμα σε ό,τι κάνουν. Κι αυτό είναι να γυρίζουν τους διαδρόμους του νοσοκομείου, να ψέλνουν τροπάρια και αυτά τα εμετικά θρησκευτικά τραγούδια που εζήλωσαν τη δόξα αντίστοιχων που έχουν οι νεώτερες χριστιανικές ομολογίες. Αυτά που μιλούν σε απλά ελληνικά για κόλαση, παράδεισο και παραστρατημένα παιδιά του Θεού.
Θα μου πείτε τώρα, το καλλιτεχνικό μέρος σε πείραξε; Ε, και αυτό. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εκείνο που κυρίως με αναστάτωσε ήταν η επιβολή μιας θρησκευτικής πρακτικής σε ανθρώπους καθηλωμένους στα κρεβάτια τους. Ποιον από όλους αυτούς ρώτησε ο ιερέας με τη γλοιώδη βεβαιότητα, πριν ξεκινήσει να μοιράζει παρηγοριά σε βαριά άρρωστους ανθρώπους, φετινές θρησκευτικές ατζέντες και προπέρσινα τεύχη του περιοδικού της αδελφότητάς του; Από αυτές που κάνουν κουμάντο στην μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, ανεβάζουν δημάρχους , νομάρχες και κάνουν πατριωτικά συλλαλητήρια.
Τι είδους συναισθηματικός και κοινωνικός εκβιασμός ασκήθηκε στο όνομα της χριστιανικής αλληλεγγύης; Ποιους αφορούσε; Όλους τους παρόντες. Γιατί; Επειδή το Σύνταγμα μιλά για επικρατούσα θρησκεία. Και οι μειονότητες; Τελικώς η αξιοπρέπεια των ανθρώπων είναι και αυτή μια συνιστώσα ποσοτική, όχι ποιοτική. Αν ανήκεις στην κυρίαρχη άποψη , καλώς. Αν όχι, κακό του κεφαλιού σου.
Αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε αν το ίδιο πράγμα σκεφτόταν να κάνει ένας ραβίνος ή ένας χότζας ή ένας βουδιστής μοναχός. Φανταστείτε τη σκηνή. Σουρεάλ; Κι όμως, θα μπορούσε να επικαλεστεί το ίδιο, ανιδιοτελές, κίνητρο που συσπείρωσε τους νεαρούς Κυριακάτικα γύρω από τον ινστρούχτορά τους για να μας κάνουν σαφές ότι η παρηγοριά της υπαρξιακής αγωνίας επιδαψιλεύεται μόνο στους πιστούς, μαζί με υποσχέσεις αιώνιας ζωής και γαλήνης. Αρκεί να μπεις στο ποίμνιο και να δεχτείς τη διαμεσολάβηση του ιερατείου, κοινώς το νταβατζιλίκι. Λανθάνει βεβαίως ότι οι διαμεσολαβούμενες σχέσεις είναι σχέσεις μπιζνεζίδικες. Και η θρησκευτική εξουσία είναι η μεγαλύτερη μπίζνα ανά τους αιώνες.
Στο νοσοκομείο υπάρχει εκκλησάκι. Όπως σε όλα τα νοσοκομεία. Στο νοσοκομείο υπάρχει μόνο ελληνορθόδοξο εκκλησάκι. 'Οπως σε όλα τα ελληνικά νοσοκομεία.
Παρασκευή πρωί, στις εννιά. Των Τριών Ιεραρχών. Τα σχολεία κατηφορίζουν για την εκκλησία της γειτονιάς. Προηγούνται οι σημαίες. Ακολουθούν, εκόντες άκοντες ,δάσκαλοι και παιδιά. Υποχρεωτικός εκκλησιασμός. Στα γυμνασιόπαιδα και το λυκειόπαιδα θα μπουν , λέει, εφτά απουσίες αν δεν έρθουν στο ναό. Σύνταγμα, υπάρχεις;
Εικόνα που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και, απαρέγκλιτα, επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Θρησκεία και εκπαίδευση. Θρησκεία και κράτος. Ένα πράμα. Ομοούσιον και αδιαίρετον. Όπως Στο Βυζάντιο, όπως στην Τουρκοκρατία. Όπως στις χούντες έτσι και στις αναιμικές δημοκρατίες αυτής της δόλιας πατρίδας που ζει το λαό της με ψέματα και φούμαρα.
Εικόνα που βεβαιώνει ότι το ελληνικό σχολείο δεν είναι ένα σχολείο κοσμικό και ουμανιστικό, αλλά ένα σχολείο ταξικό, ένα σχολείο προπαγάνδας και αναπαραγωγής, ένα σχολείο υποκρισίας και αμορφωσιάς. Μην απορείτε γιατί τα παιδιά σας δε μορφώνονται στο σχολείο. Μόρφωση δεν είναι οι κανόνες της γραμματικής, τα προβλήματα και η παπαγαλία της ιστορίας. Μόρφωση είναι η ανάπτυξη ελεύθερων συνειδήσεων. Ανθρώπων που δεν υποκύπτουν σε στερεότυπα, μύθους, προκαταλήψεις και διαχειριστές της υπαρξιακής αγωνίας. Μόρφωση είναι η δημοκρατία, η συναπόφαση, η ελεύθερη επιλογή.
Μα το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο, το πιο απελπιστικό πράγμα που υπάρχει, είναι ότι συναινούμε. Ότι δε νιώθουμε την ανάγκη της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας και της ισότητας. Όχι, όχι στ' αλήθεια. Γιατί αν είχαμε τέτοιες ανάγκες θα διεκδικούσαμε την ικανοποίησή τους. Εμείς όχι μόνο δε διεκδικούμε αλλά πανωβάζουμε με τη σιωπή και την υποκρισία μας.
Και όπως μου είπε σήμερα το πρωί μια, πραγματικά συμπαθητική και καλή μητέρα, που με κατάλαβε συννεφιασμένη:
-Στεναχωριέστε κυρία Τάδε για τη μειωμένη προσέλευση των παιδιών;
Όχι, καλή μου. Δε στενοχωριέμαι γι αυτό. Στενοχωριέμαι γιατί εσύ, η γλυκιά, η ευγενική, η αφοσιωμένη, η δοτική μάνα δεν υποψιάζεσαι, δε ξέρεις, δε νογάς. Γιατί αν ήξερες, θα διεκδικούσες κάτι άλλο για τα διδυμάκια σου τα υπέροχα . Κι αν διεκδικούσες, ίσως αυτός ο κωλόκοσμος να ήταν διαφορετικός.

Γούρι, γούρι

`

Η κάλπικη. Σχολική. Η δεύτερη για φέτος. Λέτε να είμαι τυχερή; Συνοδεύεται μάλιστα και από άδεια μιας ημέρας. Μη ψάχνετε αδίκως στο Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα για να τη βρήτε. Του Αγίου Αρτζιμπούρτζη*. Η εβδομάδα του Αρτζιμπούρτζη. Βοήθειά μας.

Η αληθινή. Ο Γιώργης και ο δράκος. Λίρα εκατό. Trustworthy. Ψάξε, ψάξε, δε θα τη βρεις.




Η ψηφοδόχος. Το άσπρο και το μαύρο. Η δεξιά πλευρά, του ΝΑΙ, βαμμένη άσπρη. Εξ' ου και το μαυρισμένο ΝΑΙ, να κάνει την αντίθεση. Η αριστερή πάλι κατάμαυρη. Είπαμε, ο δυισμός και στα χρόνια μας ζει και βασιλεύει. Πόσο περισσότερο κάποτε. Εξάλλου η δεξιά μπάντα πάντοτε ήταν η καλή, η ευλογημένη, η θετική. Το δεξί χεράκι, το καλό, η δεξιά του Κυρίου. Όλα δεξιά. Όλα καλά.
Για κάθε υποψήφιο υπήρχε μια τέτοια κάλπη σε κάθε εκλογικό τμήμα. Έβαζε ο ψηφοφόρος το χέρι του στο άνοιγμα κρατώντας ένα σφαιρίδιο. Μολυβένιο. Εκεί, στη μυστικότητα του κουτιού, το άφηνε να κυλίσει είτε στη μεριά του ναι, είτε στη μεριά του όχι. Στο φινάλε μετρούσαν τα ναι και τα όχι κάθε υποψήφιου, δηλαδή πόσα είχε στο άσπρο και πόσα στο μαύρο και έβγαζαν τα αποτελέσματα. "Μαυρίζω", "τον μαύρισαν", "μαύρο στο Μαυρογιαλούρο" και τα σχετικά. Κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι την προτίμηση του εκλογέα. Παρεκτός κι αν είχε ιδιαίτερο λόγο να την κάνει γνωστή στον υποψήφιο που διάλεγε, οπότε τη δάγκωνε. Δαγκωτή η ψήφος. Να μας ξέρουν και να μας λογαριάσουν στο μετεκλογικό νταραβέρι. Α, κουμπάρε, εγώ μια φορά στο έριξα και μάλιστα δαγκωτό.


Η άλλη κάλπη. Αυτή που έρχεται. Αυτή που δε λέει να 'ρθει. Εκλογές λοιπόν.
Για να μπαίνουν όλα τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Τι φενάκη! Το ξεκαθάρισμα θα έχει ήδη γίνει από τις προηγούμενες βαθμίδες.Έχουμε, ήδη, το μεγαλύτερο ποσοστό μαθητικής διαρροής από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Και αμόρφωτους απόφοιτους Λυκείου. Απλούστατα, ποντάρουν στο ταμάχι των Ελλήνων γονιών για πτυχία. Ξέρουν περίφημα ότι η Έρημη Χώρα των μικροαστών νοικοκυρέων δεν αναγνωρίζει στη μόρφωση άλλη αξία παρά τη χρήση της για την κοινωνική άνοδο. Η κοινωνική κινητικότητα είναι η Βαλχάλα του καλού γονιού. Η ανθρώπινη ολοκλήρωση και η καλλιέργεια δεν παίζουν.
Για να έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Τι υποκρισία! Αυτοί που μένουν πίσω δε χρειάζονται απλώς ίσες ευκαιρίες. Χρειάζονται περισσότερες. Και δασκάλους που να πιστεύουν σε αυτήν τη απλή αλήθεια. Μα αυτό είναι πιο σπάνιο και από παρθένα σε μπορντέλο.
Για να καταργηθεί η σκιώδης εκπαίδευση, η "παραπαιδεία", τα φροντιστήρια. Τι ψέμα. Αφού φρόντισαν να ξεχαρβαλώσουν τη δημόσια και αφού ήδη έχουν ανοίξει καλύτερο, γωνιαίον μαγαζί με τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Δε θέλει κόπο, θέλει τόπο, που λέγαν και οι Εβραίοι της Σαλονίκης, κάποτε.
Και μη μου πείτε ότι οι απεργίες και οι καταλήψεις ξεχαρβάλωσαν τη δημόσια εκπαίδευση. Α, θα σας μαλώσω και δε φταίτε. Δε σας έμαθαν στο σχολείο να ξεχωρίζετε το αίτιο από το αιτιατό. Αντίθετα, ολόκληρη η εκπαίδευση που έχετε λάβει στηρίζεται στην αντίληψη της χριστιανικής τελεολογίας που αποδίδει στο "τέλος" (το αποτέλεσμα) χαρακτηριστικά "αρχής" (του αιτίου) και κάνει τους ανθρώπους ανίκανους να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους.
Οι απεργίες λοιπόν και οι καταλήψεις είναι το αποτέλεσμα. Ειδαλλιώς θα πρέπει να πιστέψω κι εγώ ότι απεργήσαμε, με τον άντρα μου, έξι βδομάδες πρόπερσι γιατί θέλαμε με τον τρόπο αυτό να πλήξουμε το εκπαιδευτικό σύστημα. Ή, ίσως, ότι οι έξι αυτές εβδομάδες είναι υπεύθυνες για την άθλια κατάσταση του διδακτηρίου στο οποίο δουλεύω και την αλλοπρόσαλλη γνώση που πασάρω στα παιδάκια σας.



Αοοόμματος...

* "Αρτζιβούριον" ονόμαζαν οι Αρμένιοι την εβδομάδα του Τελώνη και Φαρισαίου, η οποία ανήκει στο Τριώδιο. Η λέξη θεωρείται συνώνυμη της ασυναρτησίας και της ασυδοσίας.

Πυρ, γυνή και θάλασσα

Φαντάζομαι ότι δεν είναι ένα ακόμη παιδί ταχυδρόμου. Ίσως είναι γιος πυροσβέστη. Ίσως όχι. Έτσι κι αλλιώς είναι λίγος. Και θα αποδειχτεί λιγότερος.

Δε με λένε Κασσάνδρα. Αν και μ' αρέσει το αιώνιο της γκρίνιας "σας τα έλεγα εγώ, δε σας τα έλεγα". Απλώς έριξα μια διαγώνια ματιά στο πόνημα του Αρη Σπηλιωτόπουλου, του νέου υπουργού Παιδείας. Μμμμ...
Ο αρχηγός του, θυμάμαι , του είχε επισημάνει παλιότερα ότι δε θα βρει νύχτα τη γυναίκα της ζωής του αλλά μέρα. Τι να συμπεράνω κι εγώ;
Πάντως για πυροσβέστη τον προορίζουν. Κακώς. Τα όμορφα σχολεία όμορφα καίγονται. Μη νομίσετε ότι μιλώ για πυρκαγιά. Υπάρχουν και άλλες φλόγες. Κάτι μπορεί να φλέγεται αλλά να μη καίγεται. Μόνο να φωτίζει. Δυστυχώς , τα σχολεία δεν θα ανάψουν ποτέ. Τουλάχιστον από το είδος της φλόγας που χρειαζόμαστε.
Αλλά όταν βλέπουμε την άλλη πυρά, την καταστροφική, την απελπισμένη, να γκρεμά και να καίει μη μας πιάνει ο φόβος του μικροαστού. Εμείς είμαστε οι εμπρηστές. Εμείς, η εκλογική πελατεία των μικρών, των ολίγιστων, των άδειων σκούρων κουστουμιών .
Άντε, καλορίζικος. Και το καρφί του μάλαμα, που λέει κάπου και ο Παπαδιαμάντης. Μόνο που εκεί πρόκειται για καθέλκυση καραβιού. Εδώ, για σκέτη θάλασσα.

Τα παιδία παίζει , 3

`

-Φοβάμαι...

-Καλό παιδί!

Δεν έκανε και τόσο κρύο στο σχολείο αυτήν την εβδομάδα. Κι όμως, πολλά αγόρια- που άλλες φορές εμφανίζονται στο διάλειμμα με το μπλουζάκι- τώρα κατεβαίνουν πολύ βιαστικά, ντυμένα και τυλιγμένα επιμελώς με   ό,τι αρματωσιά τους έβαλε το πρωί η μάνα τους. Τέτοια συνέπεια...

Το μυστήριο λύθηκε χτες, όταν άκουσα τη νέα πολεμική ιαχή της αυλής:

-Παίζουμε κουκουλοφόρους;

Μάλιστα. Και ιδού το outfit του καλού κουκουλοφόρου:

 Μπουφάν κουμπωμένο μέχρι τα αυτιά. Κασκόλ ανεβασμένο μέχρι τη μύτη. Βεβαίως κουκούλα, κατεβασμένη μέχρι τα μάτια. Και γάντια.

 Ο ιππότης της αποκαλύψεως είναι έτοιμος. Τρέχει σαν τρελλός μέσα στο σχολείο και φαντασιώνεται. Τι; Ότι τον κυνηγούν. Ποιος τον κυνηγά; Η αστυνομία. 

-Καλά, αυτό γινόταν και παλιά. Κλέφτες και αστυνόμους πάντα έπαιζαν τα παιδιά. Και μετά το  παιχίδι τους επέστρεφε νοσταλγικά, σε τραγούδια και συζητήσεις πενηντάρηδων.

 -Σημεία των καιρών. Τώρα η ηρωική μορφή είναι μέσα σε μια κουκούλα. 

-Μπα, κάποτε δεν ήταν στη μάσκα του Ζορό; Μια χαρά ήρωας ήταν. Μοίραζε και ένα είδος κοινωνικής δικαιοσύνης.Τι πειράζει που τώρα άλλαξε το dress code;

-Καλά, τα παιδιά θα έχουν για πρότυπα παραβατικούς τύπους;

-Ε, αφού αυτά βλέπουν. 

-Ναι, αλλά οι πολιτικές προεκτάσεις... 

-Έλα μωρέ, τώρα. Σιγά μην έχει και η σαχλαμάρα των παιδιών πολιτικές προεκτάσεις. 

-Κάποιοι λένε ότι τα πάντα είναι πολιτική.

-Και τα παιδικά παιχνίδια;

-Κυρίως αυτά.

Λοιπόν, αν είμασταν αγγλόφωνοι θα κάναμε και λογοπαίγνιο με την παιδική ηλικία (childhood)  που τώρα άρχισε να φορά κουκούλα (hood). Ή θα θυμόμασταν την Κοκκινοσκουφίτσα (Little Red Riding Hood) και θα ρωτούσαμε τι έπαθε η κουκούλα της. 

Τίποτε από αυτά. Εδώ ζούμε. 

Στον τόπο που πολύ καιρό έζησε μακάριος,  πάνω σε ένα καζάνι με σκατά που βράζουν και δεν τον πήρε  η αποφορά. Στον τόπο που η αίσθηση της προσωπικής ευημερίας έθαψε τη συλλογικότητα πιο βαθιά απ' ότι τον Αλέξανδρο η μάνα του.

Εδώ που η αξία της μάθησης είναι μόνο η χρησιμότητά της. Και ο "κακός" ο μαθητής είναι αλήτης και αξιοθάνατος. Τώρα θρηνούμε το παιδί, για να μην μας παρεξηγήσουν που θρηνούμε  τις περιουσίες. Στην πρώτη πλημμύρα θα ξεχαστεί.

Εδώ που η αυτάρκεια μνημειώθηκε, δεν έχουμε δικαίωμα να ανησυχούμε για τις κουκούλες. Αλλά με πόση ικανοποιήση θα βλέπαμε το στρατό να καθαρίζει τους δρόμους και να ξαναφέρνει στην ισοροπία τον τρομαγμένο νοικοικύρη... 

Στον τόπο όπου ο Κούγιας και τα μοντέλα είναι το κρυφό, το θεοσκότεινο όνειρο των γονιών, δεν μπορούμε να ρωτάμε. 

Άραγε, μπορούμε να ακούμε;Τουλάχιστον.

Παράδοξο ή απολύτως φυσικό; Από τη στιγμή που αναφέρθηκα στην έννοια της βαρβαρότητας, με αφορμή τα εκατοστά γενέθλια του Claude Levi-Straus βρίσκομαι συνεχώς στην ανάγκη να διαπραγματευτώ ξανά μαζί της.
Το σχετικό post έπαιζε με την παρετυμολογία της λέξης. Σήμερα όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Η βαρβαρότητα υπάρχει και παρά υπάρχει, κι ας εννοούσε άλλο ο σοφός δάσκαλος. Κι εγώ βρίσκομαι αναγκασμένη να δεχτώ την ύπαρξή της, με κίνδυνο να με πάρει ξώφαλτσα η αποφορά. Τα γεγονότα:
Τις προάλλες ενημερώθηκα ότι στο σχολείο θα δοθεί για τα παιδιά μια δωρεάν παράσταση από κλόουν εμψυχωτές. Προσφορά πασίγνωστης σοκολατοβιομηχανίας.
Εκτός από τα εσωτερικής φύσης ζητήματα (ποιος αποφασίζει,βρε παιδιά, εδώ μέσα και με ποια κριτήρια;)που δεν αφορούν και πολλούς, παρέμεινε ανοικτό το σημαντικό ζήτημα της παρουσίας του ιδιώτη εμπόρου μέσα στο σχολείο. Βρε είναι διαφήμιση, βρε τι τα θέλουμε τα προγράμματα αγωγής υγείας και τις συνταγές μαγειρικής αν είναι να μπάζουμε κάθε σαβουροφαϊ από το παράθυρο. Τζίφος.
Η παράσταση δόθηκε και ευτυχώς που δεν είχαμε θύματα. Επρόκειτο για δυο καημένες κοπέλες με μακιγιάζ αντάξιο του θλιβερού τους ρόλου (αλήθεια, γιατί οι κλόουν θεωρούνται εύθυμο θέαμα;) που έστησαν ένα πανδαιμόνιο στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου. Δουλειά τους ήταν να ενθαρρύνουν τα παιδιά σε έναν επικίνδυνο χαβαλέ, χωρίς νόημα άλλο από την τακτική, ουργουελική θα έλεγα, επανάληψη της λέξης "σοκοφρέτα" σε κάθε τους πρόταση. Τα παιδιά ούρλιαζαν σαν πειθήνιο κοινό reality παιχνιδιού στο χαβά των "εμψυχωτριών", σπρώχνοντας το ένα το άλλο, σε έναν αγελαίο ενθουσιασμό που καταργούσε κάθε έννοια προσωπικότητας και σκέψης.
Τι φώναζαν, προτίμησα να μην το ακούσω. Κλειδαμπαρώθηκα με τα δικά μου στην τάξη και προβάραμε τα γιορταστικά μας. Φιναλμέντε οι συμμετέχοντες στο δρώμενο πήραν από μια σοκοφρέτα μποναμά.
Αυτό λοιπόν ΕΙΝΑΙ βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς. Είναι η βαρβαρότητα της μαζοποιήσης. Είναι η βαρβαρότητα που μας περιμένει μόλις ο κόσμος συναινέσει ότι ανταγωνισμός και το management είναι η λύση για τα εξαθλιωμένα σχολειά μας.
Βαρβαρότητα μπορεί να μην υπάρχει στον Αμαζόνιο, σεβαστέ δάσκαλε. Yπάρχει όμως εδώ. Υπάρχει όπου εμείς επιτρέπουμε την υποχώρηση των ανθρωπιστικών ιδεών και την αποθέωση της αγοράς.
Υπάρχει και ετοιμάζει την νέα γενιά των απαθών καταναλωτών, αυτών που θα διαδεχτούν τους γονείς τους. Αυτών που θα εξαθλιωθούν χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την εξαθλίωσή τους. Αυτών που θα διαχειρίζονται τον πανικό τους με ψευδαισθήσεις χειρότερες από τις δικές μας και θα νομίζουν ότι μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο σκοτάδια το μικρότερο ζόφο. Και καλοδέχεται τη γενιά αυτών που ήδη χάφτουν το παραμύθι της "ελεύθερης προσωπικής επιλογή" σε έναν κόσμο όπου τα πάντα, και εμείς οι ίδιοι, είναι απολύτως προβλέψιμα και αναλώσιμα.
Άντε, βάλτε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια παντού. Τα σχολεία είναι πανέτοιμα γι αυτό. Οι χορηγοί θα αντικαταστήσουν όχι πια ένα κράτος ανάπηρο και ζαβό αλλά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Όλα διατιμώνται, μετρώνται και αλλάζουν χέρια μήπως και γίνουν αποτελεσματικά.
Μα ξεχνάτε ότι θα γίνουν τόσο αποτελεσματικά όσο το ρυθμιστικό σύστημα στο οποίο ανήκουν επιθυμεί και επιτρέπει. Όσο και όπου του χρειάζεται.
Και ξεχνάτε, γιατί δεν το μάθατε ποτέ " Ποιοι είναι οι αφέντες των λέξεων και τι θέλουν". Το ερώτημα είναι, εμείς θα τους το δώσουμε;

Pardon, mon professeur

`Είναι κι αυτό λίγο παράδοξο. Από τη στιγμή που αναφέρθηκα στην έννοια της βαρβαρότητας, με αφορμή τα εκατοστά γενέθλια του Claude Levi-Straus βρίσκομαι συνεχώς στην ανάγκη να διαπραγματευτώ ξανά μαζί της. Το χτεσινό post έπαιζε με την παρετυμολογία της λέξης. Σήμερα όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Η βαρβαρότητα υπάρχει και παραυπάρχει, κι ας εννοούσε άλλο ο σοφός δάσκαλος. Κι εγώ βρίσκομαι αναγκασμένη να δεχτώ την ύπαρξή της, με κίνδυνο να με πάρει ξώφαλτσα η αποφορά. Τα γεγονότα:
Χτες ενημερώθηκα ότι στο σχολείο θα δοθεί για τα παιδιά μια δωρεάν παράσταση από κλόουν εμψυχωτές. Προσφορά πασίγνωστης σοκολατοβιομηχανίας.
Εκτός από τα εσωτερικής φύσης ζητήματα (ποιος αποφασίζει,βρε παιδιά, εδώ μέσα και με ποια κριτήρια;)που δεν αφορούν και πολλούς, παρέμεινε ανοικτό το σημαντικό ζήτημα της παρουσίας του ιδιώτη εμπόρου μέσα στο σχολείο. Βρε είναι διαφήμιση, βρε τι τα θέλουμε τα προγράμματα αγωγής υγείας και τις συνταγές μαγειρικής αν είναι να μπάζουμε κάθε σαβουροφαϊ από το παράθυρο. Τίποτα.
Η παράσταση δόθηκε και ευτυχώς που δεν είχαμε θύματα. Επρόκειτο για δυο καημένες κοπέλες με μακιγιάζ αντάξιο του θλιβερού τους ρόλου (αλήθεια, γιατί οι κλόουν θεωρούνται εύθυμο θέαμα;)που έστησαν ένα πανδαιμόνιο στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου και ενθάρρυναν τα παιδιά σε έναν επικίνδυνο χαβαλέ, χωρίς νόημα άλλο από την τακτική, ουργουελική θα έλεγα, επανάληψη της λέξης "σοκοφρέτα" σε κάθε τους πρόταση. Τα παιδιά ούρλιαζαν σαν πειθήνιο κοινό reality παιχνιδιού στο χαβά των "εμψυχωτριών" (animatrisse, τι διάλο, μόνο η αστική τάξη θα ξέρει γαλλικά;)σπρώχνοντας το ένα το άλλο, σε έναν αγελαίο ενθουσιασμό που καταργούσε κάθε έννοια προσωπικότητας και σκέψης. Τι φώναζαν, προτίμησα να μην το ακούσω. Κλειδαμπαρώθηκα με τα δικά μου στην τάξη και προβάραμε τα γιορταστικά μας. Φιναλμέντε οι συμμετέχοντες στο δρώμενο πήραν από μια σοκοφρέτα μποναμά.
Αυτό λοιπόν ΕΙΝΑΙ βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς. Είναι η βαρβαρότητα της μαζοποιήσης. Είναι η βαρβαρότητα που μας περιμένει μόλις ο κόσμος συναινέσει ότι ανταγωνισμός και το management είναι η λύση για τα εξαθλιωμένα σχολειά μας.
Βαρβαρότητα μπορεί να μην υπάρχει στον Αμαζόνιο, σεβαστέ δάσκαλε. Yπάρχει όμως εδώ. Υπάρχει όπου εμείς επιτρέπουμε την υποχώρηση των ανθρωπιστικών ιδεών και την αποθέωση της αγοράς. Υπάρχει και ετοιμάζει την νέα γενιά των απαθών καταναλωτών, αυτών που θα διαδεχτούν τους γονείς τους. Αυτών που θα εξαθλιωθούν χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την εξαθλίωσή τους. Αυτών που θα διαχειρίζονται τον πανικό τους με ψευδαισθήσεις χειρότερες από τις δικές μας και θα νομίζουν ότι μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο σκοτάδια το μικρότερο ζόφο. Και καλοδέχεται τη γενιά αυτών που ήδη χάφτουν το παραμύθι της "ελεύθερης προσωπικής επιλογής" σε έναν κόσμο που όλοι, οι κρίσεις, εμείς οι ίδιοι, είμαστε απολύτως προβλέψιμοι και αναλώσιμοι.
Άντε, βάλτε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια παντού. Τα σχολεία είναι πανέτοιμα γι αυτό. Οι χορηγοί θα αντικαταστήσουν όχι πια ένα κράτος ανάπηρο και ζαβό αλλά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Όλα διατιμώνται, μετρώνται και αλλάζουν χέρια μήπως και γίνουν αποτελεσματικά. Μα ξεχνάτε ότι θα γίνουν τόσο αποτελεσματικά όσο το ρυθμιστικό σύστημα στο οποίο ανήκουν επιθυμεί και επιτρέπει. Όσο και όπου του χρειάζεται.
Και ξεχνάτε, γιατί δεν το μάθατε ποτέ "Ποιοι είναι οι αφέντες των λέξεων και τι θέλουν". Το ερώτημα είναι, εμείς θα τους το δώσουμε;

Πού κατοικεί ο Ερωτόκριτος;

`

Ξέρω ένα σχολείο στη ζώνη του Λυκόφωτος. Τα έχουμε πει κι άλλη φορά.
Ο κάτω μαχαλάς του είναι οι  εργατικές κατοικίες . Ο πάνω μαχαλάς, μεζονέτες και  φυλασσόμενες πολυκατοικίες με πισίνες. Κάτω, ολίγον έως πολύ λούμπεν πράγμα. Επάνω, η "δημοκρατία των στεγαστικών". Για μια ακόμη φορά η αιώνια διάκριση πλούσιου βορρά- φτωχού νότου. Μικρογραφία. Ακόμη κι εδώ.
Η άποψη που επικρατεί για τον "κάτω" πληθυσμό του σχολείου δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική. Ο "χύδην όχλος", που απαρτίζουν τα παιδιά και οι οικογένειές τους, μάλλον αγνοείται από το σχολείο.Πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε ότι είναι ένας κόσμος μη ορατός. Κανείς δε θέλει να τους ξέρει στ' αλήθεια. Και όσοι τους γνωρίζουν αναγκαστικά, τους αποστρέφονται. Είναι "αμόρφωτος κόσμος, βάρβαροι". Στην καλύτερη περίπτωση επιστρατεύεται, για λόγου τους, μια γερή δόση υποκριτκής φιλανθρωπίας. Κάπου εκεί εξαντλείται και το ενδιαφέρον για τα παιδιά κατώτερων θεοτήτων.
Αλλά η ρημάδα η ζωή ενίοτε περιμένει στη γωνία, γελώντας ειρωνικά. Σαν την παλιά τροτέζα, που κόβει κοντές βόλτες και στριφογυρνά το τσαντάκι πάνω από το γοφό της.
-Εσείς τι λέτε, παιδιά; Τι να έγινε στο τέλος με τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα; ρώτησε χτες η ξύπνια η δασκάλα. Να βάλει, ντε, τα παιδιά να δουλέψουν "αποκλίνουσα φαντασία". Και, ω του θαύματος !
Ο Π. είναι ένα σιωπηλό και ανέκφραστο παιδί. Εύκολα θα τον έλεγε κανείς "βαρύ" και "αργό". Ευγενικό και ήσυχο, δεν αρθρώνει καλά, αλλά προσέχει πάντα και προσπαθεί πολύ φιλότιμα. Μέσα στο σπίτι του δεν επικρατούν ιδιαίτερα καλές συνθήκες. Η μάνα του δουλεύει σε ένα νοσοκομείο και σιδερώνει οχτακόσια σεντόνια στη βάρδια της, μέσα στους ατμούς χειμώνα καλοκαίρι. Ένας θηλυκός Μάρτιν Ήντεν με οικογένεια και ζάχαρο, που την ταράζει ολόκληρη. Ο άντρας της και το άλλο της παιδί έχουν σοβαρά προβλήματα. Στον Π.,το στερνοπαίδι της, έχει ακουμπήσει πολλές ελπίδες. Οι δάσκαλοι τη θεωρούν φορτική.
Μα το τετράδιο του Π. σήμερα είχε γραμμένα καταλεπτώς "τα θλιβερά μαντάτα". Επί λέξει. Και τις τέσσερις μέρες διορία του αρχοντόπουλου. Και τα πάντα. Αντιθέτως, τα δυο κορίτσια των φιλολόγων δεν είχαν απολύτως τίποτε.
-Ωραία που έγραψες, Π.! Και τα θλιβερά μαντάτα πολύ με άρεσαν, είπε η ξύπνια.
-Ο παππούς μου, κυρία, ήταν από την Κρήτη και τα έμαθε στη μαμά μου. Τώρα πέθανε.
Γύρισε το μεσημέρι στο σπίτι συλλογισμένη. Έβαλε ν' ακούσει δυνατά. Ο Αρχάγγελος.



Και μετά έριξε και ένα κιλό στάρι να βράζει η βαρβάρα. Στο κάτω κάτω κι αυτή όμορφη κόρη ήταν κι αρχόντισσα. Και την έκλεισε κι αυτήν ο πατέρας της σε πύργο. Για τον έρωτα, λέει, ενός Άλλου.


Υπέρ υγείας των τέκνων; Do ut dos, για τη σπορά που τελειώνει; Ανάμνηση της φοβερής 4ης του Δεκέμβρη πριν είκοσι δυο χρόνια, τότε που είδε το χάρο με τα μάτια της; Απλώς γιατί νιώθει παραμυθία όταν, μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα, ανακατεύει το κολλυβοκάζανο με την ξύλινη κουτάλα; ΄Η μήπως μια στάλα παιχνίδι με τις λέξεις;
Βάρβαρος, βαρβάρα. Ποιος είναι ποιος. Που κατοικεί ,στ' αλήθεια, ο Ερωτόκριτος; Στον απάνω ή στον κάτω μαχαλά;

Εδώ Ωνάσειο

`
Ο μικρός πολεμιστής βγήκε σήμερα από την εντατική.
Πήγε πολύ καλά. Πονάει μόνο λίγο στην τομή του.
Οι γιατροί είπαν πως έδειξε μεγάλη θέληση και σοβαρότητα. Μόνο πως έκλαιγε εκεί μέσα, όταν άνοιγε τα μάτια του.
Τον περιμένουμε από βδομάδα να γυρίσει στο σπίτι του. ΟΥΦ.

Δάκρυα

Νικηφόρου Λύτρα, Δεν το θέλει το σχολείον, περ. 1884, υδατογραφία σε χαρτόνι, 30 χ 19, συλλογή Κυμπάρη, Αθήνα

Αγόρι ή κορίτσι; Μάλλον αγόρι και μη σας μπερδεύουν οι φουφούλες με τις δαντέλες. Τον καιρό εκείνο τον παλιό έτσι έντυναν τα μικρά αγόρια. Παρατηρήστε την πλάκα, πεταμένη στο πάτωμα. Δείτε το πεισματωμένο και παραπονιάρικο ύφος. Κοινώς" τα έχει στυλώσει" ο μικρούλης και οι μύξες πασαλείβονται στην ωραία ποδιά. Όποιος έχει ζήσει με παιδιά ξέρει αυτό το στήσιμο στον τοίχο και τα κατεβασμένα μούτρα. Νομίζω σχεδόν ακούγονται και τα κλαψουρίσματα.

Ο Γ., είναι παιδί δικό μου . Αύριο, Πέμπτη, υποβάλλεται σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στο Ωνάσειο.
Είναι οχτώ χρονών, ξανθός και γαλανός και κουνάει σκεπτικά το κεφάλι του όταν καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε. Κάνει πάντα τις καλύτερες, τις πιο καίριες ερωτήσεις και διατυπώνει στοχαστικά συμπεράσματα. Μόλις καταλάβει αυτό για το οποίο ρώτησε βλέπεις στα τεράστια μάτια του, ζωντανό, αυτό που στη γλώσσα της διδακτικής λέγεται ah- ha moment. Στα ελληνικά "α-χα φαινόμενο." Τις υπόλοιπες ώρες είναι ένα μικυμάου που ζητάει συνέχεια τουαλέτα.
Εδώ και μια βδομάδα έμενε στο σπίτι του, μην τύχει και κολλήσει κάτι, παραμονές της επέμβασης. Τα γειτονόπουλα μου έλεγαν πόσο επίμονα ζητούσε να του πάνε "τα μαθήματα", για να μη μείνει πίσω.
Τη Δευτέρα το πρωί έφυγαν για την Αθήνα. Δεν άφησα τη μάνα του να τον φέρει στο σχολείο για να αποχαιρετήσει τα άλλα παιδιά. Μου φάνηκε πολύ οριστικό.

Για τον Γ., που το θέλει και το παραθέλει το σχολείο.

Ο φράχτης

Το τραπέζιο που βλέπετε στο κέντρο της φωτογραφίας είναι μια έκταση γύρω στα είκοσι επτά στρέμματα, κάπου στην Καλαμαριά.
Μέχρι πέρσι υπήρχαν εκεί, άχρηστες από χρόνια, μεγάλες αποθήκες καπνών. "Εθνικός Οργανισμός Καπνού". Αλλά εμείς ξέραμε ότι πια οργανισμός τέτοιος δεν υπήρχε και οι αποθήκες ανήκαν στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου. Ένας κόσμος από εγκαταλειμμένες λαμαρίνες και αγριόχορτα, τριγυρισμένος από παλιά, πανύψηλα πεύκα, μισοάρρωστα και πυκνά. Τριγύρω σπίτια. Εργατικές κατοικίες , πολυκατοικίες και μεζονέτες ολούρμου. Ακριβώς δεξιά οι τρεις κόκκινες κεραμοσκεπές και οι τρεις τσιμεντένιες σε διάταξη "γάμα" είναι σχολεία. Από τις αποθήκες χωρίζονται με ένα συρμάτινο φράχτη.
Μετά ήρθε η φωτιά.

Μέρα μεσημέρι, το Μάη του 07. Έκαψε αυτό που ήταν να κάψει με μαθηματική ακρίβεια και μαζί τις άκρες από τις τέντες των όμορων σπιτιών. Μικρό το κακό. Η γειτονιά μαζεύτηκε για το θέαμα και ο δήμαρχος εδήλωσε ότι το οικόπεδο θα χτιστεί μόνο άμα περάσουν πάνω από το πτώμα του. Και πάντως, επειδή ο δήμαρχος είναι καλά - ο άνθρωπος - μάθαμε ότι τουλάχιστον το μελλοντικό μετρό της ζωής μας θα περάσει ακριβώς εμπρός από το οικόπεδο τραβώντας κατά τη μεριά του αεροδρομίου. Κόμβος το χωριό μας.

Μπήκε ο χειμώνας, τελείωσε και ήρθε η άνοιξη. Μαζί της εμφανίστηκαν οι μπουλντόζες που σάρωσαν τάκα τάκα μπάζα, λαμαρίνες, αποκαΐδια, ψοφίμια και τα ρέστα.
-Μπρε! χαρήκαμε. Τι γρήγορα που θα καθαρίσουν ! Φαίνεται επειδή είναι δίπλα στα σχολεία.
Μετά ήρθαν οι ταμπέλες. Να κάτι ταμπέλες, σούγκανταρ, που λέει και η πεθερά μου άμα θέλει να δείξει πόσο μεγάλο είναι κάτι. Τις έστησε ο δήμος που διακήρυττε urbi et orbi ότι η ελεύθερη έκταση πρέπει να δοθεί στους δημότες Καλαμαριάς. Τότε αρχίσαμε να ξυνόμαστε. Δηλαδή, κινδυνεύει; Από ποιους;
Χτες το πρωί, διέσχιζα την προσωπική μου Προβηγκία - αλάνες που έχουν πρασινίσει πάλι από τις βροχές, μια χούφτα κίτρινοι κρόκοι , είκοσι ρίζες ελιές κλεισμένες σε ένα απίθανο μπρικαμπράκ περιβόλι και μαδημένα τσιμέντα στα ρείθρα του δρόμου. Μπροστά από τα πρωην καμένα και νυν ισοπεδωμένα να σου το link της τηλεόρασης σε γερανό και από κάτω ο δήμαρχος και η ρεπόρτερ έτοιμη. Νέα πανό:
ΟΙ ΚΑΠΝΑΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΤΕΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ. Τόμπολα.
Το ίδιο απόγευμα, στο ίδιο σημείο, ηρωική ατμόσφαιρα. Εξέδρα ομιλητών, κι άλλα πανώ, κινήσεις πολιτών, Ξυλούρης στη διαπασών . Καμπόσοι γέροι που αφήσαν το ΚΑΠΗ, λίγοι περίοικοι, ο Δήμος, δυο τρεις βουλευτές, παιδιά, σκυλιά, μαρκουλίνοι (που θα έλεγε και ο Διονύσης ο Ρώμας). Και για να κάνουμε μια ήδη μακριά ιστορία σύντομη:
Στις 27 Μαρτίου 2008 , λιγότερο από ένα χρόνο μετά τη φωτιά, η έκταση των Καπναποθηκών της Καλαμαριάς ανταλλάχθηκε από την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου με το γάργαρο νεράκι της Βιστονίδας. Τα συμβόλαια τα έφτιαξε η γνωστή κυρία Πελέκη-Βουλγαράκη. Πληροφορίες θέλουν να έχει ήδη πουληθεί η έκταση σε ξένη εταιρεία.
Δίπλα ακριβώς υπάρχουν δυο σχολεία. Το ένα είναι το δικό μου. Άσχημο, αφιλόξενο, βρώμικο, παρατημένο. Η ζωή σε αυτό καταναγκασμός για μικρούς και μεγάλους.
Ένας συρμάτινος φράχτης μας χωρίζει από το οικόπεδο. Ένας ολόκληρος κόσμος μας χωρίζει από τον κύριο Βουλγαράκη και τη συμβία του που φωτογραφίζονται τη μια δίπλα στο απαστράπτον τιμόνι της θαλαμηγού τους και την άλλη στα μάρμαρα του Ηρώδειου.
Τα παιδιά του σχολείου μου δεν έχουν και πολλές ελπίδες να ταξιδέψουν με θαλαμηγό, ίσως γιατί οι γονείς τους δεν ξέρουν να τα φροντίσουν όπως φροντίζει το ζεύγος Βουλγαράκη για τα δικά του. Επίσης και από Ηρώδειο δε σκαμπάζουν ιδιαιτέρως, μεγαλώνουν με "Αγαπημένους μου γείτονες" και " Εισοδηματία". Αργότερα θα γίνουν προσεκτικοί καταναλωτές σερβιετών και στεγαστικών δανείων. Εξάλλου τα Μαθηματικά που τους διδάσκω μέχρι εκεί μπορούν να τα φτάσουν.
Τα παιδιά μου. Δεν μπορούν να έχουν καθαρές, καινούριες τουαλέτες. Δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στη νησίδα των υπολογιστών. Δεν μπορούν έχουν βιβλιοθήκη στο σχολειό τους. Παιχνίδια στην αυλή τους. Δεν έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο, αξιοπρεπές, καλαίσθητο και τόσο πνευματικό όσο είναι ο προθάλαμος- και μόνο- της μονής Βατοπεδίου. Δίπλα τους όμως, αν περάσουν τα χεράκια τους από τις τρύπες του φράχτη μπορούν να τα αγγίξουν, χορεύουν δισεκατομμύρια.
Σε λίγες μέρες θα παρελάσουν υπό τα όμματα ευτυχισμένων γονιών και θα τραγουδήσουν τη Βέμπο να φοράει ξανά στο Ντούτσε τη στολή του.Οι δάσκαλοι θα εκφωνήσουμε και πανηγυρικούς. Όλοι ευχαριστημένοι. Εφραίμ rules. Καληνύχτα σας.

Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται γιατί απλούστατα είναι χειρότερα. ΄Ετσι και το μικρό αίνιγμα που είχε η προηγούμενη ανάρτηση, και κατάφερε να απαντήσει η roadartist, τελικώς δεν αποδεικνύεται και τόσο διασκεδαστικό. Εξηγούμαι:
Ναι, βρίσκεται σε σχολείο. Σε μέρος επίκαιρο, αδύνατο να μην πέσει το μάτι οποιουδήποτε καθίσει απέναντι από το διευθυντικό γραφείο.
Ναι, είναι πολιτική δήλωση, δεν είναι καλαμπούρι. Παραμένει εκεί από την αρχή της χρονιάς, κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει.
Τι σκοπό εξυπηρετεί; Διατρανώνει. Τον κυνισμό. Τον αμοραλισμό. Την υποκρισία. Τη χυδαιότητα. Την απανθρωπιά.
Γιατί λοιπόν είναι έξυπνος όποιος υποχωρεί μπροστά στην εξουσία; Κατ' αναλογία όσοι τόλμησαν από καταβολής κόσμου να απειθήσουν και να σηκώσουν μπαϊράκια το έπραξαν λόγω βλακείας. Ο,υπερήφανα δηλώνων το παραπάνω, είναι προφανές ότι επέδειξε εξυπνάδα ικανή να τον καθίσει στην καρέκλα που σήμερα ζεσταίνει. Ο, και γραφικός επαναστάτης θεωρούμενος, Γκεβάρα πάντως κάπου λέει για έναν άντρα που έχει καμένο το μέτωπο από τη σφραγίδα του ήλιου γιατί δεν το χαμήλωνε ποτέ.
Γιατί είναι πονηρός όποιος δικαιολογείται; Τι θα έπρεπε να πράξει για να θεωρείται ευθύς; Να αναλάβει τις ευθύνες του. Θαυμάσια.Καμία σχέση. Στο σπίτι του κρεμασμένου...
Και τέλος το τραγικό. Δεν ξέρω αν η επιμονή είναι δείγμα χαμηλής νοημοσύνης. Έτσι κι αλλιώς οι γενικεύσεις είναι παραπλανητικές. Θέλω όμως να σκεφτείτε πώς θα νιώθατε αν ,όντες γονείς, μπαίνατε σε ένα σχολειό και πέφτατε πάνω στη λέξη "ηλίθιος" γραμμένη φαρδιά-πλατιά. Και καλά αν το παιδί σας είναι αρτιμελές. Το πολύ πολύ να σας πιάσει κανένας ψιλός πανικός για το αν το θεωρήσουν αρκετά έξυπνο ώστε κάποια μέρα να μπορέσει κι αυτό με τη σειρά του να γίνει διευθυντής. Αλλά αν η τύχη τα είχε έτσι φερμένα ώστε το παιδί σας να είναι ένα από τα "προβληματικά", τα "ειδικά", τα "πιστοποιημένα", τα "καθυστερημένα", τα "ανώμαλα", τα "ηλίθια";
Βέβαια θα είσασταν προπονημένοι. Από τη στιγμή που το πρωτοκρατήσατε μωράκι στην αγκαλιά σας θα είχατε αντιμετωπίσει γύρω σας άπειρες φορές την αποστροφή, την αμηχανία, τον οίκτο, το κουτσομπολιό, τη σκληρότητα , την αδιαφορία. Θα είχατε διανύσει όλους τους κύκλους της απελπισίας, της κατάθλιψης, του θυμού. Και θα είχατε καταφέρει να είστε ευτυχισμένοι εκεί που οι πολλοί μόνο δυστυχία βλέπουν. Γιατί θα είχατε καταλάβει πια ότι κάθε τι ανθρώπινο είναι και φυσιολογικό, αρκεί να του αναγνωρίσουμε χώρο και λόγο ύπαρξης και αξιοπρέπεια. Και θα περιμένατε και από το σχολείο να έχει κάνει το ίδιο. Αμ δε.
Αλήθεια, θυμάστε καθόλου το ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη;

Αμαρτωλό

Στη Σμύρνη Λέλα,
Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό...
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...
Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...
'Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε νάναι...
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισιές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...
Γλέντια, καβγάδες ώς να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού...
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.

Στο σχολείο αυτό φοιτούν 16 παιδιά με αναπηρίες.