Όλη δόξα, όλη χάρη

Στη γη που γεννήθηκε, στην Τιφλίδα, ονομάζεται Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί. Εδώ τον γνωρίζουμε ως Ηλία Ηλιάδη. "Πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί δε θυμάμαι πώς το λέμε εμείς εκεί." Είναι σπουδαίος τζουντόκα και στο Πεκίνο ήταν μια από τις ελληνικές ελπίδες για μετάλλιο. Το παλικάρι που το διάλεξαν για σημαιοφόρο της ελληνικής αποστολής.
Ξέρετε, η "μεγάλη" στιγμή, όταν το εθνικό σύμβολο εισέρχεται μοναχούλι στο Ολυμπιακό Στάδιο, πριν από τα έθνη, πριν από τους αθλητές. Εκεί που η φωνή του εκφωνητή σπάζει από συγκίνηση, εκεί που λέμε "χαλάλι τα δις" και εκεί που ο άτιμος ο Κινέζος σκηνοθέτης δείχνει και τον παραγουρμασμένο τέως βασιλέα, μην τυχόν και δε γίνει ο συνειρμός.
Ηλιάδης λοιπόν ο Ζβιανταουρί. Δε μας ενόχλησε το εμφανές της καταγωγής του. Δε μας πείραξε όταν παρήλασε με τη σημαία. Μπα, καλέ. Αφού έχει όνομα ελληνικό. "Η ψυχή μας, τ' όνομά μας". Θυμάστε, τότε με τα συλλαλητήρια για το όνομα των Σκοπίων. Και οι καλόγεροι στο Μεσαίωνα έκαναν ακριβώς το ίδιο. Βάφτιζαν το κρέας ψάρι, το βλογούσαν και το τρώγανε.

Καλύβια Πολυγύρου, Χαλκιδική. 2009. "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέέέ".
Το απλό γεγονός ότι η σημαία κρατιέται από το παιδί με την καλύτερη επίδοση - κι αυτό τις περισσότερες φορές μετά από κλήρωση-, όχι για να τιμηθεί το ίδιο, αλλά για να τιμηθεί η σημαία, απλώς διαφεύγει από την αντίληψη των Ελληναράδων γονιών. Ναι, ναι , αυτών των ίδιων που φοροδιαφεύγουν, χτίζουν αυθαίρετα, υπερχρεώνονται με δάνεια και διακοποκάρτες, λαδώνουν και λαδώνονται, τα στάζουν στα σκυλάδικα, ψηφίζουν για να έχουν άκρες και το βουλώνουν όταν τα κάθε λογής Βατοπέδια αρπάζουν τη γη και το νερό και τον αέρα.
Βέβαια δε θέλουμε -ή δε μπορούμε ακόμη- να ανοίξουμε τη συζήτηση για τη σκοπιμότητα των παρελάσεων. Είμαστε στην περίπτωση της παροιμίας "Τι του λειπ΄του κασιδιάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι". Τα τραγικά χάλια μιας εκπαίδευσης που μας αξίζει, τελικώς.

Και ο Τσενάι; Μάθαμε τι απέγινε; ΄Αραγε Έλληνας ή παρέμεινε Αλβανός που θα επιστρέψει μετά τις σπουδές του στην Ελλάδα και θα εκδικηθεί τη χώρα που τον δέχτηκε σα δεύτερη μάνα και τον μεγάλωσε στοργικά;
Πολύ θα ήθελα πάντως να ρωτήσω τους θερμοκέφαλους της Μηχανιώνας, καναδυό νομίζω ότι τους ξέρω κιόλας, συνάδελφοι είναι, τι βλέπουν σε αυτό το έρημο κρατίδιο που τους κάνει τόσο περήφανους ; Γιατί η συλλογική ψευδαίσθηση της ελληνικότητας είναι τόσο ισχυρή που παραμερίζει τη λογική, την ανθρωπιά και στο κάτω κάτω και τη στοιχειώδη πολιτική που λέει "αφομοιώνω τους ξένους και τους κάνω ακίνδυνους";
Η φίλη μου η Athena από το Elk Grove, California, USA, μου γράφει ότι όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ετοιμάζονται οι ομογενείς να υψώσουν τη γαλανόλευκη στο state capitol της Καλιφόρνια, σε επίσημη τελετή, για την 25η Μαρτίου. Για φανταστείτε, την αλβανική με τον αετό , στον Άγνωστο Στρατιώτη, μια φορά το χρόνο.
Λοιπόν, τι είν' η πατρίδα μας;

Τι χωρίζει τα λάβαρα της επιχείρησης Ψωμιάδη από τα λάβαρα του Ντάτσουν και τις σημαίες των μαθητικών παρελάσεων;
Τι εισάγει το μίσος, το φόβο και το φασισμό στην καθημερινή μας ζωή, σε εμάς τους ίδιους , σε όσα πιστεύουμε και ζούμε;
Τα σύμβολα, που λέγαμε και τις άλλες. Και η προβολή του εαυτού μας επάνω τους. Καιρός να το ξανασκεφτούμε.