ελπίζουμε ότι όσο υπάρχουν συνδικαλιστές αγωνιστές σα την KOSTADINKA οι εργάτες θα μάθουν να αγωνίζονται και δεν θα επαναπαύονται περιμένοντας η ανεργία να χτυπήσει την δική τους πόρτα, για να διαμαρτυρηθούν. δυστυχώς τόσα χρόνια οι "συνδικαλιστές" ήταν άνθρωποι φαντάσματα, συνήθως άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ τους, και κοίμιζαν στην ευδαιμονία τους εργάτες, ΤΩΡΑ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΖΟΡΙΑ, ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩ ΟΛΟΥΣ,,,,ξυπνάτε βρε!!!!!
ΕΥΤΥΧΩΣ Η KOSTADINKA ΕΠΕΖΗΣΕ ΑΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΜΕ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΝΑ ΔΕΙ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
-Μέχρι πού φτάνει στ΄αλήθεια ο πάτος; Λένε,ότι τότε θα αντιδράσουμε πραγματικά. -Πόσο απίθμενη είναι μπορεί να είναι η ανοχή μας και η συνενοχή μας; Ίσως να σταματά, όταν δε θα έχουμε τίποτα να χάσουμε πια. -Και κάθε μέρα οι ήττες μας πού μας οδηγούν; Φοβάμαι ότι μας οδηγούν στον εθισμό της απογοήτευσης και στον βαθύ μας καναπέ. Δύσκολα να ξεσηκωθεί κανείς όταν μάλιστα είναι στον πάτο! -Δεν έχω σε τίποτα να ελπίζω παρά μονάχα στις μικροχαρές του πολιτικού μου μικρόκοσμου. Τελικά και εγώ "Ιδιωτεύω". ΣΥΓΓΝΩΜΗ
@ ηλακάτη: Δε θέλησα να αναρτήσω πρόσωπα γυναικών κατακρεουργημένα από το οξύ. Αυτό είναι όμως το αληθινό, το μοναδικό και παντοτινό πρόσωπο του καπιταλισμού. Και όποιος μιλάει για οτιδήποτε άλλο είναι συνεργός.
Ποτέ δεν ντράπηκα περισσότερο στη ζωή μου από όταν έμαθα για το περιστατικό με την Κούνεβα. Ντρέπομαι για 'μένα, για την χώρα μου, για την ανοχή μου...
7 σχόλια:
ελπίζουμε ότι όσο υπάρχουν συνδικαλιστές αγωνιστές σα την KOSTADINKA οι εργάτες θα μάθουν να αγωνίζονται και δεν θα επαναπαύονται περιμένοντας η ανεργία να χτυπήσει την δική τους πόρτα, για να διαμαρτυρηθούν. δυστυχώς τόσα χρόνια οι "συνδικαλιστές" ήταν άνθρωποι φαντάσματα, συνήθως άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ τους, και κοίμιζαν στην ευδαιμονία τους εργάτες, ΤΩΡΑ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΖΟΡΙΑ, ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩ ΟΛΟΥΣ,,,,ξυπνάτε βρε!!!!!
ΕΥΤΥΧΩΣ Η KOSTADINKA ΕΠΕΖΗΣΕ ΑΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΜΕ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΝΑ ΔΕΙ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
-Μέχρι πού φτάνει στ΄αλήθεια ο πάτος; Λένε,ότι τότε θα αντιδράσουμε πραγματικά.
-Πόσο απίθμενη είναι μπορεί να είναι η ανοχή μας και η συνενοχή μας; Ίσως να σταματά, όταν δε θα έχουμε τίποτα να χάσουμε πια.
-Και κάθε μέρα οι ήττες μας πού μας οδηγούν; Φοβάμαι ότι μας οδηγούν στον εθισμό της απογοήτευσης και στον βαθύ μας καναπέ. Δύσκολα να ξεσηκωθεί κανείς όταν μάλιστα είναι στον πάτο!
-Δεν έχω σε τίποτα να ελπίζω παρά μονάχα στις μικροχαρές του πολιτικού μου μικρόκοσμου. Τελικά και εγώ "Ιδιωτεύω". ΣΥΓΓΝΩΜΗ
@ γαστερόπληγα: Άντε να δούμε. Θα ξυπνήσουμε; Ή θα λέμε πάλι "εγώ ελπίζω να τη βολέψω";
@ ηλακάτη: Δε θέλησα να αναρτήσω πρόσωπα γυναικών κατακρεουργημένα από το οξύ. Αυτό είναι όμως το αληθινό, το μοναδικό και παντοτινό πρόσωπο του καπιταλισμού. Και όποιος μιλάει για οτιδήποτε άλλο είναι συνεργός.
@ ανθυποδασκάλα: Δε σε πιστεύω. Θα τα πούμε και πάλι στο δρόμο. Να είσαι σίγουρη. Λεφτά δε θα έχουμε ποτέ. Ψυχές όμως;
Ποτέ δεν ντράπηκα περισσότερο στη ζωή μου από όταν έμαθα για το περιστατικό με την Κούνεβα. Ντρέπομαι για 'μένα, για την χώρα μου, για την ανοχή μου...
Δημοσίευση σχολίου