Τα παιδία παίζει , 3

`

-Φοβάμαι...

-Καλό παιδί!

Δεν έκανε και τόσο κρύο στο σχολείο αυτήν την εβδομάδα. Κι όμως, πολλά αγόρια- που άλλες φορές εμφανίζονται στο διάλειμμα με το μπλουζάκι- τώρα κατεβαίνουν πολύ βιαστικά, ντυμένα και τυλιγμένα επιμελώς με   ό,τι αρματωσιά τους έβαλε το πρωί η μάνα τους. Τέτοια συνέπεια...

Το μυστήριο λύθηκε χτες, όταν άκουσα τη νέα πολεμική ιαχή της αυλής:

-Παίζουμε κουκουλοφόρους;

Μάλιστα. Και ιδού το outfit του καλού κουκουλοφόρου:

 Μπουφάν κουμπωμένο μέχρι τα αυτιά. Κασκόλ ανεβασμένο μέχρι τη μύτη. Βεβαίως κουκούλα, κατεβασμένη μέχρι τα μάτια. Και γάντια.

 Ο ιππότης της αποκαλύψεως είναι έτοιμος. Τρέχει σαν τρελλός μέσα στο σχολείο και φαντασιώνεται. Τι; Ότι τον κυνηγούν. Ποιος τον κυνηγά; Η αστυνομία. 

-Καλά, αυτό γινόταν και παλιά. Κλέφτες και αστυνόμους πάντα έπαιζαν τα παιδιά. Και μετά το  παιχίδι τους επέστρεφε νοσταλγικά, σε τραγούδια και συζητήσεις πενηντάρηδων.

 -Σημεία των καιρών. Τώρα η ηρωική μορφή είναι μέσα σε μια κουκούλα. 

-Μπα, κάποτε δεν ήταν στη μάσκα του Ζορό; Μια χαρά ήρωας ήταν. Μοίραζε και ένα είδος κοινωνικής δικαιοσύνης.Τι πειράζει που τώρα άλλαξε το dress code;

-Καλά, τα παιδιά θα έχουν για πρότυπα παραβατικούς τύπους;

-Ε, αφού αυτά βλέπουν. 

-Ναι, αλλά οι πολιτικές προεκτάσεις... 

-Έλα μωρέ, τώρα. Σιγά μην έχει και η σαχλαμάρα των παιδιών πολιτικές προεκτάσεις. 

-Κάποιοι λένε ότι τα πάντα είναι πολιτική.

-Και τα παιδικά παιχνίδια;

-Κυρίως αυτά.

Λοιπόν, αν είμασταν αγγλόφωνοι θα κάναμε και λογοπαίγνιο με την παιδική ηλικία (childhood)  που τώρα άρχισε να φορά κουκούλα (hood). Ή θα θυμόμασταν την Κοκκινοσκουφίτσα (Little Red Riding Hood) και θα ρωτούσαμε τι έπαθε η κουκούλα της. 

Τίποτε από αυτά. Εδώ ζούμε. 

Στον τόπο που πολύ καιρό έζησε μακάριος,  πάνω σε ένα καζάνι με σκατά που βράζουν και δεν τον πήρε  η αποφορά. Στον τόπο που η αίσθηση της προσωπικής ευημερίας έθαψε τη συλλογικότητα πιο βαθιά απ' ότι τον Αλέξανδρο η μάνα του.

Εδώ που η αξία της μάθησης είναι μόνο η χρησιμότητά της. Και ο "κακός" ο μαθητής είναι αλήτης και αξιοθάνατος. Τώρα θρηνούμε το παιδί, για να μην μας παρεξηγήσουν που θρηνούμε  τις περιουσίες. Στην πρώτη πλημμύρα θα ξεχαστεί.

Εδώ που η αυτάρκεια μνημειώθηκε, δεν έχουμε δικαίωμα να ανησυχούμε για τις κουκούλες. Αλλά με πόση ικανοποιήση θα βλέπαμε το στρατό να καθαρίζει τους δρόμους και να ξαναφέρνει στην ισοροπία τον τρομαγμένο νοικοικύρη... 

Στον τόπο όπου ο Κούγιας και τα μοντέλα είναι το κρυφό, το θεοσκότεινο όνειρο των γονιών, δεν μπορούμε να ρωτάμε. 

Άραγε, μπορούμε να ακούμε;Τουλάχιστον.