Pardon, mon professeur

`Είναι κι αυτό λίγο παράδοξο. Από τη στιγμή που αναφέρθηκα στην έννοια της βαρβαρότητας, με αφορμή τα εκατοστά γενέθλια του Claude Levi-Straus βρίσκομαι συνεχώς στην ανάγκη να διαπραγματευτώ ξανά μαζί της. Το χτεσινό post έπαιζε με την παρετυμολογία της λέξης. Σήμερα όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Η βαρβαρότητα υπάρχει και παραυπάρχει, κι ας εννοούσε άλλο ο σοφός δάσκαλος. Κι εγώ βρίσκομαι αναγκασμένη να δεχτώ την ύπαρξή της, με κίνδυνο να με πάρει ξώφαλτσα η αποφορά. Τα γεγονότα:
Χτες ενημερώθηκα ότι στο σχολείο θα δοθεί για τα παιδιά μια δωρεάν παράσταση από κλόουν εμψυχωτές. Προσφορά πασίγνωστης σοκολατοβιομηχανίας.
Εκτός από τα εσωτερικής φύσης ζητήματα (ποιος αποφασίζει,βρε παιδιά, εδώ μέσα και με ποια κριτήρια;)που δεν αφορούν και πολλούς, παρέμεινε ανοικτό το σημαντικό ζήτημα της παρουσίας του ιδιώτη εμπόρου μέσα στο σχολείο. Βρε είναι διαφήμιση, βρε τι τα θέλουμε τα προγράμματα αγωγής υγείας και τις συνταγές μαγειρικής αν είναι να μπάζουμε κάθε σαβουροφαϊ από το παράθυρο. Τίποτα.
Η παράσταση δόθηκε και ευτυχώς που δεν είχαμε θύματα. Επρόκειτο για δυο καημένες κοπέλες με μακιγιάζ αντάξιο του θλιβερού τους ρόλου (αλήθεια, γιατί οι κλόουν θεωρούνται εύθυμο θέαμα;)που έστησαν ένα πανδαιμόνιο στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου και ενθάρρυναν τα παιδιά σε έναν επικίνδυνο χαβαλέ, χωρίς νόημα άλλο από την τακτική, ουργουελική θα έλεγα, επανάληψη της λέξης "σοκοφρέτα" σε κάθε τους πρόταση. Τα παιδιά ούρλιαζαν σαν πειθήνιο κοινό reality παιχνιδιού στο χαβά των "εμψυχωτριών" (animatrisse, τι διάλο, μόνο η αστική τάξη θα ξέρει γαλλικά;)σπρώχνοντας το ένα το άλλο, σε έναν αγελαίο ενθουσιασμό που καταργούσε κάθε έννοια προσωπικότητας και σκέψης. Τι φώναζαν, προτίμησα να μην το ακούσω. Κλειδαμπαρώθηκα με τα δικά μου στην τάξη και προβάραμε τα γιορταστικά μας. Φιναλμέντε οι συμμετέχοντες στο δρώμενο πήραν από μια σοκοφρέτα μποναμά.
Αυτό λοιπόν ΕΙΝΑΙ βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς. Είναι η βαρβαρότητα της μαζοποιήσης. Είναι η βαρβαρότητα που μας περιμένει μόλις ο κόσμος συναινέσει ότι ανταγωνισμός και το management είναι η λύση για τα εξαθλιωμένα σχολειά μας.
Βαρβαρότητα μπορεί να μην υπάρχει στον Αμαζόνιο, σεβαστέ δάσκαλε. Yπάρχει όμως εδώ. Υπάρχει όπου εμείς επιτρέπουμε την υποχώρηση των ανθρωπιστικών ιδεών και την αποθέωση της αγοράς. Υπάρχει και ετοιμάζει την νέα γενιά των απαθών καταναλωτών, αυτών που θα διαδεχτούν τους γονείς τους. Αυτών που θα εξαθλιωθούν χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την εξαθλίωσή τους. Αυτών που θα διαχειρίζονται τον πανικό τους με ψευδαισθήσεις χειρότερες από τις δικές μας και θα νομίζουν ότι μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο σκοτάδια το μικρότερο ζόφο. Και καλοδέχεται τη γενιά αυτών που ήδη χάφτουν το παραμύθι της "ελεύθερης προσωπικής επιλογής" σε έναν κόσμο που όλοι, οι κρίσεις, εμείς οι ίδιοι, είμαστε απολύτως προβλέψιμοι και αναλώσιμοι.
Άντε, βάλτε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια παντού. Τα σχολεία είναι πανέτοιμα γι αυτό. Οι χορηγοί θα αντικαταστήσουν όχι πια ένα κράτος ανάπηρο και ζαβό αλλά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Όλα διατιμώνται, μετρώνται και αλλάζουν χέρια μήπως και γίνουν αποτελεσματικά. Μα ξεχνάτε ότι θα γίνουν τόσο αποτελεσματικά όσο το ρυθμιστικό σύστημα στο οποίο ανήκουν επιθυμεί και επιτρέπει. Όσο και όπου του χρειάζεται.
Και ξεχνάτε, γιατί δεν το μάθατε ποτέ "Ποιοι είναι οι αφέντες των λέξεων και τι θέλουν". Το ερώτημα είναι, εμείς θα τους το δώσουμε;