Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008


Παράδοξο ή απολύτως φυσικό; Από τη στιγμή που αναφέρθηκα στην έννοια της βαρβαρότητας, με αφορμή τα εκατοστά γενέθλια του Claude Levi-Straus βρίσκομαι συνεχώς στην ανάγκη να διαπραγματευτώ ξανά μαζί της.
Το σχετικό post έπαιζε με την παρετυμολογία της λέξης. Σήμερα όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Η βαρβαρότητα υπάρχει και παρά υπάρχει, κι ας εννοούσε άλλο ο σοφός δάσκαλος. Κι εγώ βρίσκομαι αναγκασμένη να δεχτώ την ύπαρξή της, με κίνδυνο να με πάρει ξώφαλτσα η αποφορά. Τα γεγονότα:
Τις προάλλες ενημερώθηκα ότι στο σχολείο θα δοθεί για τα παιδιά μια δωρεάν παράσταση από κλόουν εμψυχωτές. Προσφορά πασίγνωστης σοκολατοβιομηχανίας.
Εκτός από τα εσωτερικής φύσης ζητήματα (ποιος αποφασίζει,βρε παιδιά, εδώ μέσα και με ποια κριτήρια;)που δεν αφορούν και πολλούς, παρέμεινε ανοικτό το σημαντικό ζήτημα της παρουσίας του ιδιώτη εμπόρου μέσα στο σχολείο. Βρε είναι διαφήμιση, βρε τι τα θέλουμε τα προγράμματα αγωγής υγείας και τις συνταγές μαγειρικής αν είναι να μπάζουμε κάθε σαβουροφαϊ από το παράθυρο. Τζίφος.
Η παράσταση δόθηκε και ευτυχώς που δεν είχαμε θύματα. Επρόκειτο για δυο καημένες κοπέλες με μακιγιάζ αντάξιο του θλιβερού τους ρόλου (αλήθεια, γιατί οι κλόουν θεωρούνται εύθυμο θέαμα;) που έστησαν ένα πανδαιμόνιο στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου. Δουλειά τους ήταν να ενθαρρύνουν τα παιδιά σε έναν επικίνδυνο χαβαλέ, χωρίς νόημα άλλο από την τακτική, ουργουελική θα έλεγα, επανάληψη της λέξης "σοκοφρέτα" σε κάθε τους πρόταση. Τα παιδιά ούρλιαζαν σαν πειθήνιο κοινό reality παιχνιδιού στο χαβά των "εμψυχωτριών", σπρώχνοντας το ένα το άλλο, σε έναν αγελαίο ενθουσιασμό που καταργούσε κάθε έννοια προσωπικότητας και σκέψης.
Τι φώναζαν, προτίμησα να μην το ακούσω. Κλειδαμπαρώθηκα με τα δικά μου στην τάξη και προβάραμε τα γιορταστικά μας. Φιναλμέντε οι συμμετέχοντες στο δρώμενο πήραν από μια σοκοφρέτα μποναμά.
Αυτό λοιπόν ΕΙΝΑΙ βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς. Είναι η βαρβαρότητα της μαζοποιήσης. Είναι η βαρβαρότητα που μας περιμένει μόλις ο κόσμος συναινέσει ότι ανταγωνισμός και το management είναι η λύση για τα εξαθλιωμένα σχολειά μας.
Βαρβαρότητα μπορεί να μην υπάρχει στον Αμαζόνιο, σεβαστέ δάσκαλε. Yπάρχει όμως εδώ. Υπάρχει όπου εμείς επιτρέπουμε την υποχώρηση των ανθρωπιστικών ιδεών και την αποθέωση της αγοράς.
Υπάρχει και ετοιμάζει την νέα γενιά των απαθών καταναλωτών, αυτών που θα διαδεχτούν τους γονείς τους. Αυτών που θα εξαθλιωθούν χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την εξαθλίωσή τους. Αυτών που θα διαχειρίζονται τον πανικό τους με ψευδαισθήσεις χειρότερες από τις δικές μας και θα νομίζουν ότι μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο σκοτάδια το μικρότερο ζόφο. Και καλοδέχεται τη γενιά αυτών που ήδη χάφτουν το παραμύθι της "ελεύθερης προσωπικής επιλογή" σε έναν κόσμο όπου τα πάντα, και εμείς οι ίδιοι, είναι απολύτως προβλέψιμα και αναλώσιμα.
Άντε, βάλτε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια παντού. Τα σχολεία είναι πανέτοιμα γι αυτό. Οι χορηγοί θα αντικαταστήσουν όχι πια ένα κράτος ανάπηρο και ζαβό αλλά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Όλα διατιμώνται, μετρώνται και αλλάζουν χέρια μήπως και γίνουν αποτελεσματικά.
Μα ξεχνάτε ότι θα γίνουν τόσο αποτελεσματικά όσο το ρυθμιστικό σύστημα στο οποίο ανήκουν επιθυμεί και επιτρέπει. Όσο και όπου του χρειάζεται.
Και ξεχνάτε, γιατί δεν το μάθατε ποτέ " Ποιοι είναι οι αφέντες των λέξεων και τι θέλουν". Το ερώτημα είναι, εμείς θα τους το δώσουμε;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails