Η σφαγή, ο αγάς και ο άγιος

Ήταν ωραίο το φεγγαράκι χτες . Δυο δεκαετίες πίσω  κάτι τέτοια βράδια τα λέγανε γκαστρωμένα, ίσως γιατί όλα τότε μεγάλωναν.  Έκλεινε η πρώτη φάση της μεταπολίτευσης, η Ελλαδίτσα ετοιμαζόταν να γίνει Ελλαδάρα με ευρώ και Ολυμπιακούς, η δεξιά ήταν δεξιά, η αριστερά αριστερά και ο Άκης ένα μεταμοντέρνο ρολόι που έλεγε την ώρα on demand. Απεργούσα σε κάθε ευκαιρία, κατέβαινα στο δρόμο, το μηνιάτικό μου μεγάλωνε με διάφορα επιδόματα και  η οικογένειά μου με παιδιά. Μεγάλωνε στα μουλωχτά και ένα παράξενο, σιωπηλό πάρτι όπου δεν ήμουν καλεσμένη αλλά κάποτε κάποτε άκουγα τα κρεσέντα του. Ίσως  να έριχνα  και καμιά κλεφτή ματιά μέσα από τα κλειστά παράθυρα αλλά γύριζα αλλού το βλέμμα γιατί θεωρούσα ότι "αυτό έτσι είναι".

 Σήμερα το πρωί όλα είναι διαφορετικά. Η μεταπολίτευση τελειώνει και τυπικά, κι αφού εδώ είναι ο τόπος της ιλαροτραγωδίας, παίρνει μαζί της την όση  οργή μπόρεσα να δικαιολογήσω στον εαυτό μου, όσες αριστερόστροφες κορώνες μπόρεσε να μου τσιρίξει  κατάμουτρα ο λαϊκισμός καθώς και μια καλή μαγείρισσα που φίλευε ντολμαδάκια στον καπετάν Γιώτη της γκαστριάς και της αθωότητάς μας. Ξεφούρνισα το κυριακάτικο παστίτσιο, ξεπροβόδισα περήφανο άντρα που συνόδευε το γιο στην πρώτη του ψήφο, την κουκουέδικη, "γιατί αυτοί τόσους ανθρώπους μας φάγανε", μπήκα σε ένα ταξί - μετά από πολύ καιρό- και τράβηξα για το πατρικό μου.
Ωραία μέρα, σημαδιακή. Ο ταξιτζής αίσχιστος επαγγελματίας, λες και ένα σκάνταλο χέρι έριξε επάνω του όλη την Ελλάδα που θέλουμε (;) να αφήσουμε πίσω. Αγένεια, κουτοπονηριά, ασχετοσύνη, θράσος. Η Βασιλική ένα πουπουλένιο κουβάρι πια στα χέρια μου, από το κρεβάτι μέχρι το μπάνιο και μετά στην κουζίνα, ευτυχώς τα μυαλά τετρακόσια.

- Πασόκ θα ψηφίσεις; το πέταξε το λογάκι της, μπουκωμένη το φαΐ της ελληνογεωργιανής συγκατοίκησης.

-Άσε με ρε μάνα, ο πίξιος ο δείξιος ο ταξιτζής, εσύ μου έλειπες τώρα, έλα φιλάκι, φεύγω.

Και μετά, εκλογικό τμήμα όπισθεν Αχειροποιήτου, στρογγυλή εκατοντάδα, η μπροστινή μου η κοπέλα - μαύρο μπλουζάκι, μαύρο τζιν, βλέμμα άδειο- ψάχνει τα ψηφοδέλτια και βάζει τους πειρατές πάνω πάνω. Παίρνω τα δικά μου, σε κάποιο  πρώτο όνομα συνάδελφος  συνδικαλιστής,  καταγγέλλει σε κάθε χρόνο και έγκλιση το σάπιο πολιτικό σύστημα και  είναι ο ίδιος του υποκριτής, κομπιναδόρος, ψιλικατζής. Ξεφυλλίζω, διαλέγω, τρεις σταυροί , το μη χείρον βέλτιστον και καλύτερα μια χαζή στη βουλή παρά ένα λαμόγιο.

  Έξω, ελεεινά πεζοδρόμια, βρώμα και δυσωδία, τμήμα Μεταγωγών, οι Ασώματοι μπαίνουν   στον κανθό του ματιού και με καλούν.  Μέσα στο λιοπύρι κοντεύω και μετράω τα μικρά τοξωτά παράθυρα που γυρόφερναν οι δερβισάδες. Ελπίζω στην παράξενη ανάσα που φυσάει ατέρμονα στο σκιερό κατώφλι, κάτω από την παλαιοαραβική επιγραφή και το εικόνισμα του Αι Γιώργη καβαλάρη. Μακάρι και  σε μια στιγμή μαρμαρωμένης ησυχίας στον εσωτερικό περίβολο του Χορτατζή αγίου.  Όχι, είναι κλειστό. Η πομπική οδός για το Οκτάγωνο άσημη και βρώμικη, Πακιστανοί πουλούν αθλητικά παπούτσια αυτό το Σαββατοκύριακο και παρακάτω Σουδανοί. Ο Πύργος κλειστός επίσης, ανοιχτά γεμάτα καφέ, μαγειρεία με έτοιμα φαγητά στη βιτρίνα κατά το σύστημα που τάιζε τους φακίρ φουκαράδες στα ευαγή ιδρύματα των Οθωμανών, καταϊδρωμένα γκρουπ από τη Ρωσία με κυράδες μαντηλοδεμένες και ορθόδοξο ιερέα επικεφαλής. Δεν την ξαναπατάω, αστικό για την Καλαμαριά, τηλέφωνο που χτυπάει, μαμά πού είσαι, είμαι σίγουρη για την επιλογή μου, δεν είμαι πια αθώα.
Λοιπόν, με έχουν σφάξει, δεν πιστεύω καθόλου ότι θ' αγιάσω αλλά νομίζω ότι δε μπορεί να μου συμβεί τίποτε χειρότερο από ό,τι έχω κάνει η ίδια στον εαυτό μου, στην οικογένειά μου και στον τόπο που ζω. Το πρόβλημά  δεν είναι πια ο αγάς αλλά οι άγιοι γύρω μου. Ακόμη και ένας παράδεισος σαν τον ελληνικό θα δυσκολευτεί πολύ πια να τους  στέρξει. Αλλά και πάλι... τόσο το χειρότερο για τον παράδεισο.