Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;

Κάποτε την ονόμαζαν Βουδουροφυλλάδα, από τον πρώτο ιδιοκτήτη - και ιδρυτή της- το Βουδούρη. Θυμάστε;
Εδώ και δυο χρόνια την έχει αγοράσει η Αγγελοπούλου -Δασκαλάκη.
Στο σημερινό της φύλλο "διαφωνεί" με τη δική μου χτεσινή διαπίστωση, αυτή με την οποία έκλεισα το post. Ωραία.
Το πρόβλημα είναι , κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι τέτοιου είδους διακυρύξεις -τύπου μανιφέστου- δεν καταφέρνουν να κρύψουν τους ευσεβείς πόθους αυτών που πληρώνουν τις δημοσιογραφικές γραφίδες. Η έντιμη αγανάκτηση που ξεχειλίζει από το πρωτοσέλιδο αυτό μου φέρνει στο νου την εικόνα του "νοικοκυραίου" των κατηχητικών, της χούντας, του σκοπιανού, του εμφύλιου. Λίγο από Ξανθόπουλο ίσως, μπορεί και κομματάκι Όργουελ.
Αν ήταν ερώτηση, θα ήταν από εκείνες που επιδέχονται μόνο μια απάντηση, ρητορικές δεν τις λέγαμε στο σχολείο; Μα εγώ τις φοβάμαι και τις αντιπαθώ τις ερωτήσεις που έχουν σίγουρη την απάντηση.
Λοιπόν, ίσως δεν έχει και τόση σημασία αν μας κυβερνά ο Εφραίμ ή όχι. Στη στροφή του δρόμου οι κασσάνδρες βλέπουν ήδη το νέο τύπο πολιτικού, τους επιχειρηματίες. Βγενόπουλοι και Αγγελοπούλαινες, άνθρωποι που κατά δήλωσή τους είναι αυτοδημιούργητοι, σκληρά εργαζόμενοι και αδιάφθοροι. Η απαξίωση των πατροπαράδοτων πολιτικών τζακιών βρίσκεται σε εξέλιξη, ήδη. Η αποκάλυψη τόσων σκανδάλων, τόσης ξετσιπωσιάς δεν μοιάζει να οδηγεί στην εξυγίανση της δημόσιας ζωής. Μάλλον την αλλαγή της φρουράς προετοιμάζει. Τέρμα οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, ζήτω οι εγχώριοι Μπερλουσκόνηδες που θα οδηγήσουν την Ελλαδίτσα πιο βαθιά στη χώρα των Μακάρων. Στο κάτω κάτω αυτοί είναι ήδη ζάπλουτοι, δε θα περιμένουν να εκλεγούν για να πλουτίσουν.
Και αν ο Εφραίμ και το Βατοπέδι έχουν ψιλοκαεί, έ, τι πειράζει. Εδώ το " από καλογέρους το μοναστήρι να 'ναι καλά" βρίσκει την κυριολεκτική του σημασία. Και οι νέοι επικυρίαρχοι θα βρουν κάπου ν' απαγκιάσουν τις μεταφυσικές τους ανησυχίες. Κάπου να χειροφιλήσουν για να μπορεί και η θειακούλα της γειτονιάς να τους ψηφίσει σαν αναγνωρίσιμο κώδικα. Να , η Αγγελοπούλου- ως πιο κοσμοπολίτισσα από τον χτεσινό ξελιγωμένο, τον Ρουσόπουλο - καταφεύγει στο Φανάρι. Τι συνειρμός! Πάλι με χρόνια με καιρούς...
Η ανάσταση του Γένους και η ανάσταση της πολιτικής ζωής. Θα ζήσουμε πάλι μέρες δόξας τύπου Ολυμπιακών. Και, φιναλμέντε, θα πληρώσουμε αδιαμαρτύρητα το λογαριασμό.
Διάολε, αυτό δεν είναι και το ζητούμενο;