Pale spring

Τα νησιά Άραν είναι ένα μικρό σύμπλεγμα στα δυτικά νερά της Ιρλανδίας. Πατρίδα ψαράδων και ξερολιθιών, έγιναν γνωστά στον κόσμο του πλεξίματος για τα -περίφημα- ομώνυμα πουλόβερ.
Τα πλεκτά τούτα έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό τα έντονα ανάγλυφα και περίπλοκα σχέδια και -στην αυθεντική τους εκδοχή- το άβαφο μαλλί. Μάλιστα το μαλλί αυτό δεν καθαρίζονταν εντελώς πριν το γνέσιμο, ώστε να διατηρεί αρκετή από τη λανολίνη του και να είναι, σχετικώς, αδιάβροχο. Με τον τρόπο αυτό πρόσφερε προστασία στους ψαράδες που πάλευαν με τα κύματα του Ατλαντικού. Η κέλτικη λέξη για το μαλλί από τα νησιά Άραν είναι‘bainin’ και σημαίνει το άβαφο, ανοιχτόχρωμο, μαλλί.


Αυτό είναι ένα τυπικό πουλόβερ Άραν. Ανοιχτόχρωμο και ωραίο. Μετά που την έπαθα, έμαθα. Θα δείτε παρακάτω γιατί. Δε φαντάζομαι βεβαίως να πρόκειται και για τυπικό Αρανέζο ψαρά. Γιατί τότε είμαστε όλες Αρανέζες.


Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να φανταστούμε τη ζωή στα Άραν στο μεσοπόλεμο. Εξάλλου έτσι την κατέγραψε ο Robert Flaherty στο δραματοποιημένο εθνογραφικό ντοκυμαντέρ "Ο άνθρωπος του Άραν" στα 1930.



Στα καθ' ημάς η πλέξη Άραν είναι γνωστή ως "Ιρλανδέζικη". Δικαίως. Προς επίρρωσιν, ιδού ο Gerry Adams, αρχηγός του Sinn Fein, της πολιτικής δηλαδή πτέρυγας του IRA. Πολιτική και πλέξιμο. Σταθερές αξίες. Μπορείς πάντα να υπολογίζεις πάνω τους.
" Θα σου πλέξω ένα τέτοιο".


Ορίστε λοιπόν το δικό μου ιρλανδέζικο πλεκτό. Καμωμένο εδώ και τέσσερα -πέντε χρόνια για τον καλό μου. Και φορεμένο αρκετά. Παράπονο δεν έχω.

Δυστυχώς όμως , το να ξέρεις να σταυρώνεις τις κοτσίδες και να περνάς ώρες επί ωρών με τη βοηθητική βελόνα στο στόμα δε σε κάνει αυτομάτως και σύζυγο ψαρά. Αυτή θα ήξερε ότι τόσος κόπος είναι καλύτερο να γίνεται σε ανοιχτόχρωμο μαλλί, όχι πια γιατί θα φορεθεί στο νερό, αλλά γιατί οι περίφημες πλέξεις δε φαίνονται στο σκούρο.


Πράγματι. Δε διακρίνονται ούτε οι μισές. Και σας βεβαιώνω, είναι πολλές. Τουλάχιστον πέντε διαφορετικές.
Βλέπετε το ζήτημα των πλέξεων στα Άραν είναι και συμβολικό. Κάθε σχέδιο σημαίνει κάτι. Θρησκευτικά σύμβολα, καλοί οιωνοί για καλές ψαριές, ακόμη και αποτροπαϊκή μαγεία. Χριστιανισμός και παγανισμός. Όλα επιστρατεύονταν πριν στείλει η νησιώτισσα το σύζυγο, το γιο, τον αρραβωνιαστικό στην αγκαλιά του Ατλαντικού. Το συνηθέστερο, η κοτσίδα, αναφέρεται στα σκοινιά που δένουν τη βάρκα με τη στεριά.


Μια-κάπως- υπερφωτισμένη φωτό για τις λεπτομέρειες.
Λιμάνι, ασφάλεια και σιγουριά. Παρά τους κλυδωνισμούς. Μια ευχή σε κάθε πόντο, κι ας μη βγαίνει στα κύματα ο αποδέκτης. Έχει κι η στεριά φουρτούνες.
Άλλοι λένε ότι οι διαφορετικές πλέξεις στα Άραν εξυπηρετούσαν και ένα σκοπό λιγότερο ρομαντικό. Μια και κάθε clan, κάθε πατριά δηλαδή, είχε τους δικούς της συνδυασμούς, κάτι σαν το tartan των Σκωτσέζων, το πλεκτό ήταν ενδεικτικό της καταγωγής του ψαρά. Γεγονός ιδιαίτερα χρήσιμο στις περιπτώσεις που ένα σώμα ξεβράζονταν σε κάποια ακτή μετά από μέρες παραμονής στο νερό...
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη ότι όλα τούτα είναι ένα εμπορικό μύθευμα του 20ου αιώνα, που έκανε τον κόσμο να αγαπήσει τα χειροτεχνήματα ενός θεόφτωχου τόπου και να τα κάνει σύμβολο της ζωής και της περιπέτειας στη φύση. Διαλέγετε και παίρνετε την εκδοχή που σας εμπνέει.


Εγώ πάντως διάλεξα το πράσινο merinos μαλλί για το Aran cardigan που ξεκίνησα. Δεν την ξαναπατάω. Πράσινο σαν τα λιβάδια της Ιρλανδίας. Πράσινο χλωμό, σαν τις αλκυονίδες. Και, μάρτυς μου ο θεός του πλεξίματος, διάλεξα το χρώμα ημέρα Δευτέρα.

Η Michel κράτησε τη Βίβλο για το στεφάνι της ημέρα Τρίτη. Κάθε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία. Έτσι δε λένε και στις ταινίες; Ας καθίσουμε λοιπόν να δούμε το σινέ-Ομπάμα. Μπορεί να βγει καλό το έργο.
Αν και... χλωμό το βλέπω.