Φτύστε

Για τη συνέχεια ο λόγος.

Συνέχειες , θα μου πείτε, υπάρχουν πολλές. Άλλες τις κατανοούμε, άλλες όχι. Άλλες τις περιμένουμε, άλλες τις απωθούμε. Άλλες γίνονται αυτομάτως, άλλες χρειάζεται να τις προκαλέσουμε.
Ο χρόνος είναι μια συνέχεια. Η μητέρα όλων των συνεχειών. Ό,τι συμβαίνει μέσα στο χρόνο είναι απότοκο αυτής της θεμελιακής συνέχειας. Το πρόβλημα συνήθως βρίσκεται στο γεγονός της δικής μας αδυναμίας να αναγνωρίσουμε το συνεχές ή το ασυνεχές ως μέρος του γενικού...
Στο πλέξιμο τα πράγματα είναι πιο κατανοητά, αν και όχι αναγκαστικώς απλά. Εδώ η συνέχεια θεωρείται sine qua non. Με τέρμινο πάντως την ολοκλήρωση του πλεκτού. Είναι δηλαδή ένα συνεχές με καθορισμένο τέλος. Η συνέχεια αυτή βεβαίως και δεν είναι εξασφαλισμένη. Πραγματοποιείται χάρη στην παρέμβαση του ατόμου που πλέκει και το οποίο πρέπει να βρει τον τρόπο για να το πράξει.


Το δοκίμασα. Δεν έγλυψα, δεν έφτυσα, ούτε καν μπήκα στον πειρασμό να αρχίσω τους προσφιλείς μου συνειρμούς που οδηγούν- αδικαιολόγητα;- σε γενικεύσεις και συμπεράσματα, να γεμίζει η ανάρτηση. Κι ας βουίζουν σήμερα τα δελτία για τη συνέχιση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα μετά την επίθεση στο νεαρό αστυνομικό.
Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι το παιδί αυτό θα μπορούσε να έχει υπάρξει στην τάξη μου, στα χέρια μου. Το στείλαμε να σκοτωθεί και ούτε και ξέρω αν το μορφώσαμε αληθινά, αν το κάναμε να αγαπάει τους ανθρώπους και τη ζωή, αν το κάναμε να επιθυμεί ένα καλύτερο κόσμο. Αν του δείξαμε τη μεγάλη συνέχεια του πνεύματος, έστω και μια σπίθα έμπνευσης για να συνεχίσει ο ίδιος.
Είπαν ότι είναι της γενιάς των 700. Είπαν ότι προτίμησε τη σχολή της αστυνομίας για την επαγγελματική σιγουριά, παρά το γεγονός ότι συγκέντρωνε υψηλή βαθμολογία. Είπαν ότι είναι το παιδί ενός ταχυδρόμου. Τι γρήγορα που ειρωνεύεται η ζωή...
Περιορίζομαι λοιπόν στη δική μου συνέχεια και σας τη δείχνω. Ίσως βρείτε εσείς κάποια δική σας και την προσθέσετε κάπου. Ποιος ξέρει...

Για να συνεχίσετε λοιπόν το πλεκτό με μια κούκλα μαλλιού ίδιου χρώματος με αυτή που μόλις τελείωσε, ξεστρίψτε τις δυο άκρες. Αυτήν της κούκλας που τελείωσε και αυτήν που πρόκειται να συνδέσετε. Σε μήκος 4-5 περίπου εκατοστών.

Βρέξτε τις με νεράκι. Εδώ κολλάει το φτύστε, γλύψτε. Μπα, αφήστε καλύτερα.

Τοποθετήστε τις στην παλάμη, παράλληλες. Όπως βλέπετε. Τρίψτε τις παλάμες μεταξύ τους ζωηρά. Να νιώσετε τη θερμότητα της τριβής που αναπτύσσεται.
Οι βρεγμένες άκρες, πολύ γρήγορα, στρίβουν και μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα καινούριο νήμα, στεγνό, ανθεκτικό και ελαφρώς χοντρύτερο από το υπόλοιπο. Κάπως έτσι:

Ανάμεσα στους πράσινους δείκτες το σημείο της ένωσης. Σήκωνε και άλλο στρίψιμο, αν το ξαναέβρεχα.

Viola! Ανάμεσα στους δείκτες βρίσκεται η συνέχεια του νήματος. Pas mal.
Λιγότερη δουλειά για το τέλος, καλύτερη εμφάνιση του πλεκτού ακόμη και από την ανάποδη. Κρίσιμο αυτό για το καινούριο μου project, την "Πολική αρκούδα". Επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια.