Βάτος φλεγομένη και μηδέποτε καιομένη

`

Και αφού τίποτε άλλο πια δε μένει να ειπωθεί για τα Βατοπαίδια, για τα αίσχη της εξουσίας που στηρίζεται στη συναίνεση των αγράμματων, για τα εγκλήματα των ισχυρών που λεηλατούν με τη δική μας ανοχή, για το παγκόσμιο ντόμινο της κερδοσκοπίας που- αλλίμονο - ξεκίνησε από τα υποθηκευμένα όνειρα, για την ξετσιπωσιά και την απελπισία, τίποτε άλλο εννοώ που να μπορεί να μας απαλλάξει από το άγος της δημοσκοπικής πολιτικής και της ατομικής μουγγαμάρας, έ τότε ας το ρίξουμε στην ψυχαγωγία. Η μικρή μου συνεισφορά στο κλίμα των ημερών είναι ένα κουίζ.
Παρατηρήστε την εικόνα, ευγενικοί φίλοι που δε βαρεθήκατε ακόμη την απουσία μου, και σχολιάστε ελεύθερα. Απαραίτητη συνθήκη, να υποθέσετε το σημείο ανάρτησης της επιγραφής. Με τα χεράκια μου την τράβηξα, αποκλείστε λοιπόν άβατα μέρη και μονές με Βάτα. Ο πειρασμός της γλώσσας με φέρνει στη λέξη "βατεύω" που σχετίζεται με το χώρο στον οποίο τραβήχτηκε η φωτό, ως μη όφειλε.
Σας μπέρδεψα; Συγχωρέστε με. Είναι οι μικρές μου καθημερινές διασκεδάσεις, λέξεις που μπλέκονται με την πραγματικότητα και τη φωτίζουν με τον τρόπο ενός φαρσέρ. Αναμένω απαντήσεις και υπόσχομαι πλήρη σχολιασμό.

IN MEMORIAM

`

Βy popular demand

Φαίνεται πως το καλοκαίρι πολύ περισσότερο κι από εποχή είναι state of mind. Άμα το βάλεις στο μυαλό σου ότι τελείωσε όλα σου φαίνονται ευκολότερα, ακόμη κι αν η Σαλονίκη εξακολουθεί να φλέγεται από τη ζέστη και την ξηρασία.
Τελείωσε λοιπόν το καλοκαίρι. Αυτό που κατάφερε να με κάνει 45, με γιο τζαναμπέτη έφηβο, θυγατέρα να αλληθωρίζει κατά τα σουτιέν και ταίρι που κορτάρει τα ανθισμένα πενήντα του.
Το καλοκαίρι της αϋπνίας, του κλιματιστικού και της ανίας. Το καλοκαίρι του καρά-γιαπιού όπισθεν υπνοδωματίων, όπου το καινούργιο, γερμανικό hard discount παρακαλώ, σουπερμάρκετ φύσηξε τις σκόνες από τα μπετά του ανάκατες με ελληνοαλβανικά γαμοσταυρίδια πάνω στα μαύρα κοστούμια των γιάπηδων και τα σεντόνια μας.
Το καλοκαίρι της πανσελήνου πίσω από τον Άθω -την είδα την είδα- να κατρακυλάει στα μαύρα νερά του Σιγγιτικού πρώτα και από κει στο ποτήρι με τη μπύρα.
Το καλοκαίρι ενός συνεχούς πλεξίματος που βιάζεται να τελειώσει, για να πάρει σειρά το επόμενο. Πλέξιμο; Καλοκαίρι; Ποιος ξέρει...
Και δίπλα στα μαύρα νερά του Σιγγιτικού ξεκίνησε ένα - τι άλλο; - μαύρο project. Το τρισκατάρατο Lucente που σας έλεγα τις άλλες τελικώς γίνεται μια αζούρ πλέξη, κάπως έτσι:

Ή, με λίγη φαντασία, κάπως έτσι:

William Adolphe Bouguereau ,1869, "Το Κορίτσι που πλέκει" ή αλλιώς "Tricoteuse"
Έργο χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη που έζησε μια μακριά ζωή, (1805 -1925) ,μάλλον περιφρονημένος από τους συγχρόνους του ιμπρεσιονιστές ζωγράφους όπως ο Ντεγκά και ο Μονέ. Η τέχνη του στάθηκε συντηρητική αλλά ήτανε της μόδας στα σαλόνια της εποχής. Προσέξτε την τυπική φορεσιά της κοπέλας του χωριού που πλέκει καθισμένη πλάγια, ίσα ίσα για να μας δείξει πόσο καλά ξέρει ο καλλιτέχνης να αποδίδει τις πτυχώσεις της διπλωμένης ποδιάς της. Το ολόγλυκο πρόσωπό της είναι ήρεμο και μια στάλα χαμένο σε σκέψεις, καθώς δέχεται το φως που ανακλά η λευκή μπλούζα και το νερό του βάθους. Πλέκει κάτι μαύρο, μια κάλτσα ίσως ; Κι ενώ η δεξιοσύνη του καλλιτέχνη καταγράφει πολύ ρεαλιστικά την πρόοδο του εργόχειρου και τις λεπτομέρειές του, η σύνθεση αναδίδει έναν αέρα ιδεαλιστικής, μάλλον ωραιοποιημένης, αντίληψης για την "απλή ζωή στο ύπαιθρο" και τα αγαθά της. Μια πιο προσεκτική ματιά φανερώνει τα άψογα, πεντακάθαρα - αν και ξυπόλητα- πόδια της κοπέλας. Πως λοιπόν να μην τον σνομπάρουν οι νεωτεριστές ζωγράφοι που έσπαζαν τόσες συμβάσεις και τσάκωναν " τη στιγμή της εντύπωσης", μόνο με τη βοήθεια του χρώματος;
Καταλάβατε βεβαίως ότι πρώτα βγαίνει το χούι του ανθρώπου και μετά η ψυχή του. Μύρισε σχολείο και έπιασα την προσφιλή ασχολία των δασκάλων, το διδακτισμό.
Καλή χρονιά στην πρωτακούλα της Πουάν. Εύχομαι να' βρει το παιδί στο σχολειό την ολοκλήρωση που του αξίζει, με χαρά και γεροσύνη.
Τα συγχαρίκια μου στη θυγατέρα και την υπόλοιπη οικογένεια της "ανθυποδασκάλας". Σε τέσσερα χρόνια η Α. θα είναι μια καινούρια δασκάλα, πιο ευτυχισμένη από τη μάνα της και από μένα, ελπίζω.
Καλή χρονιά και στη Φ. μου. Χρονιά που δε θα διανύσουμε μαζί, αλλά θα δοκιμάσουμε νομίζω τον καρπό της φιλίας που ξεκίνησε την προηγούμενη.
Ευχαριστώ για τις ευχές και ευχαριστώ που με νοιάζεστε. Είστε η αιτία που δίνει σε αυτόν τον άυλο χώρο νόημα και συνέχεια.