Πριν λίγες μέρες διάβαζα στα Νέα, τον Αρανίτση νομίζω, που έλεγε ότι η διαφορά ανάμεσα στον παλαιότερο τρόπο διακοπών και τον σημερινό είναι ότι κάποτε ο κόσμος ξεκινούσε έχοντας στο νου τον προορισμό. Τώρα ξεκινούμε έχοντας την "απόδραση" (τι φρικτή λέξη) ως ανάγκη. Δεν έχει σημασία πού θα πάμε. Σημασία έχει το φευγιό, η απομάκρυνση.Έτσι κι αλλιώς λίγες είναι πια οι δυνατότητες που έχει ο κόσμος να μας καταπλήξει. Και θυμήθηκα την " αλλαή". Έτσι έλεγε τις διακοπές η Πολυξένη, η τουρκόφωνη Πόντια γιαγιά του άντρα μου που μεγάλωνε τα καλοκαίρια των παιδιών της στη Βάβδο και τη Χαλκιδική. Στην τελευταία μάλιστα πήγαιναν με καϊκάκι, δρόμοι γιοκ στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Κάτι σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία, με τσούλια στο κατάστρωμα και κοφίνια και ζώα ανταμώς με τους επιβάτες. Στις αρχές κάθε Ιούλη λοιπόν με ρωτούσε από την καρέκλα της ,δίπλα στο τζάμι :
- Πού θα πάτε φέτο αλλαή;
Η ίδια, που μετά το θάνατο του άντρα της και μέχρι το δικό της, καμμιά δεκαπενταριά χρόνια αργότερα δηλαδή, δεν βγήκε από το σπίτι της πάνω από δυο φορές, ίσα ίσα για τον αρραβώνα και το γάμο μας.
Η λέξη του δικού μου σογιού ήταν "παραθέριση". Παραθερίζαμε στον Πλαταμώνα, το θέρετρο των Λαρισαίων στα χρόνια του πενήντα και κατόπιν. Κυριολεξία. Θεόμακρα , ατελείωτα, αργόσυρτα καλοκαίρια, από τη μέρα που το σχολείο έκλεινε μέχρι την τελευταία στιγμή πριν τον αγιασμό, ίσα για να προλάβουμε να αγοράσουμε τις καινούριες μπλε ποδιές από το Λαμπρόπουλο. Παρέες της Βασιλικής από τη Λάρισα που συναντούσε με ευχαρίστηση γιατί της θύμιζαν την υπαρξιστική της περίοδο (σοβαρά σας μιλώ, έχω δει και το υπαρξιστικό της μοντγκόμερυ στην ντουλάπα), καβγάδες με το σόι της, άπειρες σεμνές πόζες στην παραλία , μάνα με δυο παιδιά πλέον και σιλουέτα ελαφρώς παραγινωμένη. Μας έβγαζε ο φωτογράφος του χωριού που διέτρεχε την ακροθαλασσιά ξυπόλυτος, με ψαθάκι και την μαύρη "Κόδακ" κρεμασμένη στο λαιμό. Αλλιώς, οδηγούσε κόκκινο "κόβερτιμπλ" αυτοκίνητο στους χωματόδρομους δίπλα στα ρέματα που έσκαβαν κάθε χειμώνα τα νερά του Ολύμπου και το παρκάριζε έξω από το φράχτη του σπιτιού του, κατάφορτου με πασιφλόρες. Το άνθος των Παθών του Χριστού, με τους τρεις μαύρους ήλους στην καρδιά του. Το "ρολόι" των λαϊκών γυναικών, για χρόνια πολλά αναρωτιόμουν αν οι δείκτες του γυρνούν. Τώρα σκέφτομαι πως ευτυχώς δε γυρνούν γιατί, αλίμονο, τι θα μέτραγαν;
Ο πατέρας όλη την εβδομάδα στη Σαλονίκη, ερχόταν το απόγευμα του Σαββάτου για να φύγει απόγευμα Κυριακής, με το τρένο πολλές φορές. Ερχόταν για να βρέξει τα πόδια του στο κύμα, να αφήσει τα χρειαζούμενα για την επόμενη εβδομάδα και να μας παίξει στον τοίχο της σκεπαστής βεράντας τα καρουλάκια της " Αργώ Φιλμς" με θέματα από τη μυθολογία , τα παιδικά παραμύθια και την επιστημονική φαντασία . Αμέτρητα βραδινά έντομα, που είχαν διαλέξει και μαύριζαν τον άσπρο ασβέστη , ανακατεύονταν με τους ήρωες και τα τρία γουρουνάκια σε μια μεταμοντέρνα ,θα λέγαμε σήμερα, εικαστική παρέμβαση. Τότε απλώς χαζεύαμε και φωνάζαμε και τα ντόπια παιδιά να παρακολουθήσουν την προβολή που συνήθως τελείωνε με ένδοξα "τραχανά πάρτι" αφού το νέο προϊόν της χρονιάς που έφτιανε η Βασιλική και το άπλωνε στην αυλή, βάζοντας μας να παραφυλάμε και να διώχνουμε τις μύγες, έπρεπε να δοκιμαστεί και επισήμως.
Πίσω από το σπίτι μας η κυρά Κατίνα "πάνιζε" το φούρνο της. Χτιστός θόλος ασβεστωμένος απ' έξω όπου τα μεσημέρια ο ήλιος έκανε τρελλές γκέλες, κατάμαυρη μπούκα που έδειχνε πυρά δόντια από μέσα. Έψηνε ψωμί και φαγητά κα φορούσε μπροστοποδιά και λευκή μπόλια στο κεφάλι, με τον τρόπο των γυναικών του Θεσσαλικού κάμπου, κρύβοντας το στόμα και δαγκώνοντας το πανί. Οι χωριανοί νοίκιαζαν τα σπίτια τους με τη σεζόν στους "παρεπιδημούντες", όπως φώναζε το μεγάφωνο της κοινότητας, αστούς της Λάρισας και με τη μέρα στους πρώτους Βαλκάνιους που σιγά σιγά ξεμύτιζαν στην Πιερία, και οι ίδιοι τους εξαφανίζονταν για δυο μήνες σε αποθήκες και κοτέτσια.
Είκοσι χρόνια και βάλε από το τελευταίο καλοκαίρι εκεί. Μια αιωνιότητα μακριά από τα παιδικάτα μου. Βράδυ παρά βράδυ στον ύπνο μου. Το πιστεύετε; Η εμμονή, λέει, σε κάποιο όνειρο εκφράζει την επιθυμία της επιστροφής. Επέστρεφε, επέστρεφε. Όπως έγραψε και ο Μαρωνίτης στο Βήμα τις άλλες, η λέξη επίστρεφε είναι αφόρητη.
Κατά τα άλλα:
Με Grignasco California ( 100% βαμβάκι μερσεριζέ, μπεζ και σοκολά ) και Schoeller & Stall Limone ( 100% βαμβάκι μερσεριζέ, βεραμάν).
Από το ανοιξιάτικο τεύχος του INTERWEAVE, όπου και λέγεται "A good stripe dress". Στα καθ' ημάς ονομάστηκε "Η θητεία στην πενθερά". Για όσους έχουν διαβάσει το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Η θητεία της πενθεράς" ο συνειρμός θα διευκολυνθεί αν πω ότι ξεκίνησε πριν δεκαπέντε μέρες, τη μέρα που η πεθερά μου μπήκε στη Γενική Κλινική με βαριά πνευμονία. Το βεραμάν του φορέματος είναι ολόιδιο με το βεραμάν που φορούν οι αδελφές εκεί. Σύμπτωση.
Πλέξιμο με κυκλική, από πάνω προς τα κάτω, σε τεράστιους ίσιους γύρους, χωρίς καμιά ραφή, χωρίς μέτρημα. Ιδανικό για τις ώρες που κάθεσαι δίπλα στην άρρωστη με το ένα μάτι στο οξυγόνο που γουργουρίζει και πρέπει να διακόπτεις και να συνεχίζεις το πλέξιμο διαρκώς, στο ρυθμό της εισόδου γιατρών και νοσηλευτών.
Έμαθα να φτιάχνω ώμους μονοκόμματους με την τεχνική sort row, τις λεγόμενες κοντές σειρές. Κανονικά δεν έπρεπε να φαίνεται τίποτε στα σημεία όπου διακρίνονται οριζόντιες θηλιές, όπως άλλωστε συμβαίνει στα σημεία που είναι ακριβώς συμμετρικά τους, προς τα επάνω της φωτογραφίας. Next time.
Έμαθα και να αλλάζω χρώμα στις ρίγες χωρίς να δημιουργείται "σκαλοπάτι" στο σημείο της ένωσης. Έμαθα και πώς ανακαλύπτεις συναισθήματα για να φροντίσεις μια γυναίκα που δεν είναι μάνα σου αλλά μάνα σου στάθηκε μέχρι τώρα. Και έμαθα ξανά (μα τι διάλο, φτάνει πλέον) πως το παράδοξο να έχω μάνα φυσική μα να μην έχω στ' αλήθεια έχει το σύστοιχό του στο ότι έχω και μάνα in law που συμπεριφέρεται ως φυσική.
En fine, γκιντίορους εντός τριών ημερών για Αμμουλιανή, εκτός απροόπτου.
Είναι εκεί που προσπαθώ να αναπαραστήσω, σε μικρογραφία, τα παλιά καλοκαίρια. Τα παιδιά μου άραγε αυτό θα ονειρεύονται;
Αλλαή, ελπίζω. Ελπίζω και να προλάβω την πανσέληνο του Αυγούστου. Βγαίνει ακριβώς πίσω από τον Άθω και μια χρονιά την έβλεπα να στέλνει σκοτεινές αχτίνες.
Καλή αντάμωση το Σεπτέμβρη.
- Πού θα πάτε φέτο αλλαή;
Η ίδια, που μετά το θάνατο του άντρα της και μέχρι το δικό της, καμμιά δεκαπενταριά χρόνια αργότερα δηλαδή, δεν βγήκε από το σπίτι της πάνω από δυο φορές, ίσα ίσα για τον αρραβώνα και το γάμο μας.
Η λέξη του δικού μου σογιού ήταν "παραθέριση". Παραθερίζαμε στον Πλαταμώνα, το θέρετρο των Λαρισαίων στα χρόνια του πενήντα και κατόπιν. Κυριολεξία. Θεόμακρα , ατελείωτα, αργόσυρτα καλοκαίρια, από τη μέρα που το σχολείο έκλεινε μέχρι την τελευταία στιγμή πριν τον αγιασμό, ίσα για να προλάβουμε να αγοράσουμε τις καινούριες μπλε ποδιές από το Λαμπρόπουλο. Παρέες της Βασιλικής από τη Λάρισα που συναντούσε με ευχαρίστηση γιατί της θύμιζαν την υπαρξιστική της περίοδο (σοβαρά σας μιλώ, έχω δει και το υπαρξιστικό της μοντγκόμερυ στην ντουλάπα), καβγάδες με το σόι της, άπειρες σεμνές πόζες στην παραλία , μάνα με δυο παιδιά πλέον και σιλουέτα ελαφρώς παραγινωμένη. Μας έβγαζε ο φωτογράφος του χωριού που διέτρεχε την ακροθαλασσιά ξυπόλυτος, με ψαθάκι και την μαύρη "Κόδακ" κρεμασμένη στο λαιμό. Αλλιώς, οδηγούσε κόκκινο "κόβερτιμπλ" αυτοκίνητο στους χωματόδρομους δίπλα στα ρέματα που έσκαβαν κάθε χειμώνα τα νερά του Ολύμπου και το παρκάριζε έξω από το φράχτη του σπιτιού του, κατάφορτου με πασιφλόρες. Το άνθος των Παθών του Χριστού, με τους τρεις μαύρους ήλους στην καρδιά του. Το "ρολόι" των λαϊκών γυναικών, για χρόνια πολλά αναρωτιόμουν αν οι δείκτες του γυρνούν. Τώρα σκέφτομαι πως ευτυχώς δε γυρνούν γιατί, αλίμονο, τι θα μέτραγαν;
Ο πατέρας όλη την εβδομάδα στη Σαλονίκη, ερχόταν το απόγευμα του Σαββάτου για να φύγει απόγευμα Κυριακής, με το τρένο πολλές φορές. Ερχόταν για να βρέξει τα πόδια του στο κύμα, να αφήσει τα χρειαζούμενα για την επόμενη εβδομάδα και να μας παίξει στον τοίχο της σκεπαστής βεράντας τα καρουλάκια της " Αργώ Φιλμς" με θέματα από τη μυθολογία , τα παιδικά παραμύθια και την επιστημονική φαντασία . Αμέτρητα βραδινά έντομα, που είχαν διαλέξει και μαύριζαν τον άσπρο ασβέστη , ανακατεύονταν με τους ήρωες και τα τρία γουρουνάκια σε μια μεταμοντέρνα ,θα λέγαμε σήμερα, εικαστική παρέμβαση. Τότε απλώς χαζεύαμε και φωνάζαμε και τα ντόπια παιδιά να παρακολουθήσουν την προβολή που συνήθως τελείωνε με ένδοξα "τραχανά πάρτι" αφού το νέο προϊόν της χρονιάς που έφτιανε η Βασιλική και το άπλωνε στην αυλή, βάζοντας μας να παραφυλάμε και να διώχνουμε τις μύγες, έπρεπε να δοκιμαστεί και επισήμως.
Πίσω από το σπίτι μας η κυρά Κατίνα "πάνιζε" το φούρνο της. Χτιστός θόλος ασβεστωμένος απ' έξω όπου τα μεσημέρια ο ήλιος έκανε τρελλές γκέλες, κατάμαυρη μπούκα που έδειχνε πυρά δόντια από μέσα. Έψηνε ψωμί και φαγητά κα φορούσε μπροστοποδιά και λευκή μπόλια στο κεφάλι, με τον τρόπο των γυναικών του Θεσσαλικού κάμπου, κρύβοντας το στόμα και δαγκώνοντας το πανί. Οι χωριανοί νοίκιαζαν τα σπίτια τους με τη σεζόν στους "παρεπιδημούντες", όπως φώναζε το μεγάφωνο της κοινότητας, αστούς της Λάρισας και με τη μέρα στους πρώτους Βαλκάνιους που σιγά σιγά ξεμύτιζαν στην Πιερία, και οι ίδιοι τους εξαφανίζονταν για δυο μήνες σε αποθήκες και κοτέτσια.
Είκοσι χρόνια και βάλε από το τελευταίο καλοκαίρι εκεί. Μια αιωνιότητα μακριά από τα παιδικάτα μου. Βράδυ παρά βράδυ στον ύπνο μου. Το πιστεύετε; Η εμμονή, λέει, σε κάποιο όνειρο εκφράζει την επιθυμία της επιστροφής. Επέστρεφε, επέστρεφε. Όπως έγραψε και ο Μαρωνίτης στο Βήμα τις άλλες, η λέξη επίστρεφε είναι αφόρητη.
Κατά τα άλλα:
Με Grignasco California ( 100% βαμβάκι μερσεριζέ, μπεζ και σοκολά ) και Schoeller & Stall Limone ( 100% βαμβάκι μερσεριζέ, βεραμάν).
Από το ανοιξιάτικο τεύχος του INTERWEAVE, όπου και λέγεται "A good stripe dress". Στα καθ' ημάς ονομάστηκε "Η θητεία στην πενθερά". Για όσους έχουν διαβάσει το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Η θητεία της πενθεράς" ο συνειρμός θα διευκολυνθεί αν πω ότι ξεκίνησε πριν δεκαπέντε μέρες, τη μέρα που η πεθερά μου μπήκε στη Γενική Κλινική με βαριά πνευμονία. Το βεραμάν του φορέματος είναι ολόιδιο με το βεραμάν που φορούν οι αδελφές εκεί. Σύμπτωση.
Πλέξιμο με κυκλική, από πάνω προς τα κάτω, σε τεράστιους ίσιους γύρους, χωρίς καμιά ραφή, χωρίς μέτρημα. Ιδανικό για τις ώρες που κάθεσαι δίπλα στην άρρωστη με το ένα μάτι στο οξυγόνο που γουργουρίζει και πρέπει να διακόπτεις και να συνεχίζεις το πλέξιμο διαρκώς, στο ρυθμό της εισόδου γιατρών και νοσηλευτών.
Έμαθα να φτιάχνω ώμους μονοκόμματους με την τεχνική sort row, τις λεγόμενες κοντές σειρές. Κανονικά δεν έπρεπε να φαίνεται τίποτε στα σημεία όπου διακρίνονται οριζόντιες θηλιές, όπως άλλωστε συμβαίνει στα σημεία που είναι ακριβώς συμμετρικά τους, προς τα επάνω της φωτογραφίας. Next time.
Έμαθα και να αλλάζω χρώμα στις ρίγες χωρίς να δημιουργείται "σκαλοπάτι" στο σημείο της ένωσης. Έμαθα και πώς ανακαλύπτεις συναισθήματα για να φροντίσεις μια γυναίκα που δεν είναι μάνα σου αλλά μάνα σου στάθηκε μέχρι τώρα. Και έμαθα ξανά (μα τι διάλο, φτάνει πλέον) πως το παράδοξο να έχω μάνα φυσική μα να μην έχω στ' αλήθεια έχει το σύστοιχό του στο ότι έχω και μάνα in law που συμπεριφέρεται ως φυσική.En fine, γκιντίορους εντός τριών ημερών για Αμμουλιανή, εκτός απροόπτου.
Είναι εκεί που προσπαθώ να αναπαραστήσω, σε μικρογραφία, τα παλιά καλοκαίρια. Τα παιδιά μου άραγε αυτό θα ονειρεύονται;
Αλλαή, ελπίζω. Ελπίζω και να προλάβω την πανσέληνο του Αυγούστου. Βγαίνει ακριβώς πίσω από τον Άθω και μια χρονιά την έβλεπα να στέλνει σκοτεινές αχτίνες.
Καλή αντάμωση το Σεπτέμβρη.
