Ο Γιωρίκας, ο Φουκουγιάμα και το τέλος μιας ιστορίας

Είμαι εμπαθής και δογματική. Να αμέσως-αμέσως μια παραδοχή, για να διευκολυνθεί η συζήτηση. Επίσης διαθέτω άφθονες προκαταλήψεις, καθώς και αγκυλώσεις παλαιοκομματικού τύπου. Δεκτό. Α, να μην το ξεχασω, δουλεύω για το κράτος και -νομίζω- για το δημόσιο καλό.Απ' ότι μου λένε δε οι αποδέκτες των υπηρεσιών μου, ίσως και να μην ανήκω σε εκείνο το κομμάτι του ληστρικού κράτους που δεν παράγει τίποτε αλλά ζητά τα πάντα. Αφού τα ξεκαθαρίσαμε, συνεχίζω.




Την είδα σήμερα στο πρωινό ενημερωτικό του ΜΕGA. Nέα, ομορφούλα, με το σεμνό της το κοτσάκι, το σταυρουδάκι, το γιακαδάκι έξω από το σκούρο το ταγιέρ και τα ολίγιστα ελληνικά της. Τα γλυκερά και επίπεδα. Το λόγο της τον τεχνοκρατικό και - φαινομενικά- απολίτικο.(Προς επίρρωσιν, και εδώ) Θα μπορούσε να είναι προϊσταμένη επαρχιακού υποκαταστήματος της ΑΤΕ .Αλίμονο. Δεν ήταν. Ο υπότιτλος του καναλιού , " Έλενα Παναρίτη Τι συμβούλεψα τον Πανανδρέου για την κρίση" ή κάτι τέτοιο. Τόμπολα. Τι είναι ΑΥΤΟ, Θεούλη μου;

Με κίνδυνο να θεωρηθώ γραφική σαν τον Γιωρίκα που μαύρισε στο ξύλο ένα Γερμανό μέρα μεσημέρι στην Τσιμισκή γιατί-λέει- την προηγουμένη έμαθε ιστορία, βρήκα ότι το "ΑΥΤΟ" είναι (δεύτερη)βουλευτής επικρατείας, οικονομολόγος, ακαδημαϊκή διδάσκουσα, κάτοχος σπουδαίων και πολλών τίτλων, συγγραφέας, στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας,μέχρι την ανακήρυξή της ως υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ επικεφαλής της «Panel Group» (εταιρείας real estate), και προσωπική επιλογή του ΓΑΠ, οχι αναγκαστικά με αυτή τη σειρά.
Στις συνεντεύξεις της χρησιμοποιεί τον όρο win-win.Και μιλά για τον κοινωνικό χαρακτήρα της επιχειρηματικότητας. Όλοι κερδίζουν. Τέρμα οι ταξικές αντιθέσεις, οι συγκρούσεις, το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός. Του φτωχού το αρνί, το real estate του μεσίτη, η παιδική χαρά των αγορών. Και μια μεταμοντέρνα Μαίρη Πόπινς που βγάζει νεοφιλελεύθερα καλούδια από την carpet bag της. Δεν πειράζει παιδάκια που έχουμε καπιταλισμό.Όλοι μπορούμε να βγάλουμε κάτι από αυτό. Καλή καρδιά να υπάρχει.

Το βιβλίο της με τον τίτλο «Ευημερία δίχως όρια» (Λιβάνης) και με υπότιτλο «Δημιουργώντας αγορές ακινήτων με εμπιστοσύνη» ξεκινά με τον ενθουσιώδη πρόλογο του Φράνσις Φουκουγιάμα, γκουρού των αμερικάνων νεοσυντηρητικών.

O de cuius,στο «Τέλος της Ιστορίας», (Λιβάνης) υποστηρίζει την κατάρρευση των ιδεολογιών και την επικράτηση μια παγκόσμιας φιλελεύθερης κοινωνίας. Το 1997 ο ίδιος, μαζί με τους ηγήτορες της αμερικάνικης ακροδεξιάς Ράμσφελντ, Τσέινι, Γούλφοβιτς και τον αδελφό του Τζορτζ Μπους, Τζέημς, δημιούργησε «Το πρόγραμμα για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα» διεκδικώντας τη «ρηγκανική πολιτική στρατιωτικής ισχύος και ηθικής σαφήνειας». Α, τι μέντορας!
Ωστόσο η γλυκιά κυρία είναι περισσότερο γνωστή για τη δουλειά της στην Παγκόσμια Τράπεζα, όταν και συνεργάστηκε με το καθεστώς Φουτζιμόρι στο Περού, αφού πρώτα εργάστηκε στη δεκαετία του ’80 με τα καθεστώτα των Φιλιππίνων, της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας.Εδώ περισσότερα
Λίγη ιστορία, από αυτήν που εσχάτως έχει "τελειώσει": Το 1992 ο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα. Εγκατάλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκισης για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρήματος και διαφθορά. Την ίδια εποχή η κ. Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατίας» (1995).

«Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύμα του Περού» (1999). «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης» με παράδειγμα, επίσης, το Περού. Για την προσφορά της έτυχε μεγάλης αναγνώρισης και παρασήμων απ’ όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι.

Το θαύμα, που χειροκροτήθηκε θερμότατα από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και όλους τους στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.τ.λ.), αποδείχθηκε εγκληματικό εγχείρημα και είχε αποτέλεσμα την εξαθλίωση των εργαζομένων του Περού και τον οικονομικό αφανισμό μιας ήδη φτωχής της χώρας, το λεγόμενο «Fujishock».
Στα καθ΄ημάς, και το μεγαλύτερο θαύμα βαστάει μόνο τρεις μέρες. Πολλώ δε μάλλον που οι τρεις μέρες του ΓΑΠ έχουν περάσει από καιρό. Ο ήπιος και γελαστός πρωθυπουργός που κάνει σαρδάμ τα ελληνικά του αλλά όχι και τα αγγλικά του μοιάζει ιδανικά αφελής, όπως ακριβώς και η γλυκιά Παναρίτη. Ο δε μεταμοντέρνος σοσιαλισμός που ευαγγελίζουν δεν προϋποθέτει την αντίθεση στον καπιταλισμό αλλά την καινοτομική διαχείρησή ρου.
Μια ιστορία μόλις τελείωσε. Τι αρχίζει; Αν κάποιος το γνωρίζει, ας μου το εξηγήσει. 'Οσο πιο αργά και καθαρά γίνεται, παρακαλώ.