Σημαντικά δεν είναι μόνο αυτά που λέμε. Αλλά και αυτά που δε λέμε. Κυρίως όταν θα έπρεπε να μιλήσουμε.Η ομιλούσα κεφαλή των πανηγυριών είναι τώρα μια σιωπή που μιλά. Η σιωπή του βυθού των ΟΥΚάδων, του πατριωτικού αυτισμού. Η σιωπή των ανθρώπων του περυσινού Δεκέμβρη, της επιλεκτικής ευαισθησίας. Σαν πολλοί δεκαπεντάχρονοι δε σκοτώνονται σε αυτόν τον τόπο, τελευταία;
Κι ακόμη, η σιωπή των πολλών που χειροκροτούν στο Λαζόπουλο και γελούν και ευτυχούν, αλλά μια φορά στο δρόμο δε βγήκαν να φωνάξουν για τη διαφθορά, το μαύρο χρήμα και την εθνική αφασία.
Η σιωπή που φλυαρεί πρόστυχα για λόγου μας. Σαν κυράτσα κρεμασμένη στο μπαλκόνι της , σεργιανάει το φονικό της γειτονιάς και τέρπεται. Και μιλά μόνο για να χαρεί τη δική της ύπαρξη.
(...) Και το βάσανον του ατυχούς νεκρού έμελλεν οσονούπω να τελειώση. Απήλθε, με την ελπίδα να εύρη εις άλλον κόσμον ολιγωτέραν περιέργειαν.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Απόλαυσις στη γειτονιά
Καλό Πάσχα.
2 σχόλια:
Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά.
Να το θυμάστε η Ελλαδα αυτή την στιγμή βράζει. Εκείνο που χρειάζεται είναι ή μια φωνή που θα εκφράσει αυτή την οργή ή πολλές φωνές. Κανένας πολίτης δεν περιμένει πια ούτε απο κόμματα, ούτε από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τώρα για πρώτη φορά ειμαστε γυμνοί και υπεύθυνοι για τον θάνατο, την καταστροφή και κυρίως για την απαξίωση του ανθρώπου.
Ευχές και πάλι...
Δημοσίευση σχολίου