Η συνηθισμένη βραδυνή κατάδυση στο κέντρο της πόλης. Τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς, σχετική ερημιά, άδειοι δρόμοι. Που πηγαίνουν όλοι; Στο πεζοδρόμιο της Εγνατίας ανάκατα μπαγάζια, σανίδες του χιονιού. Προσπερνάω ,τραβώντας για τα χιόνια του πατρικού μου. Η μάνα στην καρέκλα, αμίλητη πια. Πιο πολύ μιλάω με την ξένη που είναι μαζί της.
Ανοίγω ντουλάπια. Άλλη κατάδυση αυτή. Πετάω, καθαρίζω.Tο πτυχίο μου, ξεχασμένο στην κορνίζα του καναδυο δεκαετίες. Ίσως άξιζε περισσότερης προσοχής. παρακάτω ο μαύρος χαρτοφύλακας του πατέρα. Τα χέρια μου μέσα στη σκόνη κίτρινων χαρτιών. Η ζωή του που έφυγε και παράδοξα είναι ακόμη εδώ. Ο φάκελος της αλληλογραφίας του με το δικηγόρο της Αθήνας που κατάφερε να του βγάλει τη σύνταξη το ΄87, όταν αναγνωρίστηκε η απόλυσή του από τον ΟΤΕ στον εμφύλιο. Τα εισιτήρια της British Airways του ΄76, όταν κουβάλησαν, με τη μάνα άρρωστη, την ελπίδα τους στο Λονδίνο. Μαζί και ο χάρτης της πόλης που γύρναγε όταν την άφηνε στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Τοπογραφικά, συμβόλαια, διαβατήρια, βιβλιάρια, αποδείξεις μιας ζωής. Τα έγγραφα του κοιμητηρίου που κήδεψε την έρημη την ξαδέλφη του. ( Τώρα έγγραφα τέτοια κι ο ίδιος) Τα φύλαγε όλα. Τα φυλάμε όλοι. Με τη γνώση ή με την ελπίδα μήπως, ότι κάποια χέρια θα μας αγγίξουν μια φορά κι εμάς , χαρτιά πλέον. Και τότε; Stat roza pristina nomine, nomina nuda tenemus.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου