Είναι καταραμένη (κατά Πετεφρή) η Θεσσαλονίκη; Όπως λέμε καταραμένος ποιητής ή καταραμένη αίθουσα στην Όπερα του Παρισιού ; Και ποιος την έριξε αυτήν την κατάρα; I put a spell on you. Ίσως οι αναμνήσεις να είναι κατάρες από μόνες τους. Πως το έλεγε ο Μαρκές; Η νοσταλγία είναι μια παγίδα που στήνει το παρελθόν μας για να το αντέχουμε.
Μήπως οι παλιές φωτογραφίες δεν είναι τίποτε άλλο από μια χαραμάδα στιγμής που άνοιξε για να τη βλέπουμε, έκλεισε και τώρα κάπου αλλού συνεχίζει να υπάρχει με όλους που φαινόμαστε σ΄αυτήν, ερήμην μας; Τι θα γίνει αν κάποτε βρούμε μπροστά μας τις παλιές μας υπάρξεις, να έχουν συνεχίσει τη ζωή τους-ζωή μας; Θα μας ζητήσουν λογαριασμό; Ή θα πρέπει θυμωμένα να τις ρωτήσουμε γιατί μας στοιχειώνουν έτσι;
Κάποτε πίστευα ότι ο κόσμος ήταν ασπρόμαυρος, μέχρι να επινοηθούν οι έγχρωμες φωτογραφίες. Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να το φανταστώ. Σε πείσμα του ότι σχεδόν όλες οι φωτογραφίες από τα παιδικάτα μου είναι ασπρόμαυρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου