Τρία χρόνια και τρεις μέρες

Ή αλλιώς οι δυο Βασίληδες. Έζησαν ταυτόχρονα για επτά, σχεδόν, χρόνια. Ο ένας, ο μικρότερος ,ονομάστηκε από τον άλλο, τον μεγαλύτερο.
Ο μεγάλος με φώναζε "αγόρι μου", ακόμη κι όταν είχα την κοιλιά ίσαμε το στόμα. Ο μικρός πάλι, μια ματιά μου χάριζε μόνο, φευγαλέα, και μετά απέστρεφε το βλέμμα. Ήταν ξανθός και κατάλευκος στην ισόβια αθώτητά του και με έκανε να σκεφτώ ότι αν υπάρχουν άγγελοι κάπως έτσι θα πρέπει να είναι. Ο άλλος ήταν πολυκαιρισμένος και σοφός, μελανός και φωτεινός, όπως όλοι οι θνητοί που προλαβαίνουν να δοκιμάσουν τη ζωή.
Ο μικρός μιλούσε με το γέλιο και το κλάμα. Αξιώθηκε πολύ αγάπη και φροντίδα και πόνο. Η μάνα του πολλά χάδια και ξενύχτια του χαρίτωσε και πολλά τραγούδια. Το στερνό του το είπε πάνω από το άσπρο κιβουράκι που πήγα και παρήγγειλα στον εργολάβο με στεγνά τα μάτια και την ψυχή μου. Το τελευταίο βλέμμα που μου έδωσε είχε ένα δάκρυ πάνω από τη μάσκα με το οξυγόνο.
Ο μεγάλος ήταν η Ιστορία από μόνος του. Πλάτανο τον φώναζαν οι συναγωνιστές, οι ίδιοι που στάθηκαν πρωινή τιμητική φρουρά στα μάρμαρα της Αχειροποίητος, αμίλητοι μέσα στην επίγνωσή τους. Λίγες μέρες πιο μπροστά στην νοικιασμένη τηλεόραση του Ιπποκράτειου του είχα δείξει το φευγιό του Χαρίλαου. Ήταν τότε που, σε μια στιγμή διαύγειας ,μου ζήτησε για τελευταία φορά το φύλλο του Ριζοσπάστη. Στο γάμο μου είχε φορέσει σκούρο μπλε ακριβό κοστούμι, όπως είχε δει τον καπετάν Γιώτη να φορά το ίδιο καλοκαίρι, σαν ανέβαινε τα σκαλιά του προεδρικού για να πάρει εντολή κυβέρνησης. Του το είχα έτοιμο αυτό το κοστούμι. Με πουκάμισο καινούργιο περίμενε στη ντουλάπα και με αλλαξιά και παντόφλες δερμάτινες, όπως είναι η συνήθεια.
Ο μικρός πήγε πρώτος. Πήρα ταξί και τράβηξα στο πατρικό μου, να το πω. Ο ταξιτζής ήταν χαρούμενος και φλύαρος. Συνάντησα το μεγάλο πάνω στη διάβαση της Εγνατίας. Κοίταξε τα μαύρα μου και είπε μόνο:
-Πάει; μα δεν ήταν ερώτηση.
Έσκυψα το κεφάλι αμίλητη και του πήρα από το χέρι τα σακούλια με τα ψώνια από το Καπάνι. Ήταν 29 Μαΐου. Οι σαράντα του μικρού έπεσαν την ίδια μέρα με τα γενέθλιά του.

Τρία χρόνια και τρεις μέρες μετά ήταν που το σκούρο μπλε βγήκε από τη ντουλάπα. Οι δυο Βασίληδες γίναν ένα. Με το χρόνο, τη σκόνη του σύμπαντος και το στάρι που από τότε μοιράζονται στο ίδιο γυάλινο μπωλ. Οι δυο Βασίληδες, ο πατέρας μου και ο ανηψιός μου.

Το ανθρωπάκι ( του Γαϊτη ) με το λευκό κολάρο

`

Ήταν νωρίς το πρωί σήμερα όταν ο διευθυντής μου "σφύριξε" ,σχεδόν συνωμοτικά, ότι σε καμιά ωρίτσα θα εμφανιστεί ο σχολικός σύμβουλος . Έστι δε σύμβουλος ο επιστημονικός προϊστάμενος, ο μέντορας , ο φύλακας άγγελος, ο φυσικός σύμμαχος δασκάλων και παιδιών, αυτός που , όντας παλιός, δοκιμασμένος στη μάχη της τάξης και διαβασμένος , αναλαβαίνει να ξεδιαλύνει τα αξεδιάλυτα , να ξεμπερδέψει τα μαλλιοκούβαρα και να μας οδηγήσει ανάμεσα από τις ξέρες του αναλυτικού προγράμματος στην ασφάλεια του αποτελέσματος. Κατ' άλλους βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο από τη διάδοχη κατάσταση του παλιού επιθεωρητή, απογυμνωμένος βέβαια από τις απόλυτες εξουσίες και το συντηρητισμό του παρελθόντος, αλλά το ίδιο ανεπιθύμητος και ενοχλητικός.
Ο σύμβουλος λοιπόν.Πάει καλά. Μετά από μια δύσκολη χρονιά που την πέρασα ψάχνοντας στα τυφλά, να δείξω περήφανη τα καμάρια μου που γράφουν και διαβάζουν πια σα "δευτεράκια", σήμερα μάλιστα που σκαρώνουμε με περισσή ευκολία το ευχαριστήριο γράμμα στη συγγραφέα που μας διάβασε το βιβλίο της στην παιδική βιβλιοθήκη. Να μιλήσουμε, να του πω τη γνώμη μου για τα νέα βιβλία και το νέο αναλυτικό, να του εξηγήσω τις "τρίπλες" που έκανα για να τα βγάλω πέρα, τις ιδέες μου, τις ιδιομορφίες του τμήματος, την ανάσα μου που κοβότανε το χειμώνα, τις ανάσες τους που αφήνουν στα τοσοδούτσικα γραπτά τους.
Δεν. Ο κύριος σύμβουλος, δεν. Ήρθε βεβαίως. Όχι στις τάξεις. Στο γραφείο του διευθυντή. Τα είπαν μεταξύ τους κι ας μη χωνεύονται. Μετά ήρθε και στο γραφείο των δασκάλων. Κι όταν τελείωσε από εκεί στο διευθυντή ξαναγύρισε. Ήταν πολύ ευχάριστος. Χαλαρός. Άσπρο κολάρο στο σιέλ πουκάμισο , ξυπόλητος μέσα στα παπούτσια του ιστιοπλόου, χαμογελούσε. Δεν κατάλαβα αν με θυμόταν. Έτσι κι αλλιώς, όταν με χαιρετούν οι διάφοροι "σημαντικοί άλλοι", ποτέ δε με κοιτούν στα μάτια. Πού να 'ξεραν. Με ρώτησε αν έχω την πρώτη τάξη, ευπειθώς ανέφερα ότι άπαντες και άπασες διαβάζουν και γράφουν, εκτός της Α. που παρακολουθεί το τμήμα της ένταξης.
-Ε, τι άλλο θες; μου έκανε ( από τη ζωή σου, την πουτάνα κοινωνία, από μένα, από το σύμπαν το πούστικο που δε λέει να συνωμοτήσει επιτέλους... )
Κάθισα στ' αβγά μου, πίσω από τον μπέντζαμιν του γραφείου, να μη τους βλέπω, να μη με βλέπουν. Άκουγα, όμως. Άκουγα τη σχολική εθιμοτυπία, την ετικέτα του τίποτε, να κλείνει μια χρονιά αδιάφορη. Άχρωμη, άοσμη, ειρηνική και ακίνδυνη . Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια. Λόγια που να μην οδηγούν πουθενά. Λόγια που ούτε την επιφάνεια των πραγμάτων δεν ακούμπησαν. Όλοι ευτυχείς. Ο "μεγάλος" που κατάφερε να περάσει από το σχολείο έστω και στο παρά πέντε, οι "μικροί" που - δόξα τω Θεώ- δεν έχουν τι να πουν μαζί του, αχρείαστος να είναι. Και η αφεντιά μου ευτυχής, ξαφνικά και ανέλπιστα ,που άκουσα από τα επίσημα χείλη το φοβερό:
- Πόσα παιδιά του τμήματος ένταξης είναι πιστοποιημένα;
Α, έστιν ουν δίκης οφθαλμός ος τα πανθ' ορά! Έτσι ,ε ; Τα παιδιά της ένταξης, τα ίδια που κάποτε τα λέγανε ανώμαλα, καθυστερημένα, ντουβάρια, τώρα πλέον πιστοποιούνται, ναι; Δεν διαγιγνώσκονται, πιστοποιούνται. Τι είναι, ηλιέλαια;
Στον φοβερό "Τομ Σώγιερ" της εφηβείας μας υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή όπου το τέλος της σχολικής χρονιάς γιορτάζεται με τα αποκαλυπτήρια της φαλάκρας του δασκάλου η οποία, επιπλέον , λαμποκοπάει. Αλληλούια.

Σε όλους τους φίλους που διαβάζουν εδώ και μου δίνουν φωνή. Συγχωράτε για την απουσία.

Όροι για το πλέξιμο

beg = beginning = αρχή πλεξίματος,
CO= cast on = “ρίξιμο” πόντων βελόνα στη (ρ)
k = knit = καλός πόντος (κ), το νήμα πίσω από τις βελόνες
p= purl = ανάποδος πόντος (α), το νήμα μπροστά από τις βελόνες
dec=decrease = μείωση πόντων, “κλείσιμο”
k2tog=knit two stiches together= πλέξιμο δύο πόντων μαζί για να έχουμε μείωση του αριθμού των πόντων
ktbl=knit through back loop= πλέκουμε τον πόντο καλή στριφτό, δηλαδή αντί να βάλουμε τη δεξιά βελόνα στην μπροστινή κάθετη κλωστή, τη βάζουμε στην πίσω κάθετη κλωστή.
ptbl=purl through back loop= πλέκουμε τον πόντο ανάποδη στριφτό, δηλαδή αντί να βάλουμε τη δεξιά βελόνα στην μπροστινή κάθετη κλωστή, τη βάζουμε στην πίσω κάθετη κλωστή
tog=together=πλέξιμο πόντων μαζί
inc=increase = αύξηση αριθμού πόντων
m1=make one = αύξηση πόντου μεταξύ δύο πόντων.
m1p=make one purl= όπως το m1 αλλά αυτή τη φορά ο νέος πόντος πλέκεται ανάποδη.
sl=slip=πέρασμα πόντου από την αριστερή βελόνα στην δεξιά χωρίς να τον πλέξουμε. Γίνεται σαν να θέλαμε να τον πλέξουμε ανάποδη
ssk=slip, slip, knit (decrease one single stich)= γλιστρήστε 2 άπλεκτους πόντους από την αριστερή στη δεξιά βελόνα σαν να τους πλέκατε ανάποδη και ξαναπεράστε τους στην αριστερή βελόνα. Στη συνέχεια πλέξτε τους καλούς βάζοντας όμως τη βελόνα από την πίσω μεριά των πόντων.
RS= right side= καλή πλευρά
WR=wrong side = ανάποδη πλευρά
ΒΟ = bind off = τελείωμα – “κλείσιμο” πόντων καλών ή ανάποδων, “κόψιμο”
psso=pass slipped stich over= πρόκειται για πόντο που έχουμε περάσει άπλεκτο στη δεξιά βελόνα και τότε πρέπει να πάρουμε αυτόν τον πόντο και να τον περάσουμε άπλεκτο πάνω από τον επόμενο πόντο που έχουμε πλέξει
yo=yarn over= ρίξιμο=1 ζετέ = τυλίξτε ( “ρίξτε”) το νήμα γύρω από την δεξιά βελόνα δημιουργώντας πόντο που όταν πλεχτεί στην επόμενη σειρά θα έχει μεγάλη τρύπα. Χρησιμεύει για τη δημιουργία πλέξεων δαντέλας (lace)
pm=place marker= τοποθετήστε δείκτη, ο,τιδήποτε δηλαδή μπορει να χρησιμεύσει για σημάδι (παραμάνα, κρικάκι, κλωστούλα,κλπ) (marker)
patt=pattern=σχέδιο
dpn=double pointed needle=“καλτσοβελόνες”,πέντε βελόνες
St st=stockinette stich=πλέξη ζέρσεϋ, καλή πλέξη, “κάλτσα”
Garter st= πλέξη “ζαρτιέρα”, όλες οι σειρές καλή
rib pattern= πλέξη “λάστιχο”
repeat = repeat starting point= επαναλαμβάνουμε το σχέδιο αρχίζοντας από τον αστερίσκο ή επαναλαμβάνουμε το σχέδιο που βρίσκεται μεταξύ δύο αστερίσκων (ανάλογα με τις οδηγίες)
rep=repeat=επανάληψη
st=stich=πόντος

Καρά γκιοζ (μαύρα μάτια)

Δεν ξεκίνησες με την ιδέα να κάνεις ένα ιστολόγιο καταγγελτικό. Καθόλου.'Ετσι κι αλλιώς ποτέ δεν πίστευες στην ευκολία της καταγγελίας που απηχεί και εκφράζει το δημόσιο αίσθημα, βεβαίως βεβαίως, αλλά -ω, του θαύματος- αφήνει τα πράγματα ανέγγιχτα να συνεχίσουν, σα να μη μεσολάβησε τίποτε. Με άλλα λόγια, Λαζόπουλους και άλλους λαοπρόβλητους όψιμους τιμητές, δε βλέπεις και δεν ακούς. Ούτε δημοσιογραφία φιλοδόξησες να κάνεις, ούτε τα συγγραφικά σου ανεκπλήρωτα να ικανοποιήσεις, αν και πειρασμός μεγάλος η άμεση δημοσίευση. Ίσως η επικοινωνία, αυτό το μαγικό που σου πρόσφερε το μέσο, να ήταν η "αφόρμηση", όπως λέμε και στη γλώσσα του σχολειού. Ζήτα συγγνώμη λοιπόν από αυτούς "εκεί έξω", τους όχι και τόσο φασματικούς συνομιλητές σου, και μπες στο ψητό.

Δυο μέρες : Πέμπτη και Παρασκευή, την περασμένη εβδομάδα.
Μια ανακοίνωση από άμβωνος : Στο σχολείο θα γίνει πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής. ( άμβωνας είναι οι πρωινές ανακοινώσεις του διευθυντή με το μικρόφωνο στο χέρι , μετά την ομαδική προσευχή. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ζεις στην Τεχεράνη , σε στρατώνα, ή στη ζώνη του λυκόφωτος )
Σχετική απόφαση του συλλόγου διδασκόντων : Καμιά.
Προηγούμενη ενημέρωση του συλλόγου διδασκόντων : Καμιά.
Η συνέχεια επί της οθόνης (σας) , που λέγαμε παλιά:













Το φαμόζο πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής ήταν ένα φορτηγό κατάστικτο με διαφημίσεις που άδειασε στη σχολική αυλή τρία ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια, λίγα σήματα του ΚΟΚ και τα ανάλογα πλαστικά εμπόδια ,τα οποία διαμόρφωναν ένα στίβο. Τρεις κοπέλες με ομοιόμορφη εμφάνιση έστησαν το πράγμα και η μόρφωση των παιδιών πήρε το δρόμο της. Όλες οι τάξεις, πλην της πρώτης. Οι κοπέλες αρνήθηκαν τη συμμετοχή στην πρώτη γιατί ήταν επικίνδυνη. Η συμμετοχή, όχι η πρώτη.
Στο τέλος μοιράστηκαν μολύβια, βραβεία και σακουλάκια με προϊόντα, όλα με τη φίρμα της εταιρίας που φαίνεται στις φωτό.


Η διαφήμιση ήταν χυδαία και απροκάλυπτη. Ούτε καν γκρίζα.
Το σχολείο μας έχει καμιά τρακοσαριά παιδιά. Το όλον κράτησε συνολικά γύρω στις τέσσερις ώρες. Μαθηματικά ξέρετε. Κάντε τη σούμα σουμάρουμ και βρήτε πόσος χρόνος "εκπαίδευσης" αναλογούσε σε κάθε παιδί.
Ποιας εκπαίδευσης ; Στην οδηγική συμπεριφορά ή στην κατανάλωση δημητριακών και παιδικών γιαουρτιών; Εν παρόδω : Τα πολυδιαφημισμένα παιδικά γιαούρτια οι γιατροί του Παιδοογκολογικού του ΑΧΕΠΑ τα πετούν με το χέρι τους στα καλάθια , όταν τα βλέπουν στα κομοδίνα των παιδιών με καρκίνο.
Ωστόσο... Δεν σε ενόχλησε το επιθετικό μάρκετινγκ που μια εταιρεία αποφάσισε ότι πρέπει να λανσάρει στα σχολεία. Τέτοια θα περιμένεις από εδώ και πέρα πολλά. "Αυτοί" τη δουλειά τους θα κάνουν. Όσο υποχωρεί το κράτος προνοίας και ο δημόσιος χαρακτήρας του τόσο θα αναλαμβάνουν κομμάτια της εκπαίδευσης και θα αποφασίζουν τι και πώς και σε ποιους θα διδαχτεί. "Εμείς", τι κάνουμε;

Άρχισε από τον καμποτινισμό του διευθυντή. Δεν ανησυχείς να το διαβάσει. Δε γνωρίζει τη λέξη.

Συνέχισε με τον ενθουσιασμό των παιδιών να ανεβούν στα αμαξάκια. Μην ξεχάσεις να γράψεις ότι το δημοτικό πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής είναι μια ανάσα δρόμο από το σχολείο.

Επίσης γράψε , για την ιστορία, πόσο δυσκολεύτηκες να εξηγήσεις στα δικά σου γιατί δεν τους μοίρασες τα δημητριακά. Τα υπόλοιπα τμήματα ήταν τόσο χαρούμενα!

Πέρνα στο χειρότερο : Τη σιωπηλή συναίνεση των συναδέλφων. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε.

Συνέχισε στο γραφικό: Στο τέλος φρόντισαν με σπουδή και ενδιαφέρον να μοιραστούν τα διαφημιστικά στα τμήματα, μην τυχόν και μείνει κανείς χωρίς τη δαψίλεια της Nestle.

Και μέμνησο , πάλι, του καμπουράκου.



Όχι, όχι εκείνου. Αυτού εδώ:




Ηγεμονία: Η -μέσω θεσμών και πολιτικών πρακτικών - έμπρακτη συναίνεση και αποδοχή από τις λαϊκές τάξεις του τρόπου ζωής, των ηθών, αντιλήψεων, αξιών και υλικών συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, και η υιοθέτηση, πρόσληψη και αναγωγή αυτών σε γενικά, ενιαία, «εθνικά» συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου . Με άλλα λόγια η εθελούσια, η αναίμακτη υποταγή στις συνθήκες που επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη και η αποδοχή τους ως όρων της "κοινής λογικής". ( βλ. Λ. Γκρούππι, Η έννοια της ηγεμονίας στον Γκράμσι, 1979)

Το σχολείο είναι ένα από τα σημαντικότερα κανάλια όπου διοχετεύεται και εξασφαλίζεται η ηγεμονία. Και οι δάσκαλοι από τους πιο αφοσιωμένους της θεράποντες.


Και τώρα, καληνύχτα. Και καλή τύχη.

΄Ονειρα

`

Υπάρχει μια ολόκληρη μερίδα ανθρώπων που "παίρνει για όνειρά της την πραγματικότητα" ( κατά Μπουρντιέ ευαγγέλιο). Είναι αυτοί που εσωτερικεύουν την αναγκαιότητα που βλέπουν γύρω τους, που εξοβελίζουν την "επιθυμία του αδύνατου" γιατί τη θεωρούν απαγορευμένη. Είναι οι γονείς των παιδιών που έχουν μάθει- από διαίσθηση- να συμβιβάζονται με τις αντικειμενικές πιθανότητες των παιδιών τους και όχι με τις δυνατότητές τους. Οι έρευνες δείχνουν ότι ένα παιδί της εργατικής τάξης έχει πολύ λιγότερες πιθανότητες να ολοκληρώσει το Λύκειο και/ή να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο από ένα παιδί της μεσαίας ή της κυρίαρχης τάξης. Οι γονείς τους έχουν αποκτήσει όχι μόνο την εμπειρία ενός περιβάλλοντος δικών τους μορφωτικών αποτυχιών αλλά και αντίστοιχες των παιδιών τους.Το "ασκητικό έθος" της ανόδου με τη βοήθεια της μόρφωσης είναι προνόμιο που δεν ανήκει στις οικογένειες που είναι "χαμηλά" γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορούν να το πραγματοποιήσουν. Και το σχολείο, τι κάνει;

Το σχολείο δεν είναι συμβατό με το μορφωτικό κεφάλαιο και τις ηθικές στάσεις που κληροδότησαν στα παιδιά τους αυτές οι οικογένειες. Το σχολείο αναγνωρίζει ως έγκυρη μόνο την "προίκα" των παιδιών των άλλων τάξεων.Το σχολείο εξαρτά την επίδοση των παιδιών στα φυσικά τους χαρίσματα και ξεμπερδεύει, σαν τον Πόντιο Πιλάτο. Το σχολείο αναπαράγει αυτό που βρήκε να υπάρχει ως κοινωνική διάκριση, το τρέφει καλά καλά και το γιγαντώνει. Και αναμένει ,για να κόψει τους ώριμους καρπούς του.

Επιστροφή λοιπόν στο σχολείο. Έξι εβδομάδες count down. Ωραία. Ροδάκινα μπορείς να αγοράσεις, αλλά πώς να αγοράσεις την άνθιση ενός ολόκληρου περιβολιού;
Για τη Φ., την καλή συναδέλφισσα που με εγκάλεσε σήμερα το πρωί, την ώρα της προσευχής, γιατί αραίωσα τις αναρτήσεις.

Πρωτομαγιά

Δεν πήγα πασχαλιάτικη εκδρομή στο Μιλάνο και δεν είδα την Μαρία την Κεχαριτωμένη (Santa Maria delle Grazie). Ανηφόρησα στον Άγιο Ανδρέα Περιστεράς, Θεσσαλονίκης. Καθολικό της- άφαντης σήμερα- μονής των Περιστερών. Τετράκογχος σταυρικός, με πέντε τρούλους. Σπανιότατη τυπολογία.
Δίπλα στα θεμέλιά του τρέχει το νερό του Χορτιάτη που αρδεύει τον πλάτανο του χωριού και μετά κατρακυλά μέχρι την κοιλάδα του Ανθεμούντα.

Αγιογραφίες δε σώζονται. Ο ναός εσωτερικά φέρει τις ανάσες της κοινότητας των ανθρώπων που συνέχιζαν να γεννιούνται, να βαφτίζονται, να στεφανώνονται, να γονατίζουν, να γιορτάζουν και να κήδονται σε ένα αδιατάρακτο γαϊτάνι από τον 8ο αιώνα. Στους τοίχους εικόνες λαϊκότροπες μαζί με τα λάβαρα της αρχαίας δημογεροντίας ,

και την κεντητή ερμηνεία της Αργυρούλας Αλεξάκη, 195..., για το Μυστικό Δείπνο. Ποιος Σφόρτσα και ποιος Ντα Βίντσι...

Αντιθέτως, ένας Νταν Μπράουν θα μας χρειάζονταν για να εξηγήσει ποιοι συνωμότησαν και κόλλησαν κυκλωτικά στη σεπτή τοιχοδομία τα εκτρωματικά ανεμιστήρια.
Αφιερωμένο στην Ανθυποδασκάλα, που σεργιανάει σήμερα τις εκκλησιές που λειτουργούσαν οι παππούδες μου στην Πόλη. Οι δικοί της λείαιναν τα μάρμαρα του Αγίου Ανδρέα και μελετούσαν το νερό στο Λάκο. Καλό μήνα!