Το ανθρωπάκι ( του Γαϊτη ) με το λευκό κολάρο

`

Ήταν νωρίς το πρωί σήμερα όταν ο διευθυντής μου "σφύριξε" ,σχεδόν συνωμοτικά, ότι σε καμιά ωρίτσα θα εμφανιστεί ο σχολικός σύμβουλος . Έστι δε σύμβουλος ο επιστημονικός προϊστάμενος, ο μέντορας , ο φύλακας άγγελος, ο φυσικός σύμμαχος δασκάλων και παιδιών, αυτός που , όντας παλιός, δοκιμασμένος στη μάχη της τάξης και διαβασμένος , αναλαβαίνει να ξεδιαλύνει τα αξεδιάλυτα , να ξεμπερδέψει τα μαλλιοκούβαρα και να μας οδηγήσει ανάμεσα από τις ξέρες του αναλυτικού προγράμματος στην ασφάλεια του αποτελέσματος. Κατ' άλλους βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο από τη διάδοχη κατάσταση του παλιού επιθεωρητή, απογυμνωμένος βέβαια από τις απόλυτες εξουσίες και το συντηρητισμό του παρελθόντος, αλλά το ίδιο ανεπιθύμητος και ενοχλητικός.
Ο σύμβουλος λοιπόν.Πάει καλά. Μετά από μια δύσκολη χρονιά που την πέρασα ψάχνοντας στα τυφλά, να δείξω περήφανη τα καμάρια μου που γράφουν και διαβάζουν πια σα "δευτεράκια", σήμερα μάλιστα που σκαρώνουμε με περισσή ευκολία το ευχαριστήριο γράμμα στη συγγραφέα που μας διάβασε το βιβλίο της στην παιδική βιβλιοθήκη. Να μιλήσουμε, να του πω τη γνώμη μου για τα νέα βιβλία και το νέο αναλυτικό, να του εξηγήσω τις "τρίπλες" που έκανα για να τα βγάλω πέρα, τις ιδέες μου, τις ιδιομορφίες του τμήματος, την ανάσα μου που κοβότανε το χειμώνα, τις ανάσες τους που αφήνουν στα τοσοδούτσικα γραπτά τους.
Δεν. Ο κύριος σύμβουλος, δεν. Ήρθε βεβαίως. Όχι στις τάξεις. Στο γραφείο του διευθυντή. Τα είπαν μεταξύ τους κι ας μη χωνεύονται. Μετά ήρθε και στο γραφείο των δασκάλων. Κι όταν τελείωσε από εκεί στο διευθυντή ξαναγύρισε. Ήταν πολύ ευχάριστος. Χαλαρός. Άσπρο κολάρο στο σιέλ πουκάμισο , ξυπόλητος μέσα στα παπούτσια του ιστιοπλόου, χαμογελούσε. Δεν κατάλαβα αν με θυμόταν. Έτσι κι αλλιώς, όταν με χαιρετούν οι διάφοροι "σημαντικοί άλλοι", ποτέ δε με κοιτούν στα μάτια. Πού να 'ξεραν. Με ρώτησε αν έχω την πρώτη τάξη, ευπειθώς ανέφερα ότι άπαντες και άπασες διαβάζουν και γράφουν, εκτός της Α. που παρακολουθεί το τμήμα της ένταξης.
-Ε, τι άλλο θες; μου έκανε ( από τη ζωή σου, την πουτάνα κοινωνία, από μένα, από το σύμπαν το πούστικο που δε λέει να συνωμοτήσει επιτέλους... )
Κάθισα στ' αβγά μου, πίσω από τον μπέντζαμιν του γραφείου, να μη τους βλέπω, να μη με βλέπουν. Άκουγα, όμως. Άκουγα τη σχολική εθιμοτυπία, την ετικέτα του τίποτε, να κλείνει μια χρονιά αδιάφορη. Άχρωμη, άοσμη, ειρηνική και ακίνδυνη . Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια. Λόγια που να μην οδηγούν πουθενά. Λόγια που ούτε την επιφάνεια των πραγμάτων δεν ακούμπησαν. Όλοι ευτυχείς. Ο "μεγάλος" που κατάφερε να περάσει από το σχολείο έστω και στο παρά πέντε, οι "μικροί" που - δόξα τω Θεώ- δεν έχουν τι να πουν μαζί του, αχρείαστος να είναι. Και η αφεντιά μου ευτυχής, ξαφνικά και ανέλπιστα ,που άκουσα από τα επίσημα χείλη το φοβερό:
- Πόσα παιδιά του τμήματος ένταξης είναι πιστοποιημένα;
Α, έστιν ουν δίκης οφθαλμός ος τα πανθ' ορά! Έτσι ,ε ; Τα παιδιά της ένταξης, τα ίδια που κάποτε τα λέγανε ανώμαλα, καθυστερημένα, ντουβάρια, τώρα πλέον πιστοποιούνται, ναι; Δεν διαγιγνώσκονται, πιστοποιούνται. Τι είναι, ηλιέλαια;
Στον φοβερό "Τομ Σώγιερ" της εφηβείας μας υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή όπου το τέλος της σχολικής χρονιάς γιορτάζεται με τα αποκαλυπτήρια της φαλάκρας του δασκάλου η οποία, επιπλέον , λαμποκοπάει. Αλληλούια.

Σε όλους τους φίλους που διαβάζουν εδώ και μου δίνουν φωνή. Συγχωράτε για την απουσία.