Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Το ανθρωπάκι ( του Γαϊτη ) με το λευκό κολάρο

`
Ήταν νωρίς το πρωί σήμερα όταν ο διευθυντής μου "σφύριξε" ,σχεδόν συνωμοτικά, ότι σε καμιά ωρίτσα θα εμφανιστεί ο σχολικός σύμβουλος . Έστι δε σύμβουλος ο επιστημονικός προϊστάμενος, ο μέντορας , ο φύλακας άγγελος, ο φυσικός σύμμαχος δασκάλων και παιδιών, αυτός που , όντας παλιός, δοκιμασμένος στη μάχη της τάξης και διαβασμένος , αναλαβαίνει να ξεδιαλύνει τα αξεδιάλυτα , να ξεμπερδέψει τα μαλλιοκούβαρα και να μας οδηγήσει ανάμεσα από τις ξέρες του αναλυτικού προγράμματος στην ασφάλεια του αποτελέσματος. Κατ' άλλους βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο από τη διάδοχη κατάσταση του παλιού επιθεωρητή, απογυμνωμένος βέβαια από τις απόλυτες εξουσίες και το συντηρητισμό του παρελθόντος, αλλά το ίδιο ανεπιθύμητος και ενοχλητικός.
Ο σύμβουλος λοιπόν.Πάει καλά. Μετά από μια δύσκολη χρονιά που την πέρασα ψάχνοντας στα τυφλά, να δείξω περήφανη τα καμάρια μου που γράφουν και διαβάζουν πια σα "δευτεράκια", σήμερα μάλιστα που σκαρώνουμε με περισσή ευκολία το ευχαριστήριο γράμμα στη συγγραφέα που μας διάβασε το βιβλίο της στην παιδική βιβλιοθήκη. Να μιλήσουμε, να του πω τη γνώμη μου για τα νέα βιβλία και το νέο αναλυτικό, να του εξηγήσω τις "τρίπλες" που έκανα για να τα βγάλω πέρα, τις ιδέες μου, τις ιδιομορφίες του τμήματος, την ανάσα μου που κοβότανε το χειμώνα, τις ανάσες τους που αφήνουν στα τοσοδούτσικα γραπτά τους.
Δεν. Ο κύριος σύμβουλος, δεν. Ήρθε βεβαίως. Όχι στις τάξεις. Στο γραφείο του διευθυντή. Τα είπαν μεταξύ τους κι ας μη χωνεύονται. Μετά ήρθε και στο γραφείο των δασκάλων. Κι όταν τελείωσε από εκεί στο διευθυντή ξαναγύρισε. Ήταν πολύ ευχάριστος. Χαλαρός. Άσπρο κολάρο στο σιέλ πουκάμισο , ξυπόλητος μέσα στα παπούτσια του ιστιοπλόου, χαμογελούσε. Δεν κατάλαβα αν με θυμόταν. Έτσι κι αλλιώς, όταν με χαιρετούν οι διάφοροι "σημαντικοί άλλοι", ποτέ δε με κοιτούν στα μάτια. Πού να 'ξεραν. Με ρώτησε αν έχω την πρώτη τάξη, ευπειθώς ανέφερα ότι άπαντες και άπασες διαβάζουν και γράφουν, εκτός της Α. που παρακολουθεί το τμήμα της ένταξης.
-Ε, τι άλλο θες; μου έκανε ( από τη ζωή σου, την πουτάνα κοινωνία, από μένα, από το σύμπαν το πούστικο που δε λέει να συνωμοτήσει επιτέλους... )
Κάθισα στ' αβγά μου, πίσω από τον μπέντζαμιν του γραφείου, να μη τους βλέπω, να μη με βλέπουν. Άκουγα, όμως. Άκουγα τη σχολική εθιμοτυπία, την ετικέτα του τίποτε, να κλείνει μια χρονιά αδιάφορη. Άχρωμη, άοσμη, ειρηνική και ακίνδυνη . Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια. Λόγια που να μην οδηγούν πουθενά. Λόγια που ούτε την επιφάνεια των πραγμάτων δεν ακούμπησαν. Όλοι ευτυχείς. Ο "μεγάλος" που κατάφερε να περάσει από το σχολείο έστω και στο παρά πέντε, οι "μικροί" που - δόξα τω Θεώ- δεν έχουν τι να πουν μαζί του, αχρείαστος να είναι. Και η αφεντιά μου ευτυχής, ξαφνικά και ανέλπιστα ,που άκουσα από τα επίσημα χείλη το φοβερό:
- Πόσα παιδιά του τμήματος ένταξης είναι πιστοποιημένα;
Α, έστιν ουν δίκης οφθαλμός ος τα πανθ' ορά! Έτσι ,ε ; Τα παιδιά της ένταξης, τα ίδια που κάποτε τα λέγανε ανώμαλα, καθυστερημένα, ντουβάρια, τώρα πλέον πιστοποιούνται, ναι; Δεν διαγιγνώσκονται, πιστοποιούνται. Τι είναι, ηλιέλαια;
Στον φοβερό "Τομ Σώγιερ" της εφηβείας μας υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή όπου το τέλος της σχολικής χρονιάς γιορτάζεται με τα αποκαλυπτήρια της φαλάκρας του δασκάλου η οποία, επιπλέον , λαμποκοπάει. Αλληλούια.

Σε όλους τους φίλους που διαβάζουν εδώ και μου δίνουν φωνή. Συγχωράτε για την απουσία.

10 σχόλια:

πουαντερι είπε...

Αντε βρε παιδι μου..... μαυρισε το ματι μας πια!!!!!!!
μ΄αρεσει που γυρισες και γυρισες βλεπω ορεξατη.
Εγω θυμαμαι σαν μαθητρια τον επιθεωρητη και ποσο προσπαθουσαμε να βγαλουμε ασπροπροσωπη την δασκαλα μας την Μαραπά (το ονομα της) καλη της ωρα οπου κι αν ειναι.
Μεχρι και τα θρανια γυαλιζαμε με γυαλοχατρο για να ειναι καθαρα μα ματαιο γιατι ποτε δεν ηταν ευχαριστημενος.
Εμεις παντως ημασταν πολυ ευχαριστημενοι με την δασκαλα μας και νομιζω πως αυτο ητανε και το καλυτερο της βραβειο που εισεπρατε καθε μερα.
"Τα ανθρωπακια (του Γαϊτη) για το μονο που νοιαζονται ειναι το λευκο κολαρο τους"
Πολλα φιλια και καλη επιτυχια στις εξετασεις.......

faraona είπε...

Α ΡΕ δασκαλα μου αγωνιστρια,α ρε δασκαλα μου ευαισθητε ανθρωπε...
οταν λεω εγω οτι ηθελα να σ εχω δασκαλα κατι ξερω.


Κι ενα αλλο.///Καποτε ο Πετεφρεστατος μου ειπε:«να ακους παντα αυτα που εχουν να πουν οι γυναικες που βριζουν χοντρα σαν αντρες»...ε ειχε δικιο και σ αυτο ...ο παλιοπ...ης.

Τα φιλια μου ,την αγκαλια μου ,τα σεβη μου και

εδω ειμαστε και σε περιμενουμε.

sombraluz είπε...

@ Πουάν: Ο τρόμος και η οσφυοκαμψία των παλιών δασκάλων μπροστά στον επιθεωρητή έχει πάρει τα μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά του καιρού μας. Αδιαφορία, υποκρισία και μέγας ο θεός. Αν το καλοσκεφτείς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στηρίζεται σε σχέσεις εξουσιαστικές δεν έχει καμιά διέξοδο και καμιά δυνατότητα να λυτρώνει τα μέλη του.

sombraluz είπε...

@ Βασιλοκόρη: Εγώ να διδάξω εσένα; Κόβω το κεφάλι μου πως έχεις φάει τη ζωή με το κουτάλι. Και τούτο θαρρώ πως είναι τίτλος τιμής για μια γυναίκα...

Ανώνυμος είπε...

Τρέμω στη σκέψη πως για είκοσι-το λιγότερο-χρόνια θα παλεύω μόνη και θα πειραματίζομαι.Το προτιμώ όμως από το να έχω "συμπαραστάτες"ανθρωπάκια με λευκά κολάρα.Από την άλλη μεριά χαίρομαι για δυο πράγματα:για συναδέλφους σαν και σένα που είμαι σίγουρη ότι θα συναντήσω και θα με στηρίξουν,αλλά και για τα γελαστά μάτια των παιδιών σαν του Δ. Του έφηβου παλιού μαθητή μου που συνάντησα χτες και μου χάρισε ζεστή αγκαλιά,γλυκό χαμόγελο,εφηβικό αυθορμητισμό... Κράτα γερά και μην απογοητεύεσαι. (Γέλασα τρελλά με τα αποκαλυπτήρια)Φ.

sombraluz είπε...

@ Φ. μου: Βάστα με να σε βαστώ ν'ανεβούμε το βουνό. Ανάμεσά μας είναι και η δημοκρατία, που λέγαμε χτες στο σχολειό, και το κουράγιο να την αντέξουμε.

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Καλή μου Sobraluz, έξι χρόνια σε νησί των Κυκλάδων, σχολικό σύμβουλο από κοντά είδα μόνο μια φορά!!! Ω, ναι! Είναι σαν εμάς (!)...
Όταν νεοδιόριστη είχα μια απορία στην διδακτέα ύλη της Γ΄ λυκείου και απευθύνθηκα στη σύμβουλο τηλεφωνικώς, δεν ήταν σε θέση να μου δώσει αμέσως απάντηση διότι "καθάριζε τα φασολάκια"!!! Στο λόγο μου, αυτό ακριβώς μου απάντησε (τουλάχιστον ήταν ειλικρινής, θα μπορούσε να μου πει ότι μελετά Μαγιακόφσκι!!!). Η γυναίκα ήταν σπίτι και φρόντιζε την οικογένειά της...Μου είπε ότι ως το μεσημέρι θα μου τηλεφωνήσει να μου δώσει τις σωστές οδηγίες και όντως το έκανε....
Πρόπερσι που άλλαξαν τα διδακτικά εγχειρίδια του γυμνασίου (εντωμεταξύ άλλαξε και η σύμβουλος), θα ερχόταν στο νησί μας η νέα σύμβουλος να μας "ενημερώσει" σχετικά...Αυτή ήταν η λεγόμενη "Επιμόρφωση"...Θου,Κύριε....Ως ευγενείς συνάδελφοι, επειδή έφτασε απόγευμα και η ενημέρωση θα ήταν την επόμενη μέρα, την παραλάβαμε από το πλοίο και την πήγαμε βόλτα στο Κάστρο μας...Εκεί η κυρία μας απέδειξε όντως ότι είναι φιλόλογος με τα άπειρα κοσμητικά και καλλολογικά στοιχεία με τα οποία περιέγραφε το νησάκι μας σε όσους την καλούσαν στο τηλ όση ώρα είμασταν μαζί!!! Με μας βέβαια δεν είπε και πολλά, δεν έμενε χρόνος ενδιάμεσος...Εγώ ήλπιζα ότι μια και θα είμασταν "χαλαροί", θα είχαμε την ευκαιρία να πούμε πολλά και διάφορα για το σχολείο και το μάθημα..Αμ δε!!!
Την άλλη μέρα η τρίωρη ενημέρωση (που έγινε ούτε δίωρη) ξεκίνησε με ανασκόπηση της χθεσινής βόλτας στις ομορφιές του νησιού και τελείωσε με ευχές για επάνοδο στο νησί!!!!
Τα νέα βιβλία; Α, ναι , γι αυτό ήρθε....
Αυτά....

sombraluz είπε...

@ twinkle: Και να σκεφτείς ότι αυτοί οι ίδιοι αύριο-μεθαύριο, όταν θα εφαρμοστεί η αξιολόγηση, θα συντάσσουν εκθέσεις για να μας κρίνουν... Ευχαριστώ για τη συνεισφορά.

creationsbyeve είπε...

Αυτή η αδιαφορία επικρατεί παντού στη χώρα μας, γιατί όχι και στην εκπαίδευση; Καλή μου Sobraluz μας έλειψες!

sombraluz είπε...

@ εσπέρα: Γιατί δεν θέλουμε να θεωρήσουμε την απανθρώπηση αυτονόητο. Αν το κάνουμε θα είναι μέρα θανάτου.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails