Και βασιλεύει , και τον κόσμο κυριεύει

`

Κυριακή πρωί, στις έντεκα. Ο τέταρτος όροφος του νοσοκομείου. Ηχηρή σιωπή. Μιζέρια, φτώχεια και προχειρότητα. Ένα καροτσάκι με φακέλλους ασθενών αδέσποτο , από τα χτες, δίπλα στα ασανσέρ. Εξαθλιωμένες αλλοδαπές καθαρίστριες, ιδιωτικού συνεργείου. Σαν την Κούνεβα. Αλλά υποταγμένες.
Εκεί μέσα άνθρωποι παλεύουν για τη ζωή των άλλων, για τη δική τους, για τη δική μας.
Οι φραπέδες σε χάρτινο δίσκο. Πιπιλάμε τα καλαμάκια. Το τσιγάρο δεν είναι πια ανάγκη.
Ο φίλος στο σαλονάκι. Με τον ορό, τις πιτζάμες και γένια δυο ημερών. Είναι νευρικός. Το κρύβει για χατήρι δικό μας. Βιασμένες πλάκες και φλυαρία που πασκίζει να μοιάζει φυσιολογική. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Δε ζητά ούτε αυτός να καπνίσει. Αν και τώρα πλέον δεν πειράζει.
Από τους κάτω ορόφους ακούγονται τραγούδια. Μετά ψαλμοί. Η σκάλα γεμίζει. Προηγείται ένας ορθόδοξος ιερέας και έπονται καμιά τριανταριά νέοι. "Χριστιανική Φοιτητική Δράση". Όλοι μια κοψιά. "Ήσυχα" παιδιά, γελαστά και πρόθυμα σε ό,τι κάνουν. Κι αυτό είναι να γυρίζουν τους διαδρόμους του νοσοκομείου, να ψέλνουν τροπάρια και αυτά τα εμετικά θρησκευτικά τραγούδια που εζήλωσαν τη δόξα αντίστοιχων που έχουν οι νεώτερες χριστιανικές ομολογίες. Αυτά που μιλούν σε απλά ελληνικά για κόλαση, παράδεισο και παραστρατημένα παιδιά του Θεού.
Θα μου πείτε τώρα, το καλλιτεχνικό μέρος σε πείραξε; Ε, και αυτό. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εκείνο που κυρίως με αναστάτωσε ήταν η επιβολή μιας θρησκευτικής πρακτικής σε ανθρώπους καθηλωμένους στα κρεβάτια τους. Ποιον από όλους αυτούς ρώτησε ο ιερέας με τη γλοιώδη βεβαιότητα, πριν ξεκινήσει να μοιράζει παρηγοριά σε βαριά άρρωστους ανθρώπους, φετινές θρησκευτικές ατζέντες και προπέρσινα τεύχη του περιοδικού της αδελφότητάς του; Από αυτές που κάνουν κουμάντο στην μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, ανεβάζουν δημάρχους , νομάρχες και κάνουν πατριωτικά συλλαλητήρια.
Τι είδους συναισθηματικός και κοινωνικός εκβιασμός ασκήθηκε στο όνομα της χριστιανικής αλληλεγγύης; Ποιους αφορούσε; Όλους τους παρόντες. Γιατί; Επειδή το Σύνταγμα μιλά για επικρατούσα θρησκεία. Και οι μειονότητες; Τελικώς η αξιοπρέπεια των ανθρώπων είναι και αυτή μια συνιστώσα ποσοτική, όχι ποιοτική. Αν ανήκεις στην κυρίαρχη άποψη , καλώς. Αν όχι, κακό του κεφαλιού σου.
Αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε αν το ίδιο πράγμα σκεφτόταν να κάνει ένας ραβίνος ή ένας χότζας ή ένας βουδιστής μοναχός. Φανταστείτε τη σκηνή. Σουρεάλ; Κι όμως, θα μπορούσε να επικαλεστεί το ίδιο, ανιδιοτελές, κίνητρο που συσπείρωσε τους νεαρούς Κυριακάτικα γύρω από τον ινστρούχτορά τους για να μας κάνουν σαφές ότι η παρηγοριά της υπαρξιακής αγωνίας επιδαψιλεύεται μόνο στους πιστούς, μαζί με υποσχέσεις αιώνιας ζωής και γαλήνης. Αρκεί να μπεις στο ποίμνιο και να δεχτείς τη διαμεσολάβηση του ιερατείου, κοινώς το νταβατζιλίκι. Λανθάνει βεβαίως ότι οι διαμεσολαβούμενες σχέσεις είναι σχέσεις μπιζνεζίδικες. Και η θρησκευτική εξουσία είναι η μεγαλύτερη μπίζνα ανά τους αιώνες.
Στο νοσοκομείο υπάρχει εκκλησάκι. Όπως σε όλα τα νοσοκομεία. Στο νοσοκομείο υπάρχει μόνο ελληνορθόδοξο εκκλησάκι. 'Οπως σε όλα τα ελληνικά νοσοκομεία.
Παρασκευή πρωί, στις εννιά. Των Τριών Ιεραρχών. Τα σχολεία κατηφορίζουν για την εκκλησία της γειτονιάς. Προηγούνται οι σημαίες. Ακολουθούν, εκόντες άκοντες ,δάσκαλοι και παιδιά. Υποχρεωτικός εκκλησιασμός. Στα γυμνασιόπαιδα και το λυκειόπαιδα θα μπουν , λέει, εφτά απουσίες αν δεν έρθουν στο ναό. Σύνταγμα, υπάρχεις;
Εικόνα που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και, απαρέγκλιτα, επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Θρησκεία και εκπαίδευση. Θρησκεία και κράτος. Ένα πράμα. Ομοούσιον και αδιαίρετον. Όπως Στο Βυζάντιο, όπως στην Τουρκοκρατία. Όπως στις χούντες έτσι και στις αναιμικές δημοκρατίες αυτής της δόλιας πατρίδας που ζει το λαό της με ψέματα και φούμαρα.
Εικόνα που βεβαιώνει ότι το ελληνικό σχολείο δεν είναι ένα σχολείο κοσμικό και ουμανιστικό, αλλά ένα σχολείο ταξικό, ένα σχολείο προπαγάνδας και αναπαραγωγής, ένα σχολείο υποκρισίας και αμορφωσιάς. Μην απορείτε γιατί τα παιδιά σας δε μορφώνονται στο σχολείο. Μόρφωση δεν είναι οι κανόνες της γραμματικής, τα προβλήματα και η παπαγαλία της ιστορίας. Μόρφωση είναι η ανάπτυξη ελεύθερων συνειδήσεων. Ανθρώπων που δεν υποκύπτουν σε στερεότυπα, μύθους, προκαταλήψεις και διαχειριστές της υπαρξιακής αγωνίας. Μόρφωση είναι η δημοκρατία, η συναπόφαση, η ελεύθερη επιλογή.
Μα το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο, το πιο απελπιστικό πράγμα που υπάρχει, είναι ότι συναινούμε. Ότι δε νιώθουμε την ανάγκη της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας και της ισότητας. Όχι, όχι στ' αλήθεια. Γιατί αν είχαμε τέτοιες ανάγκες θα διεκδικούσαμε την ικανοποίησή τους. Εμείς όχι μόνο δε διεκδικούμε αλλά πανωβάζουμε με τη σιωπή και την υποκρισία μας.
Και όπως μου είπε σήμερα το πρωί μια, πραγματικά συμπαθητική και καλή μητέρα, που με κατάλαβε συννεφιασμένη:
-Στεναχωριέστε κυρία Τάδε για τη μειωμένη προσέλευση των παιδιών;
Όχι, καλή μου. Δε στενοχωριέμαι γι αυτό. Στενοχωριέμαι γιατί εσύ, η γλυκιά, η ευγενική, η αφοσιωμένη, η δοτική μάνα δεν υποψιάζεσαι, δε ξέρεις, δε νογάς. Γιατί αν ήξερες, θα διεκδικούσες κάτι άλλο για τα διδυμάκια σου τα υπέροχα . Κι αν διεκδικούσες, ίσως αυτός ο κωλόκοσμος να ήταν διαφορετικός.

Pale spring

Τα νησιά Άραν είναι ένα μικρό σύμπλεγμα στα δυτικά νερά της Ιρλανδίας. Πατρίδα ψαράδων και ξερολιθιών, έγιναν γνωστά στον κόσμο του πλεξίματος για τα -περίφημα- ομώνυμα πουλόβερ.
Τα πλεκτά τούτα έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό τα έντονα ανάγλυφα και περίπλοκα σχέδια και -στην αυθεντική τους εκδοχή- το άβαφο μαλλί. Μάλιστα το μαλλί αυτό δεν καθαρίζονταν εντελώς πριν το γνέσιμο, ώστε να διατηρεί αρκετή από τη λανολίνη του και να είναι, σχετικώς, αδιάβροχο. Με τον τρόπο αυτό πρόσφερε προστασία στους ψαράδες που πάλευαν με τα κύματα του Ατλαντικού. Η κέλτικη λέξη για το μαλλί από τα νησιά Άραν είναι‘bainin’ και σημαίνει το άβαφο, ανοιχτόχρωμο, μαλλί.


Αυτό είναι ένα τυπικό πουλόβερ Άραν. Ανοιχτόχρωμο και ωραίο. Μετά που την έπαθα, έμαθα. Θα δείτε παρακάτω γιατί. Δε φαντάζομαι βεβαίως να πρόκειται και για τυπικό Αρανέζο ψαρά. Γιατί τότε είμαστε όλες Αρανέζες.


Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να φανταστούμε τη ζωή στα Άραν στο μεσοπόλεμο. Εξάλλου έτσι την κατέγραψε ο Robert Flaherty στο δραματοποιημένο εθνογραφικό ντοκυμαντέρ "Ο άνθρωπος του Άραν" στα 1930.



Στα καθ' ημάς η πλέξη Άραν είναι γνωστή ως "Ιρλανδέζικη". Δικαίως. Προς επίρρωσιν, ιδού ο Gerry Adams, αρχηγός του Sinn Fein, της πολιτικής δηλαδή πτέρυγας του IRA. Πολιτική και πλέξιμο. Σταθερές αξίες. Μπορείς πάντα να υπολογίζεις πάνω τους.
" Θα σου πλέξω ένα τέτοιο".


Ορίστε λοιπόν το δικό μου ιρλανδέζικο πλεκτό. Καμωμένο εδώ και τέσσερα -πέντε χρόνια για τον καλό μου. Και φορεμένο αρκετά. Παράπονο δεν έχω.

Δυστυχώς όμως , το να ξέρεις να σταυρώνεις τις κοτσίδες και να περνάς ώρες επί ωρών με τη βοηθητική βελόνα στο στόμα δε σε κάνει αυτομάτως και σύζυγο ψαρά. Αυτή θα ήξερε ότι τόσος κόπος είναι καλύτερο να γίνεται σε ανοιχτόχρωμο μαλλί, όχι πια γιατί θα φορεθεί στο νερό, αλλά γιατί οι περίφημες πλέξεις δε φαίνονται στο σκούρο.


Πράγματι. Δε διακρίνονται ούτε οι μισές. Και σας βεβαιώνω, είναι πολλές. Τουλάχιστον πέντε διαφορετικές.
Βλέπετε το ζήτημα των πλέξεων στα Άραν είναι και συμβολικό. Κάθε σχέδιο σημαίνει κάτι. Θρησκευτικά σύμβολα, καλοί οιωνοί για καλές ψαριές, ακόμη και αποτροπαϊκή μαγεία. Χριστιανισμός και παγανισμός. Όλα επιστρατεύονταν πριν στείλει η νησιώτισσα το σύζυγο, το γιο, τον αρραβωνιαστικό στην αγκαλιά του Ατλαντικού. Το συνηθέστερο, η κοτσίδα, αναφέρεται στα σκοινιά που δένουν τη βάρκα με τη στεριά.


Μια-κάπως- υπερφωτισμένη φωτό για τις λεπτομέρειες.
Λιμάνι, ασφάλεια και σιγουριά. Παρά τους κλυδωνισμούς. Μια ευχή σε κάθε πόντο, κι ας μη βγαίνει στα κύματα ο αποδέκτης. Έχει κι η στεριά φουρτούνες.
Άλλοι λένε ότι οι διαφορετικές πλέξεις στα Άραν εξυπηρετούσαν και ένα σκοπό λιγότερο ρομαντικό. Μια και κάθε clan, κάθε πατριά δηλαδή, είχε τους δικούς της συνδυασμούς, κάτι σαν το tartan των Σκωτσέζων, το πλεκτό ήταν ενδεικτικό της καταγωγής του ψαρά. Γεγονός ιδιαίτερα χρήσιμο στις περιπτώσεις που ένα σώμα ξεβράζονταν σε κάποια ακτή μετά από μέρες παραμονής στο νερό...
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη ότι όλα τούτα είναι ένα εμπορικό μύθευμα του 20ου αιώνα, που έκανε τον κόσμο να αγαπήσει τα χειροτεχνήματα ενός θεόφτωχου τόπου και να τα κάνει σύμβολο της ζωής και της περιπέτειας στη φύση. Διαλέγετε και παίρνετε την εκδοχή που σας εμπνέει.


Εγώ πάντως διάλεξα το πράσινο merinos μαλλί για το Aran cardigan που ξεκίνησα. Δεν την ξαναπατάω. Πράσινο σαν τα λιβάδια της Ιρλανδίας. Πράσινο χλωμό, σαν τις αλκυονίδες. Και, μάρτυς μου ο θεός του πλεξίματος, διάλεξα το χρώμα ημέρα Δευτέρα.

Η Michel κράτησε τη Βίβλο για το στεφάνι της ημέρα Τρίτη. Κάθε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία. Έτσι δε λένε και στις ταινίες; Ας καθίσουμε λοιπόν να δούμε το σινέ-Ομπάμα. Μπορεί να βγει καλό το έργο.
Αν και... χλωμό το βλέπω.

I want to believe

Κι αφού παρακολουθήσαμε σε απευθείας μετάδοση τη συναυλία πριν την ορκωμοσία Ομπάμα και νιώσαμε ότι μας αφορά το γεγονός, καταλάβαμε ότι είμαστε όλοι Αμερικάνοι (με την καλή έννοια παιδιά, ναι;).
Μετά είδαμε και την περίφημη Inauguration Day , και, αν μη τι άλλο, πλουτίσαμε και το λεξιλόγιο μας των Εγγλέζικων (που έλεγαν και οι γονείς μας όταν πλήρωναν για να μάθουμε).


Να και το περίφημο φουστάνι της Μισέλ, που μου αρέσει πιο πολύ από τον άντρα της. Η Μισέλ, όχι το φουστάνι. Και για να μη ξεχνάμε τι σημαίνει εξουσία μάθαμε ότι το εκάστοτε φουστάνι της πρώτης κυρίας του πλανήτη θεωρείται πολιτική δήλωση. Ποιος πούστης έχει πει ότι η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων; Να τον είχα εδώ μπροστά μου, να τον έπνιγα. Όπως και όλους που -κατά καιρούς- αντιλαμβάνομαι ότι έχουν δίκιο.

Γούρι, γούρι

`

Η κάλπικη. Σχολική. Η δεύτερη για φέτος. Λέτε να είμαι τυχερή; Συνοδεύεται μάλιστα και από άδεια μιας ημέρας. Μη ψάχνετε αδίκως στο Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα για να τη βρήτε. Του Αγίου Αρτζιμπούρτζη*. Η εβδομάδα του Αρτζιμπούρτζη. Βοήθειά μας.

Η αληθινή. Ο Γιώργης και ο δράκος. Λίρα εκατό. Trustworthy. Ψάξε, ψάξε, δε θα τη βρεις.




Η ψηφοδόχος. Το άσπρο και το μαύρο. Η δεξιά πλευρά, του ΝΑΙ, βαμμένη άσπρη. Εξ' ου και το μαυρισμένο ΝΑΙ, να κάνει την αντίθεση. Η αριστερή πάλι κατάμαυρη. Είπαμε, ο δυισμός και στα χρόνια μας ζει και βασιλεύει. Πόσο περισσότερο κάποτε. Εξάλλου η δεξιά μπάντα πάντοτε ήταν η καλή, η ευλογημένη, η θετική. Το δεξί χεράκι, το καλό, η δεξιά του Κυρίου. Όλα δεξιά. Όλα καλά.
Για κάθε υποψήφιο υπήρχε μια τέτοια κάλπη σε κάθε εκλογικό τμήμα. Έβαζε ο ψηφοφόρος το χέρι του στο άνοιγμα κρατώντας ένα σφαιρίδιο. Μολυβένιο. Εκεί, στη μυστικότητα του κουτιού, το άφηνε να κυλίσει είτε στη μεριά του ναι, είτε στη μεριά του όχι. Στο φινάλε μετρούσαν τα ναι και τα όχι κάθε υποψήφιου, δηλαδή πόσα είχε στο άσπρο και πόσα στο μαύρο και έβγαζαν τα αποτελέσματα. "Μαυρίζω", "τον μαύρισαν", "μαύρο στο Μαυρογιαλούρο" και τα σχετικά. Κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι την προτίμηση του εκλογέα. Παρεκτός κι αν είχε ιδιαίτερο λόγο να την κάνει γνωστή στον υποψήφιο που διάλεγε, οπότε τη δάγκωνε. Δαγκωτή η ψήφος. Να μας ξέρουν και να μας λογαριάσουν στο μετεκλογικό νταραβέρι. Α, κουμπάρε, εγώ μια φορά στο έριξα και μάλιστα δαγκωτό.


Η άλλη κάλπη. Αυτή που έρχεται. Αυτή που δε λέει να 'ρθει. Εκλογές λοιπόν.
Για να μπαίνουν όλα τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Τι φενάκη! Το ξεκαθάρισμα θα έχει ήδη γίνει από τις προηγούμενες βαθμίδες.Έχουμε, ήδη, το μεγαλύτερο ποσοστό μαθητικής διαρροής από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Και αμόρφωτους απόφοιτους Λυκείου. Απλούστατα, ποντάρουν στο ταμάχι των Ελλήνων γονιών για πτυχία. Ξέρουν περίφημα ότι η Έρημη Χώρα των μικροαστών νοικοκυρέων δεν αναγνωρίζει στη μόρφωση άλλη αξία παρά τη χρήση της για την κοινωνική άνοδο. Η κοινωνική κινητικότητα είναι η Βαλχάλα του καλού γονιού. Η ανθρώπινη ολοκλήρωση και η καλλιέργεια δεν παίζουν.
Για να έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Τι υποκρισία! Αυτοί που μένουν πίσω δε χρειάζονται απλώς ίσες ευκαιρίες. Χρειάζονται περισσότερες. Και δασκάλους που να πιστεύουν σε αυτήν τη απλή αλήθεια. Μα αυτό είναι πιο σπάνιο και από παρθένα σε μπορντέλο.
Για να καταργηθεί η σκιώδης εκπαίδευση, η "παραπαιδεία", τα φροντιστήρια. Τι ψέμα. Αφού φρόντισαν να ξεχαρβαλώσουν τη δημόσια και αφού ήδη έχουν ανοίξει καλύτερο, γωνιαίον μαγαζί με τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Δε θέλει κόπο, θέλει τόπο, που λέγαν και οι Εβραίοι της Σαλονίκης, κάποτε.
Και μη μου πείτε ότι οι απεργίες και οι καταλήψεις ξεχαρβάλωσαν τη δημόσια εκπαίδευση. Α, θα σας μαλώσω και δε φταίτε. Δε σας έμαθαν στο σχολείο να ξεχωρίζετε το αίτιο από το αιτιατό. Αντίθετα, ολόκληρη η εκπαίδευση που έχετε λάβει στηρίζεται στην αντίληψη της χριστιανικής τελεολογίας που αποδίδει στο "τέλος" (το αποτέλεσμα) χαρακτηριστικά "αρχής" (του αιτίου) και κάνει τους ανθρώπους ανίκανους να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους.
Οι απεργίες λοιπόν και οι καταλήψεις είναι το αποτέλεσμα. Ειδαλλιώς θα πρέπει να πιστέψω κι εγώ ότι απεργήσαμε, με τον άντρα μου, έξι βδομάδες πρόπερσι γιατί θέλαμε με τον τρόπο αυτό να πλήξουμε το εκπαιδευτικό σύστημα. Ή, ίσως, ότι οι έξι αυτές εβδομάδες είναι υπεύθυνες για την άθλια κατάσταση του διδακτηρίου στο οποίο δουλεύω και την αλλοπρόσαλλη γνώση που πασάρω στα παιδάκια σας.



Αοοόμματος...

* "Αρτζιβούριον" ονόμαζαν οι Αρμένιοι την εβδομάδα του Τελώνη και Φαρισαίου, η οποία ανήκει στο Τριώδιο. Η λέξη θεωρείται συνώνυμη της ασυναρτησίας και της ασυδοσίας.

Σε δουλειά να βρισκόμαστε

Πλέξιμο και πολιτική

Πυρ, γυνή και θάλασσα

Φαντάζομαι ότι δεν είναι ένα ακόμη παιδί ταχυδρόμου. Ίσως είναι γιος πυροσβέστη. Ίσως όχι. Έτσι κι αλλιώς είναι λίγος. Και θα αποδειχτεί λιγότερος.

Δε με λένε Κασσάνδρα. Αν και μ' αρέσει το αιώνιο της γκρίνιας "σας τα έλεγα εγώ, δε σας τα έλεγα". Απλώς έριξα μια διαγώνια ματιά στο πόνημα του Αρη Σπηλιωτόπουλου, του νέου υπουργού Παιδείας. Μμμμ...
Ο αρχηγός του, θυμάμαι , του είχε επισημάνει παλιότερα ότι δε θα βρει νύχτα τη γυναίκα της ζωής του αλλά μέρα. Τι να συμπεράνω κι εγώ;
Πάντως για πυροσβέστη τον προορίζουν. Κακώς. Τα όμορφα σχολεία όμορφα καίγονται. Μη νομίσετε ότι μιλώ για πυρκαγιά. Υπάρχουν και άλλες φλόγες. Κάτι μπορεί να φλέγεται αλλά να μη καίγεται. Μόνο να φωτίζει. Δυστυχώς , τα σχολεία δεν θα ανάψουν ποτέ. Τουλάχιστον από το είδος της φλόγας που χρειαζόμαστε.
Αλλά όταν βλέπουμε την άλλη πυρά, την καταστροφική, την απελπισμένη, να γκρεμά και να καίει μη μας πιάνει ο φόβος του μικροαστού. Εμείς είμαστε οι εμπρηστές. Εμείς, η εκλογική πελατεία των μικρών, των ολίγιστων, των άδειων σκούρων κουστουμιών .
Άντε, καλορίζικος. Και το καρφί του μάλαμα, που λέει κάπου και ο Παπαδιαμάντης. Μόνο που εκεί πρόκειται για καθέλκυση καραβιού. Εδώ, για σκέτη θάλασσα.

Φτύστε

Για τη συνέχεια ο λόγος.

Συνέχειες , θα μου πείτε, υπάρχουν πολλές. Άλλες τις κατανοούμε, άλλες όχι. Άλλες τις περιμένουμε, άλλες τις απωθούμε. Άλλες γίνονται αυτομάτως, άλλες χρειάζεται να τις προκαλέσουμε.
Ο χρόνος είναι μια συνέχεια. Η μητέρα όλων των συνεχειών. Ό,τι συμβαίνει μέσα στο χρόνο είναι απότοκο αυτής της θεμελιακής συνέχειας. Το πρόβλημα συνήθως βρίσκεται στο γεγονός της δικής μας αδυναμίας να αναγνωρίσουμε το συνεχές ή το ασυνεχές ως μέρος του γενικού...
Στο πλέξιμο τα πράγματα είναι πιο κατανοητά, αν και όχι αναγκαστικώς απλά. Εδώ η συνέχεια θεωρείται sine qua non. Με τέρμινο πάντως την ολοκλήρωση του πλεκτού. Είναι δηλαδή ένα συνεχές με καθορισμένο τέλος. Η συνέχεια αυτή βεβαίως και δεν είναι εξασφαλισμένη. Πραγματοποιείται χάρη στην παρέμβαση του ατόμου που πλέκει και το οποίο πρέπει να βρει τον τρόπο για να το πράξει.


Το δοκίμασα. Δεν έγλυψα, δεν έφτυσα, ούτε καν μπήκα στον πειρασμό να αρχίσω τους προσφιλείς μου συνειρμούς που οδηγούν- αδικαιολόγητα;- σε γενικεύσεις και συμπεράσματα, να γεμίζει η ανάρτηση. Κι ας βουίζουν σήμερα τα δελτία για τη συνέχιση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα μετά την επίθεση στο νεαρό αστυνομικό.
Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι το παιδί αυτό θα μπορούσε να έχει υπάρξει στην τάξη μου, στα χέρια μου. Το στείλαμε να σκοτωθεί και ούτε και ξέρω αν το μορφώσαμε αληθινά, αν το κάναμε να αγαπάει τους ανθρώπους και τη ζωή, αν το κάναμε να επιθυμεί ένα καλύτερο κόσμο. Αν του δείξαμε τη μεγάλη συνέχεια του πνεύματος, έστω και μια σπίθα έμπνευσης για να συνεχίσει ο ίδιος.
Είπαν ότι είναι της γενιάς των 700. Είπαν ότι προτίμησε τη σχολή της αστυνομίας για την επαγγελματική σιγουριά, παρά το γεγονός ότι συγκέντρωνε υψηλή βαθμολογία. Είπαν ότι είναι το παιδί ενός ταχυδρόμου. Τι γρήγορα που ειρωνεύεται η ζωή...
Περιορίζομαι λοιπόν στη δική μου συνέχεια και σας τη δείχνω. Ίσως βρείτε εσείς κάποια δική σας και την προσθέσετε κάπου. Ποιος ξέρει...

Για να συνεχίσετε λοιπόν το πλεκτό με μια κούκλα μαλλιού ίδιου χρώματος με αυτή που μόλις τελείωσε, ξεστρίψτε τις δυο άκρες. Αυτήν της κούκλας που τελείωσε και αυτήν που πρόκειται να συνδέσετε. Σε μήκος 4-5 περίπου εκατοστών.

Βρέξτε τις με νεράκι. Εδώ κολλάει το φτύστε, γλύψτε. Μπα, αφήστε καλύτερα.

Τοποθετήστε τις στην παλάμη, παράλληλες. Όπως βλέπετε. Τρίψτε τις παλάμες μεταξύ τους ζωηρά. Να νιώσετε τη θερμότητα της τριβής που αναπτύσσεται.
Οι βρεγμένες άκρες, πολύ γρήγορα, στρίβουν και μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα καινούριο νήμα, στεγνό, ανθεκτικό και ελαφρώς χοντρύτερο από το υπόλοιπο. Κάπως έτσι:

Ανάμεσα στους πράσινους δείκτες το σημείο της ένωσης. Σήκωνε και άλλο στρίψιμο, αν το ξαναέβρεχα.

Viola! Ανάμεσα στους δείκτες βρίσκεται η συνέχεια του νήματος. Pas mal.
Λιγότερη δουλειά για το τέλος, καλύτερη εμφάνιση του πλεκτού ακόμη και από την ανάποδη. Κρίσιμο αυτό για το καινούριο μου project, την "Πολική αρκούδα". Επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια.

Innocence

`

Σας το είχα υποσχεθεί, από το Νοέμβρη κιόλας:
Τα αγγλόφωνα περιοδικά για το πλέξιμο το λένε shrug.
Κάποτε θα το λέγαμε μπολερό. Αλλά θα ήταν ελαφρώς διαφορετικό.
Στα γαλλικά υπάρχει το cache-coer , ήγουν ζακετάκι τόσο κοντό που να φτάνει να σκεπάζει την καρδιά. Ούτε και τέτοιο είναι, μια και αυτό που βλέπετε περιορίζεται σε ράχη και μπράτσα.
Φιναλμέντε, βρείτε μου ένα όνομα για το πιο εύκολο , μετά το δυο καλές- δυο ανάποδες κασκόλ, πλεκτό.
Ελάχιστες οι γνώσεις που απαιτεί. Εφαρμόζει από μόνο του, αρκεί να πάρετε σωστά μέτρα. Ράψιμο- το πλέον βαρετό κομμάτι κάθε πλεκτού - στοιχειώδες. By Jove, this is elementary Watson!
Πράγματι, βασικό και πανεύκολο κομμάτι. Αν δε, χρησιμοποιήσετε κανένα από τα φαντεζί νήματα που έχουν κατακλύσει την αγορά τότε θα έχετε, σε μηδενικό χρόνο, ένα αξεσουάρ paspartou. Και να πώς γίνεται:

• Μετρήστε το μήκος του χεριού από τον καρπό ως τον ώμο, κιμπάρικα. Μετρήστε από τον ένα ώμο στον άλλο, επίσης γενναιόδωρα.

• Το shrug πλέκεται μονοκόμματα, από τον ένα καρπό στον άλλο. Το λάστιχο στην μανσέτα είναι προαιρετικό.

• "Ρίχνουμε" λοιπόν τους αναγκαίους για την αρχή πόντους.

• Συνεχίζουμε όπως σε ένα κοινό μανίκι, αυξάνοντας το φάρδος κατά το δοκούν, μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό μήκος μανικιού.

• Βάζουμε σημάδια στην αρχή και στο τέλος της σειράς για να διευκολυνθούμε αργότερα στο ράψιμο.

• Συνεχίζουμε πλέκοντας για την πλάτη χωρίς άλλες αυξήσεις. Όταν φτάσουμε το επιθυμητό μήκος για την πλάτη ξαναβάζουμε σημάδια. Είμαστε πλέον στην αρχή του δεύτερου μανικιού. Από εδώ και πέρα κλείνουμε τους πόντους με τον ίδιο ρυθμό που τους προσθέταμε στο πρώτο μανίκι.

• Όταν φτάσουμε στον καρπό, (προσοχή πρέπει να έχουμε τον ίδιο αριθμό πόντων με το άλλο μανίκι) κλείνουμε τους πόντους.

• Αντικρίζουμε τα σημάδια κάθε μανικιού, ράβουμε τις ραφές των μανικιών. Αυτό ήταν όλο. Καλοφόρετο.
  

Άμποτε αυτός να ήταν και ο κόσμος. Γαλήνιος σαν το Bolero του Ravel. Ευγενικά προσμένων, σαν το πλήθος που στολίζει το γκαζόν μιας συναυλίας. Αθώος σαν το μπολερό της παράνυμφης. Και η μπαγκέτα του Ισραηλινού Daniel Barenboim να αρκούσε για τη δικαιοσύνη και το δικαίωμα στη ζωή. Μα τι να σου κάνουν και οι ποιητές...
Κάποιος έχει πει ότι πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Το αίμα που χύνεται αυτή τη στιγμή στη Γάζα δεν σύμβολο, είναι χειροπιαστό πράμα, σπαρταράει. Κάποιοι ωστόσο το διαχειρίζονται. Ποιοι, και για ποιο σκοπό;
Καλή(;) χρονιά σε όλους.

Happy New Year to everyone reading this lines. May the world be as tranquil as Ravels "Bolero " and innocent as a bridesmaid shrug. May Barenboims stick be enough to bring peace and justice to a suffering part of the humankind.