Εξηγήσεις

Στο τέλος του προηγούμενου μήνα το "Sobraluz" έκλεισε δυο χρόνια παρουσίας.Μοιάζει να είναι καλή η στιγμή για να εξηγήσω πράγματα που με ρωτούν φίλοι και δυσκολεύομαι να εξηγήσω "δια ζώσης". Βλέπετε , στα μπλογκ πολλά ζητήματα έχουν αξία συμβολική. Κι εγώ, που λέω δεξιά και αριστερά ότι καθόλου δε συμπαθώ τα σύμβολα, στο τέλος δε μπόρεσα να τα αποφύγω.

Τι σημαίνει Sobraluz;
Φως και σκιά, στα ισπανικά. Αν θέλετε, φωτοσκίαση. Αν προτιμάτε, σκοτεινό φως. Αγγελικό και μαύρο, ίσως; Να, σαν αυτό που λέει ο Σμυρνιός στην Κίχλη :

ΤΟ ΦΩΣ

Καθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν~
καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες
φωνές,
βλέπεις τον ήλιο μ' άλλα μάτια~
ξέρεις πως εκείνοι που έμειναν, σε γελούσαν,
το παραμίλημα της σάρκας, ο όμορφος χορός
που τελειώνει στη γύμνια.
Οπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά,
άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου
που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια σου~
τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι~
ο δωρικός χιτώνας
που αγγίξανε τα δάχτυλά σου και λύγισε σαν τα βουνά,
είναι ένα μάρμαρο στο φως, μα το κεφάλι του είναι στο
σκοτάδι.
Κι αυτούς που αφήσαν την παλαίστρα για να πάρουν τα
δοξάρια
και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο
κι εκείνος είδε τη σφενδόνη ν' αρμενίζει στο αίμα
v' αδειάζει ο κόσμος όπως το φεγγάρι
και να μαραίνουνται τα νικηφόρα περιβόλια~
τους βλέπετς μες στον ήλιο, πίσω από τον ήλιο.
Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ' τα μπαστούνια
πηγαίνουν σαν αδράχτια γνέθοντας ακόμη,
σώματα γυμνά βουλιάζοντας μέσα στο μαύρο φως
μ' ένα νόμισμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη,
καθώς ο ήλιος ράβει με βελονιές μαλαματένιες
πανιά και ξύλα υγρά και χρώματα πελαγίσια~
ακόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξά
προς τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι.

Αγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.
Αγγελική και μαύρη, μέρα~
η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακι-
σμένο
βγαίνει απ' το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη~
στόλισε τα μαλλιά σου με τ' αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα~
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ' τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης~
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε Θ' αγαπήσει,
στο φως~
και είσαι
σ' ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που
να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί Θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά
και το τιτίβισμα των πουλιών
Θ' αδειάσει η θάλασσα, Θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά
και νότο
Θ' αδειάσουν τα μάτια σου απ' το φως της μέρας
πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.

Πόρος, "Γαλήνη", 31 του Οχτώβρη 1946

Sobraluz είναι, επίσης, μια μοτοσυκλέτα. Κι αυτή με συμβολική αξία, για τον κάτοχό της.



Επίγονος της θρυλικής Poderosa, της μηχανής του Τσε που με αυτήν ταξίδεψε στη Νότιο Αμερική. Ημερολόγια μοτοσυκλέτας.
Sobraluz λοιπόν βάφτισε ο συμπαθής κρανοφόρος που βλέπετε στα αριστερά του μπλογκ, τη δική του. Με την ευκαιρία, ακούστε και τον ίδιο, σε άψογα ελληνικά:




«Το φως υπάρχει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η σκιά», είχε διαπιστώσει ο Ηράκλειτος. Ο Θεοτοκόπουλος φαίνεται πως συμφωνούσε. Και για το λόγο τούτο έβαζε το μονάκριβό του, το Γιώργη-Μανουήλ, να βαστάει πυρσό αναμμένο και να δαχτυλοδείχνει το θαύμα, με φορεμένο λοξά το μαντηλάκι της υπογραφής.


Παρούσα λοιπόν στο προφίλ του μπλογκ όλη, ή σχεδόν όλη, η προσωπική μου μυθολογία.
Μετά τρύπωσε μέσα και το πλέξιμο, στην αρχή γιατί με θάμπωσε η δυνατότητα του παγκόσμιου χωριού να επικοινωνεί, να ανταλλάσσει ιδέες και να μαθαίνει. Μετά γιατί θεώρησα ότι και το πλέξιμο μπορεί να είναι μια δήλωση με πολιτικό περιεχόμενο, όπως όλες οι εκδηλώσεις της ζωής μας. Ναι, τα σύμβολα εξακολουθούν να είναι ισχυρά. Και να γοητεύουν. Ίσως μάλιστα είναι το τελευταίο εμπόδιο στην "απομάγευση" του κόσμου. Αλίμονο, όμως , αν τον συσκοτίζουν.
"Πολιτική δεν είναι μόνο η διαχείριση της πραγματικότητας, αλλά κυρίως η διαχείριση των συμβόλων", που είχε πει και ο συχωρεμένος ο Μιττεράν. Και εννοούσε ασφαλώς την πιασάρικη, την επικοινωνιακή διάσταση του πράγματος.
Αγαπητοί "εκεί έξω" αναγνώστες, στην κρίση σας πια εάν, όσα γράφονται εδώ πέρα, είναι και τίποτε άλλο εκτός από μεταμοντέρνα παπατζηλίκια.
Λέτε;