Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Τρία χρόνια και τρεις μέρες

Ή αλλιώς οι δυο Βασίληδες. Έζησαν ταυτόχρονα για επτά, σχεδόν, χρόνια. Ο ένας, ο μικρότερος ,ονομάστηκε από τον άλλο, τον μεγαλύτερο.
Ο μεγάλος με φώναζε "αγόρι μου", ακόμη κι όταν είχα την κοιλιά ίσαμε το στόμα. Ο μικρός πάλι, μια ματιά μου χάριζε μόνο, φευγαλέα, και μετά απέστρεφε το βλέμμα. Ήταν ξανθός και κατάλευκος στην ισόβια αθώτητά του και με έκανε να σκεφτώ ότι αν υπάρχουν άγγελοι κάπως έτσι θα πρέπει να είναι. Ο άλλος ήταν πολυκαιρισμένος και σοφός, μελανός και φωτεινός, όπως όλοι οι θνητοί που προλαβαίνουν να δοκιμάσουν τη ζωή.
Ο μικρός μιλούσε με το γέλιο και το κλάμα. Αξιώθηκε πολύ αγάπη και φροντίδα και πόνο. Η μάνα του πολλά χάδια και ξενύχτια του χαρίτωσε και πολλά τραγούδια. Το στερνό του το είπε πάνω από το άσπρο κιβουράκι που πήγα και παρήγγειλα στον εργολάβο με στεγνά τα μάτια και την ψυχή μου. Το τελευταίο βλέμμα που μου έδωσε είχε ένα δάκρυ πάνω από τη μάσκα με το οξυγόνο.
Ο μεγάλος ήταν η Ιστορία από μόνος του. Πλάτανο τον φώναζαν οι συναγωνιστές, οι ίδιοι που στάθηκαν πρωινή τιμητική φρουρά στα μάρμαρα της Αχειροποίητος, αμίλητοι μέσα στην επίγνωσή τους. Λίγες μέρες πιο μπροστά στην νοικιασμένη τηλεόραση του Ιπποκράτειου του είχα δείξει το φευγιό του Χαρίλαου. Ήταν τότε που, σε μια στιγμή διαύγειας ,μου ζήτησε για τελευταία φορά το φύλλο του Ριζοσπάστη. Στο γάμο μου είχε φορέσει σκούρο μπλε ακριβό κοστούμι, όπως είχε δει τον καπετάν Γιώτη να φορά το ίδιο καλοκαίρι, σαν ανέβαινε τα σκαλιά του προεδρικού για να πάρει εντολή κυβέρνησης. Του το είχα έτοιμο αυτό το κοστούμι. Με πουκάμισο καινούργιο περίμενε στη ντουλάπα και με αλλαξιά και παντόφλες δερμάτινες, όπως είναι η συνήθεια.
Ο μικρός πήγε πρώτος. Πήρα ταξί και τράβηξα στο πατρικό μου, να το πω. Ο ταξιτζής ήταν χαρούμενος και φλύαρος. Συνάντησα το μεγάλο πάνω στη διάβαση της Εγνατίας. Κοίταξε τα μαύρα μου και είπε μόνο:
-Πάει; μα δεν ήταν ερώτηση.
Έσκυψα το κεφάλι αμίλητη και του πήρα από το χέρι τα σακούλια με τα ψώνια από το Καπάνι. Ήταν 29 Μαΐου. Οι σαράντα του μικρού έπεσαν την ίδια μέρα με τα γενέθλιά του.
Τρία χρόνια και τρεις μέρες μετά ήταν που το σκούρο μπλε βγήκε από τη ντουλάπα. Οι δυο Βασίληδες γίναν ένα. Με το χρόνο, τη σκόνη του σύμπαντος και το στάρι που από τότε μοιράζονται στο ίδιο γυάλινο μπωλ. Οι δυο Βασίληδες, ο πατέρας μου και ο ανηψιός μου.

13 σχόλια:

πουαντερι είπε...

Πω πω! βρε sobraluz ηρθε η ανάρτηση σου σε μερες δύσκολες σε τετοια θεματα για μενα....(απο κει και η αναρτηση με τα πορτοκαλομανταρινα)
Πριν μερες πέρασα ζορια και γω με τον πατερα μου και να ναι καλα αυτη η παρηγορήτρα της ψυχης η φαραονα που μου στάθηκε πολυ.
Πανω που το χώνευα λιγο, ηρθες κι εσυ.
Να τους θυμάσαι παντα ετσι όμορφα.
Τελικά ποτε δεν είμαστε ετοιμοι για κατι τέτοιο.....!
Δεν ξερω τι αλλο να πω.
Σαν χθες ε?!

faraona είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
faraona είπε...

Νασαι με γερη και δυνατη μνημη παντα για να τους θυμασαι με αγαπη.
Ας ειναι ελαφρια η ψυχη τους.

Καλη μου φιλη σου ευχομαι
Καλο μηνα και καλο καλοκαιρι.

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Είναι ένα ωραίο παιδικό βιβλίο....Ίσως το ξέρεις.
"Αν τ'αγαπάς ξανάρχονται" λέγεται και είναι της Βασιλικής Νευροκοπλή (ή κάπως έτσι). Πολύ συγκινητικό.
Φιλιά.

Nomad είπε...

Αυτό το κοστούμι δεν είναι αδειανό.

πουαντερι είπε...

Καλημερα!!!!
Ξερω ξερω αρχισαν παλι τα διαβασματα, αντε καλο υπολοιπο.!

sombraluz είπε...

@ Πουάν: 'Οταν φεύγει πρώτος ο γονιός είναι καλά. Το άλλο είναι γαμημένο.

sombraluz είπε...

@ βαλιδέ: Στ΄αλήθεια, αν κάτι επιβιώνει είναι η αγάπη. Ευχαριστώ.

sombraluz είπε...

@ twinkle: Με περίφημη εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου μάλιστα. Ναι, μερικά βιβλία προσφέρουν παραμυθία.

sombraluz είπε...

@ νομάδα: Ευχαριστώ.

πουαντερι είπε...

Γονιό δεν εχασα ακομα και ουτε θελω να το σκευτομαι αλλά για το αλλο που λες πραγματι ειναι γαμημενο.
Εχασα τον πρωτο μου ξαδερφο (αδερφο) πριν 20 χρονια ετων 19! σε τροχαίο και ο πατερας του ακομα δεν μπορει να με αντικρίσει γιατι ειμασταν πολυ δεμένοι..
Πολυ γαμημενο!!!!!!!!!!

creationsbyeve είπε...

όταν χάνεις δικούς σου αγαπημένους ανθρώπους είναι πάντα μεγάλος ο πόνος και το κενό! Αλλά δυστυχώς έτσι είναι η ζωή, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτό, μόνο να το αποδεχτούμε και να κλείσουμε στην καρδιά μας τις μνήμες τους .....

sombraluz είπε...

Ευχαριστώ, Εσπέρα.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails