Στη Ζώνη του Λυκόφωτος

`

Πιστεύετε στο μεταμοντέρνο; Νομίζετε κι εσείς ότι η πολιτική έχει τελειώσει μαζί με τις μεγάλες αφηγήσεις της ιστορίας και την αναζήτηση της αντικειμενικότητας; Υποστηρίζετε ότι οι συλλογικότητες έχουν χρεοκοπήσει και θα πρέπει να αφοσιωθούμε στη μελέτη και την οικοδόμηση της υποκειμενικότητάς μας ο καθένας; Ε, τότε καλώς ήλθατε στο ελληνικό σχολείο.
Όχι, όχι, μην ξεθαρρέψετε και βιαστείτε να πείτε ότι οι Έλληνες δάσκαλοι ξαφνικά απέκτησαν θεωρητική σκευή και αφού στοχάστηκαν και ξαναστοχάστηκαν αποφάσισαν ότι η παραδοσιακή σκέψη δεν τους ταιριάζει και άντε για άλλα λιμάνια. Απλώς είναι τέκνα του καιρού τους και μάλιστα τέκνα υπάκουα και σεβαστικά. Κι αν δεν είναι έτσι πολύ θα ήθελα το post αυτό να γεμίσει γαμοσταυρίδια από συναδέλφους που δεν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στα παρακάτω:

Ο δεκάλογος του δασκάλου/ας

1.Τρεις λόγοι για να είμαι δάσκαλος: Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος
2. Είμαι λειτουργός ( δουλεύω δηλαδή για την ψυχή της μάνας μου): Μη με λες επαγγελματία, με προσβάλλεις.
3. Η διδασκαλία δεν είναι πολιτική πράξη: Τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο;
4. Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα: Το βιβλιάριο Υγείας υπαλλήλου.
5. Ζω : Μετά τη λήξη του ωραρίου μου.
6. Ο Διευθυντής: Η κεφαλή του σχολείου.
7. Ο Σύλλογος Διδασκόντων : Τ΄αρχίδια του σχολείου.
8. Η τοπική κοινωνία: Μακριά και αγαπημένοι.
9. Ο συνδικαλισμός : Α, δε με καλύπτει. Εξάλλου οι συνδικαλιστές όλοι ίδιοι είναι.
10. Το άθλημά μου: Η οσφυοκαμψία.

Για όλους εμάς συνάδελφοι, και της αφεντιάς μου συμπεριλαμβανομένης, που θα πάμε εκδρομή το σχολειό αύριο, μέρα ορισμένη για τη συνέλευση του συλλόγου των δασκάλων της περιοχής. Το θέμα της είναι η διαμόρφωση πλαισίου διεκδικήσεων. Πώς είπατε;