Τέλος καλό, όλα καλά;

`

Αν αληθεύει ότι χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από την ίδια την εμπειρία του τότε είμαστε όλοι παιδιά αυτής της εμπειρίας. Μεγαλώσαμε στο εσωτερικό της, ζούμε και τη λαβαίνουμε συστηματικά και ο θάνατος θα μας απαλλάξει από την ανάγκη της.
Τώρα, ο καθένας μας δίνει και διαφορετικό περιεχόμενο στο χρόνο του τον ατομικό. Η αφεντιά μου απολαμβάνει την παράταση της αργόσυρτης παιδικής αντίληψης για το χρόνο, τον ημερολογιακό, εκείνη που έχει ορόσημα την αρχή και το τέλος της διδακτικής χρονιάς. Το προσωπικό μου σύμπαν -άλλη μεταμοντερνιά κι αυτή- είναι χορδισμένο πάνω στις δυο αυτές ημερομηνίες. Έτσι γινότανε σαν ήμουν μικρή, έτσι γίνεται και τώρα. Προνόμιο; Γελοιότητα; Φίλος ,που τον ξεζουμίζει επιμελώς το οχτάωρο μιας τράπεζας, συγχύζεται απερίγραπτα όταν μας ακούει να ευχόμαστε αλλήλους "καλό καλοκαίρι" κάθε τέτοιο καιρό και μετά , το Σεπτέμβρη, "καλή χρονιά". Τόσο πολύ, που αναγκάστηκα να του αραδιάσω την -υπαρκτή-αρχή της Ινδίκτου την 1η Σεπτεμβρίου, με την ταυτόχρονη απαρχή εκκλησιαστικού και σχολικού έτους και έτσι ,βαπτίζοντας το κρέας ψάρι, αφαίρεσα τη μισή αγανάκτησή του. Για την υπόλοιπη δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε.
Οι καλοκαιρινές διακοπές των δασκάλων είναι το καρφί στο μάτι μιας κοινωνίας που έχει βαθιά διχοτομηθεί, τριχοτομηθεί, και βάλε, από την υποχώρηση της συλλογικότητας και τη διαστροφή της ταξικής αντίληψης. Στη χυδαιότητα του κλασικού μότο : Δε φτάνει που κάθεστε τρεις μήνες το χρόνο και πληρώνεστε, μιλάτε κι από πάνω ... πραγματικά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια- και τα πόδια ενίοτε- ψηλά. Έτσι , και αντί να μπω σε άλλο κόπο ,προτιμώ να μεταφέρω εδώ τα highlights της λήξης μιας διδακτικής ( είπαμε, η σχολική λήγει στις 31 Αυγούστου) χρονιάς που όμοιά της εύχομαι να μη ξαναζήσω. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Οκτώ το πρωί. Στο σχολείο, όχι και με τα καλά μου! Δεν πανηγυρίζουμε δα. Τι διάολο, το πράγμα έχει και μια σημειολογία. Στις σκάλες βιασμένη καλημέρα με τον αγιατολάχ. Αναγκαστική παρέκβαση: Χτες λογοφέραμε αγρίως, δυστυχώς μέσα στο διδακτήριο. Το μόνο που με τρόμαξε ήταν ότι ήμουν απόλυτα ψύχραιμη. Ατάραχη. Ούτε παλμούς δεν ανέβασα. Μάλλον μετατρέπομαι σε Χάνιμπαλ Λέκτερ της εκπαίδευσης. Τέλος, επιστροφή.
Στο γραφείο οι γνωστές κινήσεις. Χαρτούρα και των γονέων. Ένας συνάδελφος τοποθετεί τακτικά τους τίτλους των παιδιών σε διάφανες θήκες πριν τους παραδώσει. Από μέσα μου επιχαίρω γιατί εμείς φτιάξαμε ωραίους φακέλλους και τους γεμίσαμε κείμενα, χαρά και περηφάνια της δασκάλας. Ένας άλλος τον σνομπάρει:
-Πολύ σημασία τους δίνεις. Δεν τους τα πετάς εκεί...
Ο υπό με πληροφορεί ότι ένα από τα δικά μου παίρνει μεταγραφή για ιδιωτικό. Ελαφρύ σοκ. Βλέπω τη μάνα κάθε μεσημέρι και δεν μου έχει πει το παραμικρό.
Οκτώ και μισή. Αναταραχή στο γραφείο. Μισόλογα:
-Ήρθε ο παπάς;
Μπα, πουλάκια θα κάνουν τα αυτιά μου. Ωστόσο οι συνάδελφοι εξαφανίζονται στο διπλανό γραφείο. Μυρωδιά από λιβάνι, βαριά ψαλμωδία.
-Α, εδώ το έχουμε έθιμο. Κάνουμε κάθε τέτοια μέρα ευχέλαιο.
Μπρε αμάν! Άλλο και τούτο. Μαζεύω τα χαρτιά μου και την κατεβαίνω να ετοιμάσω την αίθουσα για τα παιδιά. Η παρουσία μου ή η απουσία μου από το ορθόδοξο μυστήριο είναι -σε κάθε περίπτωση- μια δήλωση προσωπικών δεδομένων που καθόλου δεν υποχρεούμαι να κάνω. Με ποιο δικαίωμα με υποβάλλουν σε αυτή; Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να θυμώσω. Τελικά το σχολείο δεν είναι ένας κοσμικός δημόσιος χώρος; Κι αν η ορθοδοξία είναι η επικρατούσα θρησκεία αυτό σημαίνει ότι τα ζητήματα κρίνονται με μια λογική ποσοτική; Τεχεράνηηηη ; Ακούει κανείς;
Εννιά ακριβώς. Παιδιά και γονείς. Φιλιά, ευχές, κομπολόι ροζ φίλντισι για δώρο ( sobraluz, μας πήρανε χαμπάρι ), φωτογραφία, ειλικρίνεια και υποκρισία, βιασύνη και όρεξη για κουβέντα, τουπέ και καταλαγή, απαξίωση και αποδοχή, όλα ανάκατα. Η μάνα του Χ., πρέπει να φροντίσω το παιδί μου (χτες γνώρισα τον μανιοκαταθλιπτικό πατέρα), η γιαγιά του Δ., παιδί μου τι να κάνουμε αυτά είναι της φτώχειας τα καλά, η μάνα του Θ., το παιδί πήγε καλά- ε, πως αλλιώς θα πήγαινε, η μάνα του Φ., κουβέντα για τη μεταγραφή, οι γονείς της Ε., φεύγουμε για το εξωτερικό αλλά είμαστε χαρούμενοι που σας γνωρίσαμε, η μάνα των διδύμων, με συγκινείτε, η μάνα της Α., ώστε περνάει στην άλλη τάξη.
Είκοσι πέντε παιδιά, είκοσι τέσσερις οικογένειες. Μια εξουσία που δε τη θέλω. Μια εξουσία που μου τη δίνουν με το ζόρι και μου τη στερούν ταυτόχρονα. Μια εξουσία που πότε υπερασπίζομαι αμήχανα και πότε υπονομεύω φανερά. Είκοσι πέντε έννοιες σε διάφορες στιγμές της μέρας, πότε αναγκαστικές και πότε αυθόρμητες. Δεν το ξέρουν οι κυράδες. Και δε θα το μάθουν ποτέ. Για τούτους τους ανθρώπους μπορεί να είμαι μια απειλή, σα δε συμμερίζομαι την εκτίμηση που έχουν οι ίδιοι για τα παιδιά τους ή σαν αποτυχαίνω, μπορεί να είμαι και μια ευλογία, άμα πιστέψουν ότι αλήθεια τους λέω. Κι όσο για την αφεντιά μου... Σα μαλάκας, για μια ακόμη φορά. Βρε, μπας και πήραμε τη ζωή μας λάθος; (Συγγνώμη, θα βάζω το κόμμα όπου μου αρέσει. Έτσι με νανούριζε η γιαγιά μου και από τότε δεν τη διαπραγματεύομαι τη στίξη). Κι αλλάξαμε ζωή;