Δάσκαλοι ζωντανοί

`

Τέτοιον καιρό, τέσσερα χρόνια πριν, τελείωνα τη δίχρονη μετεκπαίδευση στο Γλήνειο Διδασκαλείο και ετοιμαζόμουν για την επιστροφή στα πάτρια του σχολειού μου. ΄Ηταν δυο αξέχαστα χρόνια. Πολύ σημαντικά για μένα , που είχα για προίκα τη φοίτηση στην Παιδαγωγική Ακαδημία και το πασάλειμμα της περίφημης εξομοίωσης του πτυχίου με εκείνο των πανεπιστημιακών τμημάτων. Δυο χρόνια κεφάτου διαβάσματος και - επιτέλους- κανονικής ακαδημαϊκής εμπειρίας. Δυο χρόνια που συμπυκνώθηκαν στην πανηγυρική αποστροφή με την οποία η Ανθυποδασκάλα και η ταπεινότης μου κλείσαμε την πτυχιακή μας : ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ.
Γύρισα στο φυσικό μου χώρο με όρεξη και χαρά. Μη γελάσετε, το βράδυ πριν την 1η Σεπτεμβρίου βρυκολάκιασα. Είχα πράγματα και θάματα να τους πω στο σχολείο. Μάλιστα, προτού εγκαταλείψω το Γλήνειο, είχα λαφυραγωγήσει την αποθήκη και βούτηξα όσα έντυπα βρήκα να υπάρχουν διπλά και τριπλά: πρακτικά συνεδρίων, ανακοινώσεις, περιοδικά του εκπαιδευτικού χώρου, ό,τι τέλος πάντων νόμιζα πως θα έπρεπε να βρει θέση στη βιβλιοθήκη του σχολειού μου ,που ήταν και το προσωπικό μου καμάρι.
Εσύ είσαι που το λες; Οι συνάδελφοι με υποδέχτηκαν ψυχρά. Ουδείς ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει τι σκατά πλήρωνε δυο χρόνια το ελληνικό δημόσιο μια σαραντάρα χωρίς να δουλεύει και της φύλαγε και τη θέση μέχρι να γυρίσει. Στα μάτια τους έβλεπα την καχυποψία. Οι σπουδές στη μετεκπαίδευση έχουν συνδεθεί με τη μωροφιλοδοξία των δασκάλων να στελεχοποιηθούν, προκειμένου να βγουν από τη μάχιμη υπηρεσία και να τσιμπήσουν το επιδοματάκι της διεύθυνσης ενός σχολείου.
Απογοήτευση. Θυμός. 'Ισως και να το πήρα προσωπικά. Λίγο καιρό μετά την επιστροφή, μιλώντας με φίλο που διδάσκει στο πανεπιστήμιο, έλεγα πως οι δάσκαλοι στο σχολείο μου είναι πεθαμένοι και δεν το ξέρουν.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά και δεν έχω επιδιώξει ακόμη να γίνω στέλεχος. Τα κλεψιμαίικα του Γλήνειου παραμένουν , αζήτητα, στη βιβλιοθήκη του σπιτιού . Ακόμη πιστεύω ότι οι δάσκαλοι είναι πεθαμένοι και δεν το΄χουν πάρει πρέφα. Γι αυτό και γράφω προκλητικές αναρτήσεις σαν την προηγούμενη. Ωστόσο:
Κάποιοι βρίσκονται εν ζωή. Εκτός από τους ελάχιστους, σκόρπιους σε διάφορα σχολεία, που γνωρίζω και αγαπώ και έχω για δείκτες και μπούσουλες υπάρχουν και άλλοι που τόλμησαν συνταγμένοι και όχι μόνο ζήτησαν, αλλά πραγματοποίησαν την ουτοπία.
Το πράγμα δεν είναι καινούριο.Το 132ο Δημοτικό Σχολείο στη Γκράβα έχει ήδη πάρει τη θέση του στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης.Μέσα στη μιζέρια και την απαξίωση που πολλούς θα γονάτιζε αυτοί τόλμησαν. Σχολείο "βαρύ", με παιδιά αλλοδαπά, φτωχά και ζωηρά. Οι άνθρωποι δούλεψαν αθόρυβα, άνοιξαν το σχολείο τους στις ανάγκες των παιδιών και των οικογενειών τους, βάλαν στην μπάντα προκαταλήψεις και στερεότυπα και πορεύονταν. Χρειάστηκε να ξηλωθεί το πείραμά τους, για να ακουστούν.
Και αν δε σας συγκινεί και τόσο η περιπέτεια των αλλόγλωσσων παιδιών σκεφτείτε ότι και τα δικά σας είναι πολύ πιθανό να θεωρηθούν κάποτε "ξένα". Ασύμβατα με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που πάσχει από ένα μυστήριο δυισμό και άλλη δουλειά δε φαίνεται να' χει από το να χωρίζει τους καλούς από τους κακούς μαθητές.

Δείτε την ιστοσελίδα τους. Δεν είναι παρά ένα κλικ, εδώ. Για την παλάντζα.