Everybody cool. This is a robbery.

`

Αν ο Παπαδιαμάντης έλεγε Γύφτος και Γυφτοπούλα, έτσι, με κεφαλαίο, εμείς γιατί πρέπει να καταφεύγουμε σε ωραιοποιήσεις τύπου Τσιγγάνος ή Αθίγγανος; Ίσως η λέξη Ρομ και Ρομά να ευχαριστεί τους Γύφτους αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν είναι κάτι που από τους ίδιους προέρχεται ή τους το "φόρεσαν" τίποτε πολιτικώς ορθά ακαδημαϊκά ξεφτέρια. Εξάλλου και κατά το Σκιαθίτη πάντα, δεν έχουμε δικαίωμα να λέμε μοδίστα και φλανέλα όταν ο λαός λέει μοδίστρα και φανέλα.
Πριν κανένα χρόνο ή δυο ίσως, στην καλή εκπομπή της ΕΤ 3 Άσπρο- Μαύρο ένας μαύρος καλεσμένος σηκώθηκε και έφυγε διαμαρτυρόμενος γιατί έπαιξαν τη Μισιρλού, το γνωστό τραγούδι που λέει για Αραπιά και Αραπίνες. Βρε καλέ μου, βρε κακέ μου οι δυο δημοσιογράφοι, βρε δεν είναι ρατσιστική η αναφορά, τίποτε αυτός. Το βιολί του.
Κάποτε λέγαμε ανάπηρος και ήταν εντάξει. Τώρα γιατί πρέπει να λέμε άτομο με ειδικές ανάγκες και να το προσδιορίζουμε πάλι και συνεχώς σε σχέση με εμάς τους αρτιμελείς που έχουμε - υποτίθεται - γενικές ανάγκες; Αν ακούσετε δε πώς ορισμένοι αναφέρονται στα "ειδικά" παιδιά θα εμέσετε. Το αστείο είναι πως όλοι τούτοι με την πλαστική γλώσσα έχουν ένα κάρο αναπηρίες. Συναισθηματικές, ερωτικές, κοινωνικές και πάει λέγοντας. Όπως όλοι μας. Μόνο που δεν είναι εμφανείς.
Πόσες γυναίκες τολμούν να πουν ότι είναι χοντρές, ακόμη και όταν τα ρημάδια τα κιλά έχουν πλέον παραμορφώσει σώμα και ψυχή; Παχουλές, γεματούλες, αφράτες, μεγαλόσωμες ένα σωρό ευφημισμοί για να αποφύγουμε την ουσία του πράγματος. Το ψυγείο είναι για τις χαρές, είναι για τις λύπες, είναι για την πλήξη, είναι για το άγχος, είναι για τη μοναξιά, είναι για όλα. Η λέξη μας μάρανε.
Στην Αμερική , λέει, οι ομοφυλόφιλοι έκαναν αγώνα για να ξαναπάρουν πίσω τη λέξη "αδελφή". Σε μας ο έξοχος, και πια οριστικά απών, Ηλίας Πετρόπουλος έχει θησαυρίσει άπειρες λέξεις για την επίμαχη ερωτική προτίμηση. Καμιά δε ηχεί αρκετά ορθή για τα πολιτισμένα αυτάκια μας;
Πριν λίγα χρόνια, στη διάρκεια ενός μαθήματος που είχε να κάνει με την έμφυλη χρήση της γλώσσας, η συμπαθής καθηγήτρια αντικαθιστούσε επίμονα και εμφατικά την αντωνυμία ποιος ( ποιος θέλει να μιλήσει, ποιος θέλει να κάνει ερώτηση κλπ) με την έκφραση "ποιο άτομο". Γαμώτο συμφωνώ, ξέρω, καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος είναι αρσενικού γένους στη γραμματική γιατί ακόμη και αυτή χρησιμοποιήθηκε για να καταβάλλει τις γυναίκες και να τους μάθει ποια είναι η πραγματική τους θέση. Δε μ' αρέσει όμως να με αποκαλούν άτομο. Ίσως γιατί αισθάνομαι ότι είμαι πρόσωπο. Στο σχολειό δεν παραλείπω ποτέ να χρησιμοποιώ το ποιος-ποια ταυτόχρονα όταν μιλώ στα παιδιά. Και την ώρα των Μαθηματικών τα κορίτσια μου σπρώχνω να βγουν μπροστά, να λύσουν προβλήματα, να πουν τη γνώμη τους, να ακουστούν. Κανα δυό φορές το άκουσα το ποιος -ποια και από τα ίδια τα παιδιά. Και λοιπόν;
Για την πολιτική ορθότητα ο λόγος. Αφορμή μια συζήτηση που γίνεται στα ιστολόγια αυτές τις μέρες. Σχέσεις ηγεμονίας στη γλώσσα. Ναι, βεβαίως. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι όταν όλες οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν από τη βάσανο της εξουσίας; Αν κάποτε οι καταφέρουν τα τρισέγγονά μας να αυτορυθμιστούν - στο κοινωνικό επίπεδο- και να καταργήσουν την ανάγκη των νταβατζήδων τότε ίσως και οι λέξεις να ανακτήσουν την αθωότητά τους. Αν ποτέ οι σχέσεις των ανθρώπων γίνουν αδιαμεσολάβητες ίσως και οι λέξεις απο-ενοχοποιηθούν. Μέχρι τότε:
-Ποιος και ποια με διαβάζει και δεν αφήνει σχόλιο; Δεν ξέρετε αγαπητοί και αγαπητές αναγνώστες και αναγνώστριες ότι ο/η καλός/ή μπλοκγεράς/ μπλογκερού είναι άτομο κατ' εξοχήν αυτοαναφορικό και ματαιόδοξο; Τι θέλετε; Αρχομένου του θέρους να με βρει καμιά κρίση ταυτότητας κατά τα μεταμοντέρνα ήθη και να ψάχνομαι;

Και ένα πάρθιο βέλος, για εκείνους που νομίζουν ότι ανακάλυψαν την Αμερική των ηθών και της προστασίας των παιδιών τους: Από τη μαρτυρία του συχωρεμένου του πατέρα μου ξέρω ότι οι παλιοί καραγκιοζοπαίχτες ήταν γνωστοί παιδόφιλοι. Αυτό για όσους εξωραΐζουν ένα παρελθόν που δε γνωρίζουν κατά βάση και ψειρίζουν το παρόν που μας ληστεύει όλους, έτσι κι αλλιώς.