Οι Γερμανοί ξανάρχονται

`

Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια που ήρθαμε και κατοικήσαμε στο σπίτι μας, η γειτονιά αποτελούσε τις εσχατιές της πόλης. Ένα απομονωμένο "νησί" , με χωράφια γύρω γύρω που τη χώριζαν από την υπόλοιπη Καλαμαριά.
Στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας υπήρχε ένα τέτοιο τεράστιο χωράφι, άσπαρτο και ακαλλιέργητο. Ένα κοπάδι πρόβατα περνούσε δυο φορές την ημέρα, κανονικά, με τον τσομπάνο και το σκύλο. Συχνά πυκνά τα παιδιά από τον Ιππικό σύλλογο έβγαζαν τα άλογα χαλαρό περίπατο και μετά έβλεπες τα σημάδια από τα πέταλα στο χώμα.Τα γειτονόπουλα είχαν βεβαίως και το απαραίτητο αυτοσχέδιο γήπεδο, κλασικό αλανιάρικο, με τα νοητά γκολ ποστ και τη φωνή της μάνας από το μπαλκόνι. Μερικά δέντρα που φύτρωσαν μόνα τους,μπάζα, μονοπάτια ανάμεσα στα χορτάρια, κάμποσα σκουπίδια,φίδια και αρουραίοι, όχι δεν ήταν ένα ειδυλλιακό τοπίο. Ωστόσο ήταν ένα κομμάτι γης όπου έβλεπες τη φύση να κάνει τη δουλειά της, ήσυχα και σιωπηλά. Ζούσες τη διαδοχή του χρόνου, τη συνήθιζες, την περίμενες, την αγαπούσες. Την άνοιξη όλες οι ασχήμιες σκεπάζονταν από μια ευφρόσυνη πρασινάδα που μετά γινόταν κατακόκκινη και αισχυντηλή. Λίγο πιο κάτω, μέσα από πεύκα εκατόχρονα, ακούγαμε τα καλοκαιρινά βράδια αηδόνια. Ναι.
Όλα τα σπίτια του δρόμου "αυλίζονταν" στο χωράφι, κι ας μην είχαν έξοδο σ' αυτό. Σήμερα θα λέγαμε ότι το χωράφι ήταν ένα state of mind, μια συμβολική απεικόνιση ενός παραδείσου ουδέποτε αποκτηθέντος. Ο γιος μου, μικρούλης, το αποκαλούσε "το χωραφάκι μας" και εγώ προσπαθούσα να τον πείσω ότι δικό μας δεν ήταν. Ο αστικός μύθος της περιοχής έλεγε ότι αρχικός νοικοκύρης του μέρους ήταν ένας μπαρμπούλης αλογάς, τζαμπάζης δηλαδή, που φρόντισε προτού συχωρεθεί να μοιράσει το χωράφι που στάβλιζε τα αλογομούλαρά του σε πολλά μικρά μερτικά, θηλυκού γένους.Αυτή ήταν και η ενδόμυχη ελπίδα μου. Νοερά ευγνωμονούσα τη θρυλούμενη γαλαντομία του ζωέμπορα που φαινόταν να αναβάλλει ολοένα και συνεχώς την οικοδόμηση του χωραφιού.
Στο μεταξύ τα παιδιά μεγάλωναν, άλλα έπαιρναν τη θέση τους στο χωμάτινο γήπεδο, όπως επίσης τα σκουπίδια και τα μπάζα. Το κοπάδι κάποτε χάθηκε, ο Ιππικός μεταφέρθηκε, σώπασαν και τα αηδόνια. Πάει και η θάλασσα που φαίνονταν, πάνε και τα ολόφωτα καράβια που γλιστρούσαν τα βράδια στις ταράτσες των μπροστινών σπιτιών. Η Καλαμαριά μεγάλωνε κι αυτή, με την κακοήθεια ενός μελανώματος.
Μετρούσα τις εποχές. Ακόμη μια άνοιξη και το χωράφι στη θέση του. Να και φέτος, η μεγάλη, χαμηλή συκιά θα δέσει σύκα. Του χρόνου;
Πριν δυο χρόνια περίπου ήρθε και το "του χρόνου". Τουλάχιστον είχε τελειώσει η αναμονή .
Οι φαγάνες ανέλαβαν να μας δείξουν τα σπλάχνα της γης που βλέπαμε τόσα χρόνια. Από άκρη σε άκρη, σπιθαμή δεν έμεινε. Με κρυφή ελπίδα περίμενα να δω μήπως τίποτε προϊστορικοί Καλαμαριώτες είχαν προνοήσει να στήσουν και προς τα εδώ τα τσαρδάκια τους, αλλά μπα. Τελικώς μόνο επί των Εμβόλων, που λέει και ο Πετεφρής. Σε μας πενταόροφες με κούφια σωθικά, να στεγάσουμε και τα τριπλά αυτοκίνητα της κάθε φαμελιάς.
To make a long story sort, η ταμπέλα του εργολάβου έλεγε "Τζαμπάζης". Fair enough, σκέφτηκα. Από μουλαρά σε μουλαρά. Και μετά ήρθαν οι Γερμανοί.
- Τα μάθατε; Ένα πράγμα σαν το LIDL θα ανοίξει στο καινούριο.
Και άνοιξε. Σήμερα.
Μετά από εξαντλητική δουλειά μηνών όπου, αν δε σε ένοιαζε η μνημειώδης αδιαφορία της πολυεθνικής για την τεράστια όχληση που προκάλεσαν οι εγκαταστάσεις της στη γειτονιά, θα μπορούσες να σπουδάσεις, χαζεύοντας, τη γερμανική μεθοδικότητα και την τελειομανία.
Μετά τις διαμαρτυρίες μας για τα τεράστια μπουριά που εξαερίζουν το υπόγειο πάρκινγκ και την απορία πώς επέτρεψαν τη λειτουργία τέτοιου μέρους σε κατοικημένη περιοχή.
Μετά από μήνες εκπαίδευσης του προσωπικού που διαλέχτηκε με βάση, ανάμεσα σε άλλα, την ικανότητα της εργασίας σε ομάδα. Τους έβλεπα με τις στολές τους κάθε πρωί να καθαρίζουν τα καθαρά και να παριστάνουν τους πελάτες στα ταμεία. Τα στελεχά, αντιθέτως, όλοι ίδιοι, θύμιζαν Matrix. Μια κοψιά. Νέοι, ωραίοι, ψηλοί και λυγεροί με σκούρα κοστούμια. Τι διάλο, η Zerox τους γεννάει αυτούς; Άραγε για ποιον δουλεύουμε όταν στο σχολείο βάζουμε τα παιδιά στην ομαδοσυνεργατική...
Λοιπόν, habemus ALDI.

Σήμερα, οχτώ παρά δέκα το πρωί. Το καινούριο μαγαζί θα ανοίξει σε δέκα λεπτά. Οι άνθρωποι που βλέπετε περιμένουν έξω από τις κλειστές τζαμαρίες. Μερικοί "ζεσταίνουν τις μηχανές" στα καροτσάκια.
Μέχρι το βράδυ μια τεράστια παρέλαση είχε περάσει από τον καινούριο ναό παρηγοριάς της περιοχής μας. Νέοι, γέροι,χαρούμενες οικογένειες, πεζοί και εποχούμενοι, οι πάντες. Οι σεκιουριτάδες τραβούσαν τα μαλλιά τους και τους έστελναν κύματα- κύματα μέσα. Όσοι τελείωναν το σεβαστικό προσκύνημα στη γερμανική σαβούρα έβγαιναν με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που δε μύριζε τίποτε, μια σακούλα πολλών χρήσεων με μαγνητάκι ψυγείου και κατευθύνονταν στη λευκή τέντα του πάρκινγκ για το απαραίτητο ντερλίκι. Εκεί στρώνονταν στα πεζούλια, που μέχρι χτες βάφανε ευτυχισμένοι Αλβανοί, με το πλαστικό πιάτο στα γόνατα και τσιμπούσαν εν μέσω εξατμίσεων και λιακάδας.
Κι η αφεντιά μου; Βλέπετε, μέσα στις εμμονές μου βρίσκεται και η πεποίθηση ότι οι καθημερινές μας πράξεις περιέχουν πολιτική. Έμεινα λοιπόν να αναρωτιέμαι τι έκανε όλους αυτούς τους ανθρώπους να αποκτήσουν τόσο ομοιόμορφη και προβλέψιμη συμπεριφορά. Ποιον τρόμο προσπάθησαν να διαχειριστούν; Ποια προσδοκία τους έφερε σωρηδόν και πειθαρχημένους στα ράφια με τα "μάρκα μ' έκαψες " καλούδια;
Όταν ήμουν μικρή και έβλεπα το Λογοθετίδη να φωνάζει το σκύλο τους "Φλοξ", "Φλοξάκι" νόμιζα ότι ήτανε ξένη λέξη. Μετά έμαθα ότι είναι η φλοξ, της φλογός και ότι κάποτε οι Έλληνες πεινάσανε πολύ και η Φλοξ κινδύνεψε να φαγωθεί.
Σήμερα δεν ξέρω τι αληθινά είναι η φτώχεια. Μια άρνηση ή μια κατάφαση; Και δε ζει και ο Λογοθετίδης, να ξυπνήσει από το όνειρο, να σιγουρευτούμε ότι δε φάγαμε τη Φλόγα, το Φλοξάκι.