Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Πολλά πράγματα με κάνουν να ντρέπομαι. Ανάμεσά τους υπάρχουν και μερικά που ,ταυτόχρονα, με εξοργίζουν.
Ένα από αυτά, το κορυφαίο ίσως, είναι η άγνοια. Η άγνοια είναι καλή και βολική για τα κατώτερα έμβια και για τους φασίστες. Τα κατώτερα έμβια έτσι κι αλλιώς δεν είναι κουρντισμένα να αποκτούν συνείδηση άλλη από όση τους χρειάζεται για την επιβίωση και τη διαιώνιση. Οι φασίστες πάλι χαίρονται και απολαμβάνουν να σπέρνουν και να διαδίδουν την άγνοια, γιατί από αυτή βγάζουν το ψωμάκι τους. Θέλετε ένα παράδειγμα;

Πόσα στερεότυπα και πόσες θεωρίες συνωμοσίας είναι δυνατό να χωρέσουν σε πέντε λέξεις; Το βλέπετε παραπάνω. Διαβάστε στον εξαίρετο, το δικό μας "ξένο Σαλονικιό" και στον Αμπραβανέλ ολόκληρη την ιστορία.
Ξέρετε, είναι απλό. Ζούμε, ως ρημαδοέθνος, την απόλυτη αυταπάτη του περιούσιου. Χάρη σε ένα απίθανο συνονθύλευμα προγονοπληξίας , θρησκευτικού παραληρήματος και εθνικής εσωστρέφειας η κυρίαρχη άποψη για την πατρίδα είναι αυτή που περιορίζεται στο καμάρι των παρελάσεων, τον τρόμο των Σκοπιανών και το μεγαλείο της ορθοδοξίας. Και μη μου πείτε ότι δεν είναι αυτή η κυρίαρχη άποψη και ότι η Αυριανή δεν είναι και καμιά σοβαρή εφημερίδα. Γιατί θα σας πω ότι είναι και παραείναι. Κι αν δεν το πιστεύετε τραβάτε μια βόλτα στο πλησιέστερο σχολειό, δημοτικό ή γυμνάσιο και ρωτήστε πόσα παιδιά έκαναν φέτος χρήση του, φρέσκου, δικαιώματος να μη παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών χωρίς να είναι μάλιστα αναγκασμένα να δώσουν και εξηγήσεις.
Η δυστυχία μου είναι ότι μεγάλωσα σε μια πόλη που είχε ακόμη μνήμες από ένα παρελθόν αλλιώτικο. Οι πολιτικώς ορθοί το ονομάζουν με την κακόηχη λέξη "πολυπολιτισμικό". Οι αναρτήσεις για τις Incandadas και τους Εβραίους μαγαζάτορες δεν είχαν το χαρακτήρα της αφελούς λαογραφίας αλλά προσπαθούσαν να βρουν και να αποκαταστήσουν τον ομφάλιο λώρο που με δένει με το γενέθλιο τόπο. Αυτή την πόλη, που γέννησε τη Φεντερασιόν και ένωσε Εβραίους, Έλληνες και Σλάβους σε μια ταξική διεκδίκηση πέραν του εθνοτικού διαχωρισμού. Η ίδια είναι σήμερα η πόλη του Ψωμιάδη, του Άνθιμου και της παρέας τους.
Αλλά η προκατάληψη και τα στερεότυπα έχουν την αρχή τους στην άγνοια που σας έλεγα και νωρίτερα.
Από τις διηγήσεις του πατέρα μου, που μεγάλωσε στη Σαλονίκη του μεσοπόλεμου, γνωρίζω για την άλλη φασολάδα, όχι το τιμημένο εθνικό μας φαγητό. Αυτήν που έβαζαν οι πάμφτωχοι Εβραίοι της πόλης σε ένα κουφωμένο καρβέλι ψωμιού και την έπαιρναν στην πολύωρη παραμονή τους στα σινεμά της εποχής. Έβλεπαν και ξανάβλεπαν το ίδιο έργο στις απανωτές του προβολές, τρώγοντας τη φασολάδα που μούλιαζε το καρβέλι. Ήταν οι προλετάριοι Εβραίοι, ψηφοφόροι της Αριστεράς, λεφούσι πεινασμένο και ριζοσπαστικό. Ήταν αυτοί που χάθηκαν στα στρατόπεδα της φρίκης ανταμώς με τους αστούς, τους εμπόρους ομόθρησκούς τους. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν που πλούτισαν με τη θανή τους κάτι καρτάλια της Σαλονίκης, Χ.Ο. και πατριώτες, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες της μεταπολεμικής ζωής.
Η Σαλονίκη χάνοντας τους Εβραίους της, έχασε το πρόσωπό της. Τη θέση τους πήραν εσωτερικοί μετανάστες, πρώην αγρότες, άσχετοι και αμόρφωτοι που εξελίχτηκαν σε ψηφοφόρους του Ψωμιάδη και της Ράπτη. Για τους θεολόγους της αδελφότητας της "Ζωής" και τα κατηχητικά του εμφυλίου τα είπαν άλλοι, αξιότεροι από εμένα.
Σε λίγες μέρες αρχίζει και το φεστιβάλ. Θα ανηφορίσουν πάλι οι σινεφίλ και θα τιγκάρουμε στον πολιτισμό. Μετά τις προβολές θα βογκήξουν η Μοδιάνο, τα Λαδάδικα και οι φυτείες καφέ της Λεωφόρου Νίκης. Ο βλαχοδήμαρχος θα καμαρώνει τις inox γλάστρες της Νέας Παραλίας και το έκτρωμα, το δημαρχιακό μέγαρο. Το υπέδαφος της πόλης θα εξεμεί τον εαυτό του πάνω στα μηχανήματα του μετρό. Μπορεί στο τέλος να γλυτώσουμε και την υποθαλάσσια. Που ξέρεις, ο Θεός είναι μεγάλος. Αλλά, όπως απαντούσαν σε τέτοια υπερβολική αισιοδοξία οι Εβραίοι βαρκάρηδες που μετέφεραν τον κόσμο στα καράβια που βρίσκονταν αρόδο στο λιμάνι της Σαλονίκης:
-Ναι αφεντικό, αλλά η βάρκα είναι μικρή.