Πριν λίγους μήνες δεν ήξερα ότι βρισκόταν ακόμη εν ζωή. Με έκπληξη το πληροφορήθηκα από τις εφημερίδες και ήταν από τις εκπλήξεις που κάνουν την καθημερινότητα να αλλάζει τη ροή της, λίγο, τόσο δα, μια στάλα, αλλά αρκετά για σε γλυκάνει ξανά, μετά από τόσο καιρό.
Μας έμαθε ότι "βάρβαρος είναι πρώτος απ' όλους αυτός που πιστεύει στη βαρβαρότητα". Μας ταξίδεψε σε "Θλιμμένους τροπικούς" κι ας ήταν κακομεταφρασμένος τότε ο τίτλος και μας έστελνε σε "Θλιβερούς Τροπικούς".
Οι δασκάλες μου, εκεί, στο μέρος που έπρεπε να θύω στις Χάριτες και στις Μούσες, η αξέχαστη Άλκη (Κυριακίδου Νέστορος) και η νεαρή τότε Ελεονόρα (Σκουτέρη Διδασκάλου) με έπαιρναν από το χεράκι και μου έδειχναν την "Άγρια Σκέψη" ,τα "Μυθολογικά" και μια καινούργια επιστήμη που άκουγε στο δυσκοίλιο όνομα στρουκτουραλισμός.
Μα να είσαι είκοσι χρονώ, να έχεις μόλις πάρει το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας που θα σου εξασφάλιζε βεβαίως τα προς το ζην, αλλά που ξεκινούσε στα 1983 τα καθημερινά της μαθήματα με ομαδική προσευχή και έπαρση σημαίας, έ, δεν ήθελε και πολύ για να ξελιγωθείς μπροστά στη νέα γνώση. Η πρώτη αληθινή ακαδημαϊκή εμπειρία θα έμενε για πάντα σημαδεμένη από τα μαθήματα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, το μεγαλόπρεπο δρύινο παρκέ της παλιάς Φιλοσοφικής και το όνομα που θύμιζε με αστείο τρόπο τα τζιν της ζωής μας. Εκείνο το αλησμόνητο εξάμηνο, όπου η λαχτάρα για το καινούριο και ο ενθουσιασμός της εκκολαπτόμενης ανθρωπολόγου μπλέκονταν με το αιώνιο ψιλόβροχο και τις αφίσες του Αριστοτέλειου, είχε δοξαστική κατάληξη ένα δεκάρι που φιγουράριζε στον πίνακα ανακοινώσεων και έγινε μέρος της φοιτητικής μυθολογίας για τα επόμενα χρόνια.
Σήμερα η υφήλιος γιορτάζει τα εκατοστά του γενέθλια. Ο Κλωντ Λέβι- Στρος, ο Γάλλος, ο Εβραίος, ο ανθρωπολόγος, ο ερευνητής του Άλλου, ο εκατόχρονος.
Για μένα, ο άνθρωπος που έκανε να φυτρώσουν φτερούγες στο μυαλό μου. Μικρούλες όπως αποδείχτηκε, αλλά ακόμη ανοιχτές.
Δεν έγινα ποτέ ανθρωπολόγος, δεν ταξίδεψα σε άγνωστες φυλές.Οι Τροπικοί μπορούν να θλίβονται και χωρίς εμένα. Το δεκάρι ανεμίζει ακόμη στον πίνακα μιας μνήμης γεμάτης πια από την προσδοκία της προκοπής των σημαντικών άλλων.
Μπα, δε μελαγχολώ. Το ταξίδι ήταν μούρλια, κι ένας λόγος παραπάνω είναι που έμεινε αιώνιο και χωρίς προορισμό. Κάτι σαν την κρουαζιέρα των υπερήλικων εραστών με το ποταμόπλοιο στο "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας":
[...] "Και μέχρι πότε νομίζετε πως μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό το πήγαινε έλα του διαβόλου;" τον ρώτησε η Φερμίνα Δάσα.
Ο Φλορεντίνο Aρίσα είχε την απάντηση έτοιμη εδώ και πενήντα τρία χρόνια, εφτά μήνες και έντεκα μέρες με τις νύχτες τους.
"Για όλη μας τη ζωή", είπε.
Μας έμαθε ότι "βάρβαρος είναι πρώτος απ' όλους αυτός που πιστεύει στη βαρβαρότητα". Μας ταξίδεψε σε "Θλιμμένους τροπικούς" κι ας ήταν κακομεταφρασμένος τότε ο τίτλος και μας έστελνε σε "Θλιβερούς Τροπικούς".
Οι δασκάλες μου, εκεί, στο μέρος που έπρεπε να θύω στις Χάριτες και στις Μούσες, η αξέχαστη Άλκη (Κυριακίδου Νέστορος) και η νεαρή τότε Ελεονόρα (Σκουτέρη Διδασκάλου) με έπαιρναν από το χεράκι και μου έδειχναν την "Άγρια Σκέψη" ,τα "Μυθολογικά" και μια καινούργια επιστήμη που άκουγε στο δυσκοίλιο όνομα στρουκτουραλισμός.
Μα να είσαι είκοσι χρονώ, να έχεις μόλις πάρει το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας που θα σου εξασφάλιζε βεβαίως τα προς το ζην, αλλά που ξεκινούσε στα 1983 τα καθημερινά της μαθήματα με ομαδική προσευχή και έπαρση σημαίας, έ, δεν ήθελε και πολύ για να ξελιγωθείς μπροστά στη νέα γνώση. Η πρώτη αληθινή ακαδημαϊκή εμπειρία θα έμενε για πάντα σημαδεμένη από τα μαθήματα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, το μεγαλόπρεπο δρύινο παρκέ της παλιάς Φιλοσοφικής και το όνομα που θύμιζε με αστείο τρόπο τα τζιν της ζωής μας. Εκείνο το αλησμόνητο εξάμηνο, όπου η λαχτάρα για το καινούριο και ο ενθουσιασμός της εκκολαπτόμενης ανθρωπολόγου μπλέκονταν με το αιώνιο ψιλόβροχο και τις αφίσες του Αριστοτέλειου, είχε δοξαστική κατάληξη ένα δεκάρι που φιγουράριζε στον πίνακα ανακοινώσεων και έγινε μέρος της φοιτητικής μυθολογίας για τα επόμενα χρόνια.
Σήμερα η υφήλιος γιορτάζει τα εκατοστά του γενέθλια. Ο Κλωντ Λέβι- Στρος, ο Γάλλος, ο Εβραίος, ο ανθρωπολόγος, ο ερευνητής του Άλλου, ο εκατόχρονος.Για μένα, ο άνθρωπος που έκανε να φυτρώσουν φτερούγες στο μυαλό μου. Μικρούλες όπως αποδείχτηκε, αλλά ακόμη ανοιχτές.
Δεν έγινα ποτέ ανθρωπολόγος, δεν ταξίδεψα σε άγνωστες φυλές.Οι Τροπικοί μπορούν να θλίβονται και χωρίς εμένα. Το δεκάρι ανεμίζει ακόμη στον πίνακα μιας μνήμης γεμάτης πια από την προσδοκία της προκοπής των σημαντικών άλλων.
Μπα, δε μελαγχολώ. Το ταξίδι ήταν μούρλια, κι ένας λόγος παραπάνω είναι που έμεινε αιώνιο και χωρίς προορισμό. Κάτι σαν την κρουαζιέρα των υπερήλικων εραστών με το ποταμόπλοιο στο "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας":
[...] "Και μέχρι πότε νομίζετε πως μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό το πήγαινε έλα του διαβόλου;" τον ρώτησε η Φερμίνα Δάσα.
Ο Φλορεντίνο Aρίσα είχε την απάντηση έτοιμη εδώ και πενήντα τρία χρόνια, εφτά μήνες και έντεκα μέρες με τις νύχτες τους.
"Για όλη μας τη ζωή", είπε.
6 σχόλια:
Όταν οι μικρές φτερούγες αλλά ανοιχτές ακουμπούν σε ένα ζευγάρι ίσως λίγο μικρότερες αλλά κι εκείνες ανοιχτές, τότε είναι πιο δύσκολο να κλείσουν, να πτοηθούν. Αυτό για να έχουμε το νου μας! Έχω χάσει τόσα πολλά αυτό το διάστημα που είμαστε... λίγο από μακριά. Πώς γίναμε έτσι! Καληνύχτα.
@ ανθυποδασκάλα: Και μάντεψε ποιος ή καλύτερα ποια με έσπρωξε μετά την ακαδημία στο Αριστοτέλειο...
Δεν μπορώ να φανταστώ ποια είναι αυτή και με ποιο τρόπο το κατάφερε. Ένα είναι σίγουρο: Το Αριστοτέλειο δε μας χωρά πια! πάμε για άλλα! Κρατικό Θέατρο,Σχολή ξεναγών και ό,τι κάτσει. Καληνύχτα
@ ανθυποδασκάλα: Μωραίνει Κύριος ων βούλεται απωλέσαι. Εσύ ήσουν, ένα μεσημέρι που τρώγαμε με κουπόνια στο Σίτι.
Το θυμάσαι το Σίτι; Τα θυμάσαι τα κουπόνια;
από τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που γίνονται μέσω των αναγνώσεων μέσω της τέχνης..το πιστεύω αυτό..
Καλησπέρa sobraluz..
@ καλλιτέχνιδα: Καλησπέρα road. Πρέπει να έχεις δίκιο.
Δημοσίευση σχολίου