Christmas carols

Ο Βορέας από εβδομάδος εφύσα παγερός, κατερχόμενος των χιονοσκεπών ορέων, άτινα εκύκλωναν ώσπερ κατάλευκος ζωστήρ την πόλην της Θ. . Ήτο καιρός... Η παράτασις του φθινοπώρου είχεν διαδεχθεί την αντίστοιχον του θέρους, θέλουσα φαίνεται να επιβεβαιώσει τας φήμας περί μονίμου αλλαγής τους κλίματος , αλλέως και γλόμπαλ χίτιν (global hiting) ονομαζομένης.



Η τρικυμία εμαίνετο εις τον μεγάλον κόλπον, έμπροσθεν του εμπορικού λιμανίου δια το οποίο η, εκ της εξωτικής Κίνας ορμωμένη, εταιρία Χουζίσιον Πορτ Χόλδινκς Λίμιτεδ (Hutchison Port Holdings Limited) είχεν τελικώς αποσύρει το ενδιαφέρον περί της αγοράς του. Ώστε δεν επέπρωτο , δια την ώραν, να καταστεί δυνατή η μεταβίβασης μιάς ακόμη εγχωρίου παραγωγικής πηγής εις χείρας άλλων πλην των γηγενών.
Αι πρόσφαται ταραχαί εις τας αγυάς και τας οδούς της πρωτευούσης και άλλων πόλεων είχαν, προσωρινώς, διακοπεί. Οι αγυόπαιδες, οι φέροντες κουκούλας και μανδήλια περί τα πρόσωπά τους όπως μη αναγνωρισθώσιν εκ της χωροφυλακής και των πολυαρίθμων Κόδακ άτινες επισκοπούν νυχθημερόν τους δημοσίους χώρους, απεσύρθησαν είς τα σκοτεινά άντρα τους, παραχωρώντας ίσως την θέσην τους εις τους γνησίους Καλικαντζάρους και τα άλλα παγανά των ημερών.


Η μνήμη ατυχούς τινός νεανίου, φονευθέντος κατά την εορτήν του Αγίου Νικολάου παρά αστυνομικού οργάνου διότι δεν ετύγχανεν "καλός μαθητής", είχεν οπωσούν ξεθωριάσει, συγκρινομένη με το μείζον ζήτημα της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων κατά την ημέραν της Κυριακής αργίας καθώς και του επερχόμενου ανασχηματισμού της Κυβερνήσεως.

Ποτέ άλλοτε το σπίτι της δασκαλίσσης Γ. δεν ήτον τόσο λαμπρό, όσο εκείνα τα Χριστούγεννα του έτους 200... . Αι απαστράπτουσες ύαλοι, οι τάπητες , τα παραπετάσματα, ο στολισμός των ημερών,

ως και το κατάφορτον Δένδρον ( άλλοι νεωτερισμοί και αυτοί, προ πολλού εισαχθέντες από την Εσπερίαν), οι σχεδιασμοί εορταστικών γευμάτων, όλα συνέτεινον εις την δημιουργίαν κλίματος θαλπωρής και ασφαλείας δια τους οικείους της .



Το ενδεκαετές θυγάτριον εφόρει καινουργές ολόμαλλον πλεκτόν κολλόβιον, χρώματος πρασίνου ως το Δένδρον και σχήματος αναλόγου, προϊόν ακαμάτου εργασίας της φιλοστόργου μητρός.


Ολίγον έξωθεν της πόλεως της Θ., μεσούσης της διαδρομής της αγούσης εις τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, εν εκ των μεγαλυτέρων εργοστασίων της περιοχής ήδη από του θέρους περιεβάλλετο υπό σημαιών χρώματος μελανού.
Εις εν παράπηγμα, προχείρως κατασκευασθέν έμπροσθεν τούτου εκ σανιδών, εργάται της επιχειρήσεως διεμαρτύρωντο επί μήνας δια την απόλυσήν των. Οι εποχούμενοι, άτινες διέρχοντο νύκτωρες προς εφαρμογήν της λεγομένης "θεραπείας δια των οψωνίων" ( Σόπιν Θέραπι, άλλως shoping therapy) εις τα όμορα θεραπευτήρια, μάλλον δεν επρολάβαινον να αποτίσουν έστω και την στοιχειώδη προσοχήν είς την ύπαρξην της καλύβης και των εντός της παραμενόντων εργατών.

Εν τω μεταξύ, εις μέρος μακρινόν, εις τους θεοβαδίστους Αγίους Τόπους, σκληραί μάχαι εμαίνοντο κατά τας ημέρας αυτάς. Η πολυετής διαμάχη δια την κατοχήν των εδαφών μεταξύ Αράβων και Εβραίων εκλιμακούτο, χωρίς δυστυχώς να γνωρίζει την κορύφωσήν της. Ολοέν και νέες συστοιχίες αγγέλων, φερόντων το πράσινον ένδυμα των μαρτύρων της πίστεώς των, επλήθαινον τας τάξεις τών, υπό του απεχθούς Ηρώδου, αρχικώς αναιρεθέντων.


Ο άγγελος του Κυρίου, ο επιφορτισθείς όπως διανείμει τα πτερόεντα δώρα του ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, εδίπλωσε και εφέτος τας φτερούγας του και, απελπισθείς, απεχώρησεν εις τα ουράνια δώματα.

Καληνύχτα, κυρ-Αλέξανδρε.

Stealing the ways of the greatest Greek prose writer Alexandros Papadiamantis ( corresponding to Ch. Dickens when it comes to Christmas writing) I'm trying to show the contrast between my safe (?) and tidy world and the opposite. Knitting is a part of my universe although real universe has serious problems.

Ποιος,επιτέλους, κατοικεί αυτή τη χώρα;

`

Αλλά δε φτάνει.

Είμαστε μια κοινωνία αμόρφωτων και βάρβαρων ανθρώπων. Στα δελτία παίζει η δολοφονία ενός παιδιού και ο τραυματισμός δεύτερου σε πρόστυχη αντίστιξη με τη δολοφονία ενός ανθρώπου της νύχτας, συζύγου τηλεσούργελων και πατέρα απροσδιόριστου αριθμού τέκνων. Μαντέψτε ποιο θέμα πουλάει περισσότερο στην κρίσιμη μάζα, αυτή που ψηφίζει μια εδώ και μια εκεί, αυτή που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Νόστιμο, έ;

Προχτές βρέθηκα, με την ιδιότητα της μητέρας, σε μια εκδήλωση της τάξης της μικρής, σε δημοτική παιδική βιβλιοθήκη. Έκανε πολύ ζέστη και περίμενα στην είσοδο μέχρι να αρχίσουν. Δεν υπήρξε γονιός του τμήματος που να έφερε το τέκνο του στην εκδήλωση και να μη δήλωνε, λαχανιασμένος, ότι δε γνώριζε τη βιβλιοθήκη. Της γειτονιάς τους. Είχαν όμως όλοι την ακλόνητη μικροαστική βεβαιότητα που έκανε τα κινητά και τις κάμερες να βογγούν ,τραβώντας τα σπλάχνα, όση ώρα διάβαζαν Παπαδιαμάντη.

Την επομένη άκουγα τις δασκάλες του σχολείου μου να αγνοούν την αντίστοιχη βιβλιοθήκη, της δικής μας γειτονιάς. Ήταν οι ίδιες που δε γνώριζαν τι είναι το "Γουτού Γουπατού".

Και να σας πω τι είναι αυτό που με βεβαιώνει για την απίθανη αμορφωσιά του πόπολου; Απλούστατα το γεγονός ότι μετατρέπουμε ένα κατεξοχήν πολιτικό θέμα σε συναισθηματική σάχλα. Ναι, λυπηθήκαμε για τον Αλέξανδρο. Αλλά μη λέμε υπερβολές. Ο πόνος, ο αληθινός, ο ισόβιος, ανήκει στην έρμη τη μάνα του.

Άμα πονούσαμε ένα κλάσμα του δικού της πόνου, θα είμασταν τώρα στο δρόμο και δε θα αφήναμε τα δεκαπεντάρικα να βγάλουν το φίδι από τη φωλιά του.

Άμα θυμώναμε ένα σπυρί του δικού της θυμού θα σηκώναμε το τηλέφωνο και θα διαολοστέλναμε προσωπικώς, με το όνομά μας, τον/την βουλευτή που σταυρώσαμε , ανιδιοτελώς, πριν ενάμισυ χρόνο. Αλλά όχι. Η πιο βαθιά αντίληψη του μικροαστού είναι "εγώ ελπίζω να τα βολέψω".

Εξάλλου κοτζαμάν υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (βεβαίως βεβαίως) είναι σύστοιχος με τα γούστα και τον πολιτισμό της εκλογικής του βάσης. Το βράδυ του Αγίου Νικολάου, όταν η σφαίρα αποστρακιζόταν, ο de cuius διασκέδαζε στα μπουζούκια. "Δεν είναι κακό, βέβαια, να πηγαίνει κανείς στα μπουζούκια", είπε και ο Πρετεντέρης τις άλλες στο MEGA. Έτσι μπράβο. Κυρίαρχη κουλτούρα είναι αυτή, σιγά μην την αμφισβητήσει ένας μεγαλοδημοσιογράφος.

Pardon mon professeur. Η βαρβαρότητα μπορεί να μην κατοικεί στον Αμαζόνιο αλλά σίγουρα κατοικεί εδώ.
Η βαρβαρότητα δεν είναι οι άλλοι. Είναι εμείς.

Many thanks to fellow kniters from all over, for the kind messages. We are not in danger.
Thinks in Greece aren't so bad as you have seen in TV. They are worse.
Reform the Greek police, the Greek education, the Greek political system, the Greek comon sense. All in all, reform everything. Because everything sucks.

Τα παιδία παίζει , 3

`

-Φοβάμαι...

-Καλό παιδί!

Δεν έκανε και τόσο κρύο στο σχολείο αυτήν την εβδομάδα. Κι όμως, πολλά αγόρια- που άλλες φορές εμφανίζονται στο διάλειμμα με το μπλουζάκι- τώρα κατεβαίνουν πολύ βιαστικά, ντυμένα και τυλιγμένα επιμελώς με   ό,τι αρματωσιά τους έβαλε το πρωί η μάνα τους. Τέτοια συνέπεια...

Το μυστήριο λύθηκε χτες, όταν άκουσα τη νέα πολεμική ιαχή της αυλής:

-Παίζουμε κουκουλοφόρους;

Μάλιστα. Και ιδού το outfit του καλού κουκουλοφόρου:

 Μπουφάν κουμπωμένο μέχρι τα αυτιά. Κασκόλ ανεβασμένο μέχρι τη μύτη. Βεβαίως κουκούλα, κατεβασμένη μέχρι τα μάτια. Και γάντια.

 Ο ιππότης της αποκαλύψεως είναι έτοιμος. Τρέχει σαν τρελλός μέσα στο σχολείο και φαντασιώνεται. Τι; Ότι τον κυνηγούν. Ποιος τον κυνηγά; Η αστυνομία. 

-Καλά, αυτό γινόταν και παλιά. Κλέφτες και αστυνόμους πάντα έπαιζαν τα παιδιά. Και μετά το  παιχίδι τους επέστρεφε νοσταλγικά, σε τραγούδια και συζητήσεις πενηντάρηδων.

 -Σημεία των καιρών. Τώρα η ηρωική μορφή είναι μέσα σε μια κουκούλα. 

-Μπα, κάποτε δεν ήταν στη μάσκα του Ζορό; Μια χαρά ήρωας ήταν. Μοίραζε και ένα είδος κοινωνικής δικαιοσύνης.Τι πειράζει που τώρα άλλαξε το dress code;

-Καλά, τα παιδιά θα έχουν για πρότυπα παραβατικούς τύπους;

-Ε, αφού αυτά βλέπουν. 

-Ναι, αλλά οι πολιτικές προεκτάσεις... 

-Έλα μωρέ, τώρα. Σιγά μην έχει και η σαχλαμάρα των παιδιών πολιτικές προεκτάσεις. 

-Κάποιοι λένε ότι τα πάντα είναι πολιτική.

-Και τα παιδικά παιχνίδια;

-Κυρίως αυτά.

Λοιπόν, αν είμασταν αγγλόφωνοι θα κάναμε και λογοπαίγνιο με την παιδική ηλικία (childhood)  που τώρα άρχισε να φορά κουκούλα (hood). Ή θα θυμόμασταν την Κοκκινοσκουφίτσα (Little Red Riding Hood) και θα ρωτούσαμε τι έπαθε η κουκούλα της. 

Τίποτε από αυτά. Εδώ ζούμε. 

Στον τόπο που πολύ καιρό έζησε μακάριος,  πάνω σε ένα καζάνι με σκατά που βράζουν και δεν τον πήρε  η αποφορά. Στον τόπο που η αίσθηση της προσωπικής ευημερίας έθαψε τη συλλογικότητα πιο βαθιά απ' ότι τον Αλέξανδρο η μάνα του.

Εδώ που η αξία της μάθησης είναι μόνο η χρησιμότητά της. Και ο "κακός" ο μαθητής είναι αλήτης και αξιοθάνατος. Τώρα θρηνούμε το παιδί, για να μην μας παρεξηγήσουν που θρηνούμε  τις περιουσίες. Στην πρώτη πλημμύρα θα ξεχαστεί.

Εδώ που η αυτάρκεια μνημειώθηκε, δεν έχουμε δικαίωμα να ανησυχούμε για τις κουκούλες. Αλλά με πόση ικανοποιήση θα βλέπαμε το στρατό να καθαρίζει τους δρόμους και να ξαναφέρνει στην ισοροπία τον τρομαγμένο νοικοικύρη... 

Στον τόπο όπου ο Κούγιας και τα μοντέλα είναι το κρυφό, το θεοσκότεινο όνειρο των γονιών, δεν μπορούμε να ρωτάμε. 

Άραγε, μπορούμε να ακούμε;Τουλάχιστον.

Έρεβος

`Abyssus abyssum invocat. (Βίβλος, ψαλμός 42)

Shame on you

Ντρέπομαι που παίζω με copy and paste και κολλώ το παιδί σε ανώνυμες αναρτήσεις. Γιατί αυτό λείπει πια οριστικά.
Ντρέπομαι για την ησυχία και την ασφάλεια του δικού μου σπιτικού γιατί στο δικό του η ζωή έχει σταματήσει και ο πόνος είναι ο ανείπωτος.
Ντρέπομαι που τα δικά μου κοιμούνται απόψε στα ζεστά τους και ακούω τις ανάσες τους να μυρίζουν μέρα κυριακάτικης βόλτας με ήλιο και αέρα. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι μυρίζει η δική του.
Ντρέπομαι και για τους άλλους, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς. Όλους που θα σκεφτούν, για λίγο, έστω για μια στιγμή, "δε βαριέσαι, τα ήθελε και τα' παθε" ή "ποιος θα πληρώσει τα καμμένα;" και θα συνεχίσουν απρόσκοπτα τον χριστουγεννιάτικο στολισμό του μπαλκονιού τους.
Ντρέπομαι γιατί είμαι στην υπηρεσία ενός κράτους, ενός συστήματος, ενός οτιδήποτε, που γεννάει κυρίως αμορφωσιά, ατομισμό, νταηλίκι, βρώμα και δυσωδία .
Ντρέπομαι για το δημόσιο λόγο, τη διαστροφή, την υποκρισία, τη σπέκουλα.
Ντρέπομαι, γιατί το χέρι που σημάδεψε το κρατούσαμε εμείς, όλοι, οι συνένοχοι της σιωπηλής συναίνεσης.
-Συγγνώμη.
- Αλήθεια;

Παράδοξο ή απολύτως φυσικό; Από τη στιγμή που αναφέρθηκα στην έννοια της βαρβαρότητας, με αφορμή τα εκατοστά γενέθλια του Claude Levi-Straus βρίσκομαι συνεχώς στην ανάγκη να διαπραγματευτώ ξανά μαζί της.
Το σχετικό post έπαιζε με την παρετυμολογία της λέξης. Σήμερα όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Η βαρβαρότητα υπάρχει και παρά υπάρχει, κι ας εννοούσε άλλο ο σοφός δάσκαλος. Κι εγώ βρίσκομαι αναγκασμένη να δεχτώ την ύπαρξή της, με κίνδυνο να με πάρει ξώφαλτσα η αποφορά. Τα γεγονότα:
Τις προάλλες ενημερώθηκα ότι στο σχολείο θα δοθεί για τα παιδιά μια δωρεάν παράσταση από κλόουν εμψυχωτές. Προσφορά πασίγνωστης σοκολατοβιομηχανίας.
Εκτός από τα εσωτερικής φύσης ζητήματα (ποιος αποφασίζει,βρε παιδιά, εδώ μέσα και με ποια κριτήρια;)που δεν αφορούν και πολλούς, παρέμεινε ανοικτό το σημαντικό ζήτημα της παρουσίας του ιδιώτη εμπόρου μέσα στο σχολείο. Βρε είναι διαφήμιση, βρε τι τα θέλουμε τα προγράμματα αγωγής υγείας και τις συνταγές μαγειρικής αν είναι να μπάζουμε κάθε σαβουροφαϊ από το παράθυρο. Τζίφος.
Η παράσταση δόθηκε και ευτυχώς που δεν είχαμε θύματα. Επρόκειτο για δυο καημένες κοπέλες με μακιγιάζ αντάξιο του θλιβερού τους ρόλου (αλήθεια, γιατί οι κλόουν θεωρούνται εύθυμο θέαμα;) που έστησαν ένα πανδαιμόνιο στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου. Δουλειά τους ήταν να ενθαρρύνουν τα παιδιά σε έναν επικίνδυνο χαβαλέ, χωρίς νόημα άλλο από την τακτική, ουργουελική θα έλεγα, επανάληψη της λέξης "σοκοφρέτα" σε κάθε τους πρόταση. Τα παιδιά ούρλιαζαν σαν πειθήνιο κοινό reality παιχνιδιού στο χαβά των "εμψυχωτριών", σπρώχνοντας το ένα το άλλο, σε έναν αγελαίο ενθουσιασμό που καταργούσε κάθε έννοια προσωπικότητας και σκέψης.
Τι φώναζαν, προτίμησα να μην το ακούσω. Κλειδαμπαρώθηκα με τα δικά μου στην τάξη και προβάραμε τα γιορταστικά μας. Φιναλμέντε οι συμμετέχοντες στο δρώμενο πήραν από μια σοκοφρέτα μποναμά.
Αυτό λοιπόν ΕΙΝΑΙ βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς. Είναι η βαρβαρότητα της μαζοποιήσης. Είναι η βαρβαρότητα που μας περιμένει μόλις ο κόσμος συναινέσει ότι ανταγωνισμός και το management είναι η λύση για τα εξαθλιωμένα σχολειά μας.
Βαρβαρότητα μπορεί να μην υπάρχει στον Αμαζόνιο, σεβαστέ δάσκαλε. Yπάρχει όμως εδώ. Υπάρχει όπου εμείς επιτρέπουμε την υποχώρηση των ανθρωπιστικών ιδεών και την αποθέωση της αγοράς.
Υπάρχει και ετοιμάζει την νέα γενιά των απαθών καταναλωτών, αυτών που θα διαδεχτούν τους γονείς τους. Αυτών που θα εξαθλιωθούν χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την εξαθλίωσή τους. Αυτών που θα διαχειρίζονται τον πανικό τους με ψευδαισθήσεις χειρότερες από τις δικές μας και θα νομίζουν ότι μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο σκοτάδια το μικρότερο ζόφο. Και καλοδέχεται τη γενιά αυτών που ήδη χάφτουν το παραμύθι της "ελεύθερης προσωπικής επιλογή" σε έναν κόσμο όπου τα πάντα, και εμείς οι ίδιοι, είναι απολύτως προβλέψιμα και αναλώσιμα.
Άντε, βάλτε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια παντού. Τα σχολεία είναι πανέτοιμα γι αυτό. Οι χορηγοί θα αντικαταστήσουν όχι πια ένα κράτος ανάπηρο και ζαβό αλλά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Όλα διατιμώνται, μετρώνται και αλλάζουν χέρια μήπως και γίνουν αποτελεσματικά.
Μα ξεχνάτε ότι θα γίνουν τόσο αποτελεσματικά όσο το ρυθμιστικό σύστημα στο οποίο ανήκουν επιθυμεί και επιτρέπει. Όσο και όπου του χρειάζεται.
Και ξεχνάτε, γιατί δεν το μάθατε ποτέ " Ποιοι είναι οι αφέντες των λέξεων και τι θέλουν". Το ερώτημα είναι, εμείς θα τους το δώσουμε;

Pardon, mon professeur

`Είναι κι αυτό λίγο παράδοξο. Από τη στιγμή που αναφέρθηκα στην έννοια της βαρβαρότητας, με αφορμή τα εκατοστά γενέθλια του Claude Levi-Straus βρίσκομαι συνεχώς στην ανάγκη να διαπραγματευτώ ξανά μαζί της. Το χτεσινό post έπαιζε με την παρετυμολογία της λέξης. Σήμερα όμως τα πράγματα σοβαρεύουν. Η βαρβαρότητα υπάρχει και παραυπάρχει, κι ας εννοούσε άλλο ο σοφός δάσκαλος. Κι εγώ βρίσκομαι αναγκασμένη να δεχτώ την ύπαρξή της, με κίνδυνο να με πάρει ξώφαλτσα η αποφορά. Τα γεγονότα:
Χτες ενημερώθηκα ότι στο σχολείο θα δοθεί για τα παιδιά μια δωρεάν παράσταση από κλόουν εμψυχωτές. Προσφορά πασίγνωστης σοκολατοβιομηχανίας.
Εκτός από τα εσωτερικής φύσης ζητήματα (ποιος αποφασίζει,βρε παιδιά, εδώ μέσα και με ποια κριτήρια;)που δεν αφορούν και πολλούς, παρέμεινε ανοικτό το σημαντικό ζήτημα της παρουσίας του ιδιώτη εμπόρου μέσα στο σχολείο. Βρε είναι διαφήμιση, βρε τι τα θέλουμε τα προγράμματα αγωγής υγείας και τις συνταγές μαγειρικής αν είναι να μπάζουμε κάθε σαβουροφαϊ από το παράθυρο. Τίποτα.
Η παράσταση δόθηκε και ευτυχώς που δεν είχαμε θύματα. Επρόκειτο για δυο καημένες κοπέλες με μακιγιάζ αντάξιο του θλιβερού τους ρόλου (αλήθεια, γιατί οι κλόουν θεωρούνται εύθυμο θέαμα;)που έστησαν ένα πανδαιμόνιο στην μεγάλη αίθουσα του σχολείου και ενθάρρυναν τα παιδιά σε έναν επικίνδυνο χαβαλέ, χωρίς νόημα άλλο από την τακτική, ουργουελική θα έλεγα, επανάληψη της λέξης "σοκοφρέτα" σε κάθε τους πρόταση. Τα παιδιά ούρλιαζαν σαν πειθήνιο κοινό reality παιχνιδιού στο χαβά των "εμψυχωτριών" (animatrisse, τι διάλο, μόνο η αστική τάξη θα ξέρει γαλλικά;)σπρώχνοντας το ένα το άλλο, σε έναν αγελαίο ενθουσιασμό που καταργούσε κάθε έννοια προσωπικότητας και σκέψης. Τι φώναζαν, προτίμησα να μην το ακούσω. Κλειδαμπαρώθηκα με τα δικά μου στην τάξη και προβάραμε τα γιορταστικά μας. Φιναλμέντε οι συμμετέχοντες στο δρώμενο πήραν από μια σοκοφρέτα μποναμά.
Αυτό λοιπόν ΕΙΝΑΙ βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς. Είναι η βαρβαρότητα της μαζοποιήσης. Είναι η βαρβαρότητα που μας περιμένει μόλις ο κόσμος συναινέσει ότι ανταγωνισμός και το management είναι η λύση για τα εξαθλιωμένα σχολειά μας.
Βαρβαρότητα μπορεί να μην υπάρχει στον Αμαζόνιο, σεβαστέ δάσκαλε. Yπάρχει όμως εδώ. Υπάρχει όπου εμείς επιτρέπουμε την υποχώρηση των ανθρωπιστικών ιδεών και την αποθέωση της αγοράς. Υπάρχει και ετοιμάζει την νέα γενιά των απαθών καταναλωτών, αυτών που θα διαδεχτούν τους γονείς τους. Αυτών που θα εξαθλιωθούν χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την εξαθλίωσή τους. Αυτών που θα διαχειρίζονται τον πανικό τους με ψευδαισθήσεις χειρότερες από τις δικές μας και θα νομίζουν ότι μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο σκοτάδια το μικρότερο ζόφο. Και καλοδέχεται τη γενιά αυτών που ήδη χάφτουν το παραμύθι της "ελεύθερης προσωπικής επιλογής" σε έναν κόσμο που όλοι, οι κρίσεις, εμείς οι ίδιοι, είμαστε απολύτως προβλέψιμοι και αναλώσιμοι.
Άντε, βάλτε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια παντού. Τα σχολεία είναι πανέτοιμα γι αυτό. Οι χορηγοί θα αντικαταστήσουν όχι πια ένα κράτος ανάπηρο και ζαβό αλλά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Όλα διατιμώνται, μετρώνται και αλλάζουν χέρια μήπως και γίνουν αποτελεσματικά. Μα ξεχνάτε ότι θα γίνουν τόσο αποτελεσματικά όσο το ρυθμιστικό σύστημα στο οποίο ανήκουν επιθυμεί και επιτρέπει. Όσο και όπου του χρειάζεται.
Και ξεχνάτε, γιατί δεν το μάθατε ποτέ "Ποιοι είναι οι αφέντες των λέξεων και τι θέλουν". Το ερώτημα είναι, εμείς θα τους το δώσουμε;

Πού κατοικεί ο Ερωτόκριτος;

`

Ξέρω ένα σχολείο στη ζώνη του Λυκόφωτος. Τα έχουμε πει κι άλλη φορά.
Ο κάτω μαχαλάς του είναι οι  εργατικές κατοικίες . Ο πάνω μαχαλάς, μεζονέτες και  φυλασσόμενες πολυκατοικίες με πισίνες. Κάτω, ολίγον έως πολύ λούμπεν πράγμα. Επάνω, η "δημοκρατία των στεγαστικών". Για μια ακόμη φορά η αιώνια διάκριση πλούσιου βορρά- φτωχού νότου. Μικρογραφία. Ακόμη κι εδώ.
Η άποψη που επικρατεί για τον "κάτω" πληθυσμό του σχολείου δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική. Ο "χύδην όχλος", που απαρτίζουν τα παιδιά και οι οικογένειές τους, μάλλον αγνοείται από το σχολείο.Πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε ότι είναι ένας κόσμος μη ορατός. Κανείς δε θέλει να τους ξέρει στ' αλήθεια. Και όσοι τους γνωρίζουν αναγκαστικά, τους αποστρέφονται. Είναι "αμόρφωτος κόσμος, βάρβαροι". Στην καλύτερη περίπτωση επιστρατεύεται, για λόγου τους, μια γερή δόση υποκριτκής φιλανθρωπίας. Κάπου εκεί εξαντλείται και το ενδιαφέρον για τα παιδιά κατώτερων θεοτήτων.
Αλλά η ρημάδα η ζωή ενίοτε περιμένει στη γωνία, γελώντας ειρωνικά. Σαν την παλιά τροτέζα, που κόβει κοντές βόλτες και στριφογυρνά το τσαντάκι πάνω από το γοφό της.
-Εσείς τι λέτε, παιδιά; Τι να έγινε στο τέλος με τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα; ρώτησε χτες η ξύπνια η δασκάλα. Να βάλει, ντε, τα παιδιά να δουλέψουν "αποκλίνουσα φαντασία". Και, ω του θαύματος !
Ο Π. είναι ένα σιωπηλό και ανέκφραστο παιδί. Εύκολα θα τον έλεγε κανείς "βαρύ" και "αργό". Ευγενικό και ήσυχο, δεν αρθρώνει καλά, αλλά προσέχει πάντα και προσπαθεί πολύ φιλότιμα. Μέσα στο σπίτι του δεν επικρατούν ιδιαίτερα καλές συνθήκες. Η μάνα του δουλεύει σε ένα νοσοκομείο και σιδερώνει οχτακόσια σεντόνια στη βάρδια της, μέσα στους ατμούς χειμώνα καλοκαίρι. Ένας θηλυκός Μάρτιν Ήντεν με οικογένεια και ζάχαρο, που την ταράζει ολόκληρη. Ο άντρας της και το άλλο της παιδί έχουν σοβαρά προβλήματα. Στον Π.,το στερνοπαίδι της, έχει ακουμπήσει πολλές ελπίδες. Οι δάσκαλοι τη θεωρούν φορτική.
Μα το τετράδιο του Π. σήμερα είχε γραμμένα καταλεπτώς "τα θλιβερά μαντάτα". Επί λέξει. Και τις τέσσερις μέρες διορία του αρχοντόπουλου. Και τα πάντα. Αντιθέτως, τα δυο κορίτσια των φιλολόγων δεν είχαν απολύτως τίποτε.
-Ωραία που έγραψες, Π.! Και τα θλιβερά μαντάτα πολύ με άρεσαν, είπε η ξύπνια.
-Ο παππούς μου, κυρία, ήταν από την Κρήτη και τα έμαθε στη μαμά μου. Τώρα πέθανε.
Γύρισε το μεσημέρι στο σπίτι συλλογισμένη. Έβαλε ν' ακούσει δυνατά. Ο Αρχάγγελος.



Και μετά έριξε και ένα κιλό στάρι να βράζει η βαρβάρα. Στο κάτω κάτω κι αυτή όμορφη κόρη ήταν κι αρχόντισσα. Και την έκλεισε κι αυτήν ο πατέρας της σε πύργο. Για τον έρωτα, λέει, ενός Άλλου.


Υπέρ υγείας των τέκνων; Do ut dos, για τη σπορά που τελειώνει; Ανάμνηση της φοβερής 4ης του Δεκέμβρη πριν είκοσι δυο χρόνια, τότε που είδε το χάρο με τα μάτια της; Απλώς γιατί νιώθει παραμυθία όταν, μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα, ανακατεύει το κολλυβοκάζανο με την ξύλινη κουτάλα; ΄Η μήπως μια στάλα παιχνίδι με τις λέξεις;
Βάρβαρος, βαρβάρα. Ποιος είναι ποιος. Που κατοικεί ,στ' αλήθεια, ο Ερωτόκριτος; Στον απάνω ή στον κάτω μαχαλά;