Κεριά

`

Τι συμβαίνει όταν ξαφνικά, αλλά όχι απροειδοποίητα, το ρεύμα κόβεται;
Το σούρουπο παίρνει τη φυσική του θέση στα μάτια και τα αυτιά. Το σκοτάδι κουκουλώνει τη Νέα Παραλία καθώς τη διασχίζει το ταξί, μ' ένα τρόπο που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχουν τα πάρκα, τα αναψυκτήρια, τα μπάζα και τα μπλόκια και ότι η ακτογραμμή δεν έχει χάσει τον αυθεντικό κυματισμό της, αυτόν που βλέπουμε στις παλιές φωτογραφίες.
Σταματούν οι θόρυβοι με έναν τρόπο διαφορετικό, όπως περίπου γίνεται όταν χιονίζει ή όταν συμβαίνει μεγάλη έκλειψη. Και τότε συνειδητοποιείς τι και πώς και για ποιον λόγο λειτουργούσε. Το πλυντήριο, η τηλεόραση, ο υπολογιστής, ο ήχος του δρόμου, η ρουτίνα του σπιτιού το απόγευμα. Τα φώτα που λείπουν σα να αποκαλύπτουν με την απουσία τους κάμποσα από αυτά που, τώρα το καταλαβαίνεις, συσκότιζαν πριν.
Τ' αναμμένα κεριά που μάζεψαν την οικογένεια γύρω τους, τη βρήκαν κομμάτι αμήχανη. Η γειτονιά στα μπαλκόνια, τώρα μιλά. Να προλάβει κάτι να πει. Μέχρι την επόμενη διακοπή ή το επόμενο ξαφνικό, ποιος ζει ποιος πεθαίνει...
Το τηλέφωνο νεκρό. Μα, πως ζούσαν τότε; Και κυρίως τι έκαναν; Ποια ήταν η καθημερινή διαδοχή αναγκών - μάλλον άγνωστων σε εμάς- και σε τι πράξεις οδηγούσαν; Πώς ήταν τότε που το φως ρύθμιζε με φυσικό τρόπο τις ώρες και το περιεχόμενό τους; Αν χρόνος είναι η εμπειρία του τότε θα ήταν διαφορετική και η αντίληψη για το χρόνο.
Κι εμείς; Καρτεράμε πότε θα ξανάρθει το ρεύμα για να επιστρέψουμε σε αυτά που ξέρουμε, σε αυτά που έχουμε συνηθίσει ή που μας έχουν συνηθίσει. Μα τι, ζωή χωρίς Internet; Θα τρελαθούμε δηλαδή. Να μη μοιραστούμε τις σκέψεις ενός απογεύματος, που κιόλας τελείωσε, με τόσους άλλους "εκεί έξω"; Αλήθεια, ποιο είναι το μέσα και ποιο το έξω; Είμαστε σίγουροι γι αυτά, κάθε φορά που τα χρησιμοποιούμε;
Με αναπάντητο ακόμη και το αρχικό μου ερώτημα. Τι είναι ο άνω βυθός των πραγμάτων;