Εικόνες

`

Ο θίασος, Θ. Αγγελόπουλος,1975





Ο Ρόκο και τ΄αδέλφια του, Λ. Βισκόντι,1960




Αλλοζανφάν, αδελφοί Ταβιάνι, 1973




Ευδοκία,Α. Δαμιανός, 1971





Ο Γατόπαρδος, Λ. Βισκόντι,1963


Η σειρά είναι μάλλον τυχαία.Έτσι κι αλλιώς αδυνατώ να ξεχωρίσω ένα και μοναδικό φιλμ ως αγαπημένο. Ο κατάλογος περιλαμβάνει και τις ταινίες του Αβδελιώδη "Το δέντρο που πληγώναμε" και "Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων", άλλες από το Ιρανικό σινεμά όπως "Η μέρα που έγινα γυναίκα" και κάμποσες από το εγγλέζικο free cinema. Ακόμη και ντοκιμαντέρ -ίσως πρώτα αυτά- όπως "Η αγέλαστος πέτρα" του Κουτσαφτή για την αρχαία και τη σύγχρονη Ελευσίνα και τα "Ημερολόγια καταστρώματος" του Χαραλαμπόπουλου για το Σεφέρη.
Οι ταινίες είναι όπως τα βιβλία: μας μυούν σε κόσμους άγνωστους που καταφέρνουν να τους κάνουν αγαπημένους.Κι εμείς, με μια νοσταλγία πρωθύστερη, ζητάμε συνεχώς να επιστρέφουμε σε αυτούς. Γιατί; Τι έχουμε αναγνωρίσει από τον εαυτό μας που μας κάνει να ξεχνάμε τη σύμβαση του σελιλόιντ και της μηχανής; Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι το πλάνο μπορεί να ανοίξει απεριόριστα και να δείξει ό,τι και η πραγματική ζωή;






Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το σινεμά γεννήθηκε πριν μερικούς αιώνες, μέσα στο έργο του Βελάσκεθ "Las Meninas". Κι αυτό επειδή πιστεύω ότι θέτει τα ίδια βασικά ερωτήματα, αυτά που διαβάζουμε και στον πίνακα : Ποιον-στ΄αλήθεια- ζωγραφίζει ο καλλιτέχνης; Αυτούς που φαίνονται ή αυτούς που πρέπει να ανακαλύψουμε; Και που βρισκόμαστε εμείς, οι θεατές; Μέσα στο πλάνο ή έξω; Ή μήπως είμαστε το ίδιο το πλάνο;