Louise Michel

`

Η Louise Michel, κόρη μιας υπηρέτριας και ενός αριστοκράτη, γεννήθηκε το 1830 σε έναν πύργο της περιοχής του Μάρνη στη Γαλλία. Είχε την τύχη να πάρει συστηματική μόρφωση από την οικογένεια του πατέρα της , σύμφωνη με τις ιδέες του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.
Τα παιδικά της χρόνια στον πατρικό πύργο ήταν ειδυλλιακά αλλά μετά το θάνατο των δικών της αναγκάστηκε να βιοποριστεί. Σπούδασε για να γίνει δασκάλα και άνοιξε ιδιωτικά σχολεία στην περιοχή της γενέτειράς της αφού η άρνησή της να συμμορφωθεί με τον αυταρχισμό του Ναπολέοντα του Γ΄,της στοίχισε την δυνατότητα να διδάσκει σε δημόσια σχολεία. Τότε, για πρώτη φορά, προσπάθησε να εφαρμόσει φιλελεύθερες εκπαιδευτικές αντιλήψεις, επηρεασμένη από το πνεύμα των Εγκυκλοπαιδιστών, βγάζοντας τα παιδιά για διδασκαλία στο ύπαιθρο και διδάσκοντας τη Μασσαλιώτιδα. Μετά τις αντιδράσεις που συνάντησε κατέληξε στο Παρίσι, στη συνοικία της Μονμάρτρης, όπου επίσης δίδαξε σε μικρά σχολεία και ανέλαβε κοινωνικό έργο ανάμεσα στους εργάτες της περιοχής.



Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού από τους Πρώσσους και της Παρισινής Κομμούνας (1870-71) ανέλαβε την περίθαλψη των τραυματιών και στρατεύτηκε στο πλευρό των Κομμουνάρων.Πολέμησε στους δρόμους του Παρισιού και ήταν παρούσα στην τελευταία μάχη της Κομμούνας, στο Κοιμητήριο της Μονμάρτρης.

Με την ήττα της Κομμούνας συνελήφθη και δικάστηκε όχι μόνο με τις κατηγορίες της στάσης εναντίον του καθεστώτος και της υποκίνησης σε στάση, αλλά και γιατί είχε τολμήσει να φορέσει στρατιωτική στολή και να φέρει οπλισμό. Καταδικάστηκε και εξορίστηκε στην αποικία της Νέας Καληδονίας όπου έζησε επτά χρόνια.


Στη διάρκεια αυτών των χρόνων ήρθε σε επαφή με τις ιδέες του αναρχισμού χάρη στους συνεξόριστούς της. Δίδαξε τους ντόπιους κατοίκους και τους υποστήριξε κατά την εξέγερσή τους εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών. Δίδαξε επίσης και τα παιδιά των εξόριστων.
Επέστρεψε στη Γαλλία μετά την αμνήστευση των Κομμουνάρων και συνέχισε την επαναστατική της δράση σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς να εγκαταλείπει τα εκπαιδευτικά της σχέδια .

Η υπόλοιπη ζωή της ήταν μια συνεχής διαδοχή συλλήψεων, δικών και φυλακίσεων με ενδιάμεσα διαστήματα ελευθερίας. Μέχρι το θάνατό της, το 1905 στη Μασσαλία, είχε προλάβει να αναδειχτεί σε εμβληματική μορφή των αγώνων της εργατικής τάξης και των πρώτων γυναικείων διεκδικήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η επέτειος του θανάτου της, για αρκετά χρόνια, τιμούνταν από τις εργατικές αναρχικές οργανώσεις με πορεία μέχρι το μνήμα της.



Είναι αρκετά παράδοξο - και μια στάλα ειρωνικό- ότι αυτή η γυναίκα, που υπήρξε σύντροφος των ηγετών της Κομμούνας , προδρομική μορφή του φεμινιστικού κινήματος, που τιμήθηκε με τη φιλία και το θαυμασμό του Victor-Marie Hugo και του Georges Clemenceau και έζησε μια ζωή ελευθερίας και πάθους, μνημονεύεται στην εποχή μας περισσότερο ως μία φωτισμένη δασκάλα. Το όνομα της δίνεται κατά κόρον σε δημόσια σχολεία της Γαλλίας.Ακόμη και μια στάση του Παρισινού μετρό ονομάστηκε προς τιμήν της. Είναι άραγε αυτή η "εκδίκηση" της ιστορίας στο πρόσωπο μιας γυναίκας ακηδεμόνευτης, που πήγε κόντρα στο ρεύμα και άνοιξε δρόμους που ακόμη δυσκολευόμαστε να βαδίσουμε;
Η Louise Michel ονομάστηκε από τους αντιπάλους της "Κόκκινη Μέγαιρα" και από τους φίλους της "Κόκκινη Παρθένος". Μάλλον δεν υπήρξε τίποτε από όλα αυτά.Ίσως να μπορούσαμε να καταλάβουμε κάτι περισσότερο για την ίδια διαβάζοντας το "L΄oeillet rouge", το "Κόκκινο γαρύφαλλο", το ποίημα που έγραψε σαν ύστατο αποχαιρετισμό στον Théophile Ferré , ηγέτη της Κομμούνας και μεγάλο της έρωτα, λίγο πριν αυτός εκτελεστεί το Νοέμβρη του 1871:

Αν είναι να βαδίσουμε,αδέλφια, στο μαύρο κοιμητήρι
πετάξτε στην αδελφή σας, τελευταία ελπίδα ,
ένα κόκκινο γαρύφαλλο ανθισμένο.
Σαν ξυπνούσανε τα πλήθη,
τις μέρες τις στερνές της Αυτοκρατορίας,
ήταν το δικό σας το χαμόγελο,αδέλφια, κόκκινο γαρύφαλλο
που μας έλεγε ότι όλα γεννιούνται απ΄ την αρχή.
Σήμερα πια ανθίστε στη σκοτεινιά των θλιμμένων φυλακών.
Εμπρός, ανθίστε μέσα στο ζόφο της αιχμαλωσίας,
και πέστε σ΄όλους ότι αληθινά τους αγαπάμε.
Πέστε τους ότι, μέσα από το φεύγα του καιρού,
όλα ανήκουνε στο μέλλον.
Και πως ο βλοσυρός δυνάστης
έχει πιο σίγουρη θανή, παρά ο σκλαβωμένος.