Mea culpa. Mea maxima culpa.

Σήμερα στο σχολείο. Μια στιγμή σπάνιας συγκίνησης, από εκείνες που τις κρατά κανείς στο προσωπικό του ανεμολόγιο για πλοηγό και μπούσουλα. Εξηγούμαι:
Πριν καμιά εβδομάδα, μέρα βροχερή και δύσκολη. Διάλειμμα στις 9.40. Οι διάδρομοι του ισογείου γεμάτοι παιδιά που τρέχουν, οι σκάλες για το δεύτερο όροφο γεμάτες παιδιά που τρέχουν, ο δεύτερος όροφος γεμάτος παιδιά που τρέχουν και πάει λέγοντας. Βγαίνω από ένα δίωρο Γλώσσας, με τη γεύση του καφέ ήδη στο μυαλό. Πέφτω πάνω σε μια τριάδα της πρώτης που τρέχουν αλαλάζοντας πάνω κάτω. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η παραμονή στο διάδρομο του σχολείου για διάλειμμα, αφού έξω βρέχει, συνεπάγεται περιορισμούς που δεν έχει η αυλή. Περνούν επικίνδυνα κοντά σε συμμαθητές τους με αναπηρίες, που μοιράζονται τον ίδιο χώρο για το διάλειμμά τους. Έξαλλη. Τους "βουτάω". Τα συνηθισμένα:
- Ελάτε εδώ. Γιατί τρέχετε;
Καμιά απάντηση.
-Γιατί τρέχετε, λέω;
Τα πρωτάκια έχουν ψιλοπαγώσει.
-Δεν ξέρετε ότι δεν τρέχουμε στο διάδρομο;
Βλέμματα χαμηλωμένα και αμήχανα. Τα σάντουιτς στα χέρια κρέμονται αξιολύπητα.
-Ωραία. Καθήστε τώρα εδώ στην άκρη να ηρεμήσετε και μετά συνεχίζετε το διάλειμμά σας.
Απομακρύνομαι για το κυλικείο, πιστεύοντας ότι έπραξα αυτό που ένας καλός παιδονόμος οφείλει να πράξει. Γυρίζω σε δυο λεπτά να κλειδώσω την τάξη μου που λογαριάζω να έχει πια αδειάσει από παιδιά. Και ιδού: Το ένα από την τριάδα των ληστών κλαίει με συντριβή. Δίπλα του παραστέκει ένα μεγάλο παιδί της έκτης. Μοιάζουν.Και τα δυο ξανθά, ιδιαίτερα όμορφα και περιποιημένα παιδιά. Είναι κατακόκκινο και ακόμη πιο ταραγμένο.
-Γιατί τον τιμωρήσατε; με ρωτά με έκδηλο εκνευρισμό που προσπαθεί να κοντρολάρει αλλά δεν μπορεί.
-Κι εσύ τι είσαι παιδί μου; κάνω, ενώ ο πρώτος συναγερμός έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει.
-Ο αδελφός του. Γιατί τον τιμωρήσατε;
Βρε, καλώς τα μας...
- Γιατί έτρεχε.
-Είναι δικαίωμά του να τρέχει!
Νταμπλάς.
-Τι έκανε, λέει;
Το πρωτάκι, ακούγοντας τη στιχομυθία, τραντάζεται από λυγμούς. Ο εκταίος, αντράκι "ογρό ακόμα πίσ' απ' τ' αυτία", είναι ήδη βουρκωμένος, αλλά κρατιέται.
-Αυτό που σας λέω! Είναι δικαίωμά του να τρέχει! επιμένει πεισματικά. Μα τα δάκρυα έχουν ήδη πάρει τον κατήφορο.
Δεν πιστεύω στ' αυτιά μου. Ω, του θράσους!
-Τι λες,παιδί μου; ζητάω βλακωδώς να μάθω, αφού δε μου έφτανε ό,τι είχα ήδη ακούσει.
-Λέω ότι είναι δικαίωμά του να τρέχει και δεν μπορείτε να τον τιμωρήσετε γιατί όλοι τρέχουν!
Λίγα θεάματα στο σχολείο είναι πιο αστεία από έναν μισοέφηβο που εκρήγνυται και τα βάζει με την εξουσία. Ο συγκεκριμένος όμως δεν είχε το συνηθισμένο "τσαμπουκά" των ομηλίκων του. Ήταν φανερό ότι τα δάκρυά του τον στεναχωρούσαν, αλλά δε μπορούσε να τα συγκρατήσει. Για να βάλω ένα τέλος στο δημόσιο διασυρμό του παιδιού -γύρω το φιλοθεάμον κοινό είχε αρχίσει να μαζεύεται- αλλά και αρκετά σοκαρισμένη από τον τόνο του καταφεύγω στο κλασσικό:
-Πάμε στο γραφείο να το συζητήσουμε.
-Όχι! Δεν πάω!
Δεύτερο σοκ, χειρότερο. Τώρα έχει σειρά το δικό μου μισοδαγκωμένο σάντουιτς να αρχίσει το φλέρτ με το καλάθι των σκουπιδιών. Τον πιάνω από το μπράτσο:
-Πάμε.
Το παιδί απομακρύνεται φωνάζοντας και κλαίγοντας με το κεφάλι σκυμμένο:
-Όχι, δεν έρχομαι! Όλοι πια τον κοιτούν. Είναι μάταιο. Κοιτούν κι εμένα να τρέχω από πίσω του με το σάντουιτς στο χέρι. Το στομάχι μου είναι πέτρα. Αναστατωμένη, ενοχική και ηττημένη "απολύω" τα μικρά που τα περιλαβαίνει η δασκάλα τους με το αιώνιο ρητορικό ερώτημα των δασκάλων:
-Δεν είπαμε ότι δεν τρέχουμε;
Διηγούμαι το περιστατικό urbi et orbi. Οι συνάδελφοι κάνουν τσ, τσ, τσ και σχολιάζουν περιπτωσιολογικά. Περνάει μια βδομάδα. Σήμερα, στο κυλικείο. Ζητώ το ίδιο μοιραίο σάντουιτς. Περιμένω σειρά. Μπροστά μου περισσότερο μαντεύω από τη γυρισμένη πλάτη παρά αναγνωρίζω τον αμφισβητία της περασμένης εβδομάδας. Δεν ξέρω τ'όνομά του.Χωρίς να προλάβω να το σκεφτώ απλώνω το χέρι και τον ακουμπώ στον ώμο. Το παιδί μισογυρνάει. Μάλλον με είχε καταλάβει από πριν.
-Τι κάνεις; Ηρέμησες; ακούω τον εαυτό μου να ρωτά.
Το παιδί γυρίζει το κεφάλι. Με κοιτάζει.Έχει καθαρά γαλανά μάτια και βλέμμα ακόμη πιο καθαρό. Είναι πάλι συγκινημένος , αλλά ήρεμος. Ντροπή βάφει τα μάγουλα, όχι θυμός.
-Συγγνώμη, κυρία, για την Παρασκευή...
Τι μου συμβαίνει; Τι είναι αυτό που με αναγκάζει να τραβήξω το παιδί και να το αγκαλιάσω στους ώμους;
-Συγγνώμη, κυρία, ξαναλέει.
Υγρασία. Απειλητική και παρούσα. Τι διάολο... Ρεζίλι... Κάνω πως του τραβώ το αυτί:
-Θα στο βγάλω... Χαμογελάει ήσυχα. Ο κυλικειάρχης μου προτείνει ήδη το ρημαδιασμένο το σάντουιτς. Τόσο κράτησε η σκηνή. Ίσως κανείς να μην την πρόσεξε. Εύχομαι. Μα αύριο το πρωί θα ζητήσω να μάθω τ' όνομά του. Για να το φυλάξω.