Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Φτωχός Άγιος

Κάθε φορά που κατεβαίνουμε στην Αθήνα παίρνω τη μικρή και βουρ για το Μοναστηράκι. Το ναΐδριο του Αγίου Ελισσαίου. Οδός Άρεως, ανηφοράκι. Greek art και πλήθος παρδαλό. Δε βαριέσαι... Τώρα πια μάθαμε . Κοιτώ γύρω και βγάζω, βγάζω , μέχρι να πιστέψω ότι έστησα με νου μου το μπαϊράμι που γυρεύω.
Εκατό και βάλε χρόνια πίσω, νύχτα αθηναϊκή, ησυχία. Φτώχια και πτωχαλαζονία. Ένας προλετάριος της γραφής, ένας Αλέξανδρος. Αλκοολικός, φυγόκοσμος, παράξενος. Ένας ξεπεσμένος δερβίσης που περιστρέφεται στο διάμεσο ουρανού και γης, με τη χούφτα ανοιχτή και το σεβάσμιο κεφάλι γερτό. Λευκοφόρος.
Την πρώτη φορά που φτάσαμε έξω από την κλειδωμένη καγκελιά, το παιδί ξαφνιάστηκε. Την έβαλα να διαβάσει την επιγραφή.
-Δηλαδή; ρώτησε.
-Εδώ γιορτάζει το δεύτερό σου όνομα, της εξήγησα και ντρεπόμουν γιατί δεν μπορούσα να κοντρολάρω τη φωνή μου.
Από τότε το γυρεύει μόνη της. Φέτος με ρώτησε αν θα κατεβούμε πάλι στον Άγιο Ελισσαίο. Δε βόλευε. Της υποσχέθηκα για του χρόνου. Μα είναι μια εξακολουθητική απογοήτευση. Κάθε φορά το εκκλησιδάκι κλειστό, μανταλωμένο. Δεν είναι ενοριακός ναός, ιδιωτικός ήταν από τότε. Όταν ερήμωσε σχεδόν γκρεμίστηκε. Ο Βενιζέλος έδωσε το αρχικό κονδύλι για την αναστήλωση. Μπερδεύτηκαν  και οι συνήθεις προστάτες του Παπαδιαμαντικού χώρου. Ο ναός αναστηλώθηκε και λένε ότι λειτουργεί κάποιες φορές το χρόνο, σε μια προσπάθεια να αναβιώσουν οι περίφημες εκεί αγρυπνίες που έκανε ο λαϊκός άγιος παπα- Πλανάς. Σε αυτές έψελνε ο Αλέξανδρος ο λευκοφόρος, με τη μια αλλαξιά τα μαύρα ρούχα. Τι ιδέα πια και αυτές οι αναβιώσεις, σαν αναπαράσταση βλάχικου γάμου ακούγονται. Αν κάτι μείνει ζωντανό θα είναι γιατί υπάρχει η ανάγκη του, αν χαθεί ξέχνα το, γίνεσαι γραφικός , ακόμα και ύποπτος...
Τώρα φαντάζομαι ότι δεν συναγελάζονται κει μέσα παπάδες από τα σπλάχνα του λαού- τα εγκαίνια τα είχε τελέσει ο μακαριστός της αδαμαντοκόλλητης μήτρας- με μπεκρήδες που βρώμαγαν ρετσίνα. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι με τα όλα τους, αυθέντες του ακριβού, βοσκοί της γνώσης. Εξ' ου και οι φασαρίες που γίνηκαν στο εκκλησάκι τις άλλες χρονιές. Για μένα και την κόρη μου είναι κλειστός. Από τα κάγκελα θωρούμε τη μικρούλα κόγχη και μετά φεύγουμε. Πέρσι ήθελα να φτιάξω κάτι και να το αφήσω στο ναό. Μα πότε να 'μπω;
Για την ιστορία του πράγματος, η πρώτη Ελισσώ ήταν θεία του άντρα μου. Η καλλονή της Πολυξένης και του Χαμαζάσπ πέθανε ξαφνικά στα είκοσι κάτι της με τα νύχια βαμμένα κατακόκκινα και τα μπικουτί στο κεφάλι, έτοιμη για το χορό. Έγινε καημός για τη μάνα και μνήμα με αετωματική απόληξη στην Πολίχνη του '50, ενός χωραφιού πουλημένου η αξία, και συντριβάνι στον Άγιο Παντελεήμονα των προσφύγων. Αυτόν που γκρέμισαν για να υψώσουν το τσιμεντένιο τέρας, απομίμηση της Αγιασοφιάς. Έγινε και παράκληση της Πολυξένης, λίγο προτού πεθάνει πλήρης ημερών και πόνου, αφού αξιώθηκε να κηδέψει και άλλο παιδί της, τον πεθερό μου.
-Αν τα παιδιά κάνουν κορίτσι και θέλουν, το όνομα της Έλλης...
Η πεθερά μου, σα γεννήθηκε ο πρωτότοκος, δεν έβγαλε τσιμουδιά. Όταν της είπα πως στη δεύτερη θα δώσουμε το δικό της όνομα άρχισε να ξεροκαταπίνει. Η Πολυξένη, δική της πεθερά, ήταν πρόσφατα φευγάτη.
- Ξέρεις, κάτι είχε πει η γιαγιά. Το και το.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα γένναγα κορίτσι, δε με σταματούσε τίποτε.
-Να τη βγάλουμε και 'Ελλη, μάνα.
Η πεθερά μου στραβοκατάπιε ακόμη μια φορά.
-Ξέρεις, δεν ήταν βαπτισμένη Έλλη.
-Αλλά;
-Ελισσώ.
Λοιπόν, το όνομα της κόρης μου θα μπορούσε να είναι μια συνωμοσία του σύμπαντος. Εγώ προτιμώ να πιστεύω ότι είναι μια όμορφη σύμπτωση. Πάντως το προσκλητήριο της βάφτισης δήλωνε ότι:
"...Ήτον πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα, ήτον νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα ως πλέει ναύς μαγική, η ναύς των ονείρων..."

14 Ιουνίου, μνήμη Αγίου Ελισσαίου.

15 σχόλια:

πουαντερι είπε...

Να την χαιρεσαι, να ειναι χιλιόχρονη γερη και ευτυχισμένη στην ζωη της.
Ελπιζω να ερθεις καποια στιγμη Αθηνα και ελπιζω να σε συναντήσω.

Ανώνυμος είπε...

Να το χαίρεσαι το κοριτσάκι σου με το υπέροχο όνομα.Έχω περάσει τόσες φορές από κει γύρω όμως αυτό το εκκλησάκι δεν το ήξερα.Στην επόμενη επίσκεψη θα το δω σίγουρα.Φ.

faraona είπε...

Nα χαιρεσαι την Ελισσω σου λοιπον και να την καμαρωνεις.
Πολυ ομορφο κειμενο μας εγραψες...οπως παντα.
Σε φιλω
νασαι καλα

Roadartist είπε...

να την χαίρεσαι τη κορούλα!!! Πολύ όμορφο κείμενο.. :) Καλή κυριακή!

sombraluz είπε...

@ πουάν: Όταν κατεβούμε πάλι θα σε αναζητήσω οπωσδήποτε. Για την ώρα θα τα λέμε από εδώ. Να' σαι καλά και πάντα χαρούμενη.

sombraluz είπε...

@ Φ.: Δεν το πιάνει το μάτι, άμα δε ξέρεις. Είναι στην αυλή ενός σπιτιού, πολύ μικρό. Μόλις 11χ5. Θα ήθελα να πηγαίναμε μαζί. Αν πάρεις έκτη, τα κατεβάζουμε στη Βουλή την άνοιξη;

sombraluz είπε...

@ φαραώνα: Ευχαριστώ. Η αλήθεια είναι ότι η μικρή είναι ένα σπάνιο πλάσμα, πονετικό, αστείο και αυθόρμητο. Αλλά και πια μάνα θα ισχυριζόταν κάτι άλλο για το παιδί της;

sombraluz είπε...

@ road: Ευχαριστώ για όλα! Κι εγώ σε καμαρώνω.

Ανώνυμος είπε...

ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!Φ.

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Sobraluz, τι ωραίο κείμενο!
Αν λάβαινα μια τέτοια πρόσκληση βάφτισης, δε θα πίστευα στα μάτια μου...Κι εγώ περνάω από το εκκλησάκι συχνά και κρυφοκοιτάζω, αλλά ακόμα τίποτα...Μ΄αρέσει ο κυρ-Αλέξανδρος, έχει μια μαγεία....
Εν τω μεταξύ -λόγω τοπικιστικού κωλύματος αυτό, αλλά ας μου επιτραπεί - έζησε στη Σίφνο ένας ιερέας, ο παπα-Σταμάτης, που πριν έρθει στο νησί (ή αφού έφυγε, δεν ξέρω ακριβώς), λειτουργούσε -λέει-στον Άγιο Ελισσαίο της Πλάκας μαζί με τον Παπαδιαμάντη!!!

Αυτός ο παπα-Σταμάτης έχασε το μυαλό του στο τέλος της ζωής του και πολλοί θρύλοι τον περιτριγυρίζουν...

Γράψε κι άλλα τέτοια, μ'αρέσουν πολύ...

Όσο για το Δημητρακόπουλο και το Μπαμπίνι, τους είχα στη Σχολή....ασχολίαστο...

faraona είπε...

Sobraluz
απο σημερα θα ειμαι κι εδω:
HOMEFOOD->blogs->
Τα μυστικα της Φαραωνας

πολλα φιλια

sombraluz είπε...

@ twinkle : Γνωρίζω μόνο για τον παπά Νικόλαο Πλανά, έναν άνθρωπο εξαιρετικά ταπεινό. Έκανε πάρα πολλές αγαθοεργίες εν ζωή αλλά του αποδίδονται και θαύματα. Νομίζω ότι έχει ή πρόκειται να ανακηρυχτεί Άγιος από την ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτός ήταν που λειτουργούσε στον Άγιο Ελισσαίο με ψάλτες τον Παπαδιαμάντη και τον εξάδελφό του Μωραϊτίνη. Βεβαίως κάθε πληροφορία είναι ευπρόσδεκτη. Δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν ακαδημαϊκό δυνάστη το μονοπώλιο της γνώσης, έτσι;

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Ο παπα-Νικόλας Πλανάς είναι ήδη Άγιος, γιορτάζει μέσα στο Μάρτη. Ο δικός μας παπα-Σταμάτης σίγουρα θα ήταν περαστικός.

Όσο για το μονοπώλιο της γνώσης - της ακαδημαϊκής μάλιστα - έπεσες στην περίπτωση...Φέτος συνεργάζομαι (ή καλύτερα "υπηρετώ") έναν αθάνατο ακαδημαΪκό. Θου, Κύριε....Ας μην το ανοίξω το στόμα μου...Πάντως, μεγάλο μάθημα η απόσπαση στην Ακαδημία....

Το μαγαζάκι της Οδού Ονείρων είπε...

Ελπίζω να ανταμώνετε ακόμα με τον άγιο Ελισσαίο, τον παπα-Νικόλα τον Πλανά και τους δυο Αλέξανδρους. Δεν πειράζει που μένει κλειστή η πόρτα του, καλύτερα γιατί έτσι κλείνει απ’ έξω κι όλους εκείνους που ξέρουν μονάχα να διώχνουν τις ψυχές. Ο γλυκός μας μπαρμπ’ Αλέξανδρος είναι πάντα κρυμμένος εκεί και σας περιμένει. Δεν πηγαίνει ποτέ στα φώτα και στις «άσκοπες συναναστροφές», δε θα τον βρείτε εκεί-ψάξτε τον στις απόμερες γωνιές και στους γιαλούς…

sombraluz είπε...

@ το μαγαζάκι: Τώρα και πάντα.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails