Εξομολογήσεις επί του πιεστηρίου

Πάντοτε ήθελα να αποκτήσω κόρη.
Μερικά πράγματα είναι κατανοητά μόνο ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Πείτε το γυναικεία αλληλεγγύη, πείτε το βάρος των απωθημένων, πείτε το τέλος πάντων όπως σας αρέσει. Η επιθυμία μου πάντως ικανοποιήθηκε. Ήμουν οκτώ χρόνια παντρεμένη και ήδη μητέρα ενός κανακάρη.
(Σημείωση, από επαγγελματική διαστροφή: κανακάρης, ο = το πρωτότοκο παιδί που είναι αγόρι. Αν είναι κορίτσι το πρωτότοκο, τότε κανακαρά, η)
Νόμιζα ότι η παρουσία του μεγάλου έφτανε για να με ολοκληρώσει. Πράγματι, του ήμουν, και ακόμη του είμαι, εξαιρετικά αφοσιωμένη. Η πληρότητα των συναισθημάτων ήταν μοναδική και νομίζω παρέλκει να την περιγράψω. Όσοι είναι γονείς δε χρειάζονται άλλες εξηγήσεις. Ειδάλλως τα λόγια είναι λιγοστά.
Και μετά ήρθε η μικρή. Και ένοιωθα τύψεις. Την αγάπησα με ένα τρόπο "λογιστικό". Μην τυχόν και διαπιστωθεί έλλειμμα αγάπης και φροντίδας. Μην τυχόν και τη ρίξω στο ισοζύγιο της οικογένειας. Μην τυχόν και παραδεχτώ ότι η λατρεία και ο θαυμασμός στο πρωτότοκο δεν έχουν ακριβώς την αντανάκλασή τους στο δεύτερο παιδί. Και λίγες ενοχές, και αρκετή ανησυχία γιατί το μικρό δεν ευδοκούσε να έχει την εντυπωσιακή πορεία του μεγάλου. Γνωστά, θα μου πείτε, πράγματα. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
Και πέρασαν τα χρόνια. Η μικρή τον άλλο μήνα γίνεται έντεκα. Είναι, τώρα που μιλάμε, το πιο κοντινό μου, επί γης , πρόσωπο.
Που πήγε το νευρικό, λαίμαργο μωρό που έφτασε τα τρία να μιλήσει; Ένα χαρούμενο, πονετικό, αστείο, πνευματώδες κορίτσι, λίγο πριν την εφηβεία του. Αυτοδίδακτη στις κλακέτες , σφυρίζει στο δρόμο όταν τρέχει με το πατίνι της και χάνεται με τις ώρες στο μπαλκόνι, μπρούμυτα στο χαλάκι της να διαβάζει. Εκφραστική, εξωστρεφής, κατέχει την πολύτιμη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις σκέψεις, τις ανάγκες και τις προθέσεις των άλλων και να τις αξιολογεί. Αλληλέγγυη, κυρίως σε μένα. Μιλάμε με τα μάτια. Μια άλλη γυναίκα, που με καταλαβαίνει. Δημιουργική. Κεντά, πλέκει, κάνει paper crafting. Στρώνει τραπέζια και κρεβάτια με υπευθυνότητα που δεν έλπιζα. Ονειρεύεται να γίνει αρχαιολόγος και θαυμάζει τη Μάγια Τσόκλη.
Και αύριο γίνεται παράνυμφη. Παντρεύεται το κορίτσι που ήτανε παράνυμφη στο δικό μου γάμο. Συγκίνηση και γενικός συναγερμός. Φορέματα αλλάχτηκαν μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο. Παπούτσια παραγγέλθηκαν, αξεσουάρ αποφασίστηκαν. Νευράκια και αγωνίες. Η κομμώτρια βρίσκεται σε κόκκινη ετοιμότητα για το Σάββατο και ένα shrug ξεκίνησε να πλέκεται προχθές, just in case...



FABIA, Schoeller Stahl, 56% polyamid, 44% polyacryl, ιβουάρ. Ανάλαφρο, λουσάτο και γρήγορο. Ο γάμος ξεκίνησε κι εμείς ακόμα πλέκουμε. Βελόνες 6,6.

Αισθάνομαι λίγο σαν πεθερά. Γελάτε; Σας ακούω. Κάπως έτσι μας κοροϊδεύει ο καιρός. Με αγωνίες και προσδοκίες, εκπλήξεις και δώρα. Κι εγώ που μένω παγερά ασυγκίνητη από τους life style γάμους και από τους γάμους εν γένει, τώρα τρέχω να στολίσω μια ζωντανή κούκλα και μετρώ στα κρυφά το χρόνο που πέρασε, το χρόνο που ελπίζω να απομένει. Όχι για να την καμαρώσω νυφούλα. Αλλά για μπορέσω να δω το θαύμα της ολοκλήρωσής της. Να δω τη γυναίκα που θα με αντικαταστήσει στο σύμπαν να χαίρεται ,να αγωνίζεται, να πονάει, να προχωράει.
Έχετε στο νου σας τίποτε καλύτερο;

My daughter is going to be bridesmaid on the wedding of the girl who was bridesmaid to me.
I do feel like a mother in low, a little. Preparations and anxiety and a shrug knitted with needles number 6,6 (metric).
I think happiness is to raise a daughter and to see her grown. I know I have a heir into universe.

Εδώ Ωνάσειο

`
Ο μικρός πολεμιστής βγήκε σήμερα από την εντατική.
Πήγε πολύ καλά. Πονάει μόνο λίγο στην τομή του.
Οι γιατροί είπαν πως έδειξε μεγάλη θέληση και σοβαρότητα. Μόνο πως έκλαιγε εκεί μέσα, όταν άνοιγε τα μάτια του.
Τον περιμένουμε από βδομάδα να γυρίσει στο σπίτι του. ΟΥΦ.

Αμ' έπος, αμ' έργον

ΑΡΧΙΣΕ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ Σοφία Βέμπο
στοίχοι και μουσική Μ. Τραϊφόρου - Μ. Σουγιούλ

Άρχισε ο χειμώνας πάλι
και στη σόμπα ή στο μαγκάλι
ζεσταινόμαστε,
και ενώ μέσ' στα παλτά μας
και στα ρούχα τα ζεστά μας
τυλιγόμαστε.

Τα ατρόμητα παιδιά μας
που φρουροί στα σύνορά μας
πάλι μένουνε,
η στοργή της ζεστασιάς μας
απ' τα χέρια τα δικά μας
περιμένουνε.

Γριές, κοπελιές και παιδιά
κι όλοι οι Έλληνες που έχουν
μέσα τους καρδιά,
γι' αυτούς που πεθαίνουν σκληρά,
όλοι ας δώσουμε, όλοι,
γι' άλλη μια φορά.

Κάθε βράχος και ποτάμι
και τα Βίτσια και οι Γράμμοι
το προστάζουνε,
να ντυθούν οι αντριωμένοι
που η Ελλάδα δεν πεθαίνει
πάντα κράζουνε:

Όλοι αυτοί που 'βάψαν μ' αίμα
κάθε βράχο, κάθε ρέμα
και κοιλάδα μας,
πρέπει να ντυθούν και πάλι
για να κάνουν πιο μεγάλη,
την Ελλάδα μας.

Γριές, κοπελιές και παιδιά
κι όλοι οι Έλληνες που έχουν
μέσα τους καρδιά,
γι' αυτούς που πεθαίνουν σκληρά,
όλοι ας δώσουμε, όλοι,
γι' άλλη μια φορά.

Όλοι ας μείνουμε γδυτοί,
για να ζεσταθούν αυτοί».

Και κάπως έτσι, παρέα με την εθνική επέτειο που κάθε χρόνο γεμίζει τα στήθη με υπερηφάνεια και βάζει που και που τους ελληναράδες να σκοτώνονται με τους (καταφανώς) ανθέλληνες για το ποιος δικαιούται να σηκώνει τη σημαία, η εικόνα της Ελληνίδας γυναίκας που πλέκει πέρασε στο πεδίο του συλλογικού υποσυνείδητου.
Η σημειολογία της αφίσας που φιλοτέχνησε η κορυφαία χαράκτρια Βάσω Κατράκη είναι προφανής και δηλωτική του καιρού της. Πλέκει η χωρική, η γυναίκα που φορά τον κεφαλόδεσμο. Πλέκει για το μέτωπο, με τον κλασσικό τρόπο των γυναικών της υπαίθρου, στο λαιμό.
Ο λόγος που οι χωρικές έπλεκαν στο λαιμό ήταν γιατί ασχολούνταν με το πλεκτό τους μόνο στα διαλείμματα της αγροτικής εργασίας τους. Επιφορτισμένες με το ντύσιμο των ποδιών όλης της οικογένειας έπλεκαν με τις καλτσοβελόνες, τις πέντε μικρές, αμφίστομες βελόνες, κάλτσες, τσουράπια, γκέτες, τερλίκια. Και έπλεκαν πολύ, να προλάβουν τόσο κόσμο. Όταν έσκαβαν ή μάζευαν καρπούς το εργόχειρο παρέμενε κρεμασμένο εκεί και περίμενε να το ξαναπιάσουν στην πρώτη ευκαιρία. Πρακτικά πράγματα.
Έπλεκαν και στα σαλόνια για το μέτωπο, αλλά η αφίσα ως μέσο ιδεολογικής διασποράς προορίζονταν για τις λαϊκές μάζες. Εξάλλου σε περιόδους κρίσης οι "επάνω" τάξεις αρχίζουν να αλληθωρίζουν στα συνήθεια και τα σουσούμια των λαϊκών, μπας και πετύχουν την απαραίτητη εθνική ομοψυχία για να καβατζάρουν και τον καινούργιο σκόπελο.
Θυμηθείτε τη "στολή" της βασίλισσας Αμαλίας. Ανύπαρκτη στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης . Σύμφυρμα καλολογικών στοιχείων, που άρεσαν στην ξένη βασίλισσα και ταίριαζαν και στην ευρωπαϊκή μόδα της εποχής. Και δείτε γύρω σας , σε κάθε εθνική γιορτή, μικρούλες "Αμαλίες" που τρεχοβολούν ευτυχισμένες για τη μεγαλόπρεπη φουστάνα τους, αναπαριστώντας και ενσαρκώνοντας - σχεδόν δυο αιώνες αργότερα- το πολιτικό ιδεώδες της βαυαροκρατίας. Α, ρε, η ιδεολογική λειτουργία της παράδοσης! Ξέρετε τι χρήσιμο εργαλείο είναι;



Να, αίφνης η "τραγουδίστρια της νίκης ". Είχε καθιερώσει και αυτή τον κεφαλόδεσμο και έτσι πέρασε στο ρημάδι το συλλογικό υποσυνείδητο που σας έλεγα και πριν.
Μίμηση λοιπόν της αυθόρμητης φροντίδας για τα παγωμένα παιδιά, το πλέξιμο των κυριών της αστικής τάξης το χειμώνα του ΄40. Παραδοσιακή εργασία για τις υπόλοιπες. Στερεότυπο στις σχολικές γιορτές μέχρι σήμερα, το πλέξιμο της λαϊκής γυναίκας. Μαζί με τη ζαλίκα, φρικτό προνόμιο των γυναικών της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ποτέ δε ζαλικώνονταν οι άντρες. Η τριχιά, που περνούσε από το λαιμό, τις μασχάλες και δένονταν πίσω στην πλάτη, προορίζονταν για τις γυναίκες στις καθημερινές αγροτικές δουλειές. Ο Γιάννης Μπεράτης, στο "Πλατύ ποτάμι " του έχει αφήσει μια μοναδική, σπαρακτικά ρεαλιστική, περιγραφή της ζαλίκας . Αξίζει να τη διαβάσετε για να διαπιστώσετε το πώς εξιδανικεύτηκε και ωραιοποιήθηκε αυτός ο τρόπος αγγαρείας μέσα από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού κράτους.
Έτσι, όποιο παιδάκι κι αν ρωτήσετε σήμερα στο σχολείο θα σας πει ότι οι γυναίκες στον πόλεμο έπλεκαν και κουβαλούσαν πολεμοφόδια. Για τις γυναίκες της Αντίστασης στις πόλεις και στο βουνό, τσιμουδιά. Δεν διδάσκεται. Προφανώς δεν ήταν πόλεμος. Εξάλλου αυτές δεν έπλεκαν.
Σήμερα; Εκτός από τις ιδεοληπτικές αναπαραστάσεις στις σχολικές γιορτές και το γραφικό του πράγματος για όποια κάτω των εβδομήντα πλέκει στην Ελλάδα, τι κάνουμε;
Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού οι on line πλέκτριες. Στας Ευρώπας και τας Αμερικάς βράζει ο τόπος. 39.000, ναι καλά διαβάσατε, τα μπλόγκια για το πλέξιμο αν πατήσετε τη λέξη "knitting" στο προφίλ της γράφουσας. 21 αν κάνετε το ίδιο στη λέξη "πλέξιμο". Τα περισσότερα για χαβαλέ.
Είδα λοιπόν και απόειδα. Και σκάρωσα στο Raverly ένα γκρουπ συζήτησης με το όνομα Hellas.
Το Ravelry είναι ένας δικτυακός τόπος, μια διεθνής κοινότητα αν προτιμάτε, ανταλλαγής πληροφοριών, ιδεών και προιόντων για όσους ασχολούνται με το κάθε είδους πλεκτό. Ανταποκρίθηκαν αμέσως διάφορα μέλη του Ravelry, από όλο τον κόσμο.
Διάλεξα για εικονίδιο του γκρουπ τις μινωίτισσες μέλισσες που σκληρά εργάζονται για να μεταφέρουν το μέλι τους. Ίσως γιατί στο νου μου μοιάζει μέλι αυτό που μου μετέφεραν όλες οι γυναίκες που με έμαθαν να πλέκω. Ίσως πάλι γιατί είμαι δασκάλα και τα εθνικοπατριωτικά αντανακλαστικά δουλεύουν και από μόνα τους καμιά φορά. Και μη μου πείτε ότι ο μινωικός πολιτισμός δεν ήταν ακραιφνώς ελληνικός αλλά προελληνικός κλπ, κλπ. Θα σας πω ότι πια δε ξέρω τι είναι και τι δεν είναι ελληνικό.
Εσείς , είστε σίγουροι ότι το γνωρίζετε;

Περπατώ εις το δάσος

`

Λέγεται ότι ζούμε στους μεταμοντέρνους καιρούς. Κι αν για τον αλητάκο του Μεσοπολέμου που ενσάρκωνε ο Τσάπλιν στους "Μοντέρνους Καιρούς" η απειλή ήταν η νεωτερικότητα, για εμάς νομίζω πως απειλή είναι η άρση αυτής της νεωτερικότητας.
Η απόλυτη σχετικοποίηση του κόσμου, η αποδόμησή του που φαντάζει ως πρόταγμα, η ελαστική αντίληψη για τα πάντα.
Κι όμως. Πόσο είναι ψευδής αυτή η εικόνα! Στην πραγματικότητα τίποτε - ή σχεδόν τίποτε - δεν αλλάζει. Ο ορθόδοξος μαρξισμός, όσος αξιωθήκαμε να μελετήσουμε, μας έμαθε πως αν δεν αλλάξει η οικονομική βάση, το εποικοδόμημα παραμένει ίδιο και αναλλοίωτο. Άλλαξε κάτι στις παραγωγικές δομές και τις παραγωγικές σχέσεις; Δείξτε το και σε μένα τέλος πάντων, μπας και αρχίσω να κατανοώ αυτή τη ρευστότητα γύρω μου.
Ακόμη και το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αυτό της χρηματοπιστωτικής κρίσης, έδειξε πως ένας είναι ο καπιταλισμός και καθόλου δε διακρίνεται σε καλό και σε κακό. Και στα παραμύθια που μας μεγάλωσαν ένας ήταν ο λύκος, ο κακός.Τώρα τα αποδομούμε, γιατί δε θέλουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με μανιχαϊστικές διχοτομίες του τύπου "καλός- καλός" ,"άσπρο- μαύρο", "σωστό-λάθος".
Και τι κάνει η μεταμοντέρνα Κοκκινοσκουφίτσα; Δεν έχει και πολλές ελπίδες ακόμη κι όταν νομίζει ότι τις βλέπει μπροστά της.Στο τέλος του δρόμου πάντα περιμένει ο εφιάλτης. Τα πράγματα δεν είναι άσχημα γιατί απλούστατα είναι χειρότερα. Παραμυθία καμιά; Τι παραμυθία να περιμένεις όταν ακόμη και τα παραμύθια δεν έχουν λυτρωτικό τέλος;
Χθες ακούγαμε τη "Λιλιπούπολη" στην τάξη. Μέθεξη. Τα δευτεράκια μου γίνηκαν άλλα, διαφορετικά παιδιά, για λίγο. Τι κινήσεις, τι εκφραστικότητα, πώς ακολουθούσαν όλους τούς ρυθμούς! Αναθάρρησα. Στο σχόλασμα, για να με ευχαριστήσουν, ήρθαν να μου αφιερώσουν ένα τραγούδι όλα μαζί. Ξέρετε ποιο; Εκείνο που ακούν στη νέα σειρά τού MEGA, όπου η λέξη πολυκατοικία ριμάρει με τη λέξη μαλακία.
Δεν είναι ότι με σοκάρισε η χρήση της λέξης από τα οκτάχρονα. Είναι η νομιμοποίηση της αντίληψης ότι "οι καλοί χωράν παντού, μ΄εξαίρεση την πολυκατοικία, οι καλοί χωράν παντού, ποιος την πρώτο 'πε αυτή τη μα...;". Όλα καλά. Κι όπως λένε και οι πόντιοι, κάκαλα.
Ναι, αισθάνομαι κομματάκι σα μεταμοντέρνα Κοκκινοσκουφίτσα. Να και η απόδειξη:

Από το Interweave Knits, winter 2004. Σχεδιάστρια είναι η εκπληκτική Deborah Newton. Ακριβής, μεθοδική, αρχιτεκτονικής αντίληψης. Μπελαλίδικο το project, ατελείωτος ο γύρος της πελερίνας. 497 πόντοι στην κυκλική βελόνα.

Για μια ακόμη φορά η υποκατάσταση του νήματος πέτυχε. Merino 100%, KATIA YARNS.
Λοιπόν, η Κοκκινοσκουφίτσα έχει κάτι να φορέσει για να πάει στο χορό των μπιζελιών. Έχει κανείς την πρόσκληση;

What might Red Riding Hood wear to the ball?
A "Chevron pullover and capelet", by Deborah Newton. Interweave Knits, winter 2004. Great design, greatest warn substitution. Merino 100%, by KATIA YARNS. Started a month ago and going too slow .
Some times I feel like a post-modern Red Riding Hood, in the middle of a dark forest. Anyone knowing the way out?

Δάκρυα

Νικηφόρου Λύτρα, Δεν το θέλει το σχολείον, περ. 1884, υδατογραφία σε χαρτόνι, 30 χ 19, συλλογή Κυμπάρη, Αθήνα

Αγόρι ή κορίτσι; Μάλλον αγόρι και μη σας μπερδεύουν οι φουφούλες με τις δαντέλες. Τον καιρό εκείνο τον παλιό έτσι έντυναν τα μικρά αγόρια. Παρατηρήστε την πλάκα, πεταμένη στο πάτωμα. Δείτε το πεισματωμένο και παραπονιάρικο ύφος. Κοινώς" τα έχει στυλώσει" ο μικρούλης και οι μύξες πασαλείβονται στην ωραία ποδιά. Όποιος έχει ζήσει με παιδιά ξέρει αυτό το στήσιμο στον τοίχο και τα κατεβασμένα μούτρα. Νομίζω σχεδόν ακούγονται και τα κλαψουρίσματα.

Ο Γ., είναι παιδί δικό μου . Αύριο, Πέμπτη, υποβάλλεται σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στο Ωνάσειο.
Είναι οχτώ χρονών, ξανθός και γαλανός και κουνάει σκεπτικά το κεφάλι του όταν καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε. Κάνει πάντα τις καλύτερες, τις πιο καίριες ερωτήσεις και διατυπώνει στοχαστικά συμπεράσματα. Μόλις καταλάβει αυτό για το οποίο ρώτησε βλέπεις στα τεράστια μάτια του, ζωντανό, αυτό που στη γλώσσα της διδακτικής λέγεται ah- ha moment. Στα ελληνικά "α-χα φαινόμενο." Τις υπόλοιπες ώρες είναι ένα μικυμάου που ζητάει συνέχεια τουαλέτα.
Εδώ και μια βδομάδα έμενε στο σπίτι του, μην τύχει και κολλήσει κάτι, παραμονές της επέμβασης. Τα γειτονόπουλα μου έλεγαν πόσο επίμονα ζητούσε να του πάνε "τα μαθήματα", για να μη μείνει πίσω.
Τη Δευτέρα το πρωί έφυγαν για την Αθήνα. Δεν άφησα τη μάνα του να τον φέρει στο σχολείο για να αποχαιρετήσει τα άλλα παιδιά. Μου φάνηκε πολύ οριστικό.

Για τον Γ., που το θέλει και το παραθέλει το σχολείο.

Χάος

Σικελία, Παλέρμο, περίχωρα. Αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ένα υποστατικό. Ο Ντον Λολό, ο δικομανής και καβγατζής κάπος της περιοχής, βρίσκει στην αυλή του σπασμένο το τεράστιο, πατρογονικό του πιθάρι. Απελπισμένος αναρωτιέται τι να κάνει όταν τον πληροφορούν ότι το πιθάρι μπορεί να επιδιορθωθεί χάρη στην περίφημη κόλληση που εφαρμόζει ο Zι' Ντίμα, ένας καμπούρης τεχνίτης που αρνείται να αποκαλύψει τα μυστικά συστατικά της.
Πράγματι, καλείται ο τεχνίτης που επιδιορθώνει το πιθάρι κάνοντας όμως μια μικρή τεχνική αβλεψία: Καθώς δουλεύει "από μέσα", εγκλωβίζεται και δε μπορεί να βγει. Έξαλλος ο Ντον Λολό, που βλέπει να αχρηστεύεται το- επιδιορθωμένο ωστόσο- πιθάρι του επιμένει ότι αυτό γίνεται εξαιτίας της καμπούρας.Ο Ζι' Ντίμα απαντά ότι το στόμιο είναι πολύ στενό. Τελικά εγκαταλείπει τον άμοιρο μάστορα στη μέση της αυλής. Και μετά βγαίνει το φεγγάρι.









Υπομονετικοί αναγνώστες, ίσως λάτρεις των αδελφών Ταβιάνι που γύρισαν το σπονδυλωτό "Χάος" στα 1984, ίσως λάτρεις και του Πιραντέλο που έγραψε το ομώνυμο πεζό, σίγουρα μαγεμένοι από την εφορία της μουσικής του Νικολό Πιοβάνι, βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του καμπούρη μάστορα.
Για τον Ντον Λολό δε χρειάζεται και πολύ ψάξιμο, η εξουσία είναι πανταχού παρούσα και ευδιάκριτη.
Το πιθάρι πάλι το ξέρετε, όλοι αυτό πασχίζουμε να ποροπιάσουμε, να το διορθώσουμε, να το κολλήσουμε, να συνεχίσει να δουλεύει για τον ιδιοκτήτη του. Μερικοί από μας νομίζουν ότι επειδή δουλεύουν "από μέσα" δεν το υπηρετούν, γιατί το κατατρώγουν. Όταν όμως σφηνώνουν, καλή ώρα όπως στις μέρες μας, τότε το αφεντικό ρίχνει στην καμπούρα τους το φταίξιμο.
Κι αν ψάχνετε για το φεγγάρι μην κοιτάτε το δάχτυλο που λέει ότι σας το δείχνει.

Αύριο, 21 , απεργία. Για την καμπούρα μας και το φεγγάρι.

Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;

Κάποτε την ονόμαζαν Βουδουροφυλλάδα, από τον πρώτο ιδιοκτήτη - και ιδρυτή της- το Βουδούρη. Θυμάστε;
Εδώ και δυο χρόνια την έχει αγοράσει η Αγγελοπούλου -Δασκαλάκη.
Στο σημερινό της φύλλο "διαφωνεί" με τη δική μου χτεσινή διαπίστωση, αυτή με την οποία έκλεισα το post. Ωραία.
Το πρόβλημα είναι , κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι τέτοιου είδους διακυρύξεις -τύπου μανιφέστου- δεν καταφέρνουν να κρύψουν τους ευσεβείς πόθους αυτών που πληρώνουν τις δημοσιογραφικές γραφίδες. Η έντιμη αγανάκτηση που ξεχειλίζει από το πρωτοσέλιδο αυτό μου φέρνει στο νου την εικόνα του "νοικοκυραίου" των κατηχητικών, της χούντας, του σκοπιανού, του εμφύλιου. Λίγο από Ξανθόπουλο ίσως, μπορεί και κομματάκι Όργουελ.
Αν ήταν ερώτηση, θα ήταν από εκείνες που επιδέχονται μόνο μια απάντηση, ρητορικές δεν τις λέγαμε στο σχολείο; Μα εγώ τις φοβάμαι και τις αντιπαθώ τις ερωτήσεις που έχουν σίγουρη την απάντηση.
Λοιπόν, ίσως δεν έχει και τόση σημασία αν μας κυβερνά ο Εφραίμ ή όχι. Στη στροφή του δρόμου οι κασσάνδρες βλέπουν ήδη το νέο τύπο πολιτικού, τους επιχειρηματίες. Βγενόπουλοι και Αγγελοπούλαινες, άνθρωποι που κατά δήλωσή τους είναι αυτοδημιούργητοι, σκληρά εργαζόμενοι και αδιάφθοροι. Η απαξίωση των πατροπαράδοτων πολιτικών τζακιών βρίσκεται σε εξέλιξη, ήδη. Η αποκάλυψη τόσων σκανδάλων, τόσης ξετσιπωσιάς δεν μοιάζει να οδηγεί στην εξυγίανση της δημόσιας ζωής. Μάλλον την αλλαγή της φρουράς προετοιμάζει. Τέρμα οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, ζήτω οι εγχώριοι Μπερλουσκόνηδες που θα οδηγήσουν την Ελλαδίτσα πιο βαθιά στη χώρα των Μακάρων. Στο κάτω κάτω αυτοί είναι ήδη ζάπλουτοι, δε θα περιμένουν να εκλεγούν για να πλουτίσουν.
Και αν ο Εφραίμ και το Βατοπέδι έχουν ψιλοκαεί, έ, τι πειράζει. Εδώ το " από καλογέρους το μοναστήρι να 'ναι καλά" βρίσκει την κυριολεκτική του σημασία. Και οι νέοι επικυρίαρχοι θα βρουν κάπου ν' απαγκιάσουν τις μεταφυσικές τους ανησυχίες. Κάπου να χειροφιλήσουν για να μπορεί και η θειακούλα της γειτονιάς να τους ψηφίσει σαν αναγνωρίσιμο κώδικα. Να , η Αγγελοπούλου- ως πιο κοσμοπολίτισσα από τον χτεσινό ξελιγωμένο, τον Ρουσόπουλο - καταφεύγει στο Φανάρι. Τι συνειρμός! Πάλι με χρόνια με καιρούς...
Η ανάσταση του Γένους και η ανάσταση της πολιτικής ζωής. Θα ζήσουμε πάλι μέρες δόξας τύπου Ολυμπιακών. Και, φιναλμέντε, θα πληρώσουμε αδιαμαρτύρητα το λογαριασμό.
Διάολε, αυτό δεν είναι και το ζητούμενο;

Ο φράχτης

Το τραπέζιο που βλέπετε στο κέντρο της φωτογραφίας είναι μια έκταση γύρω στα είκοσι επτά στρέμματα, κάπου στην Καλαμαριά.
Μέχρι πέρσι υπήρχαν εκεί, άχρηστες από χρόνια, μεγάλες αποθήκες καπνών. "Εθνικός Οργανισμός Καπνού". Αλλά εμείς ξέραμε ότι πια οργανισμός τέτοιος δεν υπήρχε και οι αποθήκες ανήκαν στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου. Ένας κόσμος από εγκαταλειμμένες λαμαρίνες και αγριόχορτα, τριγυρισμένος από παλιά, πανύψηλα πεύκα, μισοάρρωστα και πυκνά. Τριγύρω σπίτια. Εργατικές κατοικίες , πολυκατοικίες και μεζονέτες ολούρμου. Ακριβώς δεξιά οι τρεις κόκκινες κεραμοσκεπές και οι τρεις τσιμεντένιες σε διάταξη "γάμα" είναι σχολεία. Από τις αποθήκες χωρίζονται με ένα συρμάτινο φράχτη.
Μετά ήρθε η φωτιά.

Μέρα μεσημέρι, το Μάη του 07. Έκαψε αυτό που ήταν να κάψει με μαθηματική ακρίβεια και μαζί τις άκρες από τις τέντες των όμορων σπιτιών. Μικρό το κακό. Η γειτονιά μαζεύτηκε για το θέαμα και ο δήμαρχος εδήλωσε ότι το οικόπεδο θα χτιστεί μόνο άμα περάσουν πάνω από το πτώμα του. Και πάντως, επειδή ο δήμαρχος είναι καλά - ο άνθρωπος - μάθαμε ότι τουλάχιστον το μελλοντικό μετρό της ζωής μας θα περάσει ακριβώς εμπρός από το οικόπεδο τραβώντας κατά τη μεριά του αεροδρομίου. Κόμβος το χωριό μας.

Μπήκε ο χειμώνας, τελείωσε και ήρθε η άνοιξη. Μαζί της εμφανίστηκαν οι μπουλντόζες που σάρωσαν τάκα τάκα μπάζα, λαμαρίνες, αποκαΐδια, ψοφίμια και τα ρέστα.
-Μπρε! χαρήκαμε. Τι γρήγορα που θα καθαρίσουν ! Φαίνεται επειδή είναι δίπλα στα σχολεία.
Μετά ήρθαν οι ταμπέλες. Να κάτι ταμπέλες, σούγκανταρ, που λέει και η πεθερά μου άμα θέλει να δείξει πόσο μεγάλο είναι κάτι. Τις έστησε ο δήμος που διακήρυττε urbi et orbi ότι η ελεύθερη έκταση πρέπει να δοθεί στους δημότες Καλαμαριάς. Τότε αρχίσαμε να ξυνόμαστε. Δηλαδή, κινδυνεύει; Από ποιους;
Χτες το πρωί, διέσχιζα την προσωπική μου Προβηγκία - αλάνες που έχουν πρασινίσει πάλι από τις βροχές, μια χούφτα κίτρινοι κρόκοι , είκοσι ρίζες ελιές κλεισμένες σε ένα απίθανο μπρικαμπράκ περιβόλι και μαδημένα τσιμέντα στα ρείθρα του δρόμου. Μπροστά από τα πρωην καμένα και νυν ισοπεδωμένα να σου το link της τηλεόρασης σε γερανό και από κάτω ο δήμαρχος και η ρεπόρτερ έτοιμη. Νέα πανό:
ΟΙ ΚΑΠΝΑΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΤΕΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ. Τόμπολα.
Το ίδιο απόγευμα, στο ίδιο σημείο, ηρωική ατμόσφαιρα. Εξέδρα ομιλητών, κι άλλα πανώ, κινήσεις πολιτών, Ξυλούρης στη διαπασών . Καμπόσοι γέροι που αφήσαν το ΚΑΠΗ, λίγοι περίοικοι, ο Δήμος, δυο τρεις βουλευτές, παιδιά, σκυλιά, μαρκουλίνοι (που θα έλεγε και ο Διονύσης ο Ρώμας). Και για να κάνουμε μια ήδη μακριά ιστορία σύντομη:
Στις 27 Μαρτίου 2008 , λιγότερο από ένα χρόνο μετά τη φωτιά, η έκταση των Καπναποθηκών της Καλαμαριάς ανταλλάχθηκε από την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου με το γάργαρο νεράκι της Βιστονίδας. Τα συμβόλαια τα έφτιαξε η γνωστή κυρία Πελέκη-Βουλγαράκη. Πληροφορίες θέλουν να έχει ήδη πουληθεί η έκταση σε ξένη εταιρεία.
Δίπλα ακριβώς υπάρχουν δυο σχολεία. Το ένα είναι το δικό μου. Άσχημο, αφιλόξενο, βρώμικο, παρατημένο. Η ζωή σε αυτό καταναγκασμός για μικρούς και μεγάλους.
Ένας συρμάτινος φράχτης μας χωρίζει από το οικόπεδο. Ένας ολόκληρος κόσμος μας χωρίζει από τον κύριο Βουλγαράκη και τη συμβία του που φωτογραφίζονται τη μια δίπλα στο απαστράπτον τιμόνι της θαλαμηγού τους και την άλλη στα μάρμαρα του Ηρώδειου.
Τα παιδιά του σχολείου μου δεν έχουν και πολλές ελπίδες να ταξιδέψουν με θαλαμηγό, ίσως γιατί οι γονείς τους δεν ξέρουν να τα φροντίσουν όπως φροντίζει το ζεύγος Βουλγαράκη για τα δικά του. Επίσης και από Ηρώδειο δε σκαμπάζουν ιδιαιτέρως, μεγαλώνουν με "Αγαπημένους μου γείτονες" και " Εισοδηματία". Αργότερα θα γίνουν προσεκτικοί καταναλωτές σερβιετών και στεγαστικών δανείων. Εξάλλου τα Μαθηματικά που τους διδάσκω μέχρι εκεί μπορούν να τα φτάσουν.
Τα παιδιά μου. Δεν μπορούν να έχουν καθαρές, καινούριες τουαλέτες. Δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στη νησίδα των υπολογιστών. Δεν μπορούν έχουν βιβλιοθήκη στο σχολειό τους. Παιχνίδια στην αυλή τους. Δεν έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο, αξιοπρεπές, καλαίσθητο και τόσο πνευματικό όσο είναι ο προθάλαμος- και μόνο- της μονής Βατοπεδίου. Δίπλα τους όμως, αν περάσουν τα χεράκια τους από τις τρύπες του φράχτη μπορούν να τα αγγίξουν, χορεύουν δισεκατομμύρια.
Σε λίγες μέρες θα παρελάσουν υπό τα όμματα ευτυχισμένων γονιών και θα τραγουδήσουν τη Βέμπο να φοράει ξανά στο Ντούτσε τη στολή του.Οι δάσκαλοι θα εκφωνήσουμε και πανηγυρικούς. Όλοι ευχαριστημένοι. Εφραίμ rules. Καληνύχτα σας.

So help me God

`

Quintin Massys (1465-1530), Η άσχημη Δούκισα, Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο

Ή αλλιώς: Βοήθεια, η Πεϊλίν!
Πάει κάμποσος καιρός που στον παρακείμενο χάρτη της παγκόσμιας ματαιοδοξίας μου πρόσεξα μια τόση δα κόκκινη κουκιδίτσα στο βορρά της Αμερικής.
Φώναξα και τα παιδιά να το δουν, καταχαρούμενη που είχα ένα "χτύπημα" από τη μακρινή Αλάσκα. Βλέπετε είμαι μια μεταμοντέρνα μαμά και ετοιμάζω τα σπλάχνα μου για να αισθάνονται στο αυριανό παγκόσμιο χωριό σαν στο σπίτι τους. Τα βλαστάρια λοιπόν ήρθαν, χάζεψαν το χάρτη, με πληροφόρησαν πως είμαι χαζοχαρούμενη ( η μικρή) και παιδαριώδης( ο μεγάλος) και αποχώρισαν με ύφος μπλαζέ, το καθένα για το δικό του σύμπαν. Εγώ απόμεινα να καμαρώνω την οθόνη και να φαντάζομαι την αλληλουχία των "κλικ" που οδήγησαν το μακρινό ποντίκι της παγωμένης Ουάσιλα στη φλεγόμενη Σαλονίκη και τα ταπεινά γραφτά μου. Ξιπάστηκα.
-Μπρε, τι σου είναι η πρόοδος ... Θα μπορούσα ποτέ να το φανταστώ όταν ,στα χρόνια του ΄70 και του ΄80 κρατούσα ημερολόγιο κρυφά κι απόκρυφα, πως κάποτε θα τα έβγαζα στη φόρα μέχρι την Αλάσκα; Το γεγονός ότι ο/η αναγνώστης μου μάλλον δεν γνώριζε γρυ ελληνικά φάνταζε ασήμαντο.
Και το αστείο τράβηξε σκοινί κορδόνι μέχρι που , λίγο αργότερα, έσκασε μύτη από την ίδια περιοχή "το" Σάρα Πεϊλίν και αρχίσαμε να κάνουμε καινούριο συκώτι με την επαρχιώτικη αμερικανιά της.
-Χμ, λες η Σάρα να με διαβάζει; Πω, πω...
Μα τα γέλια κράτησαν λίγο. Όταν άρχισε να ξετυλίγεται το απίθανο μαλλιοκούβαρο που φοράει "ταϊέρ" (ταγιέρ, ντε) και γεννάει ανάπηρα μωρά ξεπίτηδες, που πυροβολεί με ανατριχιαστική ακρίβεια και πιστεύει ότι η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος είναι θεόσταλτη, τότε με πιάσαν ανατριχίλες. Μετά είδα και το βιντεάκι με τον εξορκισμό, ξεμάτιασμα, τι είναι αυτό βρε παιδιά;



Πείτε πως εκλέγεται ο Μακέιν και τα τινάζει ξαφνικά, αυτό το πράγμα θα γίνει πλανητάρχης; Μου κόπηκε εντελώς η διάθεση για αστεία.
Και μετά πλάκωσε και η κρίση η οικονομική. Μη γελιέστε. Ο καπιταλισμός είναι σαν το φοίνικα, το μυθικό πουλί. Ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Και τις κρίσεις του τις προβλέπει και μια χαρά ξέρει να τις διαχειρίζεται. Και ωφελημένος βγαίνει. Μεγάλη πατέντα η καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Ίσως γιατί, όπως και ό,τι εξόφθαλμα άδικο και κακό συμβαίνει, χρωστά την ύπαρξή του στη δική μας συναίνεση και τη δική μας ανοχή. Δηλαδή στη συνενοχή μας.
Και καλά κάτι αμερικάνες που ξεμπερδεύουν με τις ενοχές τους φτιάχνοντας Αντί-Πεϊλίν μπλογκς. Εμείς, εδώ, στην περιφέρεια του καπιταλισμού τι κάναμε και τι κάνουμε: Και μη μ' ανοίγετε τώρα συζήτηση αν η Ελλαδίτσα είναι χώρα περιφερειακή του καπιταλισμού ή αν βρίσκεται στου βοδιού το κέρατο γιατί εδώ που φτάσαμε δε βλέπω τι σημασία έχει. Όσο τσίμπησε ο μεσοδυτικός αμερικάνος και τράβηξε το στεγαστικό άλλο τόσο τσιμπήσαμε κι εμείς. Ελάχιστοι από τους συνομίληκους φίλους και γνωστούς δεν έχουν πάρει δάνεια, δανειάκια και δανειάρες. Για κωλομεζονέτες που έχουν λεηλατήσει το περιαστικό τοπίο της πόλης καταμεσής σε χωράφια, φρύγανα και χαμόσπιτα. Για κάρτες, κάρτες ,κάρτες, ατελείωτες κάρτες που αν θελεις να ξεχρεώσεις πας και παίρνεις άλλο δάνειο. Για δεύτερο και τρίτο αυτοκίνητο, για τις διακοπές, τι σας λέω; Τα ξέρετε, τα έχετε κάνει. Και τώρα;

Quintin Massys (1465-1530) ¨Ο αργυραμοιβός και η γυναίκα του¨, Λούβρο

Ε, τώρα ας μιλήσουμε για τέχνη.
Διέστε, διέστε πόσο όμορφα φαίνονται όλα! Το αγαπημένο ζευγάρι που μετρά το βιος του στην ηρεμία ενός καλοβαλμένου σπιτικού, εκείνος με λεπτές, προσεκτικές κινήσεις, εκείνη διακόπτοντας την ανάγνωση ψυχωφελούς βιβλίου. Πίνακας φτιαγμένος για να δώσει ηθική υπόσταση σε ό,τι εικονίζει. Θα μπορούσε να είναι διαφήμιση τράπεζας, στα χρόνια που ζωγραφίστηκε. Είναι λοιπόν και ηθικό, ό,τι είναι νόμιμο; Παλιό το ερώτημα, νέα η απάντηση που σας έρχεται στο μυαλό.
Όμως για προσέξτε,σας παρακαλώ, το πρώτο πλάνο του πίνακα: Η εξαίρετη αντανάκλαση του ουρανού με το παράθυρο πάνω στο μικρό καθέφτη ίσως είναι η υπενθύμιση ενός άλλου κόσμου, πνευματικότερου. Και η ζυγαριά ένδειξη ψυχοστασίας, όπως άλλωστε συμβαίνει και στους αρχαίους τάφους. Είναι λοιπόν πεθαμένοι ο αργυραμοιβός και η γυναίκα του; Βρίσκονται ήδη στο μνήμα τους και δεν το γνωρίζουν; Και οι ψυχές τους πια ζυγίζονται για να βγει η suma sumarum της ζωής τους;
Εξάλλου, πώς το λέγαν, πώς το λέγαν να δεις οι Λατίνοι ότι έλεγε ο Ιπποκράτης στους Αφορισμούς του...;

Ars longa,
vita brevis,
occasio praeceps,
experimentum periculosum,
iudicium difficile.


Ὁ μεν βίος βραχύς,
ἡ δὲ τέχνη μακρά,
ὁ καιρὸς ὀξὺς,
ἡ πεῖρα σφαλερὴ,
ἡ δὲ κρίσις χαλεπή.

Χέρια

Χθες έβλεπα στο Σκάι μια από αυτές τις εκπομπές όπου εμφανίζουν κάποια έρμη γυναίκα και την τραβολογούν - με τη θέληση της βέβαια, αυτό είναι το τρομακτικό- σε κομμώτριες, οδοντιάτρους, αισθητικούς και στυλίστες μέχρι να τη μεταμορφώσουν σε "θεά της διπλανής πόρτας". Ταυτοχρόνως δε με την πολυθρύλητη μεταμόρφωση βγάζουν στη φόρα -κυριολεκτικώς- τα άπλυτα της εν λόγω. Τα ρούχα της, ακόμη και τα εσώρουχά της γίνονται αντικείμενο εξέτασης, χλεύης και πανηγυρικής καταστροφής, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.
Το πρότυπο βεβαίως που ακολουθούν οι παραγωγοί των εκπομπών, ένα είδος κώδικα για να καταλαβαινόμαστε τι εννοούμε όταν λέμε κομψή και σέξι, είναι πάντα οι γνωστές κυρίες του θεάματος. Αυτά τα άπιαστα όντα, τα φαντάσματα του botox, του νυστεριού και του fotoshop. Έδειχναν λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα, τα χέρια των διασήμων.
Η τάδε που παίζει στο Sex and the city την τριαντάρα είναι σαράντα φεύγα με χέρια πενηντάρας, ταραρά τατά, δείτε τα!

Ή μήπως η άλλη, η βασίλισσα της ποπ. Χοροπηδάει στη σκηνή παρά τα πενήντα της χρόνια, δείτε όμως χέρια! Ούτε το καβαλιστικό βραχιολάκι δε σώζει την κατάσταση.

Και δώστου οι απολεπίσεις, τα λέηζερ, οι ενέσεις ,ναι, ναι, στα χέρια. Για να δείξουν μια στάλα πιο νεανικά, να ταιριάζουν με την αλλαγή της σαραντάρας που θέλει να μοιάζει τριαντάρα. Πρόσφατα μάλιστα ένας φίλος, γιατρός αναισθησιολόγος, με πληροφόρησε ότι γίνονται και αιδιοπλαστικές για να βελτιωθεί αισθητικώς η επίμαχη περιοχή. Ε, σε λίγο θα τις βλέπουμε κι αυτές σε κοντινό πλάνο.
Μάλιστα έχει ήδη φτάσει στην καθ' ημάς Ανατολή το περίφημο reality, όπου κάποιοι ανερμάτιστοι άνθρωποι παραδίνουν στον πλαστικό προεξέχουσες αυτάρες και λογής λογής σουσούμια. Με αντάλαγμα το ψυχικό ξεβράκωμα το δικό τους και των οικίων τους λαβαίνουν πίσω γαλλικές μυτούλες και ανοξείδωτα στήθη. Όχι, για να μην ξεγελιόμαστε χαζεύοντας τους "κουτόφραγκους" και τα αμερικανάκια, πιστεύοντας ότι ο Έλλην δε μασάει. Μωρέ μας έχει στο μίξερ η παγκοσμιοποίηση και μας αλέθει μια χαρά...
Ας δούμε τουλάχιστον άλλα χέρια:

Χέρια που έμειναν με διάφορους τρόπους ζωντανά και αυθάδικα. Ο πρόγονος μασούσε τη βαφή και την έφτυνε στο τοίχωμα του σπηλαίου, πάνω από την ανοιχτή του παλάμη.
Η πληροφορία πως παρόμοιες αποτυπώσεις βρέθηκαν να αφθονούν σε σπήλαια της χερσονήσου του Άθω, ελέγχεται για την αυθεντικότητά της. Πάντως η μούντζα είναι βυζαντινή πατέντα. Με μουντζούρα πασάλειβαν τα μούτρα όποιου ήθελαν να πομπέψουν, και αυτό δε γίνεται με τσιριμόνιες, θέλει παλάμη ανοιχτή και οργισμένη... Αχ , ο έξοχός μας βυζαντινισμός, που έλεγε και ο πρωτεϊκός γέρος της Αλεξάντρειας.


Χέρια που σχεδόν νεύουν πίσω από τους αιώνες. Sic transit gloria mundis.

Χέρια που έφτιαξαν άλλα χέρια και πολέμησαν να θεώσουν το ανθρώπινο. Μόνο εκείνος ο αναποδιασμένος ο Δομίνικος δεν τα άρεσε


και προτίμησε να τα συστρέψει, να τα εξαϋλώσει μέσα στα σκοτάδια της Τολεντάνικης οικίας του.

Χέρια ανυπόκριτα.

Χέρια απόντων. Πιο πολύ και από τα μάτια τους τα θυμόμαστε, δεν είναι έτσι;
Και τέλος, τα δικά μου χέρια. Οικιακό μανικιούρ και αντιπάθεια για τα δαχτυλίδια. Μνήμη μαζεμένη στις άκρες των δακτύλων , για τα καθημερινά. Το πιν του κινητού, οι κωδικός του φωτοτυπικού, ο συνδυασμός των πλήκτρων για τα διαλυτικά, ο πρώτος και ο τελευταίος πόντος κάθε σειράς στο πλεκτό για να γίνει η ούγια "περλέ", παμπάλαιοι δακτυλισμοί στο πιάνο. Πράγματα που κατοικούν μονίμως εκεί και αρνούνται να φτάσουν μέχρι το μυαλό.
Χέρια που με υπηρετούν τόσα χρόνια, τόσο καλά και που τα βλέπω σιγά σιγά ν' αλλάζουν. Όχι, όχι τίποτε δραματικές αλλαγές. Μια μικρή κηλίδα εδώ, ελάχιστη. Μια άλλη, εκεί. Υπενθύμιση. Η βέρα που δε χωρεί να περάσει πια στον παράμεσο. Ένα καψιματάκι βαθύ από εκείνο το βράδυ της ανάστασης, θυμάσαι; Τέτοια ασήμαντα.
Μα είναι τα δικά μου χέρια. Σύντροφοι και μάρτυρες της ζωής μου, αν άλλαζαν θα έλεγαν ένα σωρό ψέματα. Τα χέρια μου. Μια αλήθεια, η δική μου αλήθεια. Καμιά φορά κομμάτι δυσάρεστη, αλλά τελείως δική μου. Μα ποιος -στ΄αλήθεια- θα ήθελε να ξεχάσει τη δική του αλήθεια;

Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται γιατί απλούστατα είναι χειρότερα. ΄Ετσι και το μικρό αίνιγμα που είχε η προηγούμενη ανάρτηση, και κατάφερε να απαντήσει η roadartist, τελικώς δεν αποδεικνύεται και τόσο διασκεδαστικό. Εξηγούμαι:
Ναι, βρίσκεται σε σχολείο. Σε μέρος επίκαιρο, αδύνατο να μην πέσει το μάτι οποιουδήποτε καθίσει απέναντι από το διευθυντικό γραφείο.
Ναι, είναι πολιτική δήλωση, δεν είναι καλαμπούρι. Παραμένει εκεί από την αρχή της χρονιάς, κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει.
Τι σκοπό εξυπηρετεί; Διατρανώνει. Τον κυνισμό. Τον αμοραλισμό. Την υποκρισία. Τη χυδαιότητα. Την απανθρωπιά.
Γιατί λοιπόν είναι έξυπνος όποιος υποχωρεί μπροστά στην εξουσία; Κατ' αναλογία όσοι τόλμησαν από καταβολής κόσμου να απειθήσουν και να σηκώσουν μπαϊράκια το έπραξαν λόγω βλακείας. Ο,υπερήφανα δηλώνων το παραπάνω, είναι προφανές ότι επέδειξε εξυπνάδα ικανή να τον καθίσει στην καρέκλα που σήμερα ζεσταίνει. Ο, και γραφικός επαναστάτης θεωρούμενος, Γκεβάρα πάντως κάπου λέει για έναν άντρα που έχει καμένο το μέτωπο από τη σφραγίδα του ήλιου γιατί δεν το χαμήλωνε ποτέ.
Γιατί είναι πονηρός όποιος δικαιολογείται; Τι θα έπρεπε να πράξει για να θεωρείται ευθύς; Να αναλάβει τις ευθύνες του. Θαυμάσια.Καμία σχέση. Στο σπίτι του κρεμασμένου...
Και τέλος το τραγικό. Δεν ξέρω αν η επιμονή είναι δείγμα χαμηλής νοημοσύνης. Έτσι κι αλλιώς οι γενικεύσεις είναι παραπλανητικές. Θέλω όμως να σκεφτείτε πώς θα νιώθατε αν ,όντες γονείς, μπαίνατε σε ένα σχολειό και πέφτατε πάνω στη λέξη "ηλίθιος" γραμμένη φαρδιά-πλατιά. Και καλά αν το παιδί σας είναι αρτιμελές. Το πολύ πολύ να σας πιάσει κανένας ψιλός πανικός για το αν το θεωρήσουν αρκετά έξυπνο ώστε κάποια μέρα να μπορέσει κι αυτό με τη σειρά του να γίνει διευθυντής. Αλλά αν η τύχη τα είχε έτσι φερμένα ώστε το παιδί σας να είναι ένα από τα "προβληματικά", τα "ειδικά", τα "πιστοποιημένα", τα "καθυστερημένα", τα "ανώμαλα", τα "ηλίθια";
Βέβαια θα είσασταν προπονημένοι. Από τη στιγμή που το πρωτοκρατήσατε μωράκι στην αγκαλιά σας θα είχατε αντιμετωπίσει γύρω σας άπειρες φορές την αποστροφή, την αμηχανία, τον οίκτο, το κουτσομπολιό, τη σκληρότητα , την αδιαφορία. Θα είχατε διανύσει όλους τους κύκλους της απελπισίας, της κατάθλιψης, του θυμού. Και θα είχατε καταφέρει να είστε ευτυχισμένοι εκεί που οι πολλοί μόνο δυστυχία βλέπουν. Γιατί θα είχατε καταλάβει πια ότι κάθε τι ανθρώπινο είναι και φυσιολογικό, αρκεί να του αναγνωρίσουμε χώρο και λόγο ύπαρξης και αξιοπρέπεια. Και θα περιμένατε και από το σχολείο να έχει κάνει το ίδιο. Αμ δε.
Αλήθεια, θυμάστε καθόλου το ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη;

Αμαρτωλό

Στη Σμύρνη Λέλα,
Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό...
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...
Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...
'Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε νάναι...
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισιές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...
Γλέντια, καβγάδες ώς να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού...
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.

Στο σχολείο αυτό φοιτούν 16 παιδιά με αναπηρίες.