Αν χρειαζόμαστε μια γιορτή που να θυμίζει τη διάβαση της θλίψης, την κατάφαση και τη λατρεία της ζωής, τότε σε όλους τους φίλους και τις φίλες :
"Καλό Πάσχα", με υγεία και χαρά.
Σάββατο 18 Απριλίου 2009
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Nessuna speranza?
`
Αύριο απεργία.
Για όλα.
Για την ξεδιαντροπιά και την αδικία.
Για τη μοιρασιά της λείας στις τράπεζες.
Για τη σκανδαλώδη εύνοια στους κομπραδόρους μαντράδες που εισάγουν τα αυτοκίνητα. (Κατά τα άλλα σύσσωμο το ελληνικό κράτος και οι πολιτικοί στήριξαν την ανοησία που ονομάστηκε Μέρα της Γης).
Για τα Βατοπέδια και τα σκάνδαλα της άγονης γραμμής.
Για τα πλέιστέισον και τους κουμπάρους.
Για τη χωριατιά και την αμορφωσιά που κυβερνούν.
Ακόμη και γι αυτό το καταπληκτικό που κυκλοφορεί από χτες , ότι θα πρέπει κάθε δημόσιος υπάλληλος να πληρώσει, άπαξ, εισφορά 600 ευρώ για να στηρίξει το ασφαλιστικό μας ταμείο.
Δουλεύω 23 χρόνια και πληρώνω αδιαλείπτως. Θα σας έλεγα ότι δεν έχω φοραδιαφύγει ποτέ, ούτε δεκάρα, αλλά θα το θεωρήσετε πρωταπριλιάτικο αστείο. Που είναι ,λοιπόν, τα χρήματά μου; Ήδη είμαι σχεδόν ανασφάλιστη. Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους είναι μπροστά μας. Τη βλέπουμε ή ελπίζουμε ακόμη να τη βολέψουμε ο καθένας στη (χρεωμένη) φωλίτσα του και στις ψευτοδιακοπές που έρχονται;
Σαν τον ελεύθερο επαγγελματία, που ήρθε και πήρε το πλυντήριό μου για επισκευή πριν λίγο. Καλοβαλμένος και σκληρά εργαζόμενος, τόσο απελπιστικά μπερδεμένος στη σκέψη και τα επιχειρήματα που βρώμαγε ψέμα, υποκρισία, άγνοια και προκατάληψη.
Μα πάνω απ΄όλα, απεργία γι αυτούς τους "συναδέλφους" που δεν απεργούν.
Για ένα απελπισμένο πείσμα, για το αυτονόητο, για όσα δε θέλουν να δουν και με την άρνησή τους αυτή κόβουν κι από μένα και από τα παιδιά μου το μέλλον και τον αέρα που αναπνέουμε. Για την υποκρισία τους, την αδιαφορία, την ανοησία, το τραγικό τους χάλι που αυτάρεσκα το περιφέρουν σε αγυές και οδούς.
Για την αδυναμία να αναγνώσουν την πραγματικότητα και ας επιμένουν να πιστεύουν ότι διδάσκουν γραμματισμό στα παιδάκια του κόσμου, τρομάρα τους.
Στη Γαλλία πριν λίγες μέρες κάτι λίγα εκατομμύρια βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν. Τα ποσοστό των δασκάλων που απεργούν στο σύλλογό μου, σε μια από τις προνομιούχες περιοχές της Θεσσαλονίκης, είναι 13%.
Καληνύχτα σας.
Για όλα.
Για την ξεδιαντροπιά και την αδικία.
Για τη μοιρασιά της λείας στις τράπεζες.
Για τη σκανδαλώδη εύνοια στους κομπραδόρους μαντράδες που εισάγουν τα αυτοκίνητα. (Κατά τα άλλα σύσσωμο το ελληνικό κράτος και οι πολιτικοί στήριξαν την ανοησία που ονομάστηκε Μέρα της Γης).
Για τα Βατοπέδια και τα σκάνδαλα της άγονης γραμμής.
Για τα πλέιστέισον και τους κουμπάρους.
Για τη χωριατιά και την αμορφωσιά που κυβερνούν.
Ακόμη και γι αυτό το καταπληκτικό που κυκλοφορεί από χτες , ότι θα πρέπει κάθε δημόσιος υπάλληλος να πληρώσει, άπαξ, εισφορά 600 ευρώ για να στηρίξει το ασφαλιστικό μας ταμείο.
Δουλεύω 23 χρόνια και πληρώνω αδιαλείπτως. Θα σας έλεγα ότι δεν έχω φοραδιαφύγει ποτέ, ούτε δεκάρα, αλλά θα το θεωρήσετε πρωταπριλιάτικο αστείο. Που είναι ,λοιπόν, τα χρήματά μου; Ήδη είμαι σχεδόν ανασφάλιστη. Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους είναι μπροστά μας. Τη βλέπουμε ή ελπίζουμε ακόμη να τη βολέψουμε ο καθένας στη (χρεωμένη) φωλίτσα του και στις ψευτοδιακοπές που έρχονται;
Σαν τον ελεύθερο επαγγελματία, που ήρθε και πήρε το πλυντήριό μου για επισκευή πριν λίγο. Καλοβαλμένος και σκληρά εργαζόμενος, τόσο απελπιστικά μπερδεμένος στη σκέψη και τα επιχειρήματα που βρώμαγε ψέμα, υποκρισία, άγνοια και προκατάληψη.
Μα πάνω απ΄όλα, απεργία γι αυτούς τους "συναδέλφους" που δεν απεργούν.
Για ένα απελπισμένο πείσμα, για το αυτονόητο, για όσα δε θέλουν να δουν και με την άρνησή τους αυτή κόβουν κι από μένα και από τα παιδιά μου το μέλλον και τον αέρα που αναπνέουμε. Για την υποκρισία τους, την αδιαφορία, την ανοησία, το τραγικό τους χάλι που αυτάρεσκα το περιφέρουν σε αγυές και οδούς.
Για την αδυναμία να αναγνώσουν την πραγματικότητα και ας επιμένουν να πιστεύουν ότι διδάσκουν γραμματισμό στα παιδάκια του κόσμου, τρομάρα τους.
Στη Γαλλία πριν λίγες μέρες κάτι λίγα εκατομμύρια βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν. Τα ποσοστό των δασκάλων που απεργούν στο σύλλογό μου, σε μια από τις προνομιούχες περιοχές της Θεσσαλονίκης, είναι 13%.
Καληνύχτα σας.
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Σβήσε το σκοτάδι
Είναι απάτη. Είναι η Μεγάλη Συσκότιση. Είναι λαϊκισμός. Είναι απλούστευση. Είναι ασπιρίνη για τον καρκίνο.Είναι η ενίσχυση των διάφορων αγράμματων, μη-κυβερνητικών, μη- κερδοσκοπικών μαγαζιών, που αποτελούν το νέο κατεστημένο. Είναι η νέα εξουσία που κερδίζει τη μάχη, χωρίς να χρειαστεί να ανοίξει ρουθούνι.
Είναι η καινούρια συναίνεση στην καταλήστευση του κόσμου. Είναι η νέα υποκρισία που μιλά για την απογύμνωση του περιβάλλοντος, διχοτομώντας την κοινωνία.
Η κατάσταση του περιβάλλοντος είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής δραστηριότητας των ανθρώπων. Μπορεί να αλλάξει η σχέση τους με το περιβάλλον, αν δεν αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις που τη στηρίζουν; Το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής είναι το μοναδικό υπεύθυνο για το στράγγισμα των φυσικών πόρων. Αλλάξτε το, αν έχετε τα κότσια.
Η Ελλαδίτσα της μικροαστικής αμορφωσιάς, της πελατείας των βουλευτών, της τζιπούρας και της μεζονέτας, των σκυλάδικων και της αρπαχτής, η Ελλάδα των παρελάσεων και των αυθαίρετων, η κοινωνία η τελευταία στην ανάγνωση εφημερίδων και βιβλίων απ' όλες της Ευρωπαϊκές, αυτή που δε συμμαζεύει τα χάλια της γιατί τη βολεύουν, είναι παγκοσμίως πρώτη σε δηλώσεις συμμετοχής. Και με τρομάζει περισσότερο τώρα, που διαθέτει "οικολογική ευαισθησία" και απολιτική προθυμία.
Μη συμμετέχετε. Απειθαρχείστε στη μόδα της μεταμοντέρνας υποκρισίας. Η λύση είναι αλλού. Ψάξτε την.
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009
Επάγγελμα : Πατριώτης
`
Μετά το τέλος της δοξολογίας για την επέτειο της 25ης Μαρτίου στην Αγία Σοφία, ο νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης έστειλε "μήνυμα", κοινώς χαιρετίσματα, στον Ευρωπαίο Επίτροπο Αλ Μούνια πως «εδώ είναι Ελλάδα και δεν θα ρωτήσουμε την ΕΕ. Όταν σε καλεί η πατρίδα πρέπει να θυσιαστείς. Όλοι λοιπόν πρέπει να θυσιαστούμε. Ο Πρωθυπουργός δεν είναι κουρασμένος. Ο Ελληνικός λαός είναι κουρασμένος από αυτά που ακούει από το 1974 και μετά».
Ναι , είναι γεγονός. Η πολλή δημ0κρατία βλάπτει και κουράζει. Πού οι παλιές, καλές οι μέρες της επανάστασης. Ξεκούραστες, βρε παιδί μου.
Ευτυχώς, υπάρχει και ο μεταμοντέρνος Ξανθόπουλος στην τοπική πολιτική σκηνή, για να μας θυμίζει ότι η φουκαριάρα η μάνα Ελλάς χρειάζεται θυσίες για να πάει μπροστά.
Και.. πού είστε; Πάντα με το αζημίωτο, έτσι;
Μετά το τέλος της δοξολογίας για την επέτειο της 25ης Μαρτίου στην Αγία Σοφία, ο νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης έστειλε "μήνυμα", κοινώς χαιρετίσματα, στον Ευρωπαίο Επίτροπο Αλ Μούνια πως «εδώ είναι Ελλάδα και δεν θα ρωτήσουμε την ΕΕ. Όταν σε καλεί η πατρίδα πρέπει να θυσιαστείς. Όλοι λοιπόν πρέπει να θυσιαστούμε. Ο Πρωθυπουργός δεν είναι κουρασμένος. Ο Ελληνικός λαός είναι κουρασμένος από αυτά που ακούει από το 1974 και μετά».
Ναι , είναι γεγονός. Η πολλή δημ0κρατία βλάπτει και κουράζει. Πού οι παλιές, καλές οι μέρες της επανάστασης. Ξεκούραστες, βρε παιδί μου.
Ευτυχώς, υπάρχει και ο μεταμοντέρνος Ξανθόπουλος στην τοπική πολιτική σκηνή, για να μας θυμίζει ότι η φουκαριάρα η μάνα Ελλάς χρειάζεται θυσίες για να πάει μπροστά.
Και.. πού είστε; Πάντα με το αζημίωτο, έτσι;
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Take me back
`
Σας έχω μιλήσει καθόλου για το Ravelry; Το Facebook του πλεξίματος. Ιστότοπος κοινωνικής δικτύωσης με άλλα λόγια. Τώρα που μιλάμε έχει 313.883 εγγεγραμμένους και αν κάνεις αίτηση σήμερα θα περιμένεις 7 μέρες για γίνεις μέλος. Αύριο θα έχουν αλλάξει και οι δυο αριθμοί. Λαός. Ένας παγκόσμιος λαός με κοινό πάθος, το πλέξιμο. Μπαίνεις και ζαλίζεσαι.
Τι θες και τι δε θες. Δημοσιεύεις το προφίλ σου και αρχίζεις το ψάξιμο. Θέλεις τζαμπαντάν πατρόν; Έχει. Θέλεις τους αγαπημένους σου σχεδιαστές ταξινομημένους, αρχειοθετημένους, πρωτοκολλημένους και ωραίους; Έχει. Θέλεις να δεις πόσοι άνθρωποι στον κόσμο πλέκουν το ίδιο με σένα μοντέλο και πώς το ερμηνεύουν; Κι από αυτό έχει. Θέλεις να διαλαλήσεις urbi et orbi το σχέδιο που σκέφτηκες; Πολύ ωραία! Θα βρεις σε καναδυό μέρες μήνυμα από το Κλοντάικ ή από τη Γη του Πυρός ή από καμιά φάρμα της Νέας Ζηλανδίας ότι πολύ τους άρεσε και θα το πλέξουν. Και θα σου στείλουν και τη φωτό. Κρεμάς λοιπόν τα έργα των χεριών σου δίπλα σε εκατομμύρια άλλα και νιώθεις τη μαγική εγγύτητα του παγκόσμιου χωριού με πρόσχημα το πλέξιμο.
Μα πάνω απ' όλα Raverly σημαίνει groups. Μάλιστα. Τι θέλετε; Ανθρώπους που πλέκουν και έχουν την καταγωγή τους κοινή; Θαυμάσια. Δεκάδες εθνικά groups. Ανθρώπους που αγαπούν τις γάτες και πλέκουν; Με τι κιλό. Άλλους που αγαπούν τα παπαγαλάκια και τον Ομπάμα ή που αγαπούν τα παπαγαλάκια και μισούν τον Ομπάμα; Ό,τι βάλει ο νους, υπάρχει. Λάτρεις της Αρχαίας ελλάδας και της ταινίας "300", κάτοικοι του πολικού κύκλου, οπαδοί του Οξαποδώ , λάτρεις του πορνό,του Herbie του θρυλικού VW, του Humfrey Bogart, του μεταμεσονύχτιου πλεξίματος, των ανασκαφών και του παγωτού με γεύση τρεχαγύρευε. Οι πάντες που μπορούν να κρατήσουν δυο βελόνες και ένα ποντίκι μπαινοβγαίνουν στο Raverly το οποίο ( σε ελεύθερη μετάφραση) σημαίνει Μπλεγμένο , σαν της τρελής τα μαλλιά. Ένας αληθινός ιστός, πολυπλόκαμος και διασκεδαστικός.
Και βεβαίως δε θα μπορούσε να λείπει ο Μάρτης από την -παγκόσμια- Σαρακοστή. Η γαλανόλευκη κυματίζει σε δυο ελληνικά groups, στο ένα moderator η αφεντιά μου.
Το Hellas έχει σήμερα 47 μέλη, γυναίκες κυρίως, από παντού. Κοινό χαρακτηριστικό η ελληνική καταγωγή ή το ενδιαφέρον για την Ελλάδα.
Μικρές ιστορίες παρουσίασης από την καθεμιά, που πασχίζουν να χωρέσουν κομμάτια της ζωής τους. Κρεμούν τα πλεκτά τους, σεργιανούν τα πλεκτά των άλλων, κομπλιμεντάρουν και τα περνούν στα αγαπημένα τους, ανταλλάσσουν τα νήματα που περίσσεψαν,ζητούν διευκρινίσεις, συναντιούνται σε πραγματικό τόπο και χρόνο.
Κι εγώ ακούω. Και μιλάω. Για το Ζορμπά, τη Σαλονίκη, τον Παπαδιαμάντη και τις ταραχές του Δεκέμβρη. Για το πως πλέκουν οι γριές στην ελληνική ύπαιθρο. Και γνωρίζω ανθρώπους με ένα τρόπο που δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.
Και κάνω και το κέφι μου, μ' ένα κλικ του ποντικιού. Να, όπως προχθές που γράφτηκα στο Knistanbul. Ένα group για όσους πλέκουν και είναι από την Πόλη ή όσους αγαπούν την Πόλη. Μπήκα, συστήθηκα με το θάρρος της Ρωμιάς που γυροφέρνει ένα παράδεισο οριστικά χαμένο και τους είπα ότι η καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από τη Μικρασία και την Προποντίδα.'Οτι ο παππούς μου είχε βγάλει στην Πόλη δίπλωμα οδήγησης επί Σουλτάνου -με αύξοντα αριθμό μέσα στην πρώτη εκατοντάδα παρακαλώ. Και περίμενα.
Ε, δε σκοτώθηκαν να με καλωσορίζουν, αυτό είναι βέβαιο. Χλιαρά τα πράγματα. Ως φαίνεται η περίφημη ελληνοτουρκική φιλία δεν καρπίζει άμα δεν υπάρχει και λίγος παράς στη μέση.
Όμως, τι πειράζει; Ταξίδεψα εγώ στην Πόλη των παππούδων; Δοκίμασα την παράξενη γοητεία της νοσταλγίας για κάτι που δεν έχω δει, δεν έχω ζήσει αλλά το θεωρώ οικείο; Το μόνο πρόβλημα ότι δε μπορώ να διαλέξω ποια version , η αγγλική ή η γαλλική του παλιού swing μου αρέσει περισσότερο. Ακούστε και τις δυο και πείτε μου τη γνώμη σας:
Τι θες και τι δε θες. Δημοσιεύεις το προφίλ σου και αρχίζεις το ψάξιμο. Θέλεις τζαμπαντάν πατρόν; Έχει. Θέλεις τους αγαπημένους σου σχεδιαστές ταξινομημένους, αρχειοθετημένους, πρωτοκολλημένους και ωραίους; Έχει. Θέλεις να δεις πόσοι άνθρωποι στον κόσμο πλέκουν το ίδιο με σένα μοντέλο και πώς το ερμηνεύουν; Κι από αυτό έχει. Θέλεις να διαλαλήσεις urbi et orbi το σχέδιο που σκέφτηκες; Πολύ ωραία! Θα βρεις σε καναδυό μέρες μήνυμα από το Κλοντάικ ή από τη Γη του Πυρός ή από καμιά φάρμα της Νέας Ζηλανδίας ότι πολύ τους άρεσε και θα το πλέξουν. Και θα σου στείλουν και τη φωτό. Κρεμάς λοιπόν τα έργα των χεριών σου δίπλα σε εκατομμύρια άλλα και νιώθεις τη μαγική εγγύτητα του παγκόσμιου χωριού με πρόσχημα το πλέξιμο.
Μα πάνω απ' όλα Raverly σημαίνει groups. Μάλιστα. Τι θέλετε; Ανθρώπους που πλέκουν και έχουν την καταγωγή τους κοινή; Θαυμάσια. Δεκάδες εθνικά groups. Ανθρώπους που αγαπούν τις γάτες και πλέκουν; Με τι κιλό. Άλλους που αγαπούν τα παπαγαλάκια και τον Ομπάμα ή που αγαπούν τα παπαγαλάκια και μισούν τον Ομπάμα; Ό,τι βάλει ο νους, υπάρχει. Λάτρεις της Αρχαίας ελλάδας και της ταινίας "300", κάτοικοι του πολικού κύκλου, οπαδοί του Οξαποδώ , λάτρεις του πορνό,του Herbie του θρυλικού VW, του Humfrey Bogart, του μεταμεσονύχτιου πλεξίματος, των ανασκαφών και του παγωτού με γεύση τρεχαγύρευε. Οι πάντες που μπορούν να κρατήσουν δυο βελόνες και ένα ποντίκι μπαινοβγαίνουν στο Raverly το οποίο ( σε ελεύθερη μετάφραση) σημαίνει Μπλεγμένο , σαν της τρελής τα μαλλιά. Ένας αληθινός ιστός, πολυπλόκαμος και διασκεδαστικός.
Και βεβαίως δε θα μπορούσε να λείπει ο Μάρτης από την -παγκόσμια- Σαρακοστή. Η γαλανόλευκη κυματίζει σε δυο ελληνικά groups, στο ένα moderator η αφεντιά μου.
Το Hellas έχει σήμερα 47 μέλη, γυναίκες κυρίως, από παντού. Κοινό χαρακτηριστικό η ελληνική καταγωγή ή το ενδιαφέρον για την Ελλάδα.
Μικρές ιστορίες παρουσίασης από την καθεμιά, που πασχίζουν να χωρέσουν κομμάτια της ζωής τους. Κρεμούν τα πλεκτά τους, σεργιανούν τα πλεκτά των άλλων, κομπλιμεντάρουν και τα περνούν στα αγαπημένα τους, ανταλλάσσουν τα νήματα που περίσσεψαν,ζητούν διευκρινίσεις, συναντιούνται σε πραγματικό τόπο και χρόνο.
Κι εγώ ακούω. Και μιλάω. Για το Ζορμπά, τη Σαλονίκη, τον Παπαδιαμάντη και τις ταραχές του Δεκέμβρη. Για το πως πλέκουν οι γριές στην ελληνική ύπαιθρο. Και γνωρίζω ανθρώπους με ένα τρόπο που δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.
Και κάνω και το κέφι μου, μ' ένα κλικ του ποντικιού. Να, όπως προχθές που γράφτηκα στο Knistanbul. Ένα group για όσους πλέκουν και είναι από την Πόλη ή όσους αγαπούν την Πόλη. Μπήκα, συστήθηκα με το θάρρος της Ρωμιάς που γυροφέρνει ένα παράδεισο οριστικά χαμένο και τους είπα ότι η καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από τη Μικρασία και την Προποντίδα.'Οτι ο παππούς μου είχε βγάλει στην Πόλη δίπλωμα οδήγησης επί Σουλτάνου -με αύξοντα αριθμό μέσα στην πρώτη εκατοντάδα παρακαλώ. Και περίμενα.
Ε, δε σκοτώθηκαν να με καλωσορίζουν, αυτό είναι βέβαιο. Χλιαρά τα πράγματα. Ως φαίνεται η περίφημη ελληνοτουρκική φιλία δεν καρπίζει άμα δεν υπάρχει και λίγος παράς στη μέση.
Όμως, τι πειράζει; Ταξίδεψα εγώ στην Πόλη των παππούδων; Δοκίμασα την παράξενη γοητεία της νοσταλγίας για κάτι που δεν έχω δει, δεν έχω ζήσει αλλά το θεωρώ οικείο; Το μόνο πρόβλημα ότι δε μπορώ να διαλέξω ποια version , η αγγλική ή η γαλλική του παλιού swing μου αρέσει περισσότερο. Ακούστε και τις δυο και πείτε μου τη γνώμη σας:
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
Μάρτης, γδάρτης και κακός κουκουλοκάφτης
`
Κυρ- πόλισμαν... συγνώμη... Εσείς που είστε κι επιστήμων, άμα τα πλέξω αυτά, θα συλληφθώ;
Κυρ- πόλισμαν... συγνώμη... Εσείς που είστε κι επιστήμων, άμα τα πλέξω αυτά, θα συλληφθώ;
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Καφές πικρός
`
Πριν μερικές βδομάδες βρέθηκα καλεσμένη σε μιας φίλης.
Θαυμάσιο σπιτικό, ζεστή, φιλόξενη ατμόσφαιρα.Τα κορίτσια μας έπαιζαν τρισευτυχισμένα με το γατί κι εμείς φλυαρούσαμε περί ανέμων και υδάτων πάνω από έναν περίφημο καφέ με όλα τα εξαρτήματά του. Η φίλη μια δυναμική γυναίκα, μορφωμένη, ικανή νοικοκυρά και αφοσιωμένη μάνα. Έτσι ήταν διπλή η έκπληξή μου και η αμηχανία μου όταν σε μια αποστροφή της κουβέντας μας την άκουσα να λέει:
-Αστειεύεσαι; Δε φτάνει που εγκλημάτησαν τα γαϊδούρια, να τους χαϊδεύουμε μέσα στις φυλακές και να πληρώνουμε για να ζουν καλά; Για τράβα ρώτα το γονιό που του σκοτώσανε το παιδί του, αν θέλει να περνάει καλά στη φυλακή ο φονιάς... Μα τι λες τώρα;
Δεν προσπάθησα και πολύ να την πείσω. Η Τ. γίνεται εφτασίφουνας όταν υπερασπίζεται την άποψή της. Κάτι για ανθρώπινα δικαιώματα και για το εγγενές της αξιοπρέπειας δεν ήταν πρόθυμη να τα ακούσει.
Λίγες μέρες μετά έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο και το έβαλα στην άκρη να της το δείξω, γιατί κι εγώ η ίδια είχα σοκαριστεί διαβάζοντάς το. Δεν πρόλαβα. Τώρα θα τα μάθει από τις ειδήσεις, όσο παίξουν το θέμα και δεν κουκουλωθεί. Κι ας είναι εκτός νόμου οι κουκούλες.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη, κρατούμενη για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών και μαχητική αγωνίστρια για την κατάργηση του εξευτελισμού των γυναικών κρατουμένων, βρέθηκε νεκρή, στη διάρκεια της μεταγωγής της, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, δεμένη και (κατά πληροφορίες) χτυπημένη.
Λίγο καιρό πριν είχε υποβάλλει το παρακάτω κείμενο στο Συνήγορο του Πολίτη:
"Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη
της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης
Ελεώνας Θηβών (20-02-09),
Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω.
Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.
Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.
Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:
Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.
Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.
Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…
Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.
Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.
Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.
Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.
Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.
Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την όποια «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλλα τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.
Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλοτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.
Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακιστώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.
Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.
Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.
Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριο της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…
Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταματήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μέσα στη φυλακή.
Γκουλιώνη Κατερίνα"
Είναι ωραίος ο καφές το απόγευμα του Σαββάτου, παρέα με μια φίλη, όταν η βδομάδα έχει τελειώσει, όταν οι δουλειές έχουν τελειώσει, όταν το σούρουπο πέφτει σιγά σιγά και ο κόσμος ο δικός μας, ο ιδιωτικός, ο μικρούλης είναι γαλήνιος και πλήρης. Μικρές, τυχερές Λωξάντρες που γέρνουν στο βυσσινί μιντέρι τους για να απολαύσουν τον κόπο μιας μέρας και μιας ζωής.
Μα θαρρώ, όπως κάποιος έχει πει, ότι δεν αγαπούμε αρκετά τους ανθρώπους αν δεν αγαπήσουμε ταυτόχρονα και τη βρομισιά, το λάθος , τα πάθη τους και τον πόνο τους.
Γιατί , έτσι κι αλλιώς, συνένοχοι είμαστε, σε όλα. Όλοι.
Θαυμάσιο σπιτικό, ζεστή, φιλόξενη ατμόσφαιρα.Τα κορίτσια μας έπαιζαν τρισευτυχισμένα με το γατί κι εμείς φλυαρούσαμε περί ανέμων και υδάτων πάνω από έναν περίφημο καφέ με όλα τα εξαρτήματά του. Η φίλη μια δυναμική γυναίκα, μορφωμένη, ικανή νοικοκυρά και αφοσιωμένη μάνα. Έτσι ήταν διπλή η έκπληξή μου και η αμηχανία μου όταν σε μια αποστροφή της κουβέντας μας την άκουσα να λέει:
-Αστειεύεσαι; Δε φτάνει που εγκλημάτησαν τα γαϊδούρια, να τους χαϊδεύουμε μέσα στις φυλακές και να πληρώνουμε για να ζουν καλά; Για τράβα ρώτα το γονιό που του σκοτώσανε το παιδί του, αν θέλει να περνάει καλά στη φυλακή ο φονιάς... Μα τι λες τώρα;
Δεν προσπάθησα και πολύ να την πείσω. Η Τ. γίνεται εφτασίφουνας όταν υπερασπίζεται την άποψή της. Κάτι για ανθρώπινα δικαιώματα και για το εγγενές της αξιοπρέπειας δεν ήταν πρόθυμη να τα ακούσει.
Λίγες μέρες μετά έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο και το έβαλα στην άκρη να της το δείξω, γιατί κι εγώ η ίδια είχα σοκαριστεί διαβάζοντάς το. Δεν πρόλαβα. Τώρα θα τα μάθει από τις ειδήσεις, όσο παίξουν το θέμα και δεν κουκουλωθεί. Κι ας είναι εκτός νόμου οι κουκούλες.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη, κρατούμενη για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών και μαχητική αγωνίστρια για την κατάργηση του εξευτελισμού των γυναικών κρατουμένων, βρέθηκε νεκρή, στη διάρκεια της μεταγωγής της, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, δεμένη και (κατά πληροφορίες) χτυπημένη.
Λίγο καιρό πριν είχε υποβάλλει το παρακάτω κείμενο στο Συνήγορο του Πολίτη:
"Καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη
της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης
Ελεώνας Θηβών (20-02-09),
Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω.
Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.
Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.
Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:
Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.
Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.
Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…
Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.
Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.
Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.
Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.
Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.
Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την όποια «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλλα τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.
Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλοτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.
Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακιστώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.
Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.
Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.
Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριο της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…
Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταματήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μέσα στη φυλακή.
Γκουλιώνη Κατερίνα"
Είναι ωραίος ο καφές το απόγευμα του Σαββάτου, παρέα με μια φίλη, όταν η βδομάδα έχει τελειώσει, όταν οι δουλειές έχουν τελειώσει, όταν το σούρουπο πέφτει σιγά σιγά και ο κόσμος ο δικός μας, ο ιδιωτικός, ο μικρούλης είναι γαλήνιος και πλήρης. Μικρές, τυχερές Λωξάντρες που γέρνουν στο βυσσινί μιντέρι τους για να απολαύσουν τον κόπο μιας μέρας και μιας ζωής.
Μα θαρρώ, όπως κάποιος έχει πει, ότι δεν αγαπούμε αρκετά τους ανθρώπους αν δεν αγαπήσουμε ταυτόχρονα και τη βρομισιά, το λάθος , τα πάθη τους και τον πόνο τους.
Γιατί , έτσι κι αλλιώς, συνένοχοι είμαστε, σε όλα. Όλοι.
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009
Σάββατο 14 Μαρτίου 2009
Όλη δόξα, όλη χάρη
Στη γη που γεννήθηκε, στην Τιφλίδα, ονομάζεται Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί. Εδώ τον γνωρίζουμε ως Ηλία Ηλιάδη. "Πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί δε θυμάμαι πώς το λέμε εμείς εκεί." Είναι σπουδαίος τζουντόκα και στο Πεκίνο ήταν μια από τις ελληνικές ελπίδες για μετάλλιο. Το παλικάρι που το διάλεξαν για σημαιοφόρο της ελληνικής αποστολής.Ξέρετε, η "μεγάλη" στιγμή, όταν το εθνικό σύμβολο εισέρχεται μοναχούλι στο Ολυμπιακό Στάδιο, πριν από τα έθνη, πριν από τους αθλητές. Εκεί που η φωνή του εκφωνητή σπάζει από συγκίνηση, εκεί που λέμε "χαλάλι τα δις" και εκεί που ο άτιμος ο Κινέζος σκηνοθέτης δείχνει και τον παραγουρμασμένο τέως βασιλέα, μην τυχόν και δε γίνει ο συνειρμός.
Ηλιάδης λοιπόν ο Ζβιανταουρί. Δε μας ενόχλησε το εμφανές της καταγωγής του. Δε μας πείραξε όταν παρήλασε με τη σημαία. Μπα, καλέ. Αφού έχει όνομα ελληνικό. "Η ψυχή μας, τ' όνομά μας". Θυμάστε, τότε με τα συλλαλητήρια για το όνομα των Σκοπίων. Και οι καλόγεροι στο Μεσαίωνα έκαναν ακριβώς το ίδιο. Βάφτιζαν το κρέας ψάρι, το βλογούσαν και το τρώγανε.
Καλύβια Πολυγύρου, Χαλκιδική. 2009. "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέέέ".Το απλό γεγονός ότι η σημαία κρατιέται από το παιδί με την καλύτερη επίδοση - κι αυτό τις περισσότερες φορές μετά από κλήρωση-, όχι για να τιμηθεί το ίδιο, αλλά για να τιμηθεί η σημαία, απλώς διαφεύγει από την αντίληψη των Ελληναράδων γονιών. Ναι, ναι , αυτών των ίδιων που φοροδιαφεύγουν, χτίζουν αυθαίρετα, υπερχρεώνονται με δάνεια και διακοποκάρτες, λαδώνουν και λαδώνονται, τα στάζουν στα σκυλάδικα, ψηφίζουν για να έχουν άκρες και το βουλώνουν όταν τα κάθε λογής Βατοπέδια αρπάζουν τη γη και το νερό και τον αέρα.
Βέβαια δε θέλουμε -ή δε μπορούμε ακόμη- να ανοίξουμε τη συζήτηση για τη σκοπιμότητα των παρελάσεων. Είμαστε στην περίπτωση της παροιμίας "Τι του λειπ΄του κασιδιάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι". Τα τραγικά χάλια μιας εκπαίδευσης που μας αξίζει, τελικώς.
Και ο Τσενάι; Μάθαμε τι απέγινε; ΄Αραγε Έλληνας ή παρέμεινε Αλβανός που θα επιστρέψει μετά τις σπουδές του στην Ελλάδα και θα εκδικηθεί τη χώρα που τον δέχτηκε σα δεύτερη μάνα και τον μεγάλωσε στοργικά;Πολύ θα ήθελα πάντως να ρωτήσω τους θερμοκέφαλους της Μηχανιώνας, καναδυό νομίζω ότι τους ξέρω κιόλας, συνάδελφοι είναι, τι βλέπουν σε αυτό το έρημο κρατίδιο που τους κάνει τόσο περήφανους ; Γιατί η συλλογική ψευδαίσθηση της ελληνικότητας είναι τόσο ισχυρή που παραμερίζει τη λογική, την ανθρωπιά και στο κάτω κάτω και τη στοιχειώδη πολιτική που λέει "αφομοιώνω τους ξένους και τους κάνω ακίνδυνους";
Η φίλη μου η Athena από το Elk Grove, California, USA, μου γράφει ότι όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ετοιμάζονται οι ομογενείς να υψώσουν τη γαλανόλευκη στο state capitol της Καλιφόρνια, σε επίσημη τελετή, για την 25η Μαρτίου. Για φανταστείτε, την αλβανική με τον αετό , στον Άγνωστο Στρατιώτη, μια φορά το χρόνο.
Λοιπόν, τι είν' η πατρίδα μας;
Τι χωρίζει τα λάβαρα της επιχείρησης Ψωμιάδη από τα λάβαρα του Ντάτσουν και τις σημαίες των μαθητικών παρελάσεων;Τι εισάγει το μίσος, το φόβο και το φασισμό στην καθημερινή μας ζωή, σε εμάς τους ίδιους , σε όσα πιστεύουμε και ζούμε;
Τα σύμβολα, που λέγαμε και τις άλλες. Και η προβολή του εαυτού μας επάνω τους. Καιρός να το ξανασκεφτούμε.
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
Sancta simplicitas
O Λεονάρδος Φιμπονάτσι ήταν γιος του Γκιγιέρμο Μπονάτσι και γεννήθηκε το 1175 στην Πίζα της Ιταλίας. Ήταν έμπορος και μαθηματικός στην εποχή της μετάβασης από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση. Τότε που άρχισαν να ανθίζουν και στην Ευρώπη οι επιστήμες, γιατί ο αραβικός κόσμος είχε ζήσει ήδη τη δική του άνθιση.Ο Πιζάνος Φιμπονάτσι ήταν λοιπόν έμπορος, αλλά μάλλον προσχηματικά. Στην πραγματικότητα ταξίδευε για το χατήρι της γνώσης. Διατρέχοντας τους εμπορικούς δρόμους της Ανατολής γνώρισε την μαθηματική σοφία των Αράβων, την απλότητα και την αρχοντιά των λογισμών τους. Και σαν γύρισε στην πατρίδα του έγραψε το Liber Abbaci (βιβλίο του άβακα, δηλ. εγχειρίδιο της αριθμητικής) όπου, ανάμεσα σε άλλα, ρωτούσε το εξής απλό:
"Πόσα ζευγάρια κουνέλια μπορούν να γεννηθούν σε ένα χρόνο από ένα νεογέννητο ζευγάρι, αν κάθε ζευγάρι γεννάει κάθε μήνα ένα ζευγάρι, το οποίο από το δεύτερο μήνα αρχίζει να γεννά;"
Για αρχή έχουμε 1 ζεύγος κουνελιών.
1ος μήνας 1 ζεύγος
2ος μήνας 2 ζεύγη
3ος μήνας 3 ζεύγη
4ος μήνας 5 ζεύγη
5ος μήνας 8 ζεύγη, και πάει λέγοντας...
Το αποτέλεσμα είναι η ακολουθία 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, 6765, 10946 ... .
Στη σειρά αυτή των αριθμών που ονομάστηκε ακολουθία Φιμπονάτσι, κάθε αριθμός μετά το δεύτερο προκύπτει από το άθροισμα των δυο προηγούμενών του. Απλό , έτσι;
Μα κάπου εδώ αρχίζουν τα θαυμαστά. Βλέπετε, μια άλλη ιδιότητα που έχουν οι αριθμοί αυτοί είναι ότι ο λόγος δυο διαδοχικών αριθμών της σειράς αυτής, αν τον τρέχουμε σε δεκαδικό, κατά προσέγγιση είναι ο ίδιος. Ο περίπου σταθερός αυτός λόγος λέγεται και χρυσός λόγος ή χρυσός αριθμός και παριστάνεται με το ελληνικό γράμμα φ διεθνώς, φ = 1,618…
Ονομάζεται έτσι γιατί παρουσιάζεται στη φύση και χρησιμοποιείται στην τέχνη, δηλαδή στη ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική, στις κατασκευές κ. α. Να πως:
Στο ζωικό βασίλειο παρατηρείται ,συνεχώς, ο χρυσός λόγος. Στα θηλαστικά, που ανήκει και ο άνθρωπος, στα πόδια γίνεται μια τομή που χωρίζει το μηριαίο οστό από την κνήμη με λόγο περίπου 1,6. Στα χέρια μας, ο αγκώνας χωρίζει τα κόκαλα ωλένης (μπράτσο) – κερκίδας σε χρυσό λόγο. Ακόμα κάθε χέρι έχει 5 δάχτυλα, και τα 4 δάχτυλα από 3 φάλαγγες.
Πού αλλού συναντάμε τους αριθμούς Φιμπονάτσι;
Στον αριθμό της σπείρας που μπορούμε να μετρήσουμε αριστερά και δεξιά στους σπόρους των ηλίανθων, στον αριθμό των πετάλων των λουλουδιών (3 στο αγριόκρινο, 5 ή 8 σε κάποια φυτά του γένους ranunculus, ενώ οι μαργαρίτες και οι ηλίανθοι συνήθως έχουν 13, 21, 34, 55 ή 85 πέταλα...)
και στον αριθμό των ανθών στα σπιράλ του κουνουπιδιού και του μπρόκολου.
Ας μετατρέψουμε τώρα τους αριθμούς σε τετράγωνα.
Τοποθετούμε δύο ίσα τετράγωνα οποιουδήποτε μεγέθους το ένα δίπλα στο άλλο, έτσι ώστε οι πλευρές τους να εφάπτονται. Στην κορυφή τους σχεδιάζουμε ένα ακόμη, με διπλάσια πλευρά. Στα δεξιά προσθέτουμε ένα ακόμη, με τριπλάσια πλευρά. Από κάτω ζωγραφίζουμε κι άλλο, με πενταπλάσια πλευρά. Συνεχίζουμε έτσι ώστε η πλευρά κάθε νέου τετραγώνου να αποτελεί το άθροισμα των δύο προηγούμενων. Στη συνέχεια, αν σχεδιάσουμε σε κάθε τετράγωνο το ένα τέταρτο μιας καμπύλης γραμμής (ξεκινώντας από το πρώτο), όπως στο σχέδιο της δεύτερης σελίδας του θέματος, θα έχουμε μια λογαριθμική σπείρα, πανομοιότυπη με το σχήμα ενός οστρακοειδούς, του ναυτίλου.
Τώρα πάρτε ένα μολύβι και χαράξτε μια γραμμή από το κέντρο της σπείρας προς τα έξω. Τονίστε δύο σημεία όπου αυτή η γραμμή τέμνει τη σπείρα, με την προϋπόθεση ανάμεσά τους η σπείρα να εκτελεί μία ολοκληρωμένη περιστροφή. Θα διαπιστώσετε ότι το εξωτερικό σημείο είναι 1,618 φορές πιο μακριά από το κέντρο από το εσωτερικό. Δηλαδή, ο χρυσός αριθμός είναι ο παράγοντας ανάπτυξης του ναυτίλου.
Και της ουράς του χαμαιλέοντα. Χαμαί. Χάμω.
Και του Παρθενώνα. Ένα βήμα μακριά από το στερέωμα.
Πολλών άλλων μνημειακών κτισμάτων:
Και ενός απλού, απλούστατου, σκούφου που ξεκίνησε νωρίς ένα απόγευμα , για να τελειώσει λίγες ώρες αργότερα. Την επομένη η θυγατέρα το φόρεσε στην εκδρομή της τάξης.
Ό,τι βρέθηκε στη σπηλιά του Αλλαντίν, στα περισσεύματα: Himalaya, Katia Yarns, μισομάλλινο. Κυκλική Νο 6.
Το πράγμα κρίνεται στα κλεισίματα που δημιουργούν την περίφημη σπείρα και καταργούν την αντιαισθητική και πρόχειρη σούρα στην κορφή του σκούφου. Αγία απλότης.
Μια άλλη -πλεκτική -έκφραση της ακολουθίας Φιμπονάτσι είναι οι ρίγες που ακολουθούν τη διαδοχή των αριθμών με αποτελέσματα που μοιάζουν απλοϊκά, χωρίς να είναι καθόλου τέτοια:
Ορίστε και η εκδοχή της ακολουθίας Φιμπονάτσι από τη φίλη Sanguine Gryphon, τον " ευγενή γρύπα" που εγκατέλειψε διάφορα για μπορεί να ζει απλά, γνέθοντας, βάφοντας και πλέκοντας το δικό της νήμα κάπου στην Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ:
Για την ιστορία : Φιμπονάτσι σημαίνει filius Bonnaci, ο γιος του Μπονάτσι. Bonnaci, στα Ιταλικά, είναι ο απλός. Απλό δεν είναι;
Κυριακή 8 Μαρτίου 2009
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
Melting pot
Μάρτη βάλατε στα σπλάχνα σας; Όχι; Να σπεύσετε. Αμέσως!Μπα, τι ακούω; Η κυρά δασκάλα που κόπτεται για τη συνέχιση των εθίμων, μην τυχόν και χαθεί η ένδοξη ελληνορθόδοξη παράδοση κλπ, κλπ.
Μην ανησυχείτε. Είμαι η ίδια αρνιγάδα που όλοι ξέρετε και αγαπάτε. Καμιά ξαφνική νοσταλγία δε με έπνιξε για την αγνή, αθώα και (βασικώς) ξενηστικωμένη ζωή στην αθάνατη ελληνική ύπαιθρο. Μόνο που να... η αυθόρμητη, διονυσιακή διασκέδαση των λαϊκών δρώμενων έχει δώσει τη θέση της σε δήθεν ξεφαντώματα. Η συναντίληψη και η αίσθηση του "κοινού των Ελλήνων" εξυπηρετούνται τώρα από στημένες παρελάσεις. Ξέρετε, αυτές που κάθε περιφερειακός δήμος στήνει με εγχώριες μουλάτες και έρμα παιδάκια νίντζα και βασίλισσες της νύχτας.
Άραγε έχουν κάποια λειτουργία τα έθιμα ή είναι πλέον αυτοσκοπός; Eχουν χάσει μεγάλο μέρος της αυθεντικής τους λειτουργίας, εφόσον συνεχίζονται από μια κοινωνία που έχει υποστεί τομές ή ακόμη παίζουν το ρόλο τους ; Και ποιος μπορεί να είναι αυτός;
Αίφνης, το πρωί της Καθαρής Δευτέρας στο πρανές της Ημαθίας, που καμαρώναμε τον γερο- παππού χαρταετό μας να πετάει στα γεμάτα παρά τα χρονάκια του, ακούω δίπλα μου τα γνώριμα Αλβανικά της ελληνικής υπαίθρου. Δυστυχώς δεν ήταν εκεί και η Β., η κυρία που μας βοηθάει στο σπίτι, να με πληροφορήσει- όπως κάνει συνήθως- από ποια μεριά της Αλβανίας έρχονταν η διπλανή παρέα. Γύρισα να δω, με τη διάκριση της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλεται πια να έχει κανείς.
Τέσσερις πέντε νεαροί, με το δικό τους αετό. Καλά, δεν ήταν σαν και το δικό μας, αγωνιστικός, φτιαγμένος στο σπίτι, τα σχέδια από τα ιντερνέτια κλπ, κπλ. Από το ψιλικατζίδικο του χωριού ήταν και δύσκολο να πετάξει. Τα παιδιά λοιπόν παρότρυναν το ένα το άλλο. Κάποια στιγμή δε, παράτησαν τα Αλβανικά και το γύρισαν στα Ελληνικά με κορωνίδα το γνωστό επίθετο, αυτό που παραπέμπει και στον Επιτάφιο του Περικλή. Ξέρετε, εκείνο που σήκωνε τα χασκόγελα στην τρίτη Λυκείου. Και έτσι, σε στρωτά ελληνικά, συνέχισαν να μιλούν και να τουμπάρουν τον αετό τους μέχρι που έγινε κομμάτια.
Δε ξέρω αν στην Αλβανία πετούν αετούς. Δεν ξέρω πως λένε τη γιορτή του ερχομού της άνοιξης στο Ελβασάν και στη Χιμάρα. H Β., που πέρασε με τα πόδια στην Ελλάδα και έχει και στείλει και τα τρία της παιδιά στο πανεπιστήμιο, μου το είχε κάποτε εξηγήσει αλλά το λησμόνησα.
Ξέρω, στα σίγουρα, ότι δεν έχουν Χατζηκυριάκο -Γκίκα και Βασιλείου να τους πιτουράρουν. Ούτε Κοσμά Πολίτη να γράψει για το πέταγμα των αετών στον ουρανό της Σμύρνης.
Δεν πειράζει. Θαρρώ ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος από μικρές στιγμές, όταν οι πολιτισμοί ανακατεύονται και σμίγουν σιγά σιγά. Κάπως σαν τις κλωστές του "Μάρτη" που στρίβονται μαζί και μαζί πορεύονται, συνάμα κρατώντας το χαρακτήρα τους και τον εαυτό τους.
Και για να μη ξεχνιόμαστε ,το αληθινό νόημα του "Μάρτη" δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα πρακτικό, αλλά σοφό, μέσο λαϊκής ιατρικής.
Η -σφιχτοδεμένη απαραιτήτως- παρουσία του στα βρεφικά και παιδικά κορμάκια, λαιμός και καρποί, είχε να κάνει με την πρώιμη διάγνωση ασθενειών που σχετίζονται με τον δυνατό ήλιο του Μαρτίου κατά τις "δρίμες", τις πρώτες μέρες του μήνα. Η έντονη ηλιοφάνεια προκαλεί την κινητοποίηση της λέμφου και την αναζωπύρωση ή την εμφάνιση πολλών κακών που θέριζαν κάποτε την παιδική ηλικία.
Για παράδειγμα, τα πλασμώδη της ελονοσίας βάφουν την λευκή κλωστή χαλκοπράσινη. Η φυματίωση κάνει τη σφιχτή κλωστή να χαλαρώσει γιατί το παιδί χάνει βάρος. Το παιχνίδι που γίνονταν με το πιάσιμο του "Μάρτη" με το στόμα του παιδιού είχε σκοπό να ελέγξει τη δυνατότητα του αυχένα να κάμπτεται. Και όλες οι σύγχρονες μαμάδες ξέρουμε , και τρέμουμε, τον άκαμπτο αυχένα... Κάποτε υπήρχαν παιδιά που ονομάζονταν "καψαλάκια". Ήταν όσα κατάφερναν να επιζήσουν από τις επιδημίες της εαρινής χοριομηνιγγίτιδας, με φανερές εκπτώσεις στη νευρολογική τους κατάσταση.
Βάλτε λοιπόν το "Μάρτη" στα μικρά σας. Όχι γιατί κινδυνεύουν στ' αλήθεια. Αλλά για να τιμήσουμε τη μητρική σοφία της αγράμματης γυναίκας που είχε αίσθημα, μυαλό και κότσια και τα έβαζε με το χάρο στρίβοντας δυο μάλλινες, δυο μπαμπακερές κλωστές.
Και για να θυμάμαι κι εγώ τη χοντράδα μου , που φώναζα στα δικά μου και των φίλων μου τα μικρά, την Καθαρή Δευτέρα που μας πέρασε:
- Πηγαίνετε να κάνετε αυτό, πηγαίνετε να κάνετε το άλλο, τόσες φορές σας το είπα, δεν καταλαβαίνετε, μωρέ, ελληνικά;... και τα Αλβανά της διπλανής παρέας πολλαπλασίαζαν ,με νόημα,τα αρχαιοπρεπή τους επίθετα.
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009
Εξηγήσεις
Στο τέλος του προηγούμενου μήνα το "Sobraluz" έκλεισε δυο χρόνια παρουσίας.Μοιάζει να είναι καλή η στιγμή για να εξηγήσω πράγματα που με ρωτούν φίλοι και δυσκολεύομαι να εξηγήσω "δια ζώσης". Βλέπετε , στα μπλογκ πολλά ζητήματα έχουν αξία συμβολική. Κι εγώ, που λέω δεξιά και αριστερά ότι καθόλου δε συμπαθώ τα σύμβολα, στο τέλος δε μπόρεσα να τα αποφύγω.
Τι σημαίνει Sobraluz;
Φως και σκιά, στα ισπανικά. Αν θέλετε, φωτοσκίαση. Αν προτιμάτε, σκοτεινό φως. Αγγελικό και μαύρο, ίσως; Να, σαν αυτό που λέει ο Σμυρνιός στην Κίχλη :
Φως και σκιά, στα ισπανικά. Αν θέλετε, φωτοσκίαση. Αν προτιμάτε, σκοτεινό φως. Αγγελικό και μαύρο, ίσως; Να, σαν αυτό που λέει ο Σμυρνιός στην Κίχλη :
ΤΟ ΦΩΣ
Καθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν~
καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες
φωνές,
βλέπεις τον ήλιο μ' άλλα μάτια~
ξέρεις πως εκείνοι που έμειναν, σε γελούσαν,
το παραμίλημα της σάρκας, ο όμορφος χορός
που τελειώνει στη γύμνια.
Οπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά,
άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου
που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια σου~
τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι~
ο δωρικός χιτώνας
που αγγίξανε τα δάχτυλά σου και λύγισε σαν τα βουνά,
είναι ένα μάρμαρο στο φως, μα το κεφάλι του είναι στο
σκοτάδι.
Κι αυτούς που αφήσαν την παλαίστρα για να πάρουν τα
δοξάρια
και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο
κι εκείνος είδε τη σφενδόνη ν' αρμενίζει στο αίμα
v' αδειάζει ο κόσμος όπως το φεγγάρι
και να μαραίνουνται τα νικηφόρα περιβόλια~
τους βλέπετς μες στον ήλιο, πίσω από τον ήλιο.
Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ' τα μπαστούνια
πηγαίνουν σαν αδράχτια γνέθοντας ακόμη,
σώματα γυμνά βουλιάζοντας μέσα στο μαύρο φως
μ' ένα νόμισμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη,
καθώς ο ήλιος ράβει με βελονιές μαλαματένιες
πανιά και ξύλα υγρά και χρώματα πελαγίσια~
ακόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξά
προς τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι.
Αγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.
Αγγελική και μαύρη, μέρα~
η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακι-
σμένο
βγαίνει απ' το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη~
στόλισε τα μαλλιά σου με τ' αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα~
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ' τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης~
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε Θ' αγαπήσει,
στο φως~
και είσαι
σ' ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που
να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί Θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά
και το τιτίβισμα των πουλιών
Θ' αδειάσει η θάλασσα, Θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά
και νότο
Θ' αδειάσουν τα μάτια σου απ' το φως της μέρας
πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.
Πόρος, "Γαλήνη", 31 του Οχτώβρη 1946
Sobraluz είναι, επίσης, μια μοτοσυκλέτα. Κι αυτή με συμβολική αξία, για τον κάτοχό της.
Επίγονος της θρυλικής Poderosa, της μηχανής του Τσε που με αυτήν ταξίδεψε στη Νότιο Αμερική. Ημερολόγια μοτοσυκλέτας.
Sobraluz λοιπόν βάφτισε ο συμπαθής κρανοφόρος που βλέπετε στα αριστερά του μπλογκ, τη δική του. Με την ευκαιρία, ακούστε και τον ίδιο, σε άψογα ελληνικά:
«Το φως υπάρχει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει η σκιά», είχε διαπιστώσει ο Ηράκλειτος. Ο Θεοτοκόπουλος φαίνεται πως συμφωνούσε. Και για το λόγο τούτο έβαζε το μονάκριβό του, το Γιώργη-Μανουήλ, να βαστάει πυρσό αναμμένο και να δαχτυλοδείχνει το θαύμα, με φορεμένο λοξά το μαντηλάκι της υπογραφής.
Παρούσα λοιπόν στο προφίλ του μπλογκ όλη, ή σχεδόν όλη, η προσωπική μου μυθολογία.
Μετά τρύπωσε μέσα και το πλέξιμο, στην αρχή γιατί με θάμπωσε η δυνατότητα του παγκόσμιου χωριού να επικοινωνεί, να ανταλλάσσει ιδέες και να μαθαίνει. Μετά γιατί θεώρησα ότι και το πλέξιμο μπορεί να είναι μια δήλωση με πολιτικό περιεχόμενο, όπως όλες οι εκδηλώσεις της ζωής μας. Ναι, τα σύμβολα εξακολουθούν να είναι ισχυρά. Και να γοητεύουν. Ίσως μάλιστα είναι το τελευταίο εμπόδιο στην "απομάγευση" του κόσμου. Αλίμονο, όμως , αν τον συσκοτίζουν.
"Πολιτική δεν είναι μόνο η διαχείριση της πραγματικότητας, αλλά κυρίως η διαχείριση των συμβόλων", που είχε πει και ο συχωρεμένος ο Μιττεράν. Και εννοούσε ασφαλώς την πιασάρικη, την επικοινωνιακή διάσταση του πράγματος.
Αγαπητοί "εκεί έξω" αναγνώστες, στην κρίση σας πια εάν, όσα γράφονται εδώ πέρα, είναι και τίποτε άλλο εκτός από μεταμοντέρνα παπατζηλίκια.
Λέτε;
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009
Δάκρυα 2
Η διασταύρωση των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, είναι ένα μέρος με λογιών λογιών αναφορές. Αν ρωτήσεις αρκετούς ανθρώπους θα πάρεις σίγουρα αρκετές διαφορετικές απαντήσεις.
Αν για παράδειγμα, πέσεις σε κανένα παλιό αριστερό Σαλονικιό, θα σου πει πως είναι ένα εμβληματικό σημείο για την πολιτική ιστορία της Θεσσαλονίκης, εκείνο της σφαγής των εργατών κατά την απεργία της Πρωτομαγιάς του '36. Ίσως και να γνωρίζει ότι το πλήθος συνέχισε την πορεία του κουνώντας μαντήλια, βουτηγμένα στο αίμα που χύθηκε στο δρόμο.
Θα σου πει ίσως για την Κατίνα Τούση που θρηνεί πάνω από το δολοφονημένο γιο της. Για το Γιάννη Ρίτσο που εμπνεύστηκε τον "Επιτάφιο". Αυτόν που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Μέρα Μαγιού. Άμα είναι και διαβασμένος θα σου μιλήσει για το πώς ένα πρωτογενές γεγονός που καταγράφεται στη συλλογική συνείδηση αργότερα παραχωρεί τη θέση του στο δευτερογενές, το οποίο καταξιώνεται εξίσου με το αρχικό.
Αν μιλήσεις με αρχιτέκτονα ή αρχαιολόγο, θα σου πει για το Χαμζά Μπέη τζαμί, ένα από τα πολλά οθωμανικά μνημεία της πόλης που πέρασαν σε δεύτερη και τρίτη χρήση μετά τον εξελληνισμό της.
Το τέμενος χτίστηκε στα 1467 και μάλιστα κτίτωρ ήταν μια γυναίκα, η Χαφσά Χατούν. Κάθε άλλο παρά τυχαία, θα σου πει, η επιλογή της τοποθεσίας για την ανέγερση του τζαμιού. Τα 16 από τα 22 κιονόκρανα που στολίζουν το τέμενος προέρχονται από παρακείμενη παλαιοχριστιανική βασιλική, ίσως κάποιου γυναικείου μοναστηριού, από που αυτά που υπήρχαν μπόλικα -intra muros - στη βυζαντική Θεσσαλονίκη. Οι συνέχειες που λέγαμε τις άλλες.
Θα σου μιλήσει λοιπόν για τις διαδοχικές χρήσεις του μνημείου. Από τζαμί, τόπος εγκατάστασης προσφύγων κατά την Μικρασιατική καταστροφή. Τα ίχνη της απελπισμένης προσπάθειάς τους να επιζήσουν βρέθηκαν , ογδόντα τόσα χρόνια μετά, στο εσωτερικό του μνημείου.
Κατόπιν, και αφού οι πρόσφυγες αποχώρησαν για να εξελληνίσουν τις εσχατιές της Σαλονίκης και τη μακεδονική ενδοχώρα, η κεντρική αίθουσα προσευχής και η αυλή του μνημείου στεγάστηκαν με μεταλλική κατασκευή. Παρόμοιου ύφους και είδους με τον πύργο του Άιφελ παρακαλώ.
Το τζαμί έγινε σινεμά. Σινέ Αλκαζάρ. Το περιστύλιο με τους ανακατεμένους κίονες κλείστηκε με κάθε λογής πατέντες και έγιναν εμπορικά μαγαζιά. Από τα γνώριμα, της Εγνατίας. Παπούτσια και πουκάμισα "για εργατικούς" που θα έλεγε ο Καβάφης και θα είχε δίκιο.
Αν πάλι έχεις την τύχη να μιλήσεις με κάποιον από τη διαρκώς ελλατούμενη φρουρά των θαμώνων του σινε Αλκαζάρ θα ακούσεις για το , τούρκικο βεβαίως , répertoire. Βλέπετε, σε πείσμα των συνθηκών και των παιγνίων επί χάρτου των αρχών του 20ου, και παρά τον συνωστισμό στην- κομμάτι υπερθερμασμένη- προκυμαία της Σμύρνης, οι παππούδες και οι πατεράδες μας τα τούρκικα καταλάβαιναν. Αυτά ένιωθαν. Και άμα θύμωναν ή πονούσαν και έπρεπε να μιλήσουν τη γλώσσα της καρδιάς, στο τούρκικο το γύριζαν και έρχονταν ο κόσμος στη θέση του.
Μπροστά στο σινεμά, το πεζοδρόμιο, απελπιστικά στενό. O φόβος και ο τρόμος της μαθήτριας, όταν αναγκαζόταν να το περάσει μέσα σε άλλο συνωστισμό, μετά τις παρελάσεις στην Εγνατία. Ο θρίαμβος του εφαψία. Celle horreur!
Βέβαια το γεγονός της απόδοσης ενός θρησκευτικού οθωμανικού μνημείου σε χρήσεις άλλες, δεν ενόχλησε στη Θεσσαλονίκη των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και των εθνικών συλλαλητηρίων. Αντιθέτως, τα σαλονικιώτικα γκρουπ που χαζεύουν την Αγιά Σοφιά στην Πόλη, ανάμεσα σε δυο εφόδους για δερμάτινα, ανατριχιάζουν με δίκαιη αγανάκτηση για τις ιεροσυλίες των Τουρκαλάδων.
Αν βέβαια πέσεις επάνω σε κανένα συνομωσιολόγο- ερευνητή του παραφυσκού-κλπ, θα ακούσεις για τα μυστηριώδη σύμβολα στα καπάκια των υπονόμων της Βενιζέλου, που όμως δε σκεπάζουν κανενός υπονόμου το άνοιγμα. Θα μάθεις ότι πρόκειται αστικές σημαδούρες, που χρησιμοποιούν οι περιπλανώμενοι του παράδοξου.
Για τούνελ μυστικά θα σου πει, που τέμνουν την Εγνατία. Και για ενεργειακούς χάρτες και τελλουριακά ρεύματα. Θα ακούσεις και για πρόσγειους, που τόσο έχουν αγαπήσει τη Σαλονίκη, ώστε να στοιχειώνουν, μέρα μεσημέρι, το Μπεζεστένι και το Καραβάν Σεράι.
Αν πάλι τύχεις σε (τριαντασαράντα ετών) νεόκοπη Σαλονικιά, θα σου πει "α, εκεί στη Fena,στο παπούτσι".
Αν ρωτήσετε και την αφεντιά μου θα σας πω ότι έχω "δει " τα αίματα των διαδηλωτών πάνω στα κλειστά κεπέκια και ότι ακόμη αναζητώ τα δεκάξι χρόνια του πατέρα μου στις φωτογραφίες του πλήθους του '36. Και για την μικρανεψιά του Τούση, που ήταν συμφοιτήτρια και φίλη. Θα σας πω για τις παρελάσεις. Ή για την αλησμόνητη ανάμνηση του πεθερού μου στη στάση, μπροστά στο Αλκαζάρ. Στα χέρια η σακούλα με το κατσίκι που μας ψώνισε από το Καπάνι, παραμονή Πρωτομαγιάς. Βαριά άρρωστος ήδη και πολύ ακριβό το χατήρι μας. Μα δε θα παραλείψω να προσθέσω ότι κανένας πρόσγειος δεν είναι πιο τρομακτικός από το δήμαρχο, το νομάρχη, τις ξανθιές βουλευτίνες και το μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Αλλά και τους ζωντανούς που τους ψηφίζουν.
Να μη ξεχάσω να πω, βεβαίως , για τον Καρύδα. Και για τον κράχτη του.
Οι κράχτες. Στέκονταν στην βιτρίνα του μαγαζιού και φώναζαν. Διαλαλούσαν φτήνια και ποιότητα. Όταν η κυρά κόντευε το τζάμι κι έδειχνε έστω και ελάχιστο δείγμα ενδιαφέροντος , ήταν γι αυτούς ζήτημα τιμής να την μπάσουν μέσα. Με τσαλίμια, φωνές, υποσχέσεις και ατάκες. Το διακύβευμα ήταν να μπει ο πελάτης. Κατά το δόγμα των Εβραίων εμπόρων της Σαλονίκης: "Και η σκόνη από τα παπούτσια του πελάτη είναι κέρδος για το μαγαζί".
Ο Καρύδας δεν πουλούσε σκόνη. Παπούτσια πουλούσε και , στα χρόνια του εβδομήντα που μεσουρανούσε η αισθητική της χούντας, έφερε και έστησε έξω από το μαγαζί του ένα τεράστιο γοβάκι με εκατοντάδες λαμπάκια , που γύριζε και γύριζε και έκανε σεκόντο στον κράχτη που ήταν από κάτω. Γεγονός! Το παπούτσι του Καρύδα.
Ένας αστικός μύθος λέει ότι το ζευγάρι του βρισκόταν στο Las Vegas, μέχρι που οι Αμερικάνοι το βαρέθηκαν και το πέταξαν. Οι Σαλονικιοί πάλι όχι. Απόδειξη ότι το γοβάκι είναι ακόμη εκεί και γυρίζει εξακολουθητικά και μάλιστα ο μακαρίτης ο Μιττεράν ,νομίζω, είχε ζητήσει να το δει σε μια επίσκεψή του στην πόλη. Η συνέχεια που λέγαμε, υπηρετείται τώρα από την ένδοξη Fena. Εξέλειπαν όμως οι κράχτες.
Χμ... όχι ακριβώς... Τα καμώματά τους αναγνωρίζω κάθε φορά που ο κανακάρης μου βλέπει Λιακόπουλο και ξεκαρδίζεται στα γέλια. Και τώρα φταίω εγώ που βρίσκω , εντελώς αδικαιολόγητα βεβαίως, τους ίδιους εκφραστικούς τρόπους και σε άλλα μέρη; Η προκατάληψή μου φταίει, οπωσδήποτε.
'Ελα όμως που δε σε αφήνουνε να αγιάσεις. Βλέπετε, ο κόσμος είναι πια μικρός. Πολύ μικρότερος από την εποχή του κράχτη. Όλα είναι διαφορετικά. Τα δάκρυα όμως ίδια.
Θα σου πει ίσως για την Κατίνα Τούση που θρηνεί πάνω από το δολοφονημένο γιο της. Για το Γιάννη Ρίτσο που εμπνεύστηκε τον "Επιτάφιο". Αυτόν που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Μέρα Μαγιού. Άμα είναι και διαβασμένος θα σου μιλήσει για το πώς ένα πρωτογενές γεγονός που καταγράφεται στη συλλογική συνείδηση αργότερα παραχωρεί τη θέση του στο δευτερογενές, το οποίο καταξιώνεται εξίσου με το αρχικό.
Αν μιλήσεις με αρχιτέκτονα ή αρχαιολόγο, θα σου πει για το Χαμζά Μπέη τζαμί, ένα από τα πολλά οθωμανικά μνημεία της πόλης που πέρασαν σε δεύτερη και τρίτη χρήση μετά τον εξελληνισμό της.
Το τέμενος χτίστηκε στα 1467 και μάλιστα κτίτωρ ήταν μια γυναίκα, η Χαφσά Χατούν. Κάθε άλλο παρά τυχαία, θα σου πει, η επιλογή της τοποθεσίας για την ανέγερση του τζαμιού. Τα 16 από τα 22 κιονόκρανα που στολίζουν το τέμενος προέρχονται από παρακείμενη παλαιοχριστιανική βασιλική, ίσως κάποιου γυναικείου μοναστηριού, από που αυτά που υπήρχαν μπόλικα -intra muros - στη βυζαντική Θεσσαλονίκη. Οι συνέχειες που λέγαμε τις άλλες.
Θα σου μιλήσει λοιπόν για τις διαδοχικές χρήσεις του μνημείου. Από τζαμί, τόπος εγκατάστασης προσφύγων κατά την Μικρασιατική καταστροφή. Τα ίχνη της απελπισμένης προσπάθειάς τους να επιζήσουν βρέθηκαν , ογδόντα τόσα χρόνια μετά, στο εσωτερικό του μνημείου.
Κατόπιν, και αφού οι πρόσφυγες αποχώρησαν για να εξελληνίσουν τις εσχατιές της Σαλονίκης και τη μακεδονική ενδοχώρα, η κεντρική αίθουσα προσευχής και η αυλή του μνημείου στεγάστηκαν με μεταλλική κατασκευή. Παρόμοιου ύφους και είδους με τον πύργο του Άιφελ παρακαλώ.
Το τζαμί έγινε σινεμά. Σινέ Αλκαζάρ. Το περιστύλιο με τους ανακατεμένους κίονες κλείστηκε με κάθε λογής πατέντες και έγιναν εμπορικά μαγαζιά. Από τα γνώριμα, της Εγνατίας. Παπούτσια και πουκάμισα "για εργατικούς" που θα έλεγε ο Καβάφης και θα είχε δίκιο.
Αν πάλι έχεις την τύχη να μιλήσεις με κάποιον από τη διαρκώς ελλατούμενη φρουρά των θαμώνων του σινε Αλκαζάρ θα ακούσεις για το , τούρκικο βεβαίως , répertoire. Βλέπετε, σε πείσμα των συνθηκών και των παιγνίων επί χάρτου των αρχών του 20ου, και παρά τον συνωστισμό στην- κομμάτι υπερθερμασμένη- προκυμαία της Σμύρνης, οι παππούδες και οι πατεράδες μας τα τούρκικα καταλάβαιναν. Αυτά ένιωθαν. Και άμα θύμωναν ή πονούσαν και έπρεπε να μιλήσουν τη γλώσσα της καρδιάς, στο τούρκικο το γύριζαν και έρχονταν ο κόσμος στη θέση του.
Μπροστά στο σινεμά, το πεζοδρόμιο, απελπιστικά στενό. O φόβος και ο τρόμος της μαθήτριας, όταν αναγκαζόταν να το περάσει μέσα σε άλλο συνωστισμό, μετά τις παρελάσεις στην Εγνατία. Ο θρίαμβος του εφαψία. Celle horreur!
Βέβαια το γεγονός της απόδοσης ενός θρησκευτικού οθωμανικού μνημείου σε χρήσεις άλλες, δεν ενόχλησε στη Θεσσαλονίκη των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και των εθνικών συλλαλητηρίων. Αντιθέτως, τα σαλονικιώτικα γκρουπ που χαζεύουν την Αγιά Σοφιά στην Πόλη, ανάμεσα σε δυο εφόδους για δερμάτινα, ανατριχιάζουν με δίκαιη αγανάκτηση για τις ιεροσυλίες των Τουρκαλάδων.
Αν βέβαια πέσεις επάνω σε κανένα συνομωσιολόγο- ερευνητή του παραφυσκού-κλπ, θα ακούσεις για τα μυστηριώδη σύμβολα στα καπάκια των υπονόμων της Βενιζέλου, που όμως δε σκεπάζουν κανενός υπονόμου το άνοιγμα. Θα μάθεις ότι πρόκειται αστικές σημαδούρες, που χρησιμοποιούν οι περιπλανώμενοι του παράδοξου.
Για τούνελ μυστικά θα σου πει, που τέμνουν την Εγνατία. Και για ενεργειακούς χάρτες και τελλουριακά ρεύματα. Θα ακούσεις και για πρόσγειους, που τόσο έχουν αγαπήσει τη Σαλονίκη, ώστε να στοιχειώνουν, μέρα μεσημέρι, το Μπεζεστένι και το Καραβάν Σεράι.
Αν πάλι τύχεις σε (τριαντασαράντα ετών) νεόκοπη Σαλονικιά, θα σου πει "α, εκεί στη Fena,στο παπούτσι".
Αν ρωτήσετε και την αφεντιά μου θα σας πω ότι έχω "δει " τα αίματα των διαδηλωτών πάνω στα κλειστά κεπέκια και ότι ακόμη αναζητώ τα δεκάξι χρόνια του πατέρα μου στις φωτογραφίες του πλήθους του '36. Και για την μικρανεψιά του Τούση, που ήταν συμφοιτήτρια και φίλη. Θα σας πω για τις παρελάσεις. Ή για την αλησμόνητη ανάμνηση του πεθερού μου στη στάση, μπροστά στο Αλκαζάρ. Στα χέρια η σακούλα με το κατσίκι που μας ψώνισε από το Καπάνι, παραμονή Πρωτομαγιάς. Βαριά άρρωστος ήδη και πολύ ακριβό το χατήρι μας. Μα δε θα παραλείψω να προσθέσω ότι κανένας πρόσγειος δεν είναι πιο τρομακτικός από το δήμαρχο, το νομάρχη, τις ξανθιές βουλευτίνες και το μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Αλλά και τους ζωντανούς που τους ψηφίζουν.
Να μη ξεχάσω να πω, βεβαίως , για τον Καρύδα. Και για τον κράχτη του.
Οι κράχτες. Στέκονταν στην βιτρίνα του μαγαζιού και φώναζαν. Διαλαλούσαν φτήνια και ποιότητα. Όταν η κυρά κόντευε το τζάμι κι έδειχνε έστω και ελάχιστο δείγμα ενδιαφέροντος , ήταν γι αυτούς ζήτημα τιμής να την μπάσουν μέσα. Με τσαλίμια, φωνές, υποσχέσεις και ατάκες. Το διακύβευμα ήταν να μπει ο πελάτης. Κατά το δόγμα των Εβραίων εμπόρων της Σαλονίκης: "Και η σκόνη από τα παπούτσια του πελάτη είναι κέρδος για το μαγαζί".
Ο Καρύδας δεν πουλούσε σκόνη. Παπούτσια πουλούσε και , στα χρόνια του εβδομήντα που μεσουρανούσε η αισθητική της χούντας, έφερε και έστησε έξω από το μαγαζί του ένα τεράστιο γοβάκι με εκατοντάδες λαμπάκια , που γύριζε και γύριζε και έκανε σεκόντο στον κράχτη που ήταν από κάτω. Γεγονός! Το παπούτσι του Καρύδα.
Ένας αστικός μύθος λέει ότι το ζευγάρι του βρισκόταν στο Las Vegas, μέχρι που οι Αμερικάνοι το βαρέθηκαν και το πέταξαν. Οι Σαλονικιοί πάλι όχι. Απόδειξη ότι το γοβάκι είναι ακόμη εκεί και γυρίζει εξακολουθητικά και μάλιστα ο μακαρίτης ο Μιττεράν ,νομίζω, είχε ζητήσει να το δει σε μια επίσκεψή του στην πόλη. Η συνέχεια που λέγαμε, υπηρετείται τώρα από την ένδοξη Fena. Εξέλειπαν όμως οι κράχτες.
Χμ... όχι ακριβώς... Τα καμώματά τους αναγνωρίζω κάθε φορά που ο κανακάρης μου βλέπει Λιακόπουλο και ξεκαρδίζεται στα γέλια. Και τώρα φταίω εγώ που βρίσκω , εντελώς αδικαιολόγητα βεβαίως, τους ίδιους εκφραστικούς τρόπους και σε άλλα μέρη; Η προκατάληψή μου φταίει, οπωσδήποτε.
'Ελα όμως που δε σε αφήνουνε να αγιάσεις. Βλέπετε, ο κόσμος είναι πια μικρός. Πολύ μικρότερος από την εποχή του κράχτη. Όλα είναι διαφορετικά. Τα δάκρυα όμως ίδια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
LinkWithin
