"Τα φώτα της πόλης", 1931. Σκηνοθέτησε τον εαυτό του και έγραψε το μουσικό θέμα. Υποχρέωσε σε ατελείωτες επαναλήψεις την κοπέλα που παίζει την τυφλή ανθοπώλισσα, στη σκηνή που του προσφέρει το λουλούδι, μέχρι να πετύχει την κίνησή της όπως αυτός την ήθελε. Η τελική σκηνή , η αναγνώριση με τη βοήθεια της αφής, ήταν η αγαπημένη του:
" (...) Στα "Φώτα της πόλης" ακριβώς η τελευταία σκηνή... Δεν υποκρίνομαι... Σχεδόν απολογητικά, στέκομαι έξω από τον εαυτό μου και παρακολουθώ... Είναι μια όμορφη σκηνή, όμορφη, γιατί δεν είναι υπερβολική. (...) "
Αν ψάχνετε τον ορισμό της ανθρωπιάς, της αθωότητας και της συγκίνησης.Έστω και για το χατήρι του κινηματογραφικού φακού. Δεν μπορεί, κάποια αλήθεια γράφει κι αυτός.
Τσάρλι Τσάπλιν, 16 Απριλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977
" (...) Στα "Φώτα της πόλης" ακριβώς η τελευταία σκηνή... Δεν υποκρίνομαι... Σχεδόν απολογητικά, στέκομαι έξω από τον εαυτό μου και παρακολουθώ... Είναι μια όμορφη σκηνή, όμορφη, γιατί δεν είναι υπερβολική. (...) "
Αν ψάχνετε τον ορισμό της ανθρωπιάς, της αθωότητας και της συγκίνησης.Έστω και για το χατήρι του κινηματογραφικού φακού. Δεν μπορεί, κάποια αλήθεια γράφει κι αυτός.
Τσάρλι Τσάπλιν, 16 Απριλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977
3 σχόλια:
Όταν ήμουν μικρή, η τηλεόραση συχνά πρόβαλε ταινίες του Σαρλό, αλλά ειλικρινά τότε δε με συγκινούσε καθόλου...Μεγαλώνοντας βλέπει κανείς τα πάντα αλλιώς και αναθεωρεί...
Πραγματικά πολύ τρυφερή σκηνή...Κι ύστερα σου λέει "βουβός κινηματογράφος"...
Sobraluz, ευχαριστώ για την ευκαιρία
@ twinkle:Ευχαριστώ εγώ, που μοιράστηκες τη συγκίνησή μου.
Καταπληκτικός..
Πολύ χαίρομαι που τον θυμήθηκες και εσύ..Να σαι καλα..
Θεικος αναπαναληπτος..
Δημοσίευση σχολίου