Αχταρμάς είναι λέξη πολύ γνωστή και τη χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια κατάσταση ανακατωσούρας και μπερδέματος, άλλως λεγόμενη και "χύμα". Πρόκειται για λέξη λιμανίσια και μάλιστα από την ιδιόλεκτο των βαρκάρηδων που κάποτε μετέφεραν τους επιβάτες στην στεριά όταν το βαπόρι βρίσκονταν αρόδο ,δεν έπιανε δηλαδή στο λιμάνι. Το απίθανο συνοθύλευμα ανθρώπων, εμπορευμάτων και αποσκευών (καμιά φορά και ζώων) που στριμώχνονταν στις βάρκες, βρεγμένοι, ζαλισμένοι και τρομαγμένοι και η βιασύνη του βαρκάρη να φτάσει στη στεριά και να ξαναγυρίσει ήταν ο αχταρμάς. Αχταρμάς λεγότανε και ένα σφουγγαράδικο σκαρί που έπαψε να κατασκευάζεται τη δεκαετίεα του ΄70. Σήμερα σώζονται ελάχιστα τέτοια πλεούμενα.
Υπάρχει η άποψη ότι πρόκειται για λέξη τούρκικη, από το aktarma. Όπως επίσης και η άποψη ότι είναι αντιδάνειο ( από τα ελληνικά στα τούρκικα και πάλι στα ελληνικά) από το :
>ακτή +ερμός = αποθήκη -->ακτερμός -->ακταρμάς-->αχταρμάς. Απο την ποικιλία των εμπορευμάτων που τοποθετούνταν εκεί.Συχνά χρησιμοποιούνταν παροπλισμένα πλοία. ΄Αρα και κάθε κακοτάξιδο πλεούμενο.
Τώρα, τι είδους σχέση μπορεί να έχει ο αχταρμάς με το γλωσσικό μάθημα; Έλα όμως που αυτή είναι η αίσθησή μου, Απρίλιο μήνα, στην τάξη που -αναιδώς- ανέλαβα να γραμματίσω το φθινόπωρο.
Και για να μη σας μπλέξω με τη στρυφνή ορολογία του σιναφιού μου και με κατηγορήσετε ότι είμαι μια τεχνοκράτισσα δασκάλα ,σας λέω μια και καλή ότι αυτό που βλέπετε στο βίντεο είναι μια τάξη ανάγνωσης και γραφής κάπου στο Αμερική. Δέστε λίγο το φιλικό στα παιδιά περιβάλλον, τις μοκέτες και τις κουνιστές καρέκλες, τα εκατοντάδες προσιτά στα παιδιά αντικείμενα και τα ολιγομελή τμήματα. Μετά κοπιάστε να δείτε όχι μόνο τη δική μου τάξη αλλά και την οποιαδήποτε τάξη του σχολείου της γειτονιάς σας, με τα σιδερένια θρανία, τις σιδερένιες ντουλάπες, τα μωσαϊκά και τα είκοσι οκτώ παιδιά. Κι αν σας μείνει κουράγιο για άλλες συγκρίσεις ανοίξτε και τα βιβλία της γραφής και της ανάγνωσης. Να λοιπόν που φτάσαμε και στον αχταρμά!
Μεθοδολογικοί πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ερημένοι πάνω στα κεφάλια των παιδιών, των γονιών και της αλαλιασμένης δασκάλας . Η οποία επικαλείται όσες παροιμίες ξέρει και δεν ξέρει για να σαλβάρει την κατάσταση: Μαθαίνουμε μπαρμπερική στου κασιδιάρη το κεφάλι. Με πορδές δε βάφουν αυγά. Με ξένα κόλλυβα γίνεται μνημόσυνο; Τι του λείπ' του κασιδιάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι! κλπ, κλπ
Όλα τούτα για να περιγράψουμε μια κατάσταση αφελούς πειραματισμού και πρόχειρης μεταφοράς, στα καθ' ημάς, των απόψεων για το γλωσσικό μάθημα που από δεκαετίες έχουν -μετά από έρευνα- εφαρμοστεί αλλού και έχουν αξιολογηθεί και έχουν αναπροσαρμοστεί ξανά και ξανά.
Τι το θέλαμε και αφήσαμε το βου- α :βα; Μήπως έχουμε εξασφαλίσει τις υλικές προϋποθέσεις για να ξαμοληθούμε στο "Whole langueage aproache" και δεν το έχω πάρει είδηση; Ή μήπως , μια και αναφέραμε πολύ του κασίδη το κεφάλι, η νέα προσέγγιση στο γλωσσικό μάθημα και στα άλλα μαθήματα ,με τους υπάρχοντες όρους, απλώς πρόκειται να ανοίξει κι άλλο την ψαλίδα της επίδοσης των παιδιών; Πώς είπατε; Ποιες διαφορές στην επίδοση; Ευχαρίστως να σας πω:
Να, αίφνης η Χ., κόρη πανεπιστημιακού και καθηγήτριας, πάει τόσο καλά, μα και οι γονείς της έχουν εντελώς απροκάλυπτη την αίσθηση της ανωτερότητας. Σαν και την ίδια τη Χ. που δεν αφήνει τη διπλανή της , τη Γ. να "βλέπει". Η Γ. ζει στις εργατικές και είναι ορφανή από μάνα. Δυσκολεύεται πάρα πολύ.
Ο Δ. πάλι, από τις εργατικές κατοικίες και αυτός, γεννημένος εκτός γάμου, ζει σε περιβάλλον ταραγμένο και επικριτικό και διψάει για αναγνώριση.Δυσκολεύεται πολύ. Αντίθετα ο Θ., από τις καινούριες μεζονέτες , πιστεύει ότι μεγαλώνοντας θα γίνει επιστήμονας. Πηγαίνει πολύ καλά. Έχει τέτοια ακλόνητη σιγουριά για τον εαυτό του και τις γνώσεις του, που όταν επισημαίνω τα λάθη του με κοιτάζει παραξενεμένος.
Ή ο Π., από τις κάτω εργατικές. Η μανούλα του σιδερώνει τα σεντόνια του νοσοκομείου, ο αδελφός του είναι με αναπηρία. Ήρθε στην πρώτη τάξη και δεν ήξερε να πιάνει το μολύβι. Έχει κάνει μακρύ και δύσκολο δρόμο, χώρια που έχει επωμιστεί ένα σωρό προσδοκίες της οικογένειας. Τόσες, που σπάνια γελάει στην τάξη. Η Α. πάλι, μένει και αυτή στις εργατικές, ορφανή και με αναπηρία. Η μητέρα της χρειάζεται και η ίδια υποστήριξη. Το παιδί έχει μεγάλη ανάγκη θεραπειών, αλλά το πράγμα δεν προχωράει. Δεν μπορεί να βρεθεί ο τρόπος. Έμαθα ότι και η κοινωνική λειτουργός σήκωσε τα χέρια ψηλά. Τι θ΄απογίνει;
Για τη μικρούλα Ε., που δεν έκανε ούτε αυτή καλή προετοιμασία στο νηπιαγωγείο, ευτυχώς βρέθηκε τρόπος να ξεπεραστούν οι δυσκολίες της πρώτης τάξης. Μια δασκάλα αδιόριστη της κάνει ιδιαίτερο μάθημα στο σπίτι και έτσι το παιδί προχωράει. Ο πατέρας της είναι στρατιωτικός και η μητέρα της υπάλληλος.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να βλέπω παιδιά έξη, επτά, δέκα χρόνων και να φοβάμαι αυτό που θα τα ακολουθήσει. Και μη βιαστείτε να διαμαρτυρηθείτε ότι τα προδιαγράφω όλα αυθαίρετα και τα ισοπεδώνω. Μετά από δυο δεκαετίες στα σχολειά και αρκετούτσικο σχετικό διάβασμα μπορώ να σας πω ότι ο κοινωνικός επικαθορισμός κάθε παιδιού είναι σχεδόν ανυπέρβλητος. Ή, με άλλη διατύπωση, ότι μερικά παιδιά έχουν μακρύ και μοναχικό δρόμο να περπατήσουν μέχρι να τα καταφέρουν και το σχολειό , έτσι όπως είναι φιαγμένο, δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι αυτά. Αντίθετα, ενισχύει και επιβραβεύει τους "άλλους", τους "καλούς", αυτούς που η οικογένειά τους έτσι κι αλλιώς τους στηρίζει. Γιατί; Μα γιατί το σχολειό μας είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των "καλών", όχι των παρακατιανών. Εξάλλου ποιο παιδί λέτε να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να εγκαταλείψει το σχολείο στο γυμνάσιο , η Ε. που έχει μαμά αντιεισαγγελέα ή ο Ο. που έχει μητρική του τα αλβανικά; Η Ε. γράφει ήδη "κειμενάρες" ενώ ο Ο. σχεδόν τίποτε.
Και ο νοών, νοήτω.
Υπάρχει η άποψη ότι πρόκειται για λέξη τούρκικη, από το aktarma. Όπως επίσης και η άποψη ότι είναι αντιδάνειο ( από τα ελληνικά στα τούρκικα και πάλι στα ελληνικά) από το :
>ακτή +ερμός = αποθήκη -->ακτερμός -->ακταρμάς-->αχταρμάς. Απο την ποικιλία των εμπορευμάτων που τοποθετούνταν εκεί.Συχνά χρησιμοποιούνταν παροπλισμένα πλοία. ΄Αρα και κάθε κακοτάξιδο πλεούμενο.
Τώρα, τι είδους σχέση μπορεί να έχει ο αχταρμάς με το γλωσσικό μάθημα; Έλα όμως που αυτή είναι η αίσθησή μου, Απρίλιο μήνα, στην τάξη που -αναιδώς- ανέλαβα να γραμματίσω το φθινόπωρο.
Και για να μη σας μπλέξω με τη στρυφνή ορολογία του σιναφιού μου και με κατηγορήσετε ότι είμαι μια τεχνοκράτισσα δασκάλα ,σας λέω μια και καλή ότι αυτό που βλέπετε στο βίντεο είναι μια τάξη ανάγνωσης και γραφής κάπου στο Αμερική. Δέστε λίγο το φιλικό στα παιδιά περιβάλλον, τις μοκέτες και τις κουνιστές καρέκλες, τα εκατοντάδες προσιτά στα παιδιά αντικείμενα και τα ολιγομελή τμήματα. Μετά κοπιάστε να δείτε όχι μόνο τη δική μου τάξη αλλά και την οποιαδήποτε τάξη του σχολείου της γειτονιάς σας, με τα σιδερένια θρανία, τις σιδερένιες ντουλάπες, τα μωσαϊκά και τα είκοσι οκτώ παιδιά. Κι αν σας μείνει κουράγιο για άλλες συγκρίσεις ανοίξτε και τα βιβλία της γραφής και της ανάγνωσης. Να λοιπόν που φτάσαμε και στον αχταρμά!
Μεθοδολογικοί πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ερημένοι πάνω στα κεφάλια των παιδιών, των γονιών και της αλαλιασμένης δασκάλας . Η οποία επικαλείται όσες παροιμίες ξέρει και δεν ξέρει για να σαλβάρει την κατάσταση: Μαθαίνουμε μπαρμπερική στου κασιδιάρη το κεφάλι. Με πορδές δε βάφουν αυγά. Με ξένα κόλλυβα γίνεται μνημόσυνο; Τι του λείπ' του κασιδιάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι! κλπ, κλπ
Όλα τούτα για να περιγράψουμε μια κατάσταση αφελούς πειραματισμού και πρόχειρης μεταφοράς, στα καθ' ημάς, των απόψεων για το γλωσσικό μάθημα που από δεκαετίες έχουν -μετά από έρευνα- εφαρμοστεί αλλού και έχουν αξιολογηθεί και έχουν αναπροσαρμοστεί ξανά και ξανά.
Τι το θέλαμε και αφήσαμε το βου- α :βα; Μήπως έχουμε εξασφαλίσει τις υλικές προϋποθέσεις για να ξαμοληθούμε στο "Whole langueage aproache" και δεν το έχω πάρει είδηση; Ή μήπως , μια και αναφέραμε πολύ του κασίδη το κεφάλι, η νέα προσέγγιση στο γλωσσικό μάθημα και στα άλλα μαθήματα ,με τους υπάρχοντες όρους, απλώς πρόκειται να ανοίξει κι άλλο την ψαλίδα της επίδοσης των παιδιών; Πώς είπατε; Ποιες διαφορές στην επίδοση; Ευχαρίστως να σας πω:
Να, αίφνης η Χ., κόρη πανεπιστημιακού και καθηγήτριας, πάει τόσο καλά, μα και οι γονείς της έχουν εντελώς απροκάλυπτη την αίσθηση της ανωτερότητας. Σαν και την ίδια τη Χ. που δεν αφήνει τη διπλανή της , τη Γ. να "βλέπει". Η Γ. ζει στις εργατικές και είναι ορφανή από μάνα. Δυσκολεύεται πάρα πολύ.
Ο Δ. πάλι, από τις εργατικές κατοικίες και αυτός, γεννημένος εκτός γάμου, ζει σε περιβάλλον ταραγμένο και επικριτικό και διψάει για αναγνώριση.Δυσκολεύεται πολύ. Αντίθετα ο Θ., από τις καινούριες μεζονέτες , πιστεύει ότι μεγαλώνοντας θα γίνει επιστήμονας. Πηγαίνει πολύ καλά. Έχει τέτοια ακλόνητη σιγουριά για τον εαυτό του και τις γνώσεις του, που όταν επισημαίνω τα λάθη του με κοιτάζει παραξενεμένος.
Ή ο Π., από τις κάτω εργατικές. Η μανούλα του σιδερώνει τα σεντόνια του νοσοκομείου, ο αδελφός του είναι με αναπηρία. Ήρθε στην πρώτη τάξη και δεν ήξερε να πιάνει το μολύβι. Έχει κάνει μακρύ και δύσκολο δρόμο, χώρια που έχει επωμιστεί ένα σωρό προσδοκίες της οικογένειας. Τόσες, που σπάνια γελάει στην τάξη. Η Α. πάλι, μένει και αυτή στις εργατικές, ορφανή και με αναπηρία. Η μητέρα της χρειάζεται και η ίδια υποστήριξη. Το παιδί έχει μεγάλη ανάγκη θεραπειών, αλλά το πράγμα δεν προχωράει. Δεν μπορεί να βρεθεί ο τρόπος. Έμαθα ότι και η κοινωνική λειτουργός σήκωσε τα χέρια ψηλά. Τι θ΄απογίνει;
Για τη μικρούλα Ε., που δεν έκανε ούτε αυτή καλή προετοιμασία στο νηπιαγωγείο, ευτυχώς βρέθηκε τρόπος να ξεπεραστούν οι δυσκολίες της πρώτης τάξης. Μια δασκάλα αδιόριστη της κάνει ιδιαίτερο μάθημα στο σπίτι και έτσι το παιδί προχωράει. Ο πατέρας της είναι στρατιωτικός και η μητέρα της υπάλληλος.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να βλέπω παιδιά έξη, επτά, δέκα χρόνων και να φοβάμαι αυτό που θα τα ακολουθήσει. Και μη βιαστείτε να διαμαρτυρηθείτε ότι τα προδιαγράφω όλα αυθαίρετα και τα ισοπεδώνω. Μετά από δυο δεκαετίες στα σχολειά και αρκετούτσικο σχετικό διάβασμα μπορώ να σας πω ότι ο κοινωνικός επικαθορισμός κάθε παιδιού είναι σχεδόν ανυπέρβλητος. Ή, με άλλη διατύπωση, ότι μερικά παιδιά έχουν μακρύ και μοναχικό δρόμο να περπατήσουν μέχρι να τα καταφέρουν και το σχολειό , έτσι όπως είναι φιαγμένο, δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι αυτά. Αντίθετα, ενισχύει και επιβραβεύει τους "άλλους", τους "καλούς", αυτούς που η οικογένειά τους έτσι κι αλλιώς τους στηρίζει. Γιατί; Μα γιατί το σχολειό μας είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των "καλών", όχι των παρακατιανών. Εξάλλου ποιο παιδί λέτε να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να εγκαταλείψει το σχολείο στο γυμνάσιο , η Ε. που έχει μαμά αντιεισαγγελέα ή ο Ο. που έχει μητρική του τα αλβανικά; Η Ε. γράφει ήδη "κειμενάρες" ενώ ο Ο. σχεδόν τίποτε.
Και ο νοών, νοήτω.
8 σχόλια:
Εξαρχής είναι όλα προκαθορισμένα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Έτσι δεν ήταν πάντα;
Eχεις απολυτο δικιο φιλη μου και φυσικα εχω εμπιστοσυνη τις αποψεις σου με την εμπειρια που κουβαλας στις πλατες σου.
Ξερεις ποιο ειναι το θλιβερο?Οτι σε μια προσφατη σχετικα συζητηση που ειχα με την πεθερα μου -παλια δασκαλα νυν 86 ετων αλλα με μυαλο που ατραφτει-μου ελεγε τα ιδια που λες κι εσυ.Αυτα γινοταν καποτε,αυτα γινονται και τωρα.
Αυτο, το οτι δεν αλλαζει τιποτα ειναι που με σκοτωνει.
Σε φιλω
Καλο σου βραδυ
και κουραγιο...
Θα συμφωνησω με την faraona και θα πω κι εγω πως στα δικα μου χρονια τα παιδια μεσα στο τμημα ειμασταν 36 τον αριθμο σημερα στην ταξη του γιου ειναι 32. Ειρωνικα θα πω πως ειναι και λιγοτερα αλλά οταν δυο παιδια στο σπιτι σου δεν μπορεις να τα κανεις καλα μερικες φορες γιατι δεν εισαι και συ καλα πως περιμενουμε να τα καταφερουμε με 32 παιδια;;;;;;Τα τυχερα και τα πιο καπατσα θα μαθουν και θα προβιβαστουν τα υπολοιπα στην τυχη τους γιατι δεν προλαβαινεις σε τοση ωρα να εξετασεις και να εξηγησεις σε ολα τα παιδια αυτο που θελουν.
Η ορθογραφια μου ισως ειναι λαθος αλλά μην με κρινετε εσεις δασκαλες αυστηρα εχουν περασει χρονια απο το σχολειο μου Τι να πω λοιπον σε ολους εσας που φροντιζετε την μορφωση των παιδιων;;; μονο ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.!
@ juanita: Ναι, γλυκιά μου. Έτσι ήταν. Σκεφτόμαστε αν μπορούμε να το αλλάξουμε.
@ βασιλική κόρη:Σου απαντώ με τους στίχους του Μ.Κατσαρού:
"Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα φέρουν το φως.
Είμαστε όμως εκείνοι που θα θυμίζουμε πάντα
πως το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο".
@ πουάν: Δεν με νοιάζει πως το γράφεις, αλλά τι γράφεις! Είπαμε, πρώτα να διαβάζουμε τον κόσμο και μετά τις λέξεις...Κοίτα γύρω σου, τον κόσμο το δικό σου και σκέψου τον αυριανό. Μη φοβηθείς. Μόνο σκέψου.
Αν κάθε Ιούνιο καταφέρνουμε να πετάμε εκείνον τον "αστερία" στη θάλασσα έχουμε ακόμα λόγο ύπαρξης.Αλλιώς να κάνουμε μόνο γεμιστά από "κενό σε κενό".
@ ανθυποδασκάλα: Οι δικοί σου αστερίες φτάνουν ένα γαλαξία, άμα κάτσω και μετρήσω.
(Για τους "άλλους" : Ήταν μια παραλία γεμάτη αστερίες, που είχε ξεβράσει η θάλασσα. Κάποιος έριξε πίσω στο νερό έναν, να ζήσει.Δεν γινότανε να τους ρίξει όλους. Κάποιος άλλος τον ρώτησε τι ωφελεί, αφού οι χιλιάδες άλλοι αφήνονται να ψοφήσουν. Κι αυτός είπε: Ναι, αλλά αυτός θα ζήσει. Όπου αστερίας διάβαζε "παιδί".)
Δημοσίευση σχολίου