Ο φράχτης

Το τραπέζιο που βλέπετε στο κέντρο της φωτογραφίας είναι μια έκταση γύρω στα είκοσι επτά στρέμματα, κάπου στην Καλαμαριά.
Μέχρι πέρσι υπήρχαν εκεί, άχρηστες από χρόνια, μεγάλες αποθήκες καπνών. "Εθνικός Οργανισμός Καπνού". Αλλά εμείς ξέραμε ότι πια οργανισμός τέτοιος δεν υπήρχε και οι αποθήκες ανήκαν στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου. Ένας κόσμος από εγκαταλειμμένες λαμαρίνες και αγριόχορτα, τριγυρισμένος από παλιά, πανύψηλα πεύκα, μισοάρρωστα και πυκνά. Τριγύρω σπίτια. Εργατικές κατοικίες , πολυκατοικίες και μεζονέτες ολούρμου. Ακριβώς δεξιά οι τρεις κόκκινες κεραμοσκεπές και οι τρεις τσιμεντένιες σε διάταξη "γάμα" είναι σχολεία. Από τις αποθήκες χωρίζονται με ένα συρμάτινο φράχτη.
Μετά ήρθε η φωτιά.

Μέρα μεσημέρι, το Μάη του 07. Έκαψε αυτό που ήταν να κάψει με μαθηματική ακρίβεια και μαζί τις άκρες από τις τέντες των όμορων σπιτιών. Μικρό το κακό. Η γειτονιά μαζεύτηκε για το θέαμα και ο δήμαρχος εδήλωσε ότι το οικόπεδο θα χτιστεί μόνο άμα περάσουν πάνω από το πτώμα του. Και πάντως, επειδή ο δήμαρχος είναι καλά - ο άνθρωπος - μάθαμε ότι τουλάχιστον το μελλοντικό μετρό της ζωής μας θα περάσει ακριβώς εμπρός από το οικόπεδο τραβώντας κατά τη μεριά του αεροδρομίου. Κόμβος το χωριό μας.

Μπήκε ο χειμώνας, τελείωσε και ήρθε η άνοιξη. Μαζί της εμφανίστηκαν οι μπουλντόζες που σάρωσαν τάκα τάκα μπάζα, λαμαρίνες, αποκαΐδια, ψοφίμια και τα ρέστα.
-Μπρε! χαρήκαμε. Τι γρήγορα που θα καθαρίσουν ! Φαίνεται επειδή είναι δίπλα στα σχολεία.
Μετά ήρθαν οι ταμπέλες. Να κάτι ταμπέλες, σούγκανταρ, που λέει και η πεθερά μου άμα θέλει να δείξει πόσο μεγάλο είναι κάτι. Τις έστησε ο δήμος που διακήρυττε urbi et orbi ότι η ελεύθερη έκταση πρέπει να δοθεί στους δημότες Καλαμαριάς. Τότε αρχίσαμε να ξυνόμαστε. Δηλαδή, κινδυνεύει; Από ποιους;
Χτες το πρωί, διέσχιζα την προσωπική μου Προβηγκία - αλάνες που έχουν πρασινίσει πάλι από τις βροχές, μια χούφτα κίτρινοι κρόκοι , είκοσι ρίζες ελιές κλεισμένες σε ένα απίθανο μπρικαμπράκ περιβόλι και μαδημένα τσιμέντα στα ρείθρα του δρόμου. Μπροστά από τα πρωην καμένα και νυν ισοπεδωμένα να σου το link της τηλεόρασης σε γερανό και από κάτω ο δήμαρχος και η ρεπόρτερ έτοιμη. Νέα πανό:
ΟΙ ΚΑΠΝΑΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΤΕΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ. Τόμπολα.
Το ίδιο απόγευμα, στο ίδιο σημείο, ηρωική ατμόσφαιρα. Εξέδρα ομιλητών, κι άλλα πανώ, κινήσεις πολιτών, Ξυλούρης στη διαπασών . Καμπόσοι γέροι που αφήσαν το ΚΑΠΗ, λίγοι περίοικοι, ο Δήμος, δυο τρεις βουλευτές, παιδιά, σκυλιά, μαρκουλίνοι (που θα έλεγε και ο Διονύσης ο Ρώμας). Και για να κάνουμε μια ήδη μακριά ιστορία σύντομη:
Στις 27 Μαρτίου 2008 , λιγότερο από ένα χρόνο μετά τη φωτιά, η έκταση των Καπναποθηκών της Καλαμαριάς ανταλλάχθηκε από την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου με το γάργαρο νεράκι της Βιστονίδας. Τα συμβόλαια τα έφτιαξε η γνωστή κυρία Πελέκη-Βουλγαράκη. Πληροφορίες θέλουν να έχει ήδη πουληθεί η έκταση σε ξένη εταιρεία.
Δίπλα ακριβώς υπάρχουν δυο σχολεία. Το ένα είναι το δικό μου. Άσχημο, αφιλόξενο, βρώμικο, παρατημένο. Η ζωή σε αυτό καταναγκασμός για μικρούς και μεγάλους.
Ένας συρμάτινος φράχτης μας χωρίζει από το οικόπεδο. Ένας ολόκληρος κόσμος μας χωρίζει από τον κύριο Βουλγαράκη και τη συμβία του που φωτογραφίζονται τη μια δίπλα στο απαστράπτον τιμόνι της θαλαμηγού τους και την άλλη στα μάρμαρα του Ηρώδειου.
Τα παιδιά του σχολείου μου δεν έχουν και πολλές ελπίδες να ταξιδέψουν με θαλαμηγό, ίσως γιατί οι γονείς τους δεν ξέρουν να τα φροντίσουν όπως φροντίζει το ζεύγος Βουλγαράκη για τα δικά του. Επίσης και από Ηρώδειο δε σκαμπάζουν ιδιαιτέρως, μεγαλώνουν με "Αγαπημένους μου γείτονες" και " Εισοδηματία". Αργότερα θα γίνουν προσεκτικοί καταναλωτές σερβιετών και στεγαστικών δανείων. Εξάλλου τα Μαθηματικά που τους διδάσκω μέχρι εκεί μπορούν να τα φτάσουν.
Τα παιδιά μου. Δεν μπορούν να έχουν καθαρές, καινούριες τουαλέτες. Δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στη νησίδα των υπολογιστών. Δεν μπορούν έχουν βιβλιοθήκη στο σχολειό τους. Παιχνίδια στην αυλή τους. Δεν έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο, αξιοπρεπές, καλαίσθητο και τόσο πνευματικό όσο είναι ο προθάλαμος- και μόνο- της μονής Βατοπεδίου. Δίπλα τους όμως, αν περάσουν τα χεράκια τους από τις τρύπες του φράχτη μπορούν να τα αγγίξουν, χορεύουν δισεκατομμύρια.
Σε λίγες μέρες θα παρελάσουν υπό τα όμματα ευτυχισμένων γονιών και θα τραγουδήσουν τη Βέμπο να φοράει ξανά στο Ντούτσε τη στολή του.Οι δάσκαλοι θα εκφωνήσουμε και πανηγυρικούς. Όλοι ευχαριστημένοι. Εφραίμ rules. Καληνύχτα σας.