H Μόνα από τη Γάζα

`

Μια γυναίκα. Παλαιστίνια. Γιατρός. Ζει και εργάζεται στη λωρίδα της Γάζας κάτω από τις συνθήκες που περιγράφει στο blog της. Το χρησιμοποιεί σαν ένα παράθυρο στον κόσμο, σαν ένα τρόπο να σπάσει την αιχμαλωσία της. Γράφει με τέλεια παραίτηση από κάθε φτιασίδι, επιτήδευση και εξωραϊσμό. Γυμνή ακρίβεια και αφοπλιστική αλήθεια. Πώς είναι να ζεις σε ένα "ανοιχτό" στρατόπεδο, σε συνεχή πολιορκία.Πώς είναι να ζεις χωρίς το αυτονόητο, την ομαλότητα, την ασφάλεια, τα βασικότερα αγαθά. Χωρίς την ελευθερία της μετακίνησης, χωρίς τα μέσα να ασκήσεις το επάγγελμά σου. Η ίδια δεν παραιτείται. Αντίθετα, δηλώνει ότι συνεχίζει τον αγώνα καθημερινά, διατηρώντας την αισιοδοξία του προορισμού της.

Τα γραφτά της με κάνουν να ντρέπομαι. Για την ασφάλεια που απολαμβάνω ,τη ζεστασιά, το ηλεκτρικό, το ντεπόζιτο που είναι γεμάτο βενζίνη. Για το γεγονός ότι τα δικά μου παιδιά μεγαλώνουν με ειρήνη και αφθονία.
Δεν έχω φωτογραφία της να δείξω, δεν έχω ταινιάκι, δεν έχω λόγια. Προσπαθώ για λίγο να φανταστώ τα μάτια της και να μαντέψω τι θα ήθελε να βλέπει.
Mona, if you read this, we believe at the rights of the Palestinian people. A Greek poet wrote that we are not the persons who will bring the light . We are the persons who remind that the darkness is not the only thing and is not invincible.

Σεφέρης δίσεκτος

`

Τι γίνεται με τους ανθρώπους που γεννιούνται στις 29 του Φλεβάρη; Αν υπάρχει γενέθλια επέτειος γι αυτούς μόνο κάθε τέσσερα χρόνια άραγε ηλικιώνονται όπως όλοι οι άλλοι; Που πηγαίνει ο χρόνος που λανθάνει ανάμεσα στις δίσεκτες χρονιές; Τι γνώριζε, για παράδειγμα, ο Στέλιος Σεφέρης όταν σημείωνε στην οικογενειακή εγκυκλοπαίδεια ότι " 28 προς 29 ώρα 1 1/2 μ. μεσονύκτιον η Δέσπω εγέννησεν υιόν"; Πόσα ,στ' αλήθεια,χρόνια χώρισαν το 1900 από το 1971; Πόσα το κρεβάτι του Ευαγγελισμού της Αθήνας από τους καλαμώνες της Σκάλας του Βουρλά;
Οι ποιητές κάνουν καλά όταν πεθαίνουν νέοι. Έτσι κι αλλιώς ο χρόνος που τους αναλογεί δεν είναι ποτέ αληθινά δικός τους. Τον διεκδικούμε εμείς, οι άλλοι. Τι μένει γι αυτούς; "Εκείνο το μαγικό", που κράτησε το Σμυρνιό στον πάτο μιας Στέρνας, μέχρι να φυτρώσουν οι ασπάλαθοι της δικής μας, της κοινής μνήμης και του δικού του, του μοναχικού περιπάτου.

Το ποτάμι

`

Να και μια "μεταμοντέρνα" χρήση του πλεξίματος, αφού η αρχική του -να ντύνει ζεστά και γερά- δεν είναι πλέον και η μοναδική. Μεταξύ Μαΐου του 2006 και Μαΐου του 2007 άνθρωποι απ΄ όλο τον κόσμο συνεισέφεραν από ένα πλεκτό τετράγωνο κομμάτι πλευράς 15 εκ. με σκοπό να δημιουργηθεί το πρώτο "knitition" - ένας μοναδικός πλεκτός ποταμός.



Το εγχείρημα είχε σαν σκοπό να ευαισθητοποιήσει το κοινό για το πρόβλημα της έλλειψης του νερού και της διαχείρισης των υδάτινων πόρων.



Στάλθηκαν στο Λονδίνο περίπου 100,000 πλεκτά τετράγωνα, κάθε απόχρωσης και σχεδίου. Το "ποτάμι" ,όταν συναρμολογήθηκε, ξεπέρασε τα 600 μέτρα σε μήκος .

Το "ποτάμι" ενώ διατρέχει το εξωτερικό του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας,και τη γέφυρα του Λονδίνου με κατεύθυνση το Κοινοβούλιο.


Χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες εκδηλώσεις,πορείες διαμαρτυρίας στο Κοινοβούλιο και events για να τραβήξει την προσοχή του κόσμου, να ασκήσει επιρροή στους πολιτικούς και να επηρεάσει την κοινή γνώμη.

Στο τέλος των εκδηλώσεων ένα τμήμα του "ποταμού" παραδόθηκε στον αριθμό 10 της Ντάουνιγκ Στρητ . Μα καθώς δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι το πλέξιμο και οι Μη Κυβερνητικές, Μη κερδοσκοπικές κλπ οργανώσεις θα σώσουν τον κόσμο αναρωτιέμαι, τι να το έκαναν άραγε οι διάσημοι ένοικοι αυτού του σπιτιού;

Τα παιδία πλέκει

`

Το πιο δροσερό και χαριτωμένο ταινιάκι για το πλέξιμο που έχω δει. Η τεχνική λέγεται finger knitting. Η προσήλωση του παιδιού στη δουλειά του και η αβίαστη χάρη του με κάνουν να σκεφτώ ξανά το ζήτημα της χειρωνακτικής εργασίας στο σχολείο.
Φανταστείτε λοιπόν το παιδί σας ,στο σχολείο του,μαζί με την ακαδημαϊκή του μαθητεία να διδάσκεται ότι με τα χέρια μας- καμιά φορά και με τα γυμνά χέρια μας- μπορούμε να κατασκευάσουμε αντικείμενα χρήσιμα, όμορφα και διασκεδαστικά. Φανταστείτε ότι αυτό το παιδί μεγαλώνοντας θα γνώριζε την αξία της δουλειάς των χεριών και ίσως θα ήταν λιγότερο πρόθυμο να τρέξει για shopping therapy με δανεικά από την τράπεζα και πορτοφόλι γεμάτο κάρτες. Φανταστείτε ακόμη αυτό το παιδί να μπορεί στην ενήλικη ζωή του να σκύψει πάνω από ένα κατασκευαστικό project, να σχεδιάσει, να δοκιμάσει, να αναθεωρήσει και να βρει τις λύσεις μέχρι να το εκτελέσει. Φανταστείτε την επινοητικότητα αλλά και το πλήθος των γνώσεων που θα έπρεπε να διαθέτει.
Ασφαλώς και δεν μιλάμε μόνο για το πλέξιμο. Υπάρχουν εκατοντάδες δουλειές που θα μπορούσε κάποιος να κάνει με τα χέρια του όχι ως hobby, αλλά για να παρακάμψει έστω και λίγο τον παντοδύναμο καταναλωτισμό και την μανία του ιλουστρασιόν lifestyle. Κι αν θέλετε να το κάνουμε λίγο πιο θεωρητικό το ζήτημα φανταστείτε έναν ενήλικο που σέβεται και εκτιμά το ίδιο και τα δυο είδη δουλειάς που ο καπιταλισμός χώρισε με έναν πολύ βολικό μανιχαϊσμό:
Την πνευματική εργασία, ανώτερη, ευγενέστερη, καλύτερα αμειβόμενη και εγκυρότερη κοινωνικά και τη χειρωνακτική, κατάλληλη για τα χαμηλά στρώματα, τους ανεκπαίδευτους ,τους φτωχούς. Αυτοί που εργάζονται με το πνεύμα είναι αυτοί που έχουν δεχτεί την καλύτερη εκπαίδευση, αυτοί που διοικούν και παράγουν πολιτισμό και με τη σειρά τους μεταβιβάζουν, το κατά Μπουρντιέ, πολιτιστικό τους κεφάλαιο στους "κληρονόμους". Ταυτόχρονα φροντίζουν για την αναπαραγωγή της διάκρισης ανάμεσα στην ανώτερη και την κατώτερη εργασία αφού το γεγονός εξυπηρετεί μια χαρά τον κοινωνικό καταμερισμό που υπάρχει. Από την άλλη μεριά οι χειρώνακτες," αυτοί που παίρνουν την πραγματικότητα για όνειρά τους", αποδέχονται την κατωτερότητα της εργασίας τους και την κοινωνική ανισότητα που νομιμοποιήται με αυτό τον τρόπο.
Το περίφημο μότο: "Σκουπιδιάρης θα γίνεις ,άμα δε διαβάζεις" αποκλείει εκ προοιμίου έναν σκουπιδιάρη από το να είναι και μορφωμένος άνθρωπος και έναν μορφωμένο από το επάγγελμα του σκουπιδιάρη. Αυτονόητο; Τι λέτε, καλέ.

Τα (άγρια) παιδία παίζει

`

Μετά από την πρόσκληση του al barouak και επειδή ποτέ δε μου γέμισε το μάτι το "απλώνω το χέρι και πιάνω ένα-ό,τι- να -΄ναι- βιβλίο ,και επειδή είναι στ΄αλήθεια καλό οι κανόνες να σπάζουν, ορίστε ένα αγαπημένο κομμάτι:

(...) Ο άνθρωπος έσκυψε να ίδη.
Υψηλή μορφή, με λευκόν σαρίκι,, με μαύρην χλαίναν και χιτώνα χρωματιστόν, είχε σταθεί ενώπιον του σαλεπτσή.
-Πού σ' αυτόν τον κόσμο;
-Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ.
-Άσκολσουν... υπεψιθύρισεν ο σαλεπτσής.
Δεν είχε γνωρίσει τον άνθρωπον, αλλά το ένδυμα. Κάθε άλλος θα τον εξελάμβανεν ως φάντασμα. Αλλ' αυτός δεν επτοήθη. Ήτο απ' εκείνα τα χώματα.
Είχεν αναφανή. Πότε; Προ ημερών, προ εβδομάδων. Πόθεν;Από την Ρούμελην, από την Ανατολήν, από την Σταμπούλ. Πώς; Εκ ποίας αφορμής; Ποίος;
Ήτον δερβίσης;Ήτον βεκτασής, χόντζας, ιμάμης; Ήτον ουλεμάς διαβασμένος; Υψηλός, μελαψός, συμπαθής, γλυκής, άγριος. Με το σαρίκι του, με τον τσουμπέν του ,με τον δουλαμά του.
Ήτο εις εύνοιαν, εις δυσμένειαν; Είχεν ακμάσει, είχεν εκπέσει, είχεν εξορισθή; Μ π ο υ ν τ ο υ ν ι ά τ σ α ρ κ φ ι λ έ κ. Αυτός ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει.

(...) Ο ξένος μουσουλμάνος είχε παγώσει εκεί όπου εκάθητο κι ενύσταζε. Δια να ζεσταθεί, έβγαλε το νάι του και άρχισε να παίζη τον τυχόντα ήχον, όστις του ήλθε κατ' επιφοράν εις την μνήμην.
-Νάι, νάι γλυκύ.
Νάζι-κατά εν ζήτα ελαττούται.
Αύρα, ουρανός, άσμα γλυκύτερον, μελιχρόν, αβρόν, μεθυστικόν.
_Νάι, νάι.
(Ο ξεπεσμένος δερβίσης, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

Εννοείται πως καλώ όποιον και όποια θέλει, να συνεχίσει. Με χαρά θα το διαβάσουμε.

Stop the genocide in Gaza

`

Όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και ο αρχαίος Δαβίδ γίνεται Γολιάθ.
Όταν ο νέος Δαβίδ πολεμάει όχι μόνο με πέτρες αλλά με το αίμα των παιδιών του.
Όταν o κρανίου τόπος δεν είναι πια στο λόφο του Γολγοθά αλλά στα μάτια των παιδιών αυτών.
Όταν δεν μπορείς άλλο να υποκριθείς την άγνοια.
Όταν καταλάβεις ότι η σιωπή είναι συνενοχή.


23 Φεβρουαρίου
Ημέρα κινητοποίησης για να διακοπεί η πολιορκία της λωρίδας της Γάζας

Και ένας άντρας!

Και ιδού η έκπληξη! Η συνεισφορά της ελληνικής τέχνης στο χθεσινό θέμα δεν είναι παρά ένας άντρας ζωγραφισμένος από έναν άλλο άντρα.
Πρόκειται βεβαίως για το "Πλέξιμο" του Νικηφόρου Λύτρα. Ο καλλιτέχνης γεννήθηκε στον Πύργο της Τήνου το 1832 και πέθανε στην Αθήνα το 1904. Αποκαλείται πατριάρχης της ελληνικής ζωγραφικής . Θεωρείται επίσης εισηγητής της ζωγραφικής ηθογραφίας, ένα είδος Παπαδιαμάντη του καμβά θα μπορούσε να πει κάποιος. Η διαφορά με τον Σκιαθίτη βρίσκεται στο γεγονός ότι οι ηθογραφίες του Λύτρα ανταποκρίνονται στη κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης της εποχής. Ζωγράφισε κατά κόρον πορτρέτα για τα επιφανή μέλη των ισχυρότερων οικογενειών της Αθήνας. Όπως επίσης υπηρέτησε με τη ζωγραφική του το γενικό αίτημα των χρόνων του για την απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων.
Απεικόνισε σκηνές από τον βίο των λαϊκών ανθρώπων και ανάμεσά τους βρίσκεται 'Το πλέξιμο". Εικονίζει το προφίλ ηλικιωμένου, γενειοφόρου άντρα που πλέκει καθιστός μπροστά από ένα τοίχο με εξαίσιες σκιές, στο επάνω μέρος του οποίου βρίσκεται και η υπογραφή του καλλιτέχνη. Ο άντρας φορά κάτι που μοιάζει με το "αντερί", το ένδυμα δηλαδή που φορούν οι ελληνορθόδοξοι ιερείς κάτω από το ράσο στην καθημερινότητά τους. Εξάλλου το κεφάλι του γέροντα καλύπτεται από ομοιόχρωμο "καλπάκι" . Είναι όντως ιερέας;Θα μπορούσε να είναι και μοναχός μια και οι μοναχοί έχουν επίσης χειροτεχνική παράδοση στα διακονήματα που υπηρετούν.Το βλέμμα πάντως είναι προσηλωμένο στο ανοιχτόχρωμο πλεκτό που κρέμεται από το λαιμό. Μια κάλτσα;
Η μάνα μου πάντα περιέγραφε τις χωρικές στα θεσσαλικά χωριά που είχαν διαρκώς κρεμασμένες από το λαιμό τις καλτσοβελόνες με τη μισοτελειωμένη κάλτσα τους και ξαναπιάναν το πλέξιμο στην πρώτη ανάπαυλα από τη δουλειά στα χωράφια. Έπλεκαν για να οικονομήσουν τις ανάγκες της οικογένειας και έπλεκαν συνεχώς. Ήταν μέσα στα καθήκοντα της μάνας, της συζύγου, της κόρης. Η πεθερά μου πάλι διηγήται την ιστορία μιας κοπέλας,νύφης στο φοβερό ποντιακό σόι, που είχε στην αποκλειστική της ευθύνη το πλέξιμο ζακάρ για όλα τα μέλη της οικογένειας και ως εκ τούτου ήταν απαλλαγμένη από τις υπόλοιπες οικιακές και αγροτικές εργασίες. Εξάλλου μια φίλη, Λαρισαία επίσης, με ρώτησε τις προάλλες αν πλέκω με το μοντέρνο τρόπο, στη μασχάλη δηλαδή ή με τον "γιαγιαδίστικο", στο λαιμό.
Λοιπόν, έπλεκαν και οι άντρες πριν ένα αιώνα στον τόπο αυτό; Δύσκολα το υποθέτει κανείς. Ίσως ο Λύτρας, σε κάποιο από τα ταξίδια που έκανε για να "μαζέψει" θέματα συνάντησε κάπου αυτό το γέροντα και μετέτρεψε την εικόνα του σε ενσταντανέ , όπως θα κάναμε σήμερα με την κάμερα του κινητού, αν βλέπαμε το ίδιο. Έτσι κι αλλιώς κάποιος την "κρέμασε" κι αυτή, για λογαριασμό του καλλιτέχνη, εκατό και βάλε χρόνια μετά μετά την αρχική της αποθήκευση...

Γυναίκες

`

Κάθε πίνακας εικονογραφεί μια στιγμή μέσα στο χρόνο, τη ματιά του καλλιτέχνη στο φως και στους ανθρώπους.Με τρόπο μαγικό η στιγμή διαρκεί για πάντα και ταξιδεύει συνεχώς, τουλάχιστον όσο υπάρχουν μάτια που την αντικρίζουν. Αν αλλάζει κάτι αυτό είναι ο τρόπος που την κοιτάζουμε εμείς, οι θεατές του έργου.
Λοιπόν γυναίκες που πλέκουν , κεντούν, υφαίνουν. Είναι όλες εδώ, από χέρια δασκάλων κάθε εθνικότητας και σχολής. Πίνακες που δείχνουν γυναικείους μικρόκοσμους, μπουντουάρ, κρεβατοκάμαρες, σαλόνια, φτωχικά, εργαστήρια,κήπους, χωράφια κι ακρογιαλιές. Ντυμένες ή γυμνές, μόνες ή με παρέα, με τα παιδιά τους, τους ανθρώπους της δούλεψής τους, τα κατοικίδια. Χαρακτηριστική η απουσία των αντρών. Αρχόντισσες, αστές, εργάτριες,χωρικές, νέες και μεγαλύτερες.Μητέρες και κόρες,αδελφές, σύζυγοι, φίλες,ερωμένες, όλη η κλίμακα των γυναικείων σχέσεων βρίσκει την εικόνα της. Άλλες ασχολούνται για να σκοτώσουν την ώρα τους , άλλες βιοπορίζονται , άλλες ετοιμάζουν προικιά, άλλες πλέκουν για να ντύσουν την οικογένεια.
Είναι όλες εδώ. Τις βλέπουμε να σκύβουν στο εργόχειρό τους και ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι βλέπουμε και κάτι από την ψυχή τους. Η αφοσίωση και ο αυτοπεριορισμός τους σε μια "επιτρεπόμενη" δραστηριότητα μας σπρώχνει να προσπελάσουμε τη σιγή των αιώνων που αποτυπώθηκε στον καμβά, για να ακούσουμε τις σκέψεις τους. Και κατόπιν να σκεφτούμε αν, κάποιες στιγμές , μοιάζουν με τις δικές μας.

Εσείς ,γιατί πλέκετε; So, why do you knitt?

`
Η γυναίκα που πλέκει με δραματική αφοσίωση και υπαρξιακό, θα έλεγε κανείς πείσμα, είναι:

1. πονηρή;
2. αργόσχολη;
3. ανόητη;
4. ψυχασθενής;
5. γριά;

Πλέκει :

1. γιατί δίνει άλλοθι σε μια φίλη της;
2. για να πείσει τον εαυτό της ότι υπάρχει;
3. επειδή δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει;
   
4. επειδή δεν είναι ικανή για τίποτε άλλο;
5. επειδή εκεί -στο χείλος του γκρεμού- είναι η θέση που της αξίζει;

Δεν βλέπει πέρα από τις" μύτες" της; Βλέπει, αλλά δεν την ενδιαφέρει για που τραβάει; Μήπως το πλέξιμο είναι ο πόλεμός της; Τότε ποιος είναι ο εχθρός; Κι αυτή τι κάνει;Αντιστέκεται ή παραδίνεται; Στο τέλος νικάει ή χάνει; Αν νικά ,ποιες είναι οι απώλειές της; Αν χάνει, τι της απομένει; Τελικώς πρόκειται για αλληγορία ή μόνο για μια σάτιρα της εμμονής σε μια γυναικεία συνήθεια;

Μια δεύτερη ανάγνωση: (από σχόλιο στο Youtube)

1. Το πλέξιμο: Ο καταναλωτισμός
2. Οι βελόνες: Οι βιομηχανίες
3. Το πλεκτό: Η καταστροφή του περιβάλλοντος
4. Η βαρύτητα: Η υπερθέρμανση του πλανήτη
5. Τα μαλλιά της γυναίκας: Οι μη προνομιούχοι
6. Η γυναίκα:Εμείς, οι ανόητοι

• Το ψαλίδι;

An explanation( from a Youtube comment):

1. knitting=consuming
2. needles=corporations
3. cloth (scarf?)=pollution
4. gravity=global warming
5. hair=the less fortunate among us
6. woman=...us dumb fools.

• scissors=?
  

Amarantine

`
Το project: VOGUE KNITTING, φθινόπωρο 2006, cabled cardigan (31). Norah Gaughan.

To νήμα: MIRAGE, ADRIAFIL (50% μαλλί, 50% ακρυλικό).
Το δείγμα: 20 π. επί 26 σ., 10 εκ. με βελόνες 4.5 (ακριβώς οι πρότυπες διαστάσεις)


The project: cable cardigan number 31, from VOGUE KNITTING, fall 2006
The yarn:MIRAGE by ADRIAFIL (50% wool, 50% acrylic)
The gauge: 20 st., 26 rows, 10 cm using 4.5 (European) needles
The substitution of the yarn: Exact


Thank you, Norah!

Στα ίνχη του Βερμέερ ,2- Jonh Deweys' school,2

`

(...)Το μάθημα γινόταν σε μια αίθουσα στο κεντρικό κτίριο του πρότυπου πειραματικού σχολείου, στη γειτονιά που είναι γνωστή ως Χάιντ παρκ. Το σχολείο τους ήταν στην άκρη της πανεπιστημιούπολης του Σικάγου. Είχε αρχίσει να λειτουργεί πριν από εκατό χρόνια με πρωτοβουλία του Τζον Ντιούι, ενός καθηγητή του πανεπιστημίου ο οποίος ήθελε να προσεγγίσει διαφορετικά το θέμα της γνώσης. Ο Ντιούι πίστευε περισσότερο στην πράξη παρά στη θεωρία, πίστευε ότι ο άνθρωπος μαθαίνει κάτι αν ασχοληθεί διεξοδικά με αυτό και ήθελε να μάθει στους μαθητές του να χρησιμοποιούν το μυαλό τους. Η δεσποινίς Χάσεϊ, αντίθετα με αρκετούς συναδέλφους της, φαινόταν να συμφωνεί με τις ιδέες του καθηγητή. Και ο Κάλντερ έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τον Ντιούι, μάλλον όμως λόγω του ονόματός του, που του θύμιζε έναν ήρωα των κόμικ... ( Blue Balliett, Στα ίχνη του Βερμέερ, Μοντέρνοι Καιροί)


Η "υφαντική μηχανή" (knitting board) αποτελούνταν από δυο παράλληλες σανίδες και δυο σειρές καρφιά και ήταν δημιούργημα των μαθητών του σχολείου του Ντιούι στο Σικάγο. Την χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας που ξεκινούσε με την ακατέργαστη πρώτη ύλη (μαλλί, βαμβάκι, λινάρι) και κατέληγε στην κατασκευή υφάσματος. Δια μέσου αυτής της διαδικασίας μελετούσαν κάθε δυνατή έκφανση του θέματος (βοτανική, γεωγραφία, μηχανές, οικονομία, κοινωνικές επιδράσεις, κλπ) Σήμερα η "υφαντική μηχανή" πωλείται και χρησιμοποιείται από crafters ειδικευμένους στο είδος . Μάλιστα υπάρχουν και οι σχετικές διαφημίσεις σε περιοδικά, sites κλπ.
Η χειροτεχνία δεν ήταν αυτοσκοπός στο σχολείο του Ντιούι, αλλά το μέσο για την επίτευξη κάποιου διδακτικού στόχου. Η φιλοσοφία του Ντιούι συμπυκνώνεται στη φράση "Να ζεις πράττοντας" ( Living by doing). Η διδακτική που περιέγραψε εφαρμόστηκε στο σχολείο του Σικάγου (1896). Οι ιδέες του ονομάστηκαν Νέο Σχολείο ή Νέα Αγωγή και αποτέλεσαν το θεμέλιο του μεγάλου κινήματος της προοδευτικής εκπαίδευσης.


Please, can anyone inform me if the knitting board is still in use at any level of education? (USA, or elsewhere)

Στα ίνχη του Βερμέερ ,1 - John Deweys' school, 1

`

(...)Μια ακόμη χαρακτηριστική παρόρμηση των παιδιών, η αγάπη για το ωραίο, για την τέχνη, βγαίνει από την τάση τους για επικοινωνία και για δημιουργία. Είναι σαν να λέμε ο εξευγενισμός, η ολοκληρωμένη τους έκφραση. Δώστε στο παιδί επάρκεια, πληρότητα κι ελευθερία, δώστε του κάποιο κοινωνικό κίνητρο, μια έκφραση, και θα έχετε ένα έργο τέχνης. Αν παρακολουθήσουμε από κοντά τα παιδιά να υφαίνουν, το βλέπουμε καθαρά. Στο εργαστήρι του σχολείου, τα παιδιά κατασκεύασαν έναν πρωτόγονο αργαλειό. Εδώ αποταθήκαμε στο ένστικτο τους για δημιουργία. Ύστερα, θέλησαν να τον χρησιμοποιήσουν, να κάνουν κάτι μ' αυτόν. Ήταν ένας τύπος ινδιάνικου αργαλειού και τα παιδιά είχαν μπροστά τους δείγματα από κιλίμια, υφασμένα από Ινδιάνους. Κάθε παιδί έκανε κάποιο σχέδιο στον τύπο πάντα των κιλιμιών των Ναβάχο και διαλέχτηκε το πιο κατάλληλο να δουλευτεί στο χέρι. Τα τεχνικά μέσα ήταν περιορισμένα, αλλά τα χρώματα και τα σχήματα επεξεργάστηκαν από τα παιδιά. Αν εξετάσουμε τα έργα τους, καταλαβαίνουμε ότι χρειάστηκε υπομονή, μεγάλη προσοχή κι επιμονή για να γίνουν. Χρειάστηκε ακόμη πειθαρχία και κάποια προετοιμασία. Τα παιδιά κατατοπίστηκαν σχετικά με ιστορικές αναδρομές, καθώς και με στοιχεία τεχνικού σχεδίου. Κι όλα αυτά καθοδηγήθηκαν από ένα πνεύμα καλαισθησίας, καλλιτεχνίας.
Άλλο ένα παράδειγμα, που δείχνει τη συνάφεια της τέχνης με τη δημιουργία: Τα παιδιά μάθαιναν να κλώθουν και να ξαίνουν το μαλλί με πρωτόγονο τρόπο, όταν κάποια στιγμή, ένα απ’ αυτά δώδεκα περίπου χρονών βάλθηκε να σκιτσάρει ένα μεγαλύτερο παιδί που έκλωθε.
Εδώ, βλέπουμε ένα άλλο σκίτσο με το ίδιο θέμα, φτιαγμένο από ένα παιδί έντεκα χρονών, από τα σχετικά καλύτερα. Δείχνει δυο χέρια να τεντώνουν το μαλλί, ετοιμάζοντας το για το κλώσιμο. Γενικεύοντας ωστόσο, μπορούμε να πούμε ότι η αγάπη για την τέχνη, στα μικρότερα παιδιά ιδίως, συνδέεται βασικά με το κοινωνικό ένστικτο, με την επιθυμία για έκφραση, για παράσταση.(Ντιούι Τζον,Το σχολείο και η κοινωνία, εκδ. Γλάρος)

Η αιωνιότητα της μέρας

(...)Είχε χιονίσει στην πόλη.Έξω από το λιμάνι, η ακίνητη θάλασσα είχε ένα χρώμα μολυβί, ίδιο με τα χαμηλά σύννεφα που κυλούσαν αργά πάνω από το βουνό κρύβοντας τον ορίζοντα στην άκρη του κόλπου.Σίγουρα θα ξαναχιόνιζε τη νύχτα, σκέφτηκε ο γέροντας.
"Μέχρι την ψυχή μου χύθηκαν τα ύδατα, με περικύκλωσε η έσχατη άβυσσος, το κεφάλι μου βυθίστηκε στις χαράδρες των ορέων" ψιθύρισε αυθόρμητα τους στίχους του ποντοπόρου προφήτη και έκανε το σταυρό του.Άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί στο βάθος που ανοιγόταν μπροστά του.
(...)Έμποροι, ναυτικοί, νοικοκυραίοι και υπηρέτες στριμώχνονταν στα λασπωμένα σοκάκια γύρω από τον ναό του Αγίου Μηνά του Αιγυπτίου, χαμάληδες κουβαλούσαν σάκους και δέματα, αγωγιάτες έσερναν τα μουλάρια τους. (...)Ήταν Σάββατο, μόλις δυο ώρες πριν τον εσπερινό.
(...)Μόλις κατάλαβε ο άντρας ότι τον κοίταζαν έβγαλε ένα ουρλιαχτό και πετάχτηκε όρθιος. Τα σκυλιά γύρω του λούφαξαν. Πάνω από το αδύνατο κορμί του φορούσε μόνο ένα κοντό τσόχινο ράσο στερεωμένο με ένα σχοινί γύρω από τη μέση. Τα μακριά γκρίζα μαλλιά του και τα γένια του είχαν σκληρύνει από την απλυσιά. (Π. Αγαπητός, Ο χάλκινος οφθαλμός, Μια Βυζαντινή ιστορία μυστηρίου,Άγρα)

Λοιπόν, συναντιούνται οι ταινίες, τα βιβλία και η πραγματικότητα;Πώς γίνεται και ακουμπούν μεταξύ τους ιδεατές εικόνες σε ένα παιχνίδι συνειρμών και αλήθειας;
Οι άνθρωποι, αληθινοί και φανταστικοί, συνομιλούν με το παρόν και το παρελθόν.
Ο ήρωας του Αγγελόπουλου που κοιτάζει από το παράθυρο, μήπως είμαι εγώ; Όπως τότε, στο δημοτικό σχολειό, κοιτούσα απέναντι, την ίδια μεριά, και χάζευα απ' τα παράθυρα της τάξης δυο κόρες που σαν ακρόπρωρα βαστούσαν στις πλάτες τους το γείσο του Ματζέστικ. Ή μήπως είναι ο σαλός άντρας που πλανιέται στην πόλη παρέα με ένα μαύρο σκύλο και οι χρησμοί πετούν στο γύρω του αέρα; Η παραλία και το λιμάνι χειμώνα καιρό, το γκρίζο, η αναζήτηση της ύπαρξης, της αλήθειας, η κεντήστρα του Άγιου Μηνά. Τότε. Τώρα. Δοκιμάστε,υπάρχουν .
Αριστερά,μπαίνοντας στη στοά της εκκλησίας από την Ίωνος Δραγούμη , το μαγαζί με τη λευκή λαδομπογιά στα ξύλινα κουφώματα και την ηλεκτρική θερμάστρα. "Καρικώματα". Δυο ήταν οι γυναίκες που γνώριζαν την ευγενική αυτή τέχνη και στέκονταν εκεί, δίπλα δίπλα. Η μια πέθανε. Το μαγαζί της στέκει άδειο, υπάρχει μόνο η ταμπέλα. Η τελευταία που απέμεινε είχε στα νιάτα της μάθει την τέχνη από μια καραμανλού προσφυγίνα που ύφαινε χαλιά. Είναι όμοια στην πονηριά με την Ευφροσύνη του Αγαπητού, αλλά καταλαβαίνει για ποιο λόγο την κόρη μου τη λένε Ελισσώ και την πιάνει η συγκίνηση. Τα παιδιά της την πιέζουν να βγει πια στη σύνταξη. Τέλος εποχής.
Ναι, ίσως να είναι αλήθεια. Υφαίνουμε εικόνες μαζί με άλλες εικόνες για να εκφράσουμε μια στιγμή ή μια ζωή. Αναλόγως με τα νήματα που διαθέτουμε.

Σόι πάει το βασίλειο;

`

Η Βασιλική.

Runaway του ΄52, Λάρισα, Ελλάδα. Απογευματινό πλεκτό φόρεμα μηχανής, κίτρινο κατά τα λεγόμενά της. Το έφτιαξε η ίδια και το δείχνει με καμάρι. Η αστικοποίηση που λέγαμε και η γυναικεία περιέργεια. H φούστα είναι φουρώ, η τσάντα φάκελος, η μέση δαχτυλίδι και τα 24 χρόνια είναι της μάνας μου ,της Βασιλικής.

Happy Valentine, for all (knitters or not)

`

Όλα είναι δρόμος

.

[ Δρόμοι ]

Του Ρούσσου Βρανά rvranas@dolnet.gr

Στοιχειώδες...

... αγαπητέ Τσώρτσιλ! Ώστε έτσι, λοιπόν! Το 23% των νεαρών Βρετανών είναι πεπεισμένοι πως ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είναι ένα φανταστικό πρόσωπο και το 47% πιστεύουν ότι ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος δεν υπήρξε ποτέ βασιλιάς της Αγγλίας παρά μονάχα στα μυθιστορήματα. Όμως, το 48% από αυτούς τους νεαρούς εκφράζει τη βεβαιότητα πως ο Σέρλοκ Χολμς, ο ιδιωτικός αστυνομικός που επινόησε ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, υπήρξε πραγματικά. Αυτά είναι τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε από το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο «UΚΤV Gold», με τη συμμετοχή περίπου τριών χιλιάδων νεαρών Βρετανών.

Έστω...

... να αποδεχτούμε πως κάνουν λάθος για τον βασιλιά Αρθούρο ή τον Ρομπέν των Δασών και πως αμφιβάλλουν αν υπήρξε ποτέ ο Μαχάτμα Γκάντι ή ο Κάρολος Ντίκενς. Αλλά και ο Τσώρτσιλ; Σίγουρα, αυτή η διάθεση των νέων να παίρνουν τον μύθο κατά γράμμα και να αμφιβάλλουν για το πραγματικό, δίνοντας την ίδια ώρα σάρκα και οστά σε μια προσωπικότητα που δεν υπήρξε παρά μονάχα στα χαρτιά, είναι κάτι που θα κάνει τους ιστορικούς να θλίβονται και τους μυθιστοριογράφους να πανηγυρίζουν. Η μυθοπλασία δεν θα μπορούσε να είχε ελπίσει σε μεγαλύτερο θρίαμβο. Και θα εξακολουθήσει να αδιαφορεί αγέρωχη για την ακρίβεια των γεγονότων, την ημερομηνιών και των περιγραφών των μαχών. Πράγματι, ο Σέρλοκ Χολμς δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας, είναι ζωντανός και μένει στην οδό Μπέικερ 21, στο Λονδίνο. Ας μην μας πτοεί το γεγονός ότι μια τράπεζα έχει εγκατασταθεί στο σπίτι όπου είχε τοποθετήσει τον ήρωά του ο Κόναν Ντόιλ. Ο Σέρλοκ Χολμς εξακολουθεί να κατοικεί εκεί. Η απόδειξη είναι οι επιστολές που φτάνουν καθημερινά με το όνομά του.

Η αλήθεια...

... είναι πως όταν ειρωνεύεται κανείς έτσι τη νέα γενιά για την άγνοιά της, είναι σαν να ειρωνεύεται τη δική του που δεν την ανάθρεψε σωστά. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο βρετανικό. Ούτε στη Γαλλία μπορούν να ξεχωρίσουν όλοι οι νέοι ποιος υπήρξε πραγματικά, ο Ντ΄Αρτανιάν ή ο Μολιέρος. Μπορεί ο άνθρωπος σήμερα να είναι περισσότερο πληροφορημένος, αλλά δεν είναι περισσότερο μορφωμένος.

Ο γλωσσολόγος...

... και φιλόσοφος Ζαν-Κλοντ Μιλνέρ εξηγεί το γιατί στο βιβλίο του «Ο μισθός του ιδεώδους». Κάποτε, γράφει, ήταν ιστορική ανάγκη για τον καπιταλισμό, εκτός από την επιχειρηματική αστική τάξη, να διαθέτει και μια αστική τάξη διανοουμένων, ώστε να μπορεί να ξεπεράσει με αυτήν τις αγκυλώσεις του παλιού καθεστώτος. Στο ξεκίνημά του, ο καπιταλισμός ήταν μια πολιτική και πολιτισμική επανάσταση η οποία ήθελε να σπάσει τα ήθη και τις παραδόσεις που εμπόδιζαν την ανάπτυξή της. Σήμερα το σύστημα πηγαίνει από μόνο του. Δεν χρειάζεται τους διανοούμενους. Σχολεία και καθηγητές δεν είναι πια παρά παροχείς υπηρεσιών για καταναλωτές. Η οικονομική λογική έχει διώξει την πολιτική και έχει εγκατασταθεί στην εξουσία. Δεν χρειάζεται πια μορφωμένους ανθρώπους. Ούτε καν μορφωμένους πολιτικούς. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει;

ΣΗΜΕΡΑ, 13.2.08, ΑΠΕΡΓΙΑ

Πλέκοντας το 1958

Πώς και τι έπλεκαν πριν από πενήντα χρόνια; Τότε οι μαμάδες μας ήταν νέα κορίτσια στη μετεμφυλιακή Ελλάδα της αστικοποίησης , η NIVEA κρέμα προσώπου και ένα ψυγείο ΙΖΟΛΑ "το καμάρι κάθε σπιτιού".
Και να που υπήρχαν ήδη οδηγίες σε περιοδικά για την κατασκευή ενός πλεκτού. Αυτό σημαίνει ότι έχει συμβεί πλέον η τομή ανάμεσα στο λεγόμενο "παραδοσιακό" πολιτισμό- τον οποίο χαρακτηρίζει η προφορική παράδοση- και στη νεοτερικότητα (mondernite) , όπου κυρίως ο γραπτός λόγος αναλαμβάνει τη μεταφορά και τη διάδοση των πολιτιστικών αγαθών. Στην Ελλάδα ο χρόνος αυτής της τομής εντοπίζεται πάνω κάτω στη δεκαετία του '40. Το πλέξιμο, όπως και αρκετές δραστηριότητες του "παραδοσιακού" πολιτισμού, απέκτησε καινούρια χαρακτηριστικά. Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, αυτό που συνιστά δηλαδή τη διαφοροποίηση είναι η ύπαρξη και δημοσίευση γραπτών οδηγιών πλεξίματος. Από την επινόηση ή την αντιγραφή σχεδίων "με το μάτι" τώρα έχουμε πλήρεις και λεπτομερείς οδηγίες για την κατασκευή του πλεκτού. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ποιες ήταν οι αναγνώστριες του περιοδικού και κατ' επέκταση αποδέκτριες των οδηγιών. Γυναίκες της μεγάλης πόλης, εγγράμματες (διόλου αυτονόητο τότε),ευκατάστατες και με ενδιαφέρον για τις καινούριες τάσεις, μάλλον "του κόσμου" και όχι κατ' ανάγκη εργαζόμενες. Ό, τι δηλαδή ονομάζουμε αστές. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι το πλέξιμο,ως καθαρώς γυναικεία απασχόληση, εξακολουθούσε να υπάρχει σε άλλες περιοχές και κοινωνικά στρώματα με πιο "παραδοσιακά" χαρακτηριστικά. Νομίζω ότι η λεπτομέρεια που επιβεβαιώνει τις σκέψεις αυτές είναι η ύπαρξη του δείγματος στις οδηγίες. Η αναγκαιότητά του βρίσκεται στην ύπαρξη πρωτότυπου πλεκτού αντικειμένου, στο οποίο έχει χρησιμοποιηθεί συγκεκριμένο "αγοραστό" μαλλί, βελόνες και διαστάσεις. Αντίθετα, στο "παραδοσιακό" πλέξιμο κάθε πλέκτρια έπρεπε να αυτοσχεδιάσει και να χρησιμοποιήσει υλικά που προέρχονταν από την οικιακή παραγωγή (μαλλί από τα ζώα, πλύσιμο, απολίπανση,ξάσιμο, γνέσιμο, βάψιμο και πλέξιμο). Κι ακόμη εργαλεία (βελόνες, αδράχτια, ρόκες) χειροποίητα. Όσο για τα σχέδια, εκεί ήταν και η αποθέωση της επινοητικότητας και της πρωτοτυπίας, ταυτόχρονα με μια σταθερή επανάληψη ήδη γνωστών και δοκιμασμένων τεχνικών στα οποία η μαθητεία γίνονταν μέσα στους κόλπους της "παραδοσιακής" κοινότητας.
Οι οδηγίες ,που υπογράφονται μόνο με τα αρχικά Χ.Κ.,περιλαμβάνουν τύπο και μάρκα μαλλιού, μέγεθος και είδη βελονών, είδη πόντων , δείγμα και στάδια πλεξίματος. Ό,τι δηλαδή βρίσκουμε σε ένα σημερινό περιοδικό, εκτός από το πατρόν. Η ορολογία είναι επίσης σχεδόν ίδια με τη σημερινή, όπως και η τεχνική. Δεν είναι προφανές αν ο/η Χ.Κ. είναι το άτομο που έχει σχεδιάσει τα πλεκτά ή απλώς έχει μεταφράσει τις οδηγίες από κάποιο ξένο έντυπο. Δεν μπορούμε λοιπόν να γνωρίζουμε με βεβαιότητα εάν πρόκειται για απλή μεταφορά ενός ξένου μοντέλου στην ελληνική αγορά, που είναι και το πιθανότερο , ή σε ελληνικό design(σπάνιο πουλί).


Φόρεμα για πολύ θαρραλέες πλέκτριες, με βελόνες Νο 2.5, από τη θρυλική "ΓΥΝΑΙΚΑ", τεύχος 207, Ιανουάριος του 1958. Η μόδα για την πόλη. Στενή μέση, τονισμένοι γοφοί, εφαρμοστό στήθος με πένσα και μήκος (από τη μασχάλη) 96 εκ. Θαυμάσια η λεπτομέρεια της πλεξίδας στο ρεγκλάν. Υποθέτω ψηλοτάκουνες γόβες.




Από το ίδιο περιοδικό, πουλόβερ ζακάρ και καπυσόν, ένα αξεσουάρ που έχει εκλείψει. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι το ζακάρ αρχίζει ταυτόχρονα με την μανικοκόλληση και έτσι δημιουργείται ένας έξοχος ωμίτης. Φαντάζομαι κολλάν παντελόνι με έντονη τσάκιση και μποτάκια ορειβατικά.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν μπορούσαν να εντοπιστούν δημοσιεύσεις παλαιότερες από αυτές. Και ακόμη πιο ενδιαφέρον αν υπήρχαν και οι μαρτυρίες μεγαλύτερων γυναικών, για τα προκατοχικά χρόνια και τις συνήθειες πλεξίματος εκείνης της εποχής.
( Οι εικόνες "ανοίγουν", για όποιον/α ενδιαφέρεται για τις οδηγίες!)

Λιλίκες (ξανά)

.

Ο Έκο έλεγε ότι"διαβάζουμε μυθιστορήματα και μας μυούν σε κόσμους που δεν μας ήτανε οικείοι". Έτσι είναι τώρα και έτσι ήταν υποθέτω και εκείνα τα χρόνια. Χωρίς βεβαίως το όνομα του συγγραφέα και τον πρωτότυπο τίτλο. Μόνο το όνομα εκείνου (εκείνης;) που έκανε τη διασκευή και - τι παράξενο- το όνομα του εικονογράφου. Τα δεκάχρονα διάβαζαν απλώς, χωρίς πολλές πολλές βιβλιογραφικές αναφορές. Σε αντίθεση με τα σημερινά που τους μαθαίνουμε να παίζουν στα δάχτυλα τα εξώφυλλα, εσώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων. Άραγε, σε καμιά τριανταριά χρόνια από σήμερα, θα νιώθουν κάποιο αίσθημα νοσταλγίας για τα υποψήφια να κιτρινίσουν, τώρα ολοκαίνουργια , ιλουστρασιόν βιβλιαράκια που μαζεύονται στα γραφεία τους και ανατέμνονται, για ένα σωρό σχολικές εργασίες;
Σήμερα βεβαίως οι παλιές "Λιλίκες" χρησιμοποιούν παντοδύναμα διαδικτυακά ψαχτήρια και ανακαλύπτουν ξανά , με τριάντα χρόνια καθυστέρηση, την "φιλολογική" μεριά των παιδικών διαβασμάτων τους.

Ιδού, ο Marcel Marlier (1930) , ο άνθρωπος που έφτιαξε αγαπημένες εικόνες ενός παιδικού σύμπαντος, σε μια ιδεατή συνάντηση με τους ήρωές του, τη Λιλίκα και τον Παταπούφ,



και ο Gilbert Delahaye (1923-1997), o συγγραφέας. Βέλγοι. Κάθε χρόνο, από το '54 ,έβγαζαν και μια Λιλίκα , για δεκαετίες. Αυτή που μου έμαθε ότι μια μικρή γυναίκα πρέπει να είναι χαρούμενη, κεφάτη, προσηνής, υπεύθυνη,νοικοκυρεμένη, δημιουργική, κομψή, δυναμική και μέσα σε όλα τούτα βεβαίως και να πλέκει.
Την έλεγαν Martine, στις γαλλόφωνες περιοχές,
Andreea αλλού,

ή και Anita,

ένας θεός ξέρει πώς στα ισραηλινά,

Martynka στα πολωνικά,

Aysegul στα τούρκικα,


και τώρα τελευταία Μαρίλη στα ελληνικά.
Στο e-bay τα αντίτυπα του '60, σαν και τα δικά μου, πωλούνται ως πολύ σπάνια. Μα εγώ τις φυλάω τις Λιλίκες μου ακόμη και τώρα που μεγάλωσα και γνωρίζω πια γιατί δεν την ονόμαζαν Κούλα ή Παναγιώτα ή Μαρία. Και καθώς τις ξεφυλλίζω καμιά φορά κι επιστρέφω στο ανεξίτηλο σύμπαν που μου σύστησαν, αναρωτιέμαι μήπως τελικά εξακολουθώ να ζω μέσα σε αυτό και να κάθομαι φρόνιμα- φρόνιμα με τις βελόνες μου δίπλα σε ένα ανοιχτό, φαρδύ παράθυρο.
Ένας πόντος, δυο πόντοι...

Ο Άγγλος ασθενής μου

<






Το αγαπημένο μου καμηλό κάντριγκαν, το ζεστό, απαλό και τόσο ελαφρύ... ασθενεί βαρέως.




Τα λάστιχα έχουν χάσει τη φόρμα τους και οι κουμπότρυπες κυριολεκτικώς χάσκουν. Λοιπόν, τι κάνουμε όταν τα λάστιχα ενός ήδη τελειωμένου( και φορεμένου) και πολυαγαπημένου πλεκτού δεν στέκονται πλέον στο ύψος των περιστάσεων; Το εγκαταλείπουμε;Υπάρχει γιατριά; Υπάρχει, ευτυχώς. Απλούστατα, τα ξηλώνουμε και τα ξαναπλέκουμε. Μόνο τα λάστιχα. Γιατί το αγαπάμε μια κάθε πόντος του έχει υπάρξει μέσα από το βηματισμό του δικού μας χρόνου και των δικών μας σκέψεων.
Πώς το έλεγε ο Φάινς στην ταινία; I promise...I'll come back for you. I promise...I'll never leave you...


Η συνέχεια, με τις σχετικές οδηγίες, προσεχώς.

Οδηγίες προς ναυτιλομένους

Υπάρχουν δυο τρόπο για να πλεχτεί ένα κασκόλ με σπείρες ( σπιράλ ελληνιστί):
Ο πρώτος προϋποθέτει τη γνώση της τεχνικής των σύντομων ή κοντών σειρών(short rows), μας εξασφαλίζει μεν λιγότερους πόντους στις βελόνες από όσους ο δεύτερος τρόπος αλλά απαιτεί συνεχές μέτρημα.
Ο δεύτερος τρόπος είναι αυτός του διπλασιασμού των πόντων κάθε δεύτερη σειρά. Ο διπλασιασμός γίνεται πλέκοντας δυο φορές κάθε πόντο, δηλαδή χρησιμοποιώντας και την εμπρός και την πίσω κλωστή του πόντου.




Έτσι πλέκουμε καλή εμπρός και πίσω στον ίδιο πόντο.


Ιδού τώρα ένα δείγμα κασκόλ με σπείρες (όχι δικό μου) πλεγμένο με την τεχνική που αναφέρθηκε:

Ρίξτε 90 πόντους σε χοντρές, κυκλικές βελόνες με το ανάλογο νήμα. Το μήκος τους πρέπει να είναι αρκετό ( πάνω από 60 εκ.) Στην εικόνα έχουν χρησιμοποιηθεί βελόνες Νο 9. Μπορείτε να πειραματιστείτε με τα μεγέθη των βελονών και το πάχος του νήματος. Γενικώς όσο πιο χοντρές οι βελόνες και πιο λεπτό το νήμα τόσο καλύτερο το σπιράλ. Μη σας τρομάξει ο αριθμός των πόντων. Πρόκειται για σύντομο project, υπόθεση λίγων ωρών.

Σειρά 1: Καλή
Σειρά 2: Καλή στην εμπρός και πίσω κλωστή κάθε πόντου ( 180 πόντοι)
Σειρά 3: Καλή
Σειρά 4: Καλή στην εμπρός και πίσω κλωστή κάθε πόντου (360 πόντοι )
Σειρά 5: Καλή
Σειρά 6: Καλή στην εμπρός και πίσω κλωστή κάθε πόντου (720 πόντοι!).
Σειρά 7: Καλή
Κλείστε όλους του πόντους.

Καλή επιτυχία!

Συνέχεια του παραμυθιού, καλησπέρα σας. Και ιδού το σώμα του εγκλήματος. Αμήχανο, ε; Για την ιστορία πάντως, πρόκειται για το έξοχο ALPACA ANDES Pure Alpaca (100% Alpaca) Katia Yarns, για βελόνες έως 4,5. Αποτελεί βεβαίως ένα καλό παράδειγμα για τη σχέση που πρέπει να έχει το νήμα με το project. Δεν είναι όλα τα νήματα κατάλληλα για όλα τα πλεκτά, όσο και να μας αρέσει το χρώμα ή η ποιότητα. Κάθε project έχει τις δικές του απαιτήσεις τις οποίες πρέπει να λαβαίνουμε σοβαρά υπ' όψιν όταν διαλέγουμε το νήμα, κυρίως όταν βρισκόμαστε στον "παράδεισο των νημάτων" ( το αγαπημένο μας μαγαζί ή τα sites από όπου μπορεί κανείς να παραγγείλει on line). Αυτό είναι το βασικό αξίωμα του πλεξίματος. Δυστυχώς χρειάστηκαν αρκετές αποτυχίες και κυρίως χαμένος χρόνος για να το καταλάβω. Σχετικά με αυτό το θέμα είναι πολύ χαρακτηριστική η επιμονή των ξένων περιοδικών στην επιλογή συγκεκριμένου τύπου νήματος για κάθε πλεκτό. Ασφαλώς και το όλο πράγμα συνδέεται με τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής νημάτων οι οποίες άλλωστε κινούν έναν ολόκληρο κόσμο από σχεδιαστές που έχουν κατακτήσει ζηλευτά επίπεδα τεχνικής, καλλιτέχνες που στήνουν ολόκληρες εγκαταστάσεις χρησιμοποιώντας το πλεκτό όπως άλλοι το χρωστήρα ή το μέταλλο, ανθρώπους και των δύο φύλων που πλέκουν γιατί ζουν έντονα τον "πολιτισμό του χεριού" , περιοδικά, εκδόσεις, σχετικά blogs, on line πωλήσεις, σεμινάρια, ακόμη και θεματικό τουρισμό. Ακόμη όμως κι έτσι- και παρά το γεγονός ότι στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα το πλέξιμο θεωρείται ακόμη ερασιτεχνική ,"γριίστικη" ασχολία,κατάλληλη για αποτραβηγμένες και άμαχες κυρίες, όλα τούτα ακούγονται παράξενα- ο κανόνας δεν παύει να έχει ισχύ. Κάθε σχέδιο έχει το νήμα του, κάπου μέσα στο σύμπαν του πλεξίματος. Και η ανακάλυψη αυτού του νήματος είναι μια ηδονική στιγμή για το άτομο που είναι addicted στο πλέξιμο. Πολλές φορές βέβαια η διαδικασία είναι αντίστροφη. Η έμπνευση δηλαδή να προέρχεται από το ίδιο το νήμα το οποίο θα καθοδηγήσει στο σχεδιασμό του project. Πάλι όμως ισχύει ο βασικός κανόνας. Γι αυτό και τα αγγλόφωνα περιοδικά και βιβλία σχετικά με το πλέξιμο μιλούν για substitute yarn ( δηλαδή νήμα υποκατάστατο) όταν το προτεινόμενο έχει εξαντληθεί από τα μαγαζιά.
Και μετά το θεωρητικό κομμάτι ας επιστρέψουμε στη μικρή ιστορία που ξεκίνησε τον περσινό χειμώνα. Βλέπετε τα απωθημένα είναι ύπουλα και πανίσχυρα πράγματα ακόμη και για μια γαλήνια πλέκτρια. Η δεύτερη απόπειρα να αντιγράψω το περίφημο κασκόλ έγινε πριν τρεις εβδομάδες, μόλις τελείωσα το μεσαιωνικό kirtles της θυγατέρας.(βλέπε τo post A promise is always a promise ). Πατρόν και μέτρα (τροποποιημένα) χρησιμοποίησα από το Knit 1 ( τεύχος spring 2007) Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακολουθεί:





Έπλεξα με το HARMONY των KATIA YARNS (88% Viscose, 12% Polyamide) ,διπλό, με βελόνες Νο 4. Πήρα ένα απαλό, πυκνό και χυτό πλεκτό. Έχει μαλλιαρή υφή, όμοια με τα Teddy Bears που αγαπούν τα παιδιά. Μπορεί άριστα το ίδιο μαλλί να χρησιμοποιηθεί για ένα τέτοιο αρκουδάκι.Για καλή μεριά προτίμησα την "ανάποδη" (reverse stockinette ) γιατί στην "καλή" (stockinette stitch, ή κάλτσα ή ζέρσεϋ όπως τη λέει η μαμά μου) διακρίνονταν οι κάθετες "στήλες" των πόντων, γεγονός ανεπιθύμητο. Λείπουν ακόμη τα τέσσερα θηλύκια για τη χαμηλή ζώνη και οι τσέπες που θα γίνουν ψεύτικες. Και φυσικά η φόδρα.


So Audrey...do you want another bagel?