Το πιο δροσερό και χαριτωμένο ταινιάκι για το πλέξιμο που έχω δει. Η τεχνική λέγεται finger knitting. Η προσήλωση του παιδιού στη δουλειά του και η αβίαστη χάρη του με κάνουν να σκεφτώ ξανά το ζήτημα της χειρωνακτικής εργασίας στο σχολείο.
Φανταστείτε λοιπόν το παιδί σας ,στο σχολείο του,μαζί με την ακαδημαϊκή του μαθητεία να διδάσκεται ότι με τα χέρια μας- καμιά φορά και με τα γυμνά χέρια μας- μπορούμε να κατασκευάσουμε αντικείμενα χρήσιμα, όμορφα και διασκεδαστικά. Φανταστείτε ότι αυτό το παιδί μεγαλώνοντας θα γνώριζε την αξία της δουλειάς των χεριών και ίσως θα ήταν λιγότερο πρόθυμο να τρέξει για shopping therapy με δανεικά από την τράπεζα και πορτοφόλι γεμάτο κάρτες. Φανταστείτε ακόμη αυτό το παιδί να μπορεί στην ενήλικη ζωή του να σκύψει πάνω από ένα κατασκευαστικό project, να σχεδιάσει, να δοκιμάσει, να αναθεωρήσει και να βρει τις λύσεις μέχρι να το εκτελέσει. Φανταστείτε την επινοητικότητα αλλά και το πλήθος των γνώσεων που θα έπρεπε να διαθέτει.
Ασφαλώς και δεν μιλάμε μόνο για το πλέξιμο. Υπάρχουν εκατοντάδες δουλειές που θα μπορούσε κάποιος να κάνει με τα χέρια του όχι ως hobby, αλλά για να παρακάμψει έστω και λίγο τον παντοδύναμο καταναλωτισμό και την μανία του ιλουστρασιόν lifestyle. Κι αν θέλετε να το κάνουμε λίγο πιο θεωρητικό το ζήτημα φανταστείτε έναν ενήλικο που σέβεται και εκτιμά το ίδιο και τα δυο είδη δουλειάς που ο καπιταλισμός χώρισε με έναν πολύ βολικό μανιχαϊσμό:
Την πνευματική εργασία, ανώτερη, ευγενέστερη, καλύτερα αμειβόμενη και εγκυρότερη κοινωνικά και τη χειρωνακτική, κατάλληλη για τα χαμηλά στρώματα, τους ανεκπαίδευτους ,τους φτωχούς. Αυτοί που εργάζονται με το πνεύμα είναι αυτοί που έχουν δεχτεί την καλύτερη εκπαίδευση, αυτοί που διοικούν και παράγουν πολιτισμό και με τη σειρά τους μεταβιβάζουν, το κατά Μπουρντιέ, πολιτιστικό τους κεφάλαιο στους "κληρονόμους". Ταυτόχρονα φροντίζουν για την αναπαραγωγή της διάκρισης ανάμεσα στην ανώτερη και την κατώτερη εργασία αφού το γεγονός εξυπηρετεί μια χαρά τον κοινωνικό καταμερισμό που υπάρχει. Από την άλλη μεριά οι χειρώνακτες," αυτοί που παίρνουν την πραγματικότητα για όνειρά τους", αποδέχονται την κατωτερότητα της εργασίας τους και την κοινωνική ανισότητα που νομιμοποιήται με αυτό τον τρόπο.
Το περίφημο μότο: "Σκουπιδιάρης θα γίνεις ,άμα δε διαβάζεις" αποκλείει εκ προοιμίου έναν σκουπιδιάρη από το να είναι και μορφωμένος άνθρωπος και έναν μορφωμένο από το επάγγελμα του σκουπιδιάρη. Αυτονόητο; Τι λέτε, καλέ.
Φανταστείτε λοιπόν το παιδί σας ,στο σχολείο του,μαζί με την ακαδημαϊκή του μαθητεία να διδάσκεται ότι με τα χέρια μας- καμιά φορά και με τα γυμνά χέρια μας- μπορούμε να κατασκευάσουμε αντικείμενα χρήσιμα, όμορφα και διασκεδαστικά. Φανταστείτε ότι αυτό το παιδί μεγαλώνοντας θα γνώριζε την αξία της δουλειάς των χεριών και ίσως θα ήταν λιγότερο πρόθυμο να τρέξει για shopping therapy με δανεικά από την τράπεζα και πορτοφόλι γεμάτο κάρτες. Φανταστείτε ακόμη αυτό το παιδί να μπορεί στην ενήλικη ζωή του να σκύψει πάνω από ένα κατασκευαστικό project, να σχεδιάσει, να δοκιμάσει, να αναθεωρήσει και να βρει τις λύσεις μέχρι να το εκτελέσει. Φανταστείτε την επινοητικότητα αλλά και το πλήθος των γνώσεων που θα έπρεπε να διαθέτει.
Ασφαλώς και δεν μιλάμε μόνο για το πλέξιμο. Υπάρχουν εκατοντάδες δουλειές που θα μπορούσε κάποιος να κάνει με τα χέρια του όχι ως hobby, αλλά για να παρακάμψει έστω και λίγο τον παντοδύναμο καταναλωτισμό και την μανία του ιλουστρασιόν lifestyle. Κι αν θέλετε να το κάνουμε λίγο πιο θεωρητικό το ζήτημα φανταστείτε έναν ενήλικο που σέβεται και εκτιμά το ίδιο και τα δυο είδη δουλειάς που ο καπιταλισμός χώρισε με έναν πολύ βολικό μανιχαϊσμό:
Την πνευματική εργασία, ανώτερη, ευγενέστερη, καλύτερα αμειβόμενη και εγκυρότερη κοινωνικά και τη χειρωνακτική, κατάλληλη για τα χαμηλά στρώματα, τους ανεκπαίδευτους ,τους φτωχούς. Αυτοί που εργάζονται με το πνεύμα είναι αυτοί που έχουν δεχτεί την καλύτερη εκπαίδευση, αυτοί που διοικούν και παράγουν πολιτισμό και με τη σειρά τους μεταβιβάζουν, το κατά Μπουρντιέ, πολιτιστικό τους κεφάλαιο στους "κληρονόμους". Ταυτόχρονα φροντίζουν για την αναπαραγωγή της διάκρισης ανάμεσα στην ανώτερη και την κατώτερη εργασία αφού το γεγονός εξυπηρετεί μια χαρά τον κοινωνικό καταμερισμό που υπάρχει. Από την άλλη μεριά οι χειρώνακτες," αυτοί που παίρνουν την πραγματικότητα για όνειρά τους", αποδέχονται την κατωτερότητα της εργασίας τους και την κοινωνική ανισότητα που νομιμοποιήται με αυτό τον τρόπο.
Το περίφημο μότο: "Σκουπιδιάρης θα γίνεις ,άμα δε διαβάζεις" αποκλείει εκ προοιμίου έναν σκουπιδιάρη από το να είναι και μορφωμένος άνθρωπος και έναν μορφωμένο από το επάγγελμα του σκουπιδιάρη. Αυτονόητο; Τι λέτε, καλέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου