Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Λιλίκες (ξανά)

Ο Έκο έλεγε ότι"διαβάζουμε μυθιστορήματα και μας μυούν σε κόσμους που δεν μας ήτανε οικείοι". Έτσι είναι τώρα και έτσι ήταν υποθέτω και εκείνα τα χρόνια. Χωρίς βεβαίως το όνομα του συγγραφέα και τον πρωτότυπο τίτλο. Μόνο το όνομα εκείνου (εκείνης;) που έκανε τη διασκευή και - τι παράξενο- το όνομα του εικονογράφου. Τα δεκάχρονα διάβαζαν απλώς, χωρίς πολλές πολλές βιβλιογραφικές αναφορές. Σε αντίθεση με τα σημερινά που τους μαθαίνουμε να παίζουν στα δάχτυλα τα εξώφυλλα, εσώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων. Άραγε, σε καμιά τριανταριά χρόνια από σήμερα, θα νιώθουν κάποιο αίσθημα νοσταλγίας για τα υποψήφια να κιτρινίσουν, τώρα ολοκαίνουργια , ιλουστρασιόν βιβλιαράκια που μαζεύονται στα γραφεία τους και ανατέμνονται, για ένα σωρό σχολικές εργασίες;
Σήμερα βεβαίως οι παλιές "Λιλίκες" χρησιμοποιούν παντοδύναμα διαδικτυακά ψαχτήρια και ανακαλύπτουν ξανά , με τριάντα χρόνια καθυστέρηση, την "φιλολογική" μεριά των παιδικών διαβασμάτων τους.

Ιδού, ο Marcel Marlier (1930) , ο άνθρωπος που έφτιαξε αγαπημένες εικόνες ενός παιδικού σύμπαντος, σε μια ιδεατή συνάντηση με τους ήρωές του, τη Λιλίκα και τον Παταπούφ,



και ο Gilbert Delahaye (1923-1997), o συγγραφέας. Βέλγοι. Κάθε χρόνο, από το '54 ,έβγαζαν και μια Λιλίκα , για δεκαετίες. Αυτή που μου έμαθε ότι μια μικρή γυναίκα πρέπει να είναι χαρούμενη, κεφάτη, προσηνής, υπεύθυνη,νοικοκυρεμένη, δημιουργική, κομψή, δυναμική και μέσα σε όλα τούτα βεβαίως και να πλέκει.
Την έλεγαν Martine, στις γαλλόφωνες περιοχές,
Andreea αλλού,

ή και Anita,

ένας θεός ξέρει πώς στα ισραηλινά,

Martynka στα πολωνικά,

Aysegul στα τούρκικα,


και τώρα τελευταία Μαρίλη στα ελληνικά.
Στο e-bay τα αντίτυπα του '60, σαν και τα δικά μου, πωλούνται ως πολύ σπάνια. Μα εγώ τις φυλάω τις Λιλίκες μου ακόμη και τώρα που μεγάλωσα και γνωρίζω πια γιατί δεν την ονόμαζαν Κούλα ή Παναγιώτα ή Μαρία. Και καθώς τις ξεφυλλίζω καμιά φορά κι επιστρέφω στο ανεξίτηλο σύμπαν που μου σύστησαν, αναρωτιέμαι μήπως τελικά εξακολουθώ να ζω μέσα σε αυτό και να κάθομαι φρόνιμα- φρόνιμα με τις βελόνες μου δίπλα σε ένα ανοιχτό, φαρδύ παράθυρο.
Ένας πόντος, δυο πόντοι...

6 σχόλια:

πουαντερι είπε...

καλα έ εχω παθει πλακα που τα βρηκες ολα αυτα ειναι φανταστικα ολα νομιζα οτι μονο εγω ειμαι ερωτευμενη με το παρελθον αλλά ευτηχως ειναι κι αλλοι.

πουαντερι είπε...

Αν θες να δεις μερικα τευχη παλια δες στο blog μου ειναι ολοκληρα και εχω και τα σχεδια τους.

sombraluz είπε...

Ευχαριστώ, πουάν! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ακριβώς ερωτευμένη με το παρελθόν, απλώς προσπαθώ να το αντέξω.

πουαντερι είπε...

Εγω παλι ειμαι ερωτευμενη με τις αξιες και τον τροπο ζωης εν μερει! γιατι δεν μπορω να πω μου αρεσουν οσα μπορω και απολαμβανω σημερα.
Θαηθελα να ζουσα σε εκεινη την εποχη αλλα με τα δεδομενα τα σημερινα.

Ανώνυμος είπε...

κορίτσια να στε καλά ! μου φτιάξατε το κέφι , έχω μερικά τεύχη "λιλίκα" απο τα νιάτα μου αλλά όχι όλη την σειρά κ τώρα χαίρομαι γιατί θα την αποκτήσει η κόρη μου! Ευχαριστώ πολύ!!!!

Δαναη είπε...

μηπως ξερετε καποιον που να πουλαει τον τομο Β και Γ απο τις ιστοριες με τη Λιλικα; Αν ξερετε κατι πειτε μου παρακαλω

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails