Τα (άγρια) παιδία παίζει

`

Μετά από την πρόσκληση του al barouak και επειδή ποτέ δε μου γέμισε το μάτι το "απλώνω το χέρι και πιάνω ένα-ό,τι- να -΄ναι- βιβλίο ,και επειδή είναι στ΄αλήθεια καλό οι κανόνες να σπάζουν, ορίστε ένα αγαπημένο κομμάτι:

(...) Ο άνθρωπος έσκυψε να ίδη.
Υψηλή μορφή, με λευκόν σαρίκι,, με μαύρην χλαίναν και χιτώνα χρωματιστόν, είχε σταθεί ενώπιον του σαλεπτσή.
-Πού σ' αυτόν τον κόσμο;
-Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ.
-Άσκολσουν... υπεψιθύρισεν ο σαλεπτσής.
Δεν είχε γνωρίσει τον άνθρωπον, αλλά το ένδυμα. Κάθε άλλος θα τον εξελάμβανεν ως φάντασμα. Αλλ' αυτός δεν επτοήθη. Ήτο απ' εκείνα τα χώματα.
Είχεν αναφανή. Πότε; Προ ημερών, προ εβδομάδων. Πόθεν;Από την Ρούμελην, από την Ανατολήν, από την Σταμπούλ. Πώς; Εκ ποίας αφορμής; Ποίος;
Ήτον δερβίσης;Ήτον βεκτασής, χόντζας, ιμάμης; Ήτον ουλεμάς διαβασμένος; Υψηλός, μελαψός, συμπαθής, γλυκής, άγριος. Με το σαρίκι του, με τον τσουμπέν του ,με τον δουλαμά του.
Ήτο εις εύνοιαν, εις δυσμένειαν; Είχεν ακμάσει, είχεν εκπέσει, είχεν εξορισθή; Μ π ο υ ν τ ο υ ν ι ά τ σ α ρ κ φ ι λ έ κ. Αυτός ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει.

(...) Ο ξένος μουσουλμάνος είχε παγώσει εκεί όπου εκάθητο κι ενύσταζε. Δια να ζεσταθεί, έβγαλε το νάι του και άρχισε να παίζη τον τυχόντα ήχον, όστις του ήλθε κατ' επιφοράν εις την μνήμην.
-Νάι, νάι γλυκύ.
Νάζι-κατά εν ζήτα ελαττούται.
Αύρα, ουρανός, άσμα γλυκύτερον, μελιχρόν, αβρόν, μεθυστικόν.
_Νάι, νάι.
(Ο ξεπεσμένος δερβίσης, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

Εννοείται πως καλώ όποιον και όποια θέλει, να συνεχίσει. Με χαρά θα το διαβάσουμε.